Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Βία είναι το γιαούρτι στον πολιτικό
(σύμφωνα με τον «Καθεστωτικό Πολιτικό»)...
...αλλά όχι η θανάτωση 1 εκ Πολιτών με την απάνθρωπη υπερφορολόγηση και την αφαίρεση της Περίθαλψης...ή της θέρμανσης...ή της τροφής...ή της στέγης...ή...ή...ή...
...και υπονοεί προφανώς ο ...παραπάνω Εθνοπατέρας ότι ο «Καθεστωτικός Πολιτικός» είναι κάτι σαν τον Οραματιστή Στρατάρχη που κοιτάζει τη «συνολική εικόνα» του Πολέμου...δεν μπορεί να ασχολείται με...«παράπλευρες απώλειες» και δη, «απλών αναλώσιμων στρατιωτών»...
Και συνεχίζει ο... «ΜεγαλοΠολιτικός»...(δεν έχει σημασία ποιός είναι ο «συγκεκριμένος»...αυτά τα λόγια δεν είναι γνωστό ποιά «γάτα επικοινωνιολόγος» τους τα έβαλε στο στόμα, αλλά είναι – καιρό τώρα - στα χείλη όλων τους...σαν έτοιμο, καρμπόν μήνυμα τηλεφωνητή...Βήμα του έδωσε για να τα πει, ποιός άλλος; Μεγάλη Κυριακάτικη Εφημερίδα την 06/10/13...κύλησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι, ως συνήθως).
Η αντιπαράθεση στα πλαίσια της Δημοκρατίας πρέπει να είναι ειρηνική και στα όρια του διαλόγου. Διάλογος σημαίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων.
Ακολουθώντας τα νόμιμα κανάλια που προβλέπουν οι Θεσμοί της Πολιτείας.
Δηλαδή (λέμε εμείς τώρα προσπαθώντας να μπούμε στο μυαλό του Μάλκοβιτς):
Ο Πολίτης εκλέγει τον Βουλευτή του για να υπάρχει ο «αντ’ αυτού» που θα τον εκπροσωπήσει σ’ αυτόν τον «Δημόσιο Διάλογο». Μετά ας θρονιαστεί στη γωνιά του ο Πολιτάκος κι ας .... «απολαύσει τον Αγώνα» (με ποπ κόρν και μπύρες από την ησυχία του καναπέ του).
Το ότι με άλλη αντζέντα τον ψηφίζει ο Πολίτης και υπό άλλη αντζέντα συμμετέχει – αν, όπως και όσο συμμετέχει - αυτός κατόπιν στον «περιβόητο αυτό Δημόσιο Διάλογο» είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Όπως και το ότι έτσι και οι αποφάσεις, ο νομοθετικός του Βίος και γενικά η Πολιτική του πρακτική προξενούν καταστροφές στη ζωή και στην υγεία των Πολιτών – και σε μεγάλο βαθμό θανάτους - είναι επίσης μια «αδιάφορη λεπτομέρεια»...
Αν έχει πρόβλημα ο Πολίτης με την γενικότερη στάση του Πολιτικού, τότε ας μην τον ξαναψηφίσει. Το ότι επί τέσσερα χρόνια αυτός θα κάνει ότι του κατέβει (στην κυριολεξία «μέχρι θανάτου» - συνήθως μη «τηρώντας ούτε καν τα προσχήματα») και όταν «αποσυρθεί» από Βουλευτής απλά θα «αξιοποιηθεί» (ή θα αξιοποιήσει τα «κονέ» του) αλλού, είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Όπως και το ότι (στατιστικά) και ο (κάθε) επόμενος θα κάνει ακριβώς τα ίδια είναι κι αυτό μια αδιάφορη λεπτομέρεια.
Υπάρχουν τα κόμματα (επιμένει αυτός). Μπορεί να γίνει μέλος ενός απ’ αυτά ο Πολίτης και να εκφράζει εκεί μέσα τη γνώμη του, συμμετέχοντας (και) κατ’ αυτόν τον τρόπο στο «δημόσιο διάλογο» με τον (καθεστωτικό) πολιτικό. Το ότι η πολιτική και οι θέσεις των κομμάτων γεννώνται και χαράσσονται από «στενούς κύκλους και πυρήνες με επιρροή» και όχι από τον κάθε Πολιτάκο που θα πάρει το λόγο για πέντε λεπτά σε μια κομματική μάζωξη της ΤΟ άνω Κωλοπετινίτσας, είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Μπορεί επίσης ο Πολίτης να στείλει επιστολές με τις απόψεις του στα Πολιτικά και στα Πολιτειακά πρόσωπα με τα οποία διαφωνεί. Σε υψηλούς κομματικούς παράγοντες, σε ανώτατα κυβερνητικά γραφεία, σε Πολιτειακά Άδυτα. Το ότι κανείς δεν θα δώσει σημασία είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Μπορεί επίσης να στείλει επιστολές διαμαρτυρίας, παραθέτοντας τις απόψεις του στα ΜΜΕ. Το ότι επίσης ουδείς θα δώσει σημασία στον «μικρό Πολιτάκο», αποτελεί κι αυτό μια απλή «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Το δικαίωμα πάντως της «έκφρασης της άποψής του» του το παρέχει ο Νόμος.
Για όλα προβλέπει το Σύνταγμα και οι Θεσμοί της «ευνομούμενης Πολιτείας»...
Το ότι δεν υπάρχει «ευήκοον ους» απέναντι είναι απλώς μια μικρή κι «αδιάφορη λεπτομέρεια»...
Μπορεί επίσης πια, τώρα στον καιρό του διαδικτύου να κάνει μια δική του ιστοσελίδα και να γράφει τη γνώμη του και τις απόψεις του όπως κάνει και ο (καθεστωτικός) Πολιτικός (του οποίου βεβαίως οι θέσεις – ακόμη και ανούσιες - προβάλλονται μέσα από χίλια δυό ΜΜΕ).
Το ότι τη σελίδα του Πολιτάκου θα την διαβάζει μόνον ο ίδιος είναι μια μικρή και «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Το ότι γενικώς «άλλη επικοινωνιακή βαρύτητα» έχει ο Λόγος και η Δημόσια Θέση του Πολιτικού/Πολιτειακού Παράγοντα και άλλη ο ... «άγνωστος Πολιτάκος» (τουτέστιν παντελώς ανύπαρκτη), δεν έχει ουδεμία σημασία. Είναι κι αυτό μια μικρή κι «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Σύμφωνα βέβαια με τον Καθεστωτικό Πολιτικό ο «Δημόσιος Διάλογος» με τους Πολίτες υπάρχει, υφίσταται και είναι ενεργός κάθε λεπτό.
Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος «έντονης (βλ. ασύμμετρης/βίαιης) έργω και λόγω εναντίωσης» του Πολίτη κατά του (καθεστωτικού) Πολιτικού...
Το ότι οι εν λόγω Πολίτες, που συμμετέχουν «καίρια» σ’ αυτόν τον «Διάλογο (ή μήπως «μονόλογο»;)» είναι απλώς κάποιοι κολλητοί ακριβοπληρωμένοι (απ’ το δημόσιο ταμείο – δηλ. τους φορολογούμενους Πολίτες) μυστικοσύμβουλοι του Πολιτικού, είναι απλώς μια μικρή κι αδιάφορη λεπτομέρεια...
Ο Πολίτης έχει επίσης το δικαίωμα να αναφερθεί/προσφύγει με ένδικα μέσα στην Ελληνική Δικαιοσύνη κατά των αποφάσεων του Πολιτικού και της Πολιτείας. ΟΚ, όχι ακριβώς έτσι...υπάρχει βλέπεις η «ασυλία» για τις πολιτικές δηλώσεις, χειρισμούς και αποφάσεις/νομοθετήσεις του Πολιτικού Βουλευτικού Όντος...Αλλά κι αυτό είναι μια μικρή αδιάφορη λεπτομέρεια...
Τι κι αν δεν έχουμε Συνταγματικό Δικαστήριο ώστε να απευθυνθεί ο Πολίτης; Αφού αυτή την δικαιοδοσία την έχει η πρωτοβάθμια Ελληνική Δικαιοσύνη. Ξέρει ο Δικαστής. Αν κάποιος Νόμος του φανεί «αντισυνταγματικός», θα τον παραπέμψει σε Ανώτατο Δικαστήριο. Τι κι αν δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ αυτό; Άλλη μια αδιάφορη λεπτομέρεια είναι.
Σημασία έχει πως οι Σοφοί μας και καλοκάγαθοι Νομοθέτες και Εθνοπατέρες το πρόβλεψαν. Στη θεωρία τουλάχιστον, υπάρχει...
Τώρα, το ότι γενικώς τα «ένδικα μέσα» κατά της Πολιτείας είναι πανάκριβη διαδικασία που δεν αντέχει η τσέπη του φτωχού και άσημου Πολιτάκου είναι επίσης μια αδιάφορη λεπτομέρεια (σημασία έχει πως υπάρχει η διαδικασία).
Όπως και το ότι η διαδικασία είναι εξαιρετικά χρονοβόρα είναι επίσης άλλη μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».
Όπως και το ότι πάντα οι αποφάσεις (εάν ποτέ δεήσουν να βγουν) είναι υπερ του «Ισχυρού», υπέρ του Πολιτικού, του Υπουργού ή του Πολιτειακού Παράγοντα είναι επίσης μια απλή αδιάφορη λεπτομέρεια.
Σύμφωνα με τον «Καθεστωτικό Πολιτικό» η Κοινή Γνώμη πρέπει να «μείνει στην ουσία». Και η ουσία είναι πως ο Νομοθέτης τα προβλέπει...έστω και «θεωρητικά».
Ο Πολίτης μπορεί επίσης αν το επιθυμεί να διαμαρτυρηθεί αλλά «κόσμια»...
Πχ μπορεί μαζί με άλλους Πολίτες να κάνουν απεργία, να κατεβούν σε διαδήλωση ή να συγκεντρωθούν σ’ ένα σημείο επί μακρόν με τα πλακάτ τους κάνοντας μια ειρηνική διαμαρτυρία.
Ακόμη και να κάνει κύκλους γύρω γύρω φωνάζοντας συνθήματα μπορεί...(αρκεί να μην αμολάει οικοδομικά και γυάλινα ασύμμετρα αντικείμενα, ιδίως όταν είναι γεμάτα με εύφλεκτα και εκρηκτικά υλικά)....
Το ότι κανενός το αυτί δεν ιδρώνει με κάτι τέτοια είναι απλώς άλλη μια αδιάφορη λεπτομέρεια.
