Ο εφιάλτης της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της νεοταξίτικης χρηματοπιστωτικής δικτατορίας, ρίχνει τη βαριά σκιά του πάνω στον πλανήτη, και μετατρέπει σε ιδιότυπη φυλακή την καθημερινότητα των κοινωνιών…
Πρόκειται για μια κορυφαία επιδίωξη, που παρά τις εγγενείς αντιθέσεις των χορογράφων και πρωταγωνιστών της, οικοδομεί σταδιακά ένα νέο πλαίσιο δημόσιας διοίκησης και καταστολής,μέσα από το οποίο προωθείται ο καθολικός έλεγχος της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα υλοποιείται το σχέδιο για τη διαμόρφωση ……..
ενός συνολικά διαφορετικού αξιακού και πολιτισμικού πλαισίου, το οποίο προορίζεται να διαμορφώνει έναν νέου τύπου πολίτη με βάση τα επιθυμητά πρότυπα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Η Ευρώπη ως χώρος παραγωγής πολιτισμών, ως ιστορικό θέατρο πολυπολιτισμικών αντιπαραθέσεων, ως γεωστρατηγικό γήπεδο κορυφαίων ιστορικά πολιτικών ανατροπών, ως γεωπολιτικό δοκιμαστήριο πολιτικών και οικονομικών ενοποιήσεων, η Ευρώπη ως πεδίο αναπαραγωγής διχαστικών αντιλήψεων, αποσχιστικών κινημάτων, αλλά και ως χώρος μέσα στον οποίο ανατροφοδοτούνται και αναπαράγονται τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα του προηγούμενου αιώνα, συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν ιδανικό γεωπολιτικό εργαστήρι για την υλοποίηση αυτού του εφιαλτικού σχεδίου της Νέας Εποχής.
Αυτή η Ευρώπη που παραδόθηκε αναφανδόν στην αγκαλιά της Νέας Τάξης μέσα και από την πολιτική της ενοποίηση, δεν αλλάζει, δεν εξωