Γράφει ο
Ceteris Paribus
Η τρόικα «εκβιάζει» την κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ζητώντας καθαρή λύση εδώ και τώρα στο ζήτημα της πολιτικής αβεβαιότητας, ώστε να υπάρξει συμφωνία με καθαρό το πολιτικό τοπίο και υλοποίηση των νέων δεσμεύσεων.
Με τη σειρά της, η κυβέρνηση «εκβιάζει» τους βουλευτές με το δίλημμα……….
……….«ή ψηφίζετε Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή… χάος». Στη συνέχεια, η δημοσιοποίηση της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα (μια κεντροδεξιά υποψηφιότητα, με ήπιο πολιτικό προφίλ αλλά «λίγη») προκαλεί τη «βίαιη» αντίδραση της αγοράς, ρίχνοντας το χρηματιστήριο στα Τάρταρα: η μεγαλύτερη πτώση των τελευταίων 27 (!) χρόνων με 12,78%! Ένας κύκλος που αρχίζει με «εκβιασμό», συνεχίζεται με «εκβιασμό» και ολοκληρώνεται με μια «βίαιη» αντίδραση.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί μια υποψηφιότητα με «ήπιο» πολιτικό προφίλ πανικοβάλλει σε τέτοιο βαθμό το χρηματιστήριο, ώστε να γκρεμίζεται σαν να έχει αναλάβει ήδη τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ξεπηδάει τόση «βία» από το ελληνικό πρόβλημα; Η γενική απάντηση είναι, διότι οι εκβιάζοντες είναι οι ίδιοι εκβιαζόμενοι, όχι από κάποιους άλλους, αλλά από μια παγκόσμια συγκυρία που μυρίζει μπαρούτι!
Πρώτα, οι δανειστές:
Η παγκόσμια συγκυρία είναι πολύ άσχημη, όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και οικονομικά. Η Κίνα και γενικότερα η Ασία εκπέμπει… προσεισμικές δονήσεις και όλοι φοβούνται μεγάλο «σεισμό». Τα επιχειρηματικά «κανόνια» στις χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού αυξάνονται και πληθύνονται, ενώ οι προβλέψεις για την κινεζική οικονομία είναι δυσοίωνες. Το χρηματιστήριο της Σανγκάης γνωρίζει μεγάλη πτώση, προκαλώντας νέο κύκλο απωλειών στη Νέα Υόρκη και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Η ευρωπαϊκή συγκυρία είναι επίσης πολύ άσχημη: Η κρίση έχει περάσει προ πολλού από την περιφέρεια στο ευρωπαϊκό κέντρο και από την οικονομική βάση στο πολιτικό και θεσμικό εποικοδόμημα, οι ανταγωνισμοί στην ισχυρή «τριάδα» Γερμανία – Γαλλία – Ιταλία εντείνονται, η οικονομία βολοδέρνει μεταξύ στασιμότητας, ύφεσης και αποπληθωρισμού, το κρατικό χρέος και το χρέος του ιδιωτικού τομέα είναι πολύ ψηλότερα από το 2008, το θρυλούμενο αναπτυξιακό επενδυτικό «πακέτο» του κ. Γιούνκερ εκφυλίστηκε σε ψίχουλα 21 δισ. ευρώ που θα αυγατίσουν με… μόχλευση, και η Γερμανία κρατάει «γερή άμυνα» στα σχέδια του Ντράγκι για «ποσοτική χαλάρωση».
Σε αυτές τις συνθήκες, οι αγορές κοιτούν με το ένα μάτι την Κίνα και με το άλλο την Ελλάδα, καθώς επανέρχεται η απειλή του ελληνικού «σπινθήρα» που θα βάλει φωτιά στον «ξερό κάμπο». Η ελληνική αβεβαιότητα περιπλέκει ακόμη και τόσο σημαντικά σχέδια όσο η ευρωπαϊκή «ποσοτική χαλάρωση».
Ιδού λοιπόν γιατί οι δανειστές εκβιάζουν την κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα για ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου εδώ και τώρα!
Με τη σειρά της, η κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή παρά να μεταφέρει τον εκβιασμό στους βουλευτές και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το σκληρό ξεκαθάρισμα στο οποίο παραπέμπει η επιτάχυνση των διαδικασιών γύρω από την προεδρική εκλογή, αναβαθμίζει την πίεση και τη δραματικότητα των διλημμάτων για βουλευτές και κόμματα: χρηματιστηριακό «κραχ», ασφάλεια – φυγή καταθέσεων, εισαγωγές, μισθοί και συντάξεις, όλα γίνονται παράμετροι του εκβιασμού.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να ειπωθεί ότι οι δανειστές δεν έδωσαν στην κυβέρνηση το «χαρτί» που ζητούσε, δεν ζήτησαν δηλαδή και την υπογραφή του Τσίπρα στη νέα συμφωνία. Αντ’ αυτού, όμως, άρχισαν να εμφανίζονται κινήσεις ασφυκτικής πίεσης συνολικά πάνω στην Ελλάδα: Η ΕΚΤ διέψευσε δημοσίευμα της Handelsblat περί κλεισίματος της στρόφιγγας στις ελληνικές τράπεζες, αλλά με τρόπο καθόλου καθησυχαστικό. Και ο γερμανικός ασφαλιστικός οργανισμός Hermes σταμάτησε να παρέχει εγγυήσεις για τις ελληνικές εξαγωγές.
Ο Σαμαράς δεν έκανε ό,τι έκανε γιατί έχει «κλειδώσει» τους «180». Η υποψηφιότητα Δήμα δεν σηματοδοτεί ένα τέτοιο «κλείδωμα», αλλά κάτι άλλο: μια δραματοποίηση της κατάστασης, μια σκληρή πολιτική αναμέτρηση σε τεταμένο κλίμα, γαρνιρισμένη από «κραχ» και άλλες αναστατώσεις και συνοδευμένη από γενικευμένη ανασφάλεια. Με στόχο τους ήδη ανασφαλείς βουλευτές, αλλά κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η υποψηφιότητα Δήμα φέρνει πιο κοντά τις εκλογές – γι’ αυτό η καταβαράθρωση του Χ.Α. Φέρνει όμως πιο κοντά και το «σκληρό ροκ», μια πολιτική αναμέτρηση και εξελίξεις «διά πυρός και σιδήρου».
Πρόκειται για το γνωστό από τη θεωρία των παιγνίων chicken game, όπου χάνει όποιος φοβάται -και υποχωρεί- πρώτος. Τώρα θα φανεί ποιος αντέχει καλύτερα σε καταστάσεις υψηλού ρίσκου και υψηλών πολιτικών πιέσεων. Όποιος δεν έχει αυτό το «μέταλλο», θα χάσει ακόμη και αν κερδίσει τις εκλογές…
Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ
