Η ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, η αναζωογόνηση του σε ταξική κατεύθυνση, η ήττα των δυνάμεων του συμβιβασμού, θεματοφύλακες της κοινωνικής συναίνεσης(ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), που ευθύνονται για την αποδιοργάνωση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος ,το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αποτελούν προϋποθέσεις για νικηφόρους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, που όχι μόνο θα βάζουν σοβαρά εμπόδια στην εφαρμοζόμενη αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου, αλλά θα ανοίγουν τον δρόμο φιλεργατικής, φιλολαϊκής προοπτικής, που είναι σε ριζική αντίθεση από τον ευρομονόδρομο, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Δρόμος που θα φέρνει συνεχή βάσανα για τους λαούς της Ε.Ε. και θα μεριμνεί για την διεύρυνση της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής, των κερδών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Εξάλλου ο μονός λόγος ύπαρξης της Ε.Ε. από την γέννηση της αυτός ήταν. Σαν διακρατική ένωση καπιταλιστικών χωρών, στόχος της ήταν και είναι να διασφαλίσει και να προωθήσει τα συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε ανταγωνισμό με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κυρίως Η.Π.Α. και Ιαπωνία. Ανταγωνισμός που στις μέρες μας οξύνεται άγρια και πολύμορφα, αφού νέες καπιταλιστικές αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα, Ρωσία κ.α. έχουν μπει γερά στην κούρσα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, για έλεγχο νέων ενεργειακών πηγών, έλεγχο ενεργειακών κόμβων και νέων αγορών.
Κέρδη των μονοπωλίων και διεύρυνση των εργατικών-λαϊκών αναγκών-δικαιωμάτων είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από ευρύτερες εργατικές-λαϊκές δυνάμεις και με βάση αυτό να οργανώσουν έγκαιρα την εργατική-λαϊκή πάλη.
Η ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, δεν είναι ένα σύνθημα και κυρίως δεν είναι κάποια ευχή η προσδοκία για το μέλλον. Χρειάζεται σχέδιο, ταξική πολιτική συνειδητοποίηση, αντίληψη της αναγκαιότητας, ταξικό πείσμα, ανιδιοτελή προσφορά αγωνιστών που θα παλέψουν με όρους αυτοθυσίας και αγώνα. Η μαγιά σήμερα υπάρχει και οι δυνάμεις που θα βάλουν πλάτη για την ανασυγκρότηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, που θα δυναμώσουν την λαϊκή συμμαχία σε αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Είναι οι ταξικές δυνάμεις που δρουν στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα το ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις της λαϊκής συμμαχίας, οι αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις, όπως η ΠΑΣΥ που δρα στο αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα, η ΠΑΣΕΒΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, μικρών επαγγελματιών, μικρομάγαζων, η ΟΓΕ το αγωνιστικό κίνημα των γυναικών, το ΜΑΣ που εκφράζει τον αγωνιστικό πόλο στο φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα.
Σήμερα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, ο λαός γενικότερα έχουν περισσότερες εμπειρίες από την συμμετοχή τους σε εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, τουλάχιστον από τα τελευταία 4-5 χρόνια. Συμμετείχε κόσμος που ποτέ δεν σκέπτονταν τον εαυτό του σε κάποιο απεργιακά μπλοκ η σε συμμετοχή του σε εργατικά-λαϊκά συλλαλητήρια. Σε αυτό το κομμάτι του κόσμου, που ποτέ δεν συμμετείχε σε αγωνιστικές διεργασίες(συμμετοχή σε σωματείο, γενική συνέλευση σωματείου, εργατική σύσκεψη, προετοιμασία μιας απεργίας, περιφρούρηση απεργίας κ.α) υπήρχε έντονα το στοιχείο της ανυπομονησίας, ήλπιζαν σε άμεσα αποτελέσματα.
Μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου που πίστευε σε άμεσες και γρήγορες λύσεις απογοητεύτηκε και απομακρύνθηκε από τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες. Σε αυτό το κομμάτι του κόσμου είχε επίδραση ο φιλοεργοδοτικός-φικοκυβερνητικός συνδικαλισμός (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) με ότι αυτό συνεπάγεται για την αγωνιστική ταξική τους συνείδηση, σκέψη και αντίληψη για τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες. Σε αυτόν τον κόσμο καλλιεργήθηκαν αυταπάτες και φρούδες ελπίδες κυρίως από της δυνάμεις του οπορτουνισμού(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες αριστερίστικες, <<αριστερές>> δυνάμεις και όχι μόνο) ότι με ένα ντου στο αστικό κοινοβούλιο θα έρθουν τα πάνω-κάτω και έτσι θα ασκηθούν πιέσεις για φιλολαϊκές πολιτικές. Καλλιεργήθηκαν αιτήματα απολίτικα, χωρίς ταξικό πρόσημο, που καλλιέργησαν ψευδαισθήσεις ότι άμα φύγουν οι κλέφτες, τα λαμόγια (που πρέπει να τιμωρηθούν σκληρά) και αλλάξουν κάποια πολιτικά πρόσωπα, θα ασκηθούν φιλολαϊκές πολιτικές. Σε αυτό βρήκαν έδαφος και πάτησαν οι ΝΑΖΙ της <<ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ>>. Και σε όλη αυτή την βιομηχανία εξαπάτησης του ελληνικού λαού και του εμπορίου αυταπατών και ψευδαισθήσεων. Καλλιεργήθηκε και η λογική της ανάθεσης, ότι δηλαδή αν προκύψει μια άλλη κυβέρνηση αυτής της <<αριστεράς>> που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην Ε.Ε. χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια και τους καπιταλιστές μπορεί να ασκηθεί από αυτόν, φιλεργατική- φιλολαϊκή πολιτική. Το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο. Εδώ να θυμηθούμε και της κολοντούμπες του ΣΥΡΙΖΑ. Από το θα σκίσω τα μνημόνια πήγε στην διαπραγμάτευση και πολλά άλλα που είπε και δεν είναι του παρόντος άρθρο. Όλα αυτά συνέβαλαν και ήταν καθοριστικά για την παραπέρα αποδυνάμωση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της παρέμβασης του που είναι το ζητούμενο.
Πολλής κόσμος που έκανε το βήμα και κατέβηκε για πρώτη φορά στις μεγάλες απεργίες, με τα στα μπλοκ ΠΑΜΕ. Αναγνωρίζει σε αυτό την συνέπεια του, την μαχητικότητα του, την υπεράσπιση πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς, σε σύγκρουση με την εργοδοσία, των εργατικών-λαϊκών τους δικαιωμάτων.
Με αυτόν τον κόσμο και όχι μόνο βέβαια, το ΠΑΜΕ προσπαθεί να τους βρει και να συζητήσει την ανάγκη ανασυγκρότησης του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση. Παράλληλα παίρνει μέτρα σε κάθε χώρο δουλειάς ,κλάδο, οργανώνοντας, μικρούς η μεγαλύτερους αγώνες(ενάντια σε απολύσεις, σε μειώσεις μισθών, διακοπή ηλεκτροδότησης, ανασφάλιστης δουλειάς κ.α.)και με ειδική δουλειά σε νέους, γυναίκες, ανέργους.
Ανασύνταξη στις σημερινές συνθήκες δεν σημαίνει απλά μια καλύτερη λειτουργία ενός σωματείου, η ενός συνδικάτου, ομοσπονδίας εργαζομένων, για να είναι καλός διαπραγματευτής πώλησης της εργατικής δύναμης. Ανασύνταξη δεν σημαίνει ένα καλύτερο οργανωτικό συμμάζεμα, πιο συχνές μαζώξεις, κάποιες νέες εγγραφές στο σωματείο, συνδικάτο. Προφανώς είναι και όλα τα παραπάνω, αλλά θα ναι γράμμα κενό, ως προς την αναδιοργάνωση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, άμα αυτό δεν μπολιαστεί με το πολιτικό, ταξικό, περιεχόμενο. Ένα ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που δεν θα αναγνωρίζει σε εταίρους την μεγαλοεργοδοσία, τους καπιταλιστές, αλλά θα τους αντιπαλεύει από θέση ταξικής αρχής, σαν εκμεταλλευτές της εργατικής δύναμης που υφαρπάζουν την υπεραξία της, για να αυγατίζουν τα κέρδη τους.
