Οι γιατροί στην Ολλανδία έχουν λάβει εντολή να αρχίσουν να κάνουν ευθανασία σε πολίτες με αυτισμό και άλλες μικρές αναπηρίες, χωρίς φόβο δίωξης, ακόμη και αν ο ασθενής δεν εκφράζει πλέον την επιθυμία να πεθάνει.
Περίπου 40 άτομα που αναγνωρίστηκαν ως αυτιστικοί ή με διανοητική αναπηρία υπέστησαν αναγκαστική ευθανασία στην Ολλανδία μεταξύ 2012 και 2021, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Kingston για τις περιπτώσεις ολλανδικής ευθανασίας.
Πέντε άτομα κάτω των 30 ετών που «σκοτώθηκαν» από γιατρούς είχαν όλοι αυτισμό που αναφέρεται ως ο μοναδικός λόγος πίσω από την απόφαση να βάλουν τέλος στη ζωή τους, διαπίστωσε η βρετανική μελέτη.
Η Nypost.com αναφέρει: Με βάση αυτές τις περιπτώσεις, οι ειδικοί αμφισβήτησαν εάν ο νόμος που επιτρέπει στους γιατρούς να σκοτώνουν αυτοκτονικούς ασθενείς μέσω θανατηφόρων ενέσεων έχει απομακρυνθεί πολύ από τις αρχικές του προθέσεις όταν ψηφίστηκε το 2002.
Ο Kasper Raus, ηθικολόγος και καθηγητής δημόσιας υγείας στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης του Βελγίου, είπε ότι οι τύποι ασθενών που αναζητούν αυτοκτονία με τη βοήθεια γιατρού έχουν αλλάξει πολύ τις τελευταίες δύο δεκαετίες τόσο στην Ολλανδία όσο και στο Βέλγιο, όπου είναι επίσης νόμιμη η ευθανασία.
Όταν η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα που νομιμοποίησε την ανθρώπινη ευθανασία, η συζήτηση επικεντρώθηκε σε άτομα με καρκίνο – όχι σε αυτούς με αυτισμό, είπε ο Raus.
Οι ασθενείς πρέπει να πληρούν αυστηρές απαιτήσεις, συμπεριλαμβανομένου του να υποφέρουν από μια ανίατη ασθένεια που προκαλεί «αφόρητη» σωματική ή ψυχική οδύνη για να είναι επιλέξιμοι για ευθανασία — αλλά οι γιατροί αποφασίζουν τελικά ποιος πληροί τις προϋποθέσεις.
Κατά την περίοδο περίπου 10 ετών που επικεντρώθηκε η μελέτη, σχεδόν 60.000 άνθρωποι αποφάσισαν να πεθάνουν μέσω ευθανασίας στην Ολλανδία, σύμφωνα με την επιτροπή αναθεώρησης της ευθανασίας της ολλανδικής κυβέρνησης. Από αυτούς τους θανάτους, η επιτροπή δημοσίευσε έγγραφα και δεδομένα για 900 περιπτώσεις σε μια προσπάθεια διαφάνειας.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Kingston εξέτασαν αυτές τις 900 περιπτώσεις και βρήκαν ότι 39 από αυτές είχαν αυτισμό ή διανοητική αναπηρία. Από τους 39, οι 18 ήταν κάτω των 50 ετών.
Πολλοί από τους ασθενείς ανέφεραν μια σειρά από ψυχικές, σωματικές και σχετιζόμενες με την ηλικία ασθένειες ως τον λόγο για τον τερματισμό της ζωής τους – συμπεριλαμβανομένης της αφόρητης μοναξιάς.
Οκτώ άτομα, ωστόσο, ονόμασαν τη μοναδική αιτία του πόνου τους ως παράγοντες που σχετίζονται με τη διανοητική τους αναπηρία – όπως η κοινωνική απομόνωση, η έλλειψη στρατηγικών αντιμετώπισης, η αδυναμία προσαρμογής στην αλλαγή ή η υπερευαισθησία στα ερεθίσματα.
Μία από τις κύριες συγγραφείς της έκθεσης, η Irene Tuffrey-Wijne, ειδική στην παρηγορητική φροντίδα στο Πανεπιστήμιο Kingston, αμφισβήτησε την ηθική του τερματισμού της ζωής των αυτιστικών.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι άνθρωποι υπέφεραν», είπε. «Αλλά είναι πραγματικά εντάξει η κοινωνία με το να στείλει αυτό το μήνυμα, ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τους βοηθήσεις και ότι είναι απλώς καλύτερα να είναι νεκροί;»
Ένα από τα οκτώ άτομα που αναφέρθηκαν στη μελέτη ήταν αυτιστικός άνδρας στα 20 του. Ανέφερε ότι ένιωθε δυστυχισμένος από την παιδική του ηλικία και δεχόταν τακτικά bullying, σύμφωνα με τις σημειώσεις της περίπτωσής του.
Ο άνδρας «λαχταρούσε τις κοινωνικές επαφές, αλλά δεν μπορούσε να συνδεθεί με άλλους» και τελικά αποφάσισε ότι ήθελε να πεθάνει επειδή «το να ζει με αυτόν τον τρόπο για χρόνια ένιωθε πως ήταν βδέλυγμα».
Ο Ολλανδός ψυχίατρος Dr. Bram Sizzo ενοχλήθηκε από την τάση αυτή.
«Μερικοί από αυτούς είναι σχεδόν ενθουσιασμένοι με την προοπτική του θανάτου», είπε ο Sizoo. «Πιστεύουν ότι αυτό θα είναι το τέλος των προβλημάτων τους και το τέλος των προβλημάτων της οικογένειάς τους».
Στο ένα τρίτο των περιπτώσεων, οι Ολλανδοί γιατροί διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε «προοπτική βελτίωσης» για τα άτομα με αυτισμό και διανοητική αναπηρία, σύμφωνα με τη μελέτη.
Ο διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου Αυτισμού του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, Simon Baron-Cohen, ανησύχησε ότι τα άτομα με τέτοιες αναπηρίες μπορεί να μην κατανοήσουν πλήρως την απόφαση του να τερματίσουν τη ζωή τους. Ο ίδιος χαρακτήρισε «απεχθές» το γεγονός ότι δεν τους προσφέρθηκε περισσότερη υποστήριξη και αντ’ αυτού υπέστησαν ευθανασία.