Μπορεί επίσης να συμμετάσχει σ’ αυτόν τον «Δημόσιο Διάλογο» μέσω του συνδικαλιστικού του Σωματείου. Να πάει στην συγκέντρωση της εβδομάδας και ενώπιον 5 – 6 νοματαίων να πει τον «πόνο» του και να «αλληλοζυμωθούνε» και «αλληλοεκτονωθούνε». Φεύγοντας απο εκεί θα νοιώθει πως άσκησε το Δημοκρατικό του Δικαίωμα να συμμετάσχει στον ... «Δημόσιο Διάλογο»...
Το ότι το... «κοινό» του ήταν τόσο «περιορισμένο» κι οπωσδήποτε δεν έχει καμία σχέση μ’ «αυτούς εκεί πάνω» που «κάνουν κουμάντο» είναι κι αυτό μια μικρή «αδιάφορη λεπτομέρεια»....
Όπως και το ότι όσο αυτοί οι «κύριοι» κάνουν πως δεν ακούνε τα επιχειρήματα και τις αγωνιώδεις αντιδράσεις του έτερου (δήθεν) συμμετέχοντος σ’ αυτόν τον περιβόητο Δημοκρατικό Διάλογο (βλέπεις αυτός που βι-άζεται, δεν συγκρατιέται, αμολάει και κραυγές οδύνης, πως να το κάνουμε;) του Φτωχού κι ανύπαρκτου (στην κυριολεξία «αόρατου») Πολιτάκου, χιλιάδες αναξιοπαθούντες φτωχοί Πολίτες σωριάζονται νεκροί από την εξαθλίωση, είναι κι αυτό μια αδιάφορη μικρή λεπτομέρεια.
Ο Πολίτης εν ολίγοις οφείλει να δείχνει πίστη στους Καθεστωτικούς Πολιτικούς του και στους Πολιτειακούς παράγοντες.
Το ότι αυτοί επιδεικνύουν τη μέγιστη θέρμη στο κυνήγι των «μικρών» και της φτωχολογιάς και αδιαφορούν για την «μεγαλοδιαφθορά» είναι επίσης άλλη μια αδιάφορη μικρή λεπτομέρεια.
Το ότι ο φτωχός Πολιτάκος απογοητευμένος, αποθαρρημένος και τσακισμένος ψυχολογικά βυθίζεται σε μια καταθλιπτική περιδίνηση και αυτοκτονεί μαζικά, πνιγμένος από μια παθητική αποδοχή της μαύρης μοίρας του είναι κι αυτό μια μικρή αδιάφορη λεπτομέρεια...
...ή μήπως, ιδίως αυτή η «λεπτομέρεια» είναι άκρως ενδιαφέρουσα για τον Καθεστωτικό Πολιτικό, μιας και απο εκεί ακριβώς «αντλεί όλη μα όλη την Ισχύ, την Σιγουριά και την Αλαζονεία του»;
Κι αν η «μαζική μας κατήφεια», πάρει ολίγη από «μανιοκατάθλιψη» και βαρέσει ανάποδο τραβέρσο για μετωπική με «το Ακρωτήρι της Οργής»;
Θυμός κι Οργή βεβαίως σημαίνει ότι «από κοντά είν’ κι η Βία»....κι αυτά τα δυό (Θυμός και Βία) είναι – ως γνωστόν – τσακωμένα με την Λογική και την Ψυχρή/ψύχραιμη σκέψη και αντίδραση...
...αυτήν ακριβώς που «επικαλείται» αυτός ο κύριος πιο πάνω, ο ... «Καθεστωτικός Πολιτικός»...
Και η Βία έχει «κλιμακώσεις»...το γιαούρτι (που του «έκατσε» αυτουνού από προσωπική εμπειρία) είναι απλώς ένα «στάδιο» στην «κλίμακα» καθώς αυτή παίρνει τον ανήφορο...χαμηλομεσαίο θα το λέγαμε...καθώς, μπορεί ας πούμε κανένας νοσηρός ισλαμόπληκτος νους να του «αυξήσει εντέχνως τα οξέα», λέμε τώρα)...
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο «βιασμένος Πολίτης» αρχίζει μέσα στο κεφάλι του και την ψυχή του να κάνει σκέψεις Βίας...να «εξοικειώνεται με την Βία»...στις πολλές και διάφορες μορφές της...
Ξεκινάνε μεν οι σκέψεις με αφορμή την ΜΗ-απόδοση Δικαιοσύνης στην «Μεγαλοδιαφθορά» Πολιτικών και Ελίτ και την εφαρμογή θανάσιμα αντιλαϊκής Πολιτικής...
Στο μέγιστο όμως της ωρίμανσής τους εμπεριέχουν κυρίως μια ακατάσχετη οργισμένη ροπή για εκδίκηση.
Τα διάδοχα ψυχολογικά και συμπεριφορικά άλματα είναι απλά:
Όταν ο Πολιτικός/Κυβερνήτης κάνει εκπτώσεις στη Δημοκρατία ασκώντας όλο και πιο θανάσιμα βίαιη πολιτική κατά της ζωής του Πολίτη, αν μη τι άλλο έχει απωλέσει το δικαίωμα να «την επικαλείται».