Η ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος θα ναι μια σύνθετη διαδικασία. Προϋποθέτει καταρχάς την συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων μέσα από μαζικές ζωντανές διαδικασίες. Το εργατικό κίνημα πρέπει να τροφοδοτηθεί από εκείνο το τμήμα των εργαζομένων που είναι ακόμα εκτός συνδικαλιστικής οργάνωσης, δίνοντας έμφαση σε νέες ηλικίες εργαζομένων και γυναίκες. Ένα κίνημα που θα παίρνει αγωνιστικές πρωτοβουλίες μέσα στους χώρους δουλειάς, θα σταματάει ανά πάσα στιγμή την παραγωγή, την δουλειά, όταν προκύπτουν θέματα για απολύσεις συναδέλφων εργατών η άλλα θέματα αντεργατικών ρυθμίσεων, που εντείνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Το κίνημα αυτό θα βλέπει ενιαία την εργατική τάξη, έτσι όπως είναι δηλαδή, σαν τάξη μισθωτής εργασίας, ανεξαρτήτως εθνότητας, χρώματος, θρησκείας. Θα καλλιεργείται η εργατική ταξική αλληλεγγύη σε ένα ανώτερο επίπεδο, αποκρούοντας έντεχνα διασπαστικά, μικροαστικά ιδεολογήματα του στυλ(η δικιά μας επιχείρηση είναι καλά, δεν κάνει απολύσεις, δεν κατέβασε τον μισθό, εμείς έχουμε δουλειά γιατί να κάνουμε απεργία, εμείς κοιτάμε την δικιά μας την δουλειά και είμαστε καλά κ.α).
Επιχειρήματα που καταρρίφτηκαν από την ίδια την ζωή. Αφού σε επιχειρήσεις που επικράτησε η συναίνεση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας να κοπούν οι μισθοί για να μην χάσουν της δουλειές τους οι εργαζόμενοι η να απολυθούν λίγοι για να μην κλείσει η επιχείρηση, παρόλα της αντεργατικές συμφωνίες επιχειρήσεις έκλεισαν π.χ.(sprider).
O καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος και κυρίως σε περίοδος οικονομικής κρίσης. Κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν να φύγουν από την καπιταλιστική αγορά, γιατί πέφτει το μέσο ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών. Χιλιάδες εργαζόμενοι έρχονται με το φάσμα της ανεργίας, την φτώχεια, την εξαθλίωση. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον μεγαλοεργοδότη-καπιταλιστή, που έχει κάνει συσσώρευση τόσα κέρδη από την χρόνια κλοπή της υπεραξίας της εργατικής δύναμης και όχι μόνο, που έβγαλε τόσο πλούτο ,όσο για να χουν τα τρισέγγονα του και βάλε.
