Στον δυτικό μεσαίωνα υπήρχε μια ποινή-μαρτύριο, μαρτύριο διαπόμπευσης, πολύ ανθρωπιστική εν σχέση με πολλές άλλες.
Εστηναν στην αγορά, συνήθως μπροστά απ’ τις σκαιές (και φαιές) Καθεδρικές (ελληνιστί: κατεντράλ), κάτι ικριώματα, που κλείδωναν το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια του υπόδικου ή κατάδικου (η διαφορά τότε δεν ήταν απολύτως σαφής) και τον εξέθεταν στόχο, στη χλεύη του όχλου.
Ανίσχυρο να αμυνθεί το θύμα, δεχόταν κατακέφαλα σάπια ζαρζαβατικά, φτυσιές, ύβρεις, χάχανα και ξυλιές, ό,τι τέλος πάντων προαιρείτο κάθε σκυλιασμένη ψυχή να το ελεήσει.
Το ίδιο ακριβώς έχει κάνει και ο κ. Σαμαράς με την Ελληνική Δημοκρατία.
Ενας - ένας οι θεσμοί καθαιρούνται και διαπομπεύονται. Το ίδιο το Σύνταγμα αποψιλώνεται και συχνά κακοποιείται. Παραθεσμικές μέθοδοι διακυβέρνησης αντικαθιστούν τους θεσμούς και τίθενται σε εφαρμογή. Μάλιστα, φόρα παρτίδα στην αγορά, μπροστά από τη σκαιά (και φαιά) Κομαντατούρ.
Αρχής γενομένης με τα καμώματα του βλακέντιου Γιωργάκη, φθάσαμε σήμερα με τα καμώματα Σαμαρά σε μια πολιτειακή παρέκβαση κι έναν πολιτικό εκφυλισμό περιωπής.
Είχαμε γράψει και παλιότερα ότι μεταλλασσόμαστε σε μια «Δημοκρατία της Βαϋμάρης μεκυβέρνηση του Βισύ».