Η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιδιώκει να απομονώσει τους ανθρώπους και να τους μετατρέψει σε ευάλωτες «μοναδικότητες» που θα απέχουν από κάθε συλλογική σκέψη και κάθε μορφή ουσιαστικής αλληλεγγύης.
Κάποτε, οι βασικοί λόγοι για να περηφανεύεται ένας πολίτης ήταν η ιστορία της πατρίδας του, τα κατορθώματα των προγόνων του, η πίστη του, οι εθνικοί ήρωες του, οι πνευματικές μορφές που ανέδειξε ο τόπος του, η παράδοση του, ο πολιτισμός του, η γλώσσα του.
Σήμερα, ως κατεξοχήν εορτή «υπερηφάνειας», έχει βαφτιστεί ένα δρώμενο που εμφανίζει ως μοναδικό καύχημα την ελευθερία του Έλληνα πολίτη να διαφθείρει τη σάρκα του με όποιον τρόπο θέλει. Αυτή η κοινωνική νοσηρότητα, δεν έχει αντίκτυπο μόνο σε πνευματικό επίπεδο, άλλα και σε εθνικό όπως θα δούμε.
Αυτό το δρώμενο «υπερηφάνειας», είναι μια πολιτισμική παγίδα αποχαύνωσης που πραγματοποιεί πλύση εγκεφάλου, προτρέποντας τον κάθε «εορτάζοντα» να φωνάξει πόσο διαφορετικός είναι από τους άλλους λόγω μίας και μόνο διαφοράς (της σεξουαλικότητας), με αντάλλαγμα να ξεγράψει τα δεκάδες κοινά που έχει με τους συμπολίτες του, λόγω κοινής κληρονομιάς, σε μία κοινή πατρίδα.
Με λίγα λόγια αυτή η προπαγάνδα περνά το μήνυμα: «δώσε αποκλειστική σημασία στο ένα πάθος σου που σε κάνει “μοναδικό” και ξέχνα τα δεκάδες στοιχεία που συντελούν μια κοινή εθνική ταυτότητα». Η διαφορετικότητα είναι αντίθετη από την κοινότητα, τη συλλογικότητα, την ενότητα, την ομοψυχία, τη συλλογική μνήμη, και ό,τι άλλο συνθέτει μια πατρίδα.
Έτσι προκαλείται μια έντονη ροπή προς τον ατομικισμό, και μια εχθρότητα προς καθετί που θυμίζει Ελλάδα (και αντίστοιχα Ιταλία στον Ιταλό, Ισπανία στον Ισπανό, ΗΠΑ στον Αμερικανό κ.ο.κ). Παρατηρήστε ότι ο κάθε άνθρωπος πλέον, από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί, βομβαρδίζεται δεκάδες φορές με τη λέξη «διαφορετικότητα».
Τα 107 διαφορετικά και αυθαίρετα «φύλα» που έχουν επινοηθεί ως τώρα (ίσως να έχουν γίνει και περισσότερα, έχουμε χάσει τον λογαριασμό πλέον), σου παρουσιάζουν 107 κατασκευασμένους λόγους να ψωνίσεις από την γκαρνταρόμπα της «διαφορετικότητας» το δικό σου ψώνιο για να αναδειχθείς στην κοινωνία, όχι λόγω των προσόντων σου ή της συνεισφοράς σου στην κοινωνία, άλλα λόγω της ψυχοπαθολογίας σου που παρουσιάζεται ως ατού υπερηφάνειας.
Όλα αυτά καλύπτονται με τον μανδύα μιας υποκριτικής «αγάπης» που έχει αποσυνδεθεί τελείως από την αλήθεια του θεϊκού θελήματος, ενώ στην πραγματικότητα αυτή η «αγάπη» δεν είναι τίποτε άλλο από απαίτηση υποταγής στο εγωκεντρικό θέλημα του ανθρώπου, όποιο και αν είναι αυτό, όποια νοσηρότητα και αν κουβαλά.
Από το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» που παρουσίασε ο Χριστός ως σημαντικότερη εντολή σε σχέση με τον κόσμο, εδώ έχουμε ένα ανεστραμμένο «ευαγγέλιο» που λέει «αγάπα μόνο τον εαυτό σου και οπωσδήποτε ξεχώριζέ τον από τον πλησίον». Η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιδιώκει να απομονώσει τους ανθρώπους και να τους μετατρέψει σε ευάλωτες «μοναδικότητες» που θα απέχουν από κάθε συλλογική σκέψη και κάθε μορφή ουσιαστικής αλληλεγγύης.
Έτσι δημιουργείται η αποξένωση από τα κοινά και η ιδιωτεία, με έναν άνθρωπο «απενεργοποιημένο» που ζει ικανοποιημένος, μόνο και μόνο επειδή το κράτος «νταντεύει» το πάθος του. Αυτό είναι το μοντέλο ενός πλήρως χειραγωγήσιμου πολίτη που δεν πρόκειται να αντιταχθεί ποτέ στην αποψίλωση των πιο σημαντικών συνταγματικών δικαιωμάτων του, και φυσικά δεν θα προβάλει καμία αντίσταση στο ξεπούλημα της πατρίδας του. Καθόλου τυχαίο που η ιδιωτεία, δηλαδή η αδιαφορία για τα δημόσια πράγματα που θεωρούσαν όνειδος στην αρχαία ελληνική δημοκρατία, συνδέεται άμεσα με την αγγλική λέξη «idiot».
Το πάθος όσο πιο ανεξέλεγκτο γίνεται τόσο πιο πολύ εξαχρειώνει, εξαγριώνει και εξηλιθιώνει τον άνθρωπο που το υπηρετεί. Όχι μόνο οι σεξουαλικές ανωμαλίες, άλλα το οποιοδήποτε πάθος αποφέρει το ίδιο αποτέλεσμα. Και οτιδήποτε μας υπενθυμίζει πως το πάθος μας είναι ζημιογόνο πνευματικά και κινείται εκτός των νόμων του Θεού (και της φύσης), έχουμε την τάση να το αποφεύγουμε και προσπαθούμε να το εκμηδενίσουμε.
Έτσι ο μέσος «υπερήφανος» άνθρωπος, αντί για συνειδητοποιημένος Έλληνας (Ιταλός, Ισπανός, Αμερικάνος κ.ο.κ) πολίτης, προτιμά να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως έναν άπατρι πολίτη του κόσμου που δεν έχει κανένα σύνδεσμο με τον τόπο του. Βρίσκει χίλιους λόγους να κάνει «πατρίδα» του το πάθος του, και κανέναν για να συνδεθεί με τις ρίζες του. Η εθνική ταυτότητα αντικαθίσταται από μια παγκοσμιοποιημένη σεξουαλική ταυτότητα. Αυτός ο άνθρωπος ανήκει παντού και ταυτόχρονα πουθενά.
Πρόθυμα απεμπολεί όλα τα ανεκτίμητα δώρα που του παρέδωσαν οι πρόγονοί του και ανεμίζει μια «περηφάνια» χωρίς ρίζες, που εξατμίζεται τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα χάνεται η ικανοποίηση ενός ακόρεστου θηρίου, όπως είναι το πάθος.
Γίνεται ώριμο φρούτο, έτοιμο να πέσει μόνο του στο καλάθι της παγκόσμιας διακυβέρνησης που ετοιμάζεται.