Φυσικό κι επόμενο είναι μετά να τον ακολουθήσει στην ίδια λογική και ο Πολίτης. Τουτέστιν, ασυναίσθητα κάνει Εκπτώσεις (κι αυτός) στη Δημοκρατία και μέσα του νοιώθει όλο και αυξανόμενη αποδοχή της βίας κατά του Πολιτικού και της Πολιτείας οι οποίοι πλέον εμφαίνονται ως εχθροί και όχι ως φίλοι του Πολίτη...
Άλλωστε, φυσιολογική ψυχολογική αντίδραση είναι:
οτιδήποτε προξενεί πόνο, θλίψη και θάνατο δεν είναι φίλος...αλλά εχθρός...τόσο απλή (και όχι απλουστευμένη) λογική...
Τότε είναι που ο Πολίτης δίνει την σαφή υποστήριξή του σε Πολιτικές Δυνάμεις που εμπεριέχουν την Βία στην πολιτικοκοινωνική τους δραστηριότητα...
Είτε ανήκουν στο ένα πολιτικό άκρο είτε στο άλλο...ανάλογα τις βαθύτερες ιδεολογικές του καταβολές...
Στην αρχή τα πράγματα σ’ αυτές τις Πολιτικές Δυνάμεις (τα λεγόμενα «άκρα») είναι «χύδην»...σε πειραματικό στάδιο...δοκιμαστική περίοδος...λίγο πολιτική, λίγο βία, άλλοτε λίγο επικοινωνία κι άλλοτε αντι-επικοινωνία (επίδοξα κακέκτυπα λες ενός υποτιθέμενου δήθεν αντικομφορμισμού), λίγο αντιδράσεις πεζοδρομίου, λίγο κουλτούρα, λίγο λαϊκάντζα, ότι κάτσει....ψάχνουν το δρόμο τους όλοι δοκιμάζοντας τυχαίες εναλλακτικές διαδρομές και συνδυασμούς...ιδίως οι πιο καινούριοι και πιο περιθωριοποιημένοι – συνεπώς «άπειροι» - απ’ αυτούς τους «φρέσκους διεκδικητές»....
Μέχρι που κάποια στιγμή «γίνεται η στραβή»...οι πρώτοι νεκροί είναι γεγονός...
Πολιτεία και Καθεστωτική Πολιτική αντιλαμβάνονται τότε πως ο «κλοιός στενεύει»...Συνειδητοποιούν παγωμένοι πως έγινε το «ψυχολογικό κλικ» σε επιμέρους τμήματα της μάζας...κι ότι την επόμενη φορά, αυτό που θα τους «σκοπεύσει» δεν θα είναι γιαούρτι αλλά κάτι άλλο, πιο «δραστικό»...
Μόνο περιθώριο η «επίθεση»...Πολιτική, Ποινική/Δικαστική, Επικοινωνιακή/Μηντιακή, Κοινωνική...πρώτα προς τον έναν αντίπαλο, προς το ένα άκρο (ποτέ σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα) και αφού εξουδετερωθεί αυτό, στροφή μετά των «παραπάνω Κανονιών» προς το άλλο άκρο...
Η εξοντωτική νομοθεσία που θα ψηφιστεί για την εξόντωση του ενός άκρου (με τη σύμφωνη γνώμη του άλλου άκρου) και τα «δεδικασμένα» που θα γεννηθούν απ’ αυτή την πρώτη μάχη θα χρησιμοποιηθούν κατόπιν ως υπερόπλο κατά ΚΑΙ αυτού του «άλλου άκρου»...που πλέον παύει να είναι χρήσιμο...
Βλέποντας στον ορίζοντα την «Οργή Λαού» κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να «ελέγξουν την εξέλιξη των πραγμάτων»...
Πλέον όλοι οι «άμεσα εμπλεκόμενοι» (και των δύο «Άκρων») αντιλαμβάνονται πως πρέπει να γίνουν δύο πράγματα...πρώτον, η Βία να πάψει να είναι ανεξέλεγκτη και «τυχαιοκρατική» (βλ. εκ του αυθαίρετου νεολογισμού «τυχαιοκρατία»)...καθώς και να κοπούν με το μαχαίρι οι «επικίνδυνοι πειραματισμοί μαθητευόμενων μάγων»...δεύτερον, η «Επίσημη Πολιτική» θα πρέπει να κόψει τον ομφάλιο λώρο μαζί της...
Με ότι αυτά τα δύο κι αν σημαίνουν...
Στο δια ταύτα...
Πως διαμορφώνεται το Πολιτικό τοπίο τον καιρό της «ωρίμανσης της Ιδέας της Βίας»;
Μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις ως προς την ΧΑ, διαπιστώνουμε κάποια στατιστικά δεδομένα στο κοινωνικό/εκλογικό σώμα που κεφαλοποιούνται μέρα τη μέρα.
Κατ’ αρχήν, η ΧΑ – παρ’ όλο το σφυροκόπημα που υφίσταται σε όλα τα μέτωπα και με όλα τα μέσα - διατηρεί το εκλογικό της ποσοστό (με επίμονη σταθερότητα αν όχι και ανοδικές τάσεις).
Οι επίσημες έρευνες την τρέχουν από 6,5 % - 8 %. Ανεπίσημες την ανεβάζουν πολύ παραπάνω.