Αυτή η νομοτέλεια που έχει αντικειμενικό χαρακτήρα στην καπιταλιστική οικονομία είναι η αιτία που κλείνουν επιχειρήσεις και όχι οι αγώνες, οι απεργίες των εργαζομένων, που προπαγανδίζουν εσκεμμένα διάφορα φερέφωνα του συστήματος. Χρειάζεται εργατικό κίνημα που δεν θα γίνεται ουρά τέτοιων ιδεολογημάτων και κυρίως δεν θα σέρνεται από πίσω. Θα τα αντιπαλεύει σθεναρά, δίνοντας απαντήσεις από την καθημερινότητα ,της ίδιες της πολιτικοοικονομικές εξελίξεις, αλλά και παίρνοντας ως βάση και κριτήριο της σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού συνολικότερα, που είναι σε αντιδιαστολή με της ανάγκες του καπιταλιστή, που στόχος του είναι το περισσότερο κέρδος.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα δημιουργήσει όλες εκείνες της προϋποθέσεις για να χειραφετηθεί η εργατική τάξη από την ιδεολογική επιρροή του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος, από την αστική πολιτική. Θα αποβάλλει μέσα από το κίνημα μοιρολατρίες, ηττοπάθειες, που κάνουν τους εργάτες ευάλωτους για να ναι υποτακτικοί στις αξιώσεις του κάθε καπιταλιστή-εργοδότη.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος δεν θα ναι ήξεις-άφιξης. Δεν θα συνδιαλέγεται με την εργοδοσία και το κράτος τους, μέσα από τους περιβόητους κοινωνικούς διαλόγους της απάτης(πάντα από την σκοπιά τη θα χάσουν οι εργάτες και πως, εκτονώνοντας παράλληλα, την κάθε εργατική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση από της εφαρμοζόμενες ευρωενωσιακές, αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές και αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας-καπιταλιστών). Δεν θα μπαίνει σε κανενός είδος συναλλαγής με τους θεματοφύλακες της κυρίαρχης πολιτικής. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ηττηθεί πολιτικά ιδεολογικά ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός. Παλιός και νέος. Γιατί ο παλιός έρχεται με τον μανδύα του νέου και αντιμνημονιακού. Είναι τα ίδια πρόσωπα, με της ίδιες επιζήμιες αντιλήψεις-τακτικές, πολιτικές για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Δυνάμεις που βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που τους αποδέχτηκε αμέσως, γιατί έχουν εμπειρία από κυβερνητικό συνδικαλισμό(κυρίως από την θητεία τους στη ΠΑΣΚΕ-ΠΑΣΟΚ) γιατί σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να χειραγωγεί το εργατικό κίνημα, για να χει λιγότερες λαϊκές αντιστάσεις- πιέσεις από της εφαρμοζόμενες πολιτικές του κεφαλαίου που έτσι και αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει και έχει δώσει διαπιστευτήρια για αυτό.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος αποτελεί σήμερα πρώτιστο μεγάλο καθήκον για της ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, χωρίς βέβαια να αποσπάται από την οργάνωση καθημερινών εργατικών αγώνων. Η ανασύνταξη θα προχωρήσει μέσα από την ζωή, της εξελίξεις, δεν είναι ακαδημαϊκό θέμα. Θα στυλωθεί στην καθημερινή δράση, μέσα στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές-λαϊκές γειτονιές, αυτά είναι αλληλένδετα και βασικά συστατικά για να φουντώσει ένα μαχητικό εργατικό-λαϊκό κίνημα νίκης και προοπτικής.
Με δουλειά από τα κάτω, από τους χώρους δουλειάς, τα πρωτοβάθμια σωματεία, άνθρωπο τον άνθρωπο, προχωράει η ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος. Κίνημα ταξικό που προωθεί την λαϊκή συμμαχία με την φτωχομεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης ,μικρούς εμπόρους, καταστηματάρχες, με έμφαση στις γυναίκες στις νέες ηλικίες. Κίνημα που όχι μόνο θα βάζει σοβαρά εμπόδια στην εφαρμοζόμενη ευρωενωσιακή πολιτική αλλά θα δείχνει και τον δρόμο για την διέξοδος από την καπιταλιστική οικονομική κρίση προς όφελος των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.
Το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου, στις 6 το απόγευμα στην πλατεία Αριστοτέλους, για τα εγκαίνια της ΔΕΘ, μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για νέους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες πιο μαζικούς, αποτελεσματικούς, βήμα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, βάθεμα της λαϊκής συμμαχίας, για νικηφόρους αγώνες σε επίπεδο οικονομίας-εξουσίας.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος του ΚΚΕ της Κ.Ο. Πιερίας
