Τέμπη: «Πάρε με όταν φτάσεις», έλεγε η κάθε μάνα στο παιδί της που μπήκε στο μοιραίο τρένο και δεν ξαναβγήκε ποτέ ζωντανό.
«Πάρε με όταν φτάσεις» λένε και οι χαροκαμένες οικογένειες σήμερα, για τη δικαίωση που – 8 μήνες μετά – δεν έχει ανατείλει ακόμα στα σπίτια που βυθίστηκαν στο πένθος.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για την τσίπα που δεν έφτασε ποτέ στην πολιτική συνείδηση του ξεδιάντροπου Κώστα Καραμανλή, ο οποίος πολιτεύεται σήμερα σα να μην είχε καμία ευθύνη που αυτά τα παιδιά ταξίδεψαν με τερματικό σταθμό τον θάνατο.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για τη δικαιοσύνη που πήρε τον δρόμο της με σπαθί και ζυγαριά στα χέρια, αλλά στην πορεία φαίνεται να χάνεται σε έναν λαβύρινθο από «ακαταδίωκτα», καθυστερήσεις, αποσιωπήσεις, παραλείψεις και έξωθεν παρεμβάσεις που αποζητούν να στείλουν το τραίνο του θανάτου σε ένα σκοτεινό τούνελ συγκάλυψης.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για τον εκσυγχρονισμό του σιδηρόδρομου, με ένα δίκτυο που παρέμενε το ίδιο τριτοκοσμικό, το ίδιο διαλυμένο, το ίδιο επικίνδυνο, το ίδιο «τυφλό» και απροστάτευτο, μέχρι που δέχτηκε και το τελειωτικό χτύπημα από τις πλημμύρες της Θεσσαλίας και εξαφανίστηκε από τον χάρτη, θαρρείς και ούτε η ίδια η φύση δεν άντεξε την αδικία και ξέπλυνε το αίμα από τη γη του μαρτυρίου.
«Πάρε με όταν φτάσουν» λέμε και για εκείνες τις κραυγές απόγνωσης που δεν φτάνουν στα αυτιά του κωφού κράτους, και προέρχονται από πολυτραυματίες και επιζώντες που ακόμα παλεύουν να θεραπεύσουν τα τραύματα του σώματος και της ψυχής τους.
Για όλα εκείνα τα παιδιά που σώθηκαν από τις πυρωμένες λαμαρίνες μόνο και μόνο για να επιβιβαστούν στον συρμό μιας βασανισμένης ζωής, κάνοντας ατελείωτα χειρουργεία, μπαινοβγαίνοντας σε κέντρα αποκατάστασης, καταθέτοντας τη φρίκη τους σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους, και πληρώνοντας από την τσέπη τους τις ψυχοσωματικές πληγές που τους άφησαν οι υπαίτιοι, γιατί η Πολιτεία έπαψε να ασχολείται μαζί τους και το τέρας της γραφειοκρατίας δεν κάνει διακρίσεις.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για τη δική μας ευαισθησία που ξεστρατίζει και χάνεται στην ομίχλη της λησμονιάς, επειδή πολλοί από εμάς συνθηκολογούμε με το άδικο και το αδικαίωτο, επειδή δεχόμαστε ότι στην Ελλάδα είναι ανώφελο να πολεμάς για να λυγίσεις το κράτος των ισχυρών, επειδή ζυγίζουμε τη μνήμη των νεκρών σύμφωνα με το ζύγι του χρόνου που ατονεί το θυμικό μας, και όχι σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους και τις προσταγές της ηθικής που δεν λογαριάζουν από πολυκαιρία.
«Πάρε με όταν φτάσουν» λέμε και για εκείνες τις προσευχές που σταματήσαμε να κάνουμε γι’ αυτές τις αδικαίωτες ψυχές και τις βασανισμένες οικογένειες, άλλα και για τα αιτήματα που πάψαμε να προβάλλουμε προς Θεό και ανθρώπους για να αποδοθεί δικαιοσύνη για όλον αυτόν τον πόνο που κάποιοι προσπαθούν να καταχωνιάσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Εάν δεν μνημονεύεις καθημερινά αυτούς τους μάρτυρες που το διεφθαρμένο κράτος σταύρωσε στα φλεγόμενα παλιοσίδερα, θα πρέπει να βρεις από σήμερα κιόλας 57 ξεχωριστούς λόγους για να το κάνεις. Τόσα ήταν τα νεανικά χαμόγελα που έσβησαν, οι φωνές που σίγησαν, οι καρέκλες που άδειασαν, τα εισιτήρια που δεν είχαν επιστροφή και τα ονόματα που γράφτηκαν στο νεκρολόγιο ενός κράτους – νεκροθάφτη που θάβει τις μνήμες για να σβηστούν και οι ευθύνες.
Στο μνημόσυνο αυτών των 57 αδικαίωτων ψυχών, θα ανακαλύψεις και 57 αιτίες για να λέγεσαι πρώτα άνθρωπος και έπειτα πολίτης με συνείδηση και λόγο ύπαρξης σε ένα κράτος. Να λέγεσαι πατέρας, μητέρα, αδερφός και αδερφή ενός ανθρώπου που γύρισε σήμερα στο σπίτι σου και δεν πέρασε από το ναρκοπέδιο μιας Ελλάδας του «πάμε κι όπου βγει», γιατί εσύ έβαλες ένα λιθαράκι για να είναι εκείνοι οι 57 οι τελευταίοι που σκοτώθηκαν και οι πρώτοι μάρτυρες που αφύπνισαν την κοιμισμένη συνείδησή σου.