Αυτό σημαίνει – μεταξύ πολλών άλλων – ότι υπάρχει (τουλάχιστον) μισό εκατομμύριο κόσμου εκεί έξω που «αποδέχεται» την έργω και λόγω Βία ως αντίδραση στην αντίστοιχη «Καθεστωτική και Πολιτειακή Βία» (εκπεφρασμένης έμμεσα και μέσω μιας εκτεταμένης θανάσιμης αντιλαϊκής πολιτικής) κατά του – κυρίως μη προνομιούχου - Πολίτη.
Ακόμη κι αν συχνά είναι «χονδροειδής» και «προκλητική». Ακόμη κι αν ένα μέρος της πατάει σε «περίεργα χωράφια» μη αποδεκτά από την Ποινική Νομοθεσία...ακόμη κι αν/όταν στρέφεται κατά ιδεολογικών αντιπάλων..ή/και μεταναστών...
...η εκλογική της βάση σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δείχνει να είναι πρόθυμη να δώσει κάτι παραπάνω από απλό συγχωροχάρτι σ’ αυτά τα «ατοπήματα»...είναι σαν να της στέλνει ο κόσμος της δύο «πιθανά μηνύματα»:
Ή, «...συμφωνούμε με την ως τώρα πρακτική σου, συνέχισε έτσι...»
Ή,
«...στη χαρίζουμε αυτή τη φορά...αλλά επιτέλους «γίνε επαγγελματίας»...ωρίμασε...»
με ότι κι αν σημαίνει αυτό το δεύτερο (μια και το πρώτο είναι πιο ξεκάθαρο σημασιολογικά)
τι από τα δύο να ισχύει άραγε; Άγνωστο...θα παραμείνει ένα μεγάλο ερωτηματικό όσο δεν γίνονται εκτεταμένες έρευνες επί τούτου...
Κι αυτό από μόνο του είναι ένα Μεγάλο Ερώτημα...γιατί δεν γίνονται; Ή μήπως γίνονται και δεν ανακοινώνονται λόγω «ανησυχητικών ευρημάτων»;
(εκτός κι αν υφίσταται κι ένα τρίτο πιθανό μήνυμα. Ένα "υβρίδιο" τροποντινά κι "από τα δύο"...)
Εν πάση περιπτώσει, προχωράμε:
Αν αυτό το ποσοστό προστεθεί και στα αντίστοιχα (άγρια) ποσοστά της Αριστεράς (περί το 12%), τότε μιλάμε για ένα (περίπου) 20% του Ελληνικού Λαού που έχει αποδεχτεί την (απόλυτη) Βία ως αναγκαία μορφή Πολιτικοκοινωνικής έκφρασης. Ως ένα βαθμό με διαφορετικούς αποδέκτες αυτής, αλλά ως έναν άλλον βαθμό και με «κοινούς αποδέκτες» (βλ. Εκφραστές καθεστωτικής πολιτικής).
Το πιο «ενδιαφέρον»; Θα ξανατονιστεί:
Οι «εκλογικές τους βάσεις» (ξέχωρα του καθενός) είναι έτοιμες ακόμη και να κάνουν τα στραβά μάτια μέχρι και σε τυχόν «παρεκτροπές προς τα χωράφια του κοινού ποινικού δικαίου».
(πχ Ο ένας θα κάψει ευχαρίστως το μικρομάγαζο του ιδεολογικού εχθρού (όπως τον θεωρεί) «μικρομεσαίου νοικοκύρη» (ακόμη και μ’ αυτόν μέσα) ενώ ο άλλος θα κάψει ευχαρίστως ένα τζαμί (ακόμη και με τους «επισκέπτες» του μέσα). Και οι δύο δε, ευχαρίστως θα έσφαζαν τον ιδεολογικό τους αντίπαλο από το «άλλο άκρο»).
Αυτό το «Βίαιο 20%» - μοιρασμένο στα δύο πολιτικά άκρα - θα καθορίσει καίρια τον επικείμενο Νέο Πολιτικό Χάρτη. Ή καλύτερα, την επικείμενη Νέα Πολιτικοκοινωνική Πραγματικότητα...
Έχοντας και οι δύο αντίπαλοι χώροι συγκεντρώσει πολιτική οργανωτική εμπειρία θα επιχειρήσουν – αναγκαστικά και για αμυντικούς λόγους, για να μην «συντριβούν» από την Πολιτειακή/καθεστωτική Επίθεση - να σχηματοποιήσουν – ο καθένας στο «χώρο» του - σε πιο αυστηρά, πειθαρχημένα και ελεγχόμενα πλαίσια αυτό το «τζίνι» που ξεπήδησε ενισχυμένο πλέον (και κυρίως «ώριμο») από το λυχνάρι, την Βία.
Σίγουρα όμως δεν θα τη δούμε να «εξαφανίζεται». Αντιθέτως. Θα την δούμε να επαυξάνεται, να κλιμακώνεται. Να αυτοτροφοδοτείται και να γιγαντώνεται. Να οργανώνεται και να επαγγελματικοποιείται. Ένα βεβαίως από τα κανάλια μέσα από τα οποία θα συμβεί αυτό είναι η «σύγκρουση αλλήλων επ’ αλλήλων». Χωρίς να είναι βεβαίως το μόνο.
Φυσικά, οι «αντίστοιχοι» πολιτικοί σχηματισμοί θα φροντίσουν, έμπειροι γαρ πλέον, να πάρουν (τυπικές τουλάχιστον) αποστάσεις απ’ αυτά τα δύο «θηρία». Οι εκφραστές της Βίας θα χαθούν από την «επιφάνεια». Πλέον θα ζουν και θα κινούνται αποκλειστικά πίσω από την Κουρτίνα. Οι δε «Μυστικές Γέφυρες» θα παραμείνουν ακριβώς έτσι....Μυστικές...
Συνεπώς:
Όσον αφορά στην Αριστερά, αφού πάρει και την «κρυάδα» (εμπειρία/ψυχρολουσία) του «Κυβερνήτη της Πολιτείας» θα έρθει και η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ/ΔΗΜΑΡ για το «ξεκαθάρισμα». Την διάσπαση.
Προφανώς και κάποιες δυνάμεις τους θα χτίσουν την Νέα Κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία ενωνόμενα με τμήμα του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων του αλλά κάποια άλλα τμήματά του θα στρέψουν πλώρη πρόσω αριστερά.
Θα είναι βεβαίως η σειρά όλων τους να υποστούν αυτό που υπέστη το ΠΑΣΟΚ. Αν είχε σκεφτεί «ώριμα» τότε που έφτιαχνε εκλογικούς νόμους θα είχε φροντίσει να θεσπίσει μια Απλή Αναλογική. Οπότε σήμερα δεν θα είχε μπει στη Βουλή με ένα μίζερο ποσοστό αλλά προφανώς με μεγαλύτερη δύναμη εκπροσώπησης. Και βεβαίως, ο πρώτος (η ΝΔ εν προκειμένω) δεν θα είχε το «δώρο των 50 εδρών».
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει το ίδιο αλαζονικό λάθος (πες το «Καθεστωτικό Σύνδρομο της Απληστίας») κι αν προβλέψει την «καθίζηση» που τον περιμένει μετά την Κυβερνητική του θητεία, τότε σοφά πράττων το πρώτο που θα κάνει ως Κυβερνήτης θα είναι η θέσπιση της Απλής Αναλογικής. Και ίσως ίσως να θεσπίσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Λαό και να σπάσει τη Βουλή στα δύο θεσπίζοντας την Γερουσία ώστε να διασφαλίσει πως δεν θα ξαναϋπάρξει «μονοκρατορία» κάποιου στην Ανώτατη Πολιτειακή Ηγεσία.
Μετά απ’ αυτή την «καθίζηση» του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένουν εκλογικά μεγαλεία τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα εκτοξευθεί σε μεγέθη άνω του 10%.
Τότε – και όχι τώρα – θα είναι οι «πραγματικές ημέρες των Δύο Εκρηκτικών Άκρων»...
Μόνο που τότε θα είναι άκρως οργανωμένα και τα δύο...τόσο το «φανερό» όσο και το «μη φανερό» τμήμα τους....
Όσον αφορά στην Δεξιά και στον Πατριωτικό Χώρο, ανάλογες θα είναι οι εξελίξεις. Η έκρηξη στη ΧΑ απελευθέρωσε ένα τεράστιο δημοσκοπικό τμήμα υποστηρικτών (περί το 10%). Που ενώ έλκονταν από την «ακραία εικόνα» της (με όλες τις επικοινωνιακές/συμπεριφορικές της προκλητικότητες ) αποδείχτηκε δημοσκοπικά ότι δεν ενέκρινε τα όσα της καταμαρτυρούνται από την Δικαιοσύνη.
Αυτό το 10% παραμένει ουσιαστικά «ανένταχτο». Και δεν είναι απλά αντιμνημονιακή δύναμη. Είναι πρωτίστως «θυμωμένοι αντιμνημονιακοί Πατριώτες». Που επιζητούν μια «δυναμική κομματική/πολιτική παρουσία» για να δώσουν την στήριξή τους.
Κοινώς, αδιαφορούν για «νερόβραστες λύσεις» ή άλλη μια από «Σύστημα/καθεστώς» και «φιλομνημονιακές πολιτικές».
Όλα δείχνουν ξεκάθαρα πως ανάμεσα στην ΝΔ και στη ΧΑ έχει ανοίξει ένα τεράστιο κενό. Και η Φύση δεν επιτρέπει κενά. Βρίσκει πάντα τρόπο να τα καλύψει. Κι εφόσον όλες οι άλλες υπάρχουσες πατριωτικές πολιτικές παρουσίες αποδείχθηκαν φοβικές έως ανύπαρκτες και χωρίς νεύρο και ορμή, τότε εκ των πραγμάτων αναμένεται να δούμε ένα Νέο Δυναμικό Πατριωτικό Σχήμα να αναδύεται.
Αυτή η διεργασία θα ενταθεί και από κάτι ακόμη:
Το Αντιρατσιστικό επικείμενο νομοσχέδιο.
Η ΝΔ, ούσα φοβισμένη επίδοξος εξιλαστής της αριστεράς λησμονεί τις πολύ σοβαρές εναντιώσεις ουσίας (έσωθεν και έξωθέν της) που υφίστανται ένάντια σε ένα Αντιρατσιστικό νόμο εφάμιλλο ενός Μεγάλου Αδελφού που – συν τω χρόνω - θα λογοκρίνει το τι λέει και τι γράφει (εν γένει) ο καθένας.
Θα ποινικοποιήσει, κατ’ αρχήν, την Πατριωτική/εθνοκεντρική σκέψη/άποψη (ως έναν εύκολο στόχο) αλλά αυτό είναι το «Μέσο» και όχι ο «Σκοπός».
Αυτή είναι απλώς η «Κερκόπορτα».
Απώτερος Σκοπός είναι ο πλήρης έλεγχος της αντι-Σκέψης και της αντι-Άποψης.
Όπου το "αντί" προσδιορίζεται ως "οτιδήποτε/οποιοσδήποτε διαφοροποιείται/αντιτίθεται στην Καθεστωτική Σκέψη/άποψη/θέση". Μετά είναι η σειρά της Αριστεράς βεβαίως. Αν και μόνο το ΚΚΕ – ως ένα βαθμό – έχει εντοπίσει τους «σχετικούς βαθύτερους κινδύνους» που κρύβονται σ’ αυτό το νομοθετικό εγχείρημα και τους επισήμανε προ καιρού.
Εγχείρημα το οποίο, όπως έδειξε το παρελθόν, υπάρχει ένα τμήμα της ΝΔ που ΔΕΝ το αποδέχεται.
Αυτό όμως το «Πατριωτικό Τμήμα» της αυτή την χρονική στιγμή και υπό το (αρνητικό επικοινωνιακό) βάρος των περί Χ.Α. εξελίξεων δέχεται ομαδόν τα πυρά του Νεοφιλελεύθερου τμήματος της ΝΔ που βρήκε ευκαιρία να «πάρει κεφάλι» στις εσωτερικές διεργασίες διαδοχής που φυσικά εντάθηκαν τις τελευταίες ημέρες με «όχημα τα περί ΧΑ».
Αναζητούν «θύματα στο ηγετικό στρατόπεδο του κόμματος» προκειμένου να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους και βεβαίως τα βρήκαν στο εναπομείναν «Πατριωτικό Τμήμα της ΝΔ». Ένας λόγος παραπάνω που (τυπικός έστω) αρχηγός του (ακόμη) τυχαίνει να είναι ο ίδιος ο Αρχηγός της ΝΔ. Χτυπώντας λοιπόν τους «εθνικιστές της ΝΔ» ωθούν την ηγεσία της ένα βήμα πιο κοντά στην παραίτηση και την "έξοδο".
Πολύ βολικά όλα λοιπόν για τους πάσης φύσεως Δελφίνους εντός της. Το Game of Throne προηγείται ακόμη κι από τον κίνδυνο της θέσπισης ενός Μεγάλου Αδελφού...
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και αυτοί (οι εναπομείναντες «Πατριώτες») δέχονται ήδη (λόγω ΧΑ) και θα δεχτούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ακόμη περισσότερες αφόρητες πιέσεις με αφορμή και το αντιρατσιστικό αλλά και γενικότερα την συλλογιστική περί πατριωτικών θέσεων που αναπόφευκτα θα ενταθεί απ’ αυτό το «Πατριωτικό τμήμα» έστω και «ψελλίζοντας». Σφόδρα αποδυναμωμένο γαρ.
Συνεπώς, ένα μεγάλο μέρος αυτών – πολύ σύντομα - δεν θα έχουν άλλη επιλογή από την έξοδό τους από τη ΝΔ και την πρωταγωνιστική πλέον συμμετοχή τους στην συγκρότηση αυτού του «Νέου Πατριωτικού Πόλου».
Η ΧΑ, δεδομένων των «γενικότερων εμπλοκών» της δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον επίσημα και τουλάχιστον μια μεγάλη σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών της. Ούτε και η ίδια θα το ήθελε άλλωστε αλλά ούτε και όποιος άλλος σχηματισμός θα ήθελε επίσημη συμπόρευση με ένα σχήμα που φέρει όλες αυτές τις κατηγορίες που τώρα υφίσταται η ΧΑ.
Έτσι κι αλλιώς, από τη στιγμή που είναι χαρακτηρισμένη ως «εγκληματική οργάνωση» θα γίνει συνείδηση – προϊόντος του χρόνου – ότι είναι υποχρεωμένη να αφήσει πίσω της τάχιστα (και αυταπόδεικτα) πάρα πολλά «βαρίδια» – όπως της πρότειναν πολλοί κάποτε και δεν εισακούστηκαν – και να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο, νέο και βεβαίως επ’ ουδενί «αντι-επικοινωνιακό» και «επιρρεπές στην παραβατικότητα» όπως ήταν ως τώρα.
Αυτή η «εσπευσμένη μετεξέλιξη» φυσικά – τώρα και όχι «ελεγχόμενα» και από θέση ισχύος όπως μέχρι πρότινος - θα έχει και τα ρίσκα της.
Αναπόφευκτα, είναι πολλά και πολλοί αυτά/αυτοί που θα «έμεναν πίσω» και «εκτός».
Και ούτε έχει και καμία εγγύηση πως το Νέο Σχήμα θα πιάσει αυτό το ποσοστό που της δίνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις.
Μπορεί όντως να απομείνει η «Σκιά» αυτού που ήταν.
Μ’ αυτό το σκεπτικό, πολλοί ίσως θα ήταν αυτοί που θα προτιμούσαν να «μετεγκατασταθούν» στο άλλο Νέο (και πρωτίστως «άφθαρτο») Πατριωτικό Σχήμα που συν τοις άλλοις δεν θα έφερε και κληρονομικά «αρώματα/βαρίδια» από το παρελθόν.