Και ο 58ος λόγος είναι να μην ξεχαστεί αυτό το προδιαγεγραμμένο έγκλημα από τον λαό, γιατί αυτό θα είναι μεγαλύτερο έγκλημα και από εκείνο τον εκτροχιασμό του κράτους που έφερε 2 τραίνα πάνω στην ίδια γραμμή εκείνη τη μαύρη νύχτα στις 28 Φεβρουαρίου.
Είναι ιερό χρέος μας να κρατήσουμε τη δίψα για δικαίωση ζωντανή, για να έρθει η ώρα που θα ξεδιψάσουν οι νεκροί και οι πενθούντες. Ειδάλλως θα έρθει η ώρα που η δικαιοσύνη θα παραδοθεί στον λαό σε σφραγισμένο φέρετρο που δεν θα πρέπει να ανοιχτεί για να μην μάθουμε ποτέ ποιοι την σκότωσαν και πως την κατακρεούργησαν…
Αποκαρδιωτικές εικόνες 9 μήνες μετά την τραγωδία
Οι μνήμες από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου και τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, από την οποία σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι, παραμένουν νωπές. Οκτώ μήνες μετά το δυστύχημα και συγκεκριμένα την περασμένη εβδομάδα, τραυματίες αλλά και συγγενείς θυμάτων βρέθηκαν για πρώτη φορά στο σημείο.
Στη θέση Κουλούρι, κοντά στο αμαξοστάσιο του ΟΣΕ, «στήθηκε» μερικά εικοσιτετράωρα μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα ένα… άτυπο επιχειρησιακό κέντρο – τόπος συγκέντρωσης των διαλυμένων βαγονιών.
Φόβος, οδύνη και οργή, τόσο για εκείνους που αναβίωσαν τον εφιάλτη, όσο και τα αγαπημένα πρόσωπα ανθρώπων που χάθηκαν. Οι εικόνες από το σημείο της τραγωδίας είναι αποκαρδιωτικές, με συντρίμμια από τα βαγόνια να βρίσκονται παρατημένα σε ένα χωράφι, μέχρι και σήμερα.
«Αρρώστησα από τον πόνο και την οργή, έκανα τρεις φορές εμετό μόλις ξύπνησα»
«Ήταν μία τρομακτική αναβίωση για εμένα, να βρεθώ πάλι στα καμένα τρένα και αυτήν τη φορά, να ουρλιάζουν μητέρες των θυμάτων. Αρρώστησα κυριολεκτικά από τον πόνο και την οργή, έκανα τρεις φορές εμετό μόλις ξύπνησα. Όμως, η κατάσταση γενικότερα στον χώρο, είναι αποκαρδιωτική:
Έχουν μεταφέρει όλα τα στοιχεία σε ένα χωράφι που μοιάζει με σκουπιδότοπο, χωρίς στέγαστρο, στο έλεος των άγριων ζώων, των εντόμων (είχε πολλές μύγες) και των καιρικών συνθηκών (δίπλα είναι ακόμα πλημμυρισμένα. Μέχρι και καινούργια σκουπίδια βρήκαμε μέσα στα βαγόνια», ανέφερε η Ευδοκία Τσαγκλή, νεαρή που βίωσε τον εφιάλτη των Τεμπών.
Κατά την ίδια, το κράτος χρηματοδότησε με 650.000 ευρώ από την τσέπη των Ελλήνων φορολογουμένων, ώστε να φυλαχθεί ο συγκεκριμένος τόπος, καταγγέλλοντας, επίσης, ότι ο ανακριτής που έχει αναλάβει την υπόθεση… αγνοεί ακόμη και το πού βρίσκεται στον χάρτη.
«Εμείς τα πληρώσαμε, μόνο για τη μεταφορά τους, σε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα! Δεν σεβάστηκαν τίποτα! Ο ανακριτής δεν έχει πάει να τα δει ακόμα, πράγμα παράνομο καθώς κατά τα άρθρα 239,251 του κώδικα ποινικής δικονομίας οφείλει και να επισκεφθεί αλλά και να φυλάξει επαρκώς τα στοιχεία.
Σαν να μην φτάνουν αυτά, τα έστειλαν σε χώρο του ΟΣΕ όταν υπεύθυνοί του είναι κατηγορούμενοι. Για ποιον λόγο έγιναν όλα αυτά; Μήπως για να μην μάθουμε ποτέ τι δημιούργησε την έκρηξη και τη φωτιά που οδήγησε στον θάνατο τα μισά θύματα; Το κράτος υποτιμά τα συναισθήματά μας», διερωτήθηκε.
Η Ευδοκία Τσαγκλή ζήτησε να τιμωρηθούν όλοι οι υπαίτιοι. «Τόσον καιρό είναι έξω άνθρωποι (εκτός από τους πολιτικούς, νόμιμοι εκπρόσωποι εταιρειών και η Πρόεδρος της ΡΑΣ) που θα έπρεπε να κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο, αλλά παραμένουν ελεύθεροι να αλλοιώσουν στοιχεία και να υποβαθμίσουν τα ποινικά αδικήματα;
Το διανοείστε; Κοντεύω να τρελαθώ με όσα ζούμε», σημείωσε, και υπογράμμισε ότι: «Ύστερα από όλα όσα έγιναν, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ένα κράτος που όχι απλώς δεν βοηθάει, αλλά υποτιμά τα συναισθήματά μας, τη λογική αλλά και την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής».