Αυτό το Νέο Πατριωτικό Σχήμα λοιπόν δεν είναι καθόλου απίθανο να έλκυε την συντριπτική πλειοψηφία των ποσοστών της ΧΑ. Και όχι μόνον...
Δεν είναι διόλου απίθανο να εκτοξευθεί άμα τη γενέσει του σε ποσοστά της τάξεως του 10 – 15%...
Γι’ αυτό και βλέπουμε όλη αυτή την ασταμάτητη Πολεμική από μέρους Καθεστώτος και ΜΜΕ να παίρνει έναν «γενικευμένο τόνο».
Απώτερος σκοπός τους δεν είναι να στιγματίσουν την ΧΑ (μόνο) ως εγκληματική οργάνωση.
Αλλά γενικότερα τον Πατριωτικό χώρο. Προτού προλάβει να «ξεζαλιστεί» και να «οργανωθεί» σε άλλες στέρεες βάσεις.
Μόνο τους μέλημα αποτελεί μήπως και κατορθώσουν να αντλήσουν κάποιο μικρό ποσοστό ψήφων από τους «απελευθερωθέντες»...και να καθηλώσουν στην «αποχή» τους υπόλοιπους...
Γεγονός είναι πως στο συγκεκριμένο θέμα η Αριστερά κρατάει πιο υπεύθυνη στάση από τις Καθεστωτικές Δυνάμεις.
Προσέχει «που» και «πως» στοχεύει και εξαπολύει τα βέλη της ανησυχώντας (και δικαιολογημένα) μήπως και από λάθος (επιθετικούς) χειρισμούς ριζοσπαστικοποιηθούν (αμυντικά/ανακλαστικά) ακόμη και οι σαφώς υπάρχουσες μετριοπαθείς νησίδες σ’ αυτό τον «ευρύτερο εκτός και πέριξ της ΧΑ Πατριωτικό χώρο».
Γνωρίζει καλά ότι ο Πατριωτικός χώρος δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Συνεπώς, μάλλον θα προτιμούσε να υπάρξει σ’ αυτόν τον χώρο ένα μετριοπαθές politically correct Δημοκρατικό Πατριωτικό Κόμμα που δεν θα δημιουργούσε τις εκρηκτικές ανεξέλεγκτες μη διαχειρίσιμες εντάσεις της ΧΑ.
Εντάσεις που όταν εκτονώνονται (όπως τώρα) εγκυμονούν τον κίνδυνο ισχυρών «υπόγειων παρενεργειών».
Παρ’ όλα αυτά, στο άλλο πεδίο αντιπαράθεσης, στον Αντιρατσιστικό νόμο, τα πράγματα κινδυνεύουν να «πολωθούν» και να «ξεφύγουν». Επικίνδυνα.
Η Πατριωτική σκέψη κινδυνεύει συλλήβδην να τεθεί στο περιθώριο ως παράνομη και εγκληματική. Κι αυτό αν συμβεί, θα είναι μόνον η «Αρχή»...
Μετά, θα αυξηθούν οι «στόχοι»...
...άλλωστε, αν αληθεύουν οι «πρόσφατοι προβληματισμοί» της Αυγής, η «καθεστωτική θηλιά ήδη άρχισε να παίρνει θέση» γύρω από την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον...
Έχουν ήδη όλες τις «απαραίτητες ενδείξεις» πως το Αντιρατσιστικό είναι απλώς μια «κερκόπορτα»...
Ας δώσουν – όσο έχουν καιρό – βάση στις «λογικές επιφυλάξεις» του ΚΚΕ (και πολλών άλλων βεβαίως απ’ όλο το πολιτικό φάσμα) ως προς νομοσχέδια «τύπου Αντιρατσιστικό» προτού είναι αργά για όλους μας...
Όσον αφορά στον ευρύτερο Πατριωτικό Χώρο πρέπει να βρει – και δη ΤΑΧΙΣΤΑ – τον Νέο Βηματισμό του...να απεγκλωβιστεί πρωτίστως απ’ όλη αυτή την Χρυσαυγειάδα των Ημερών...
Προτού καταδικαστεί ως «οιονεί Εγκληματική Πρακτική και Φιλοσοφία»...και δη εν συνόλω...
Και προτού ακόμη και οι «μετριοπαθείς φωνές» πάρουν την άγουσα προς την «ακραία ριζοσπαστικοποίησή» τους...
...Με ότι αυτό κι αν σημαίνει...
...είπαμε: τι πιο λογικό από το να συμπεράνουμε πως τα «βίαια, σκοτεινά» κομμάτια των δύο άκρων, ωθούνται πλέον να οργανωθούν επαγγελματικά και ν’ αρχίσουν να κινούνται πέρα από το φως της ημέρας...στις σκιές και στα περιθώρια...και βεβαίως, θα αδημονούν ασταμάτητα για «φρέσκες στρατολογήσεις»...
Προσέξτε λοιπόν κύριοι του Καθεστώτος...γιατί παίζετε με τη φωτιά...όσο μεθοδεύετε την εξόντωση και τον έλεγχο της «εμφανούς Πολιτικής Παρουσίας» των Πολιτικών σας αντιπάλων τόσο ταΐζετε τους κήνσορες αυτής της «Υπόγειας Έσχατης Δράσης»...
...και στα δύο Άκρα...
Γιώργος Ανεστόπουλος
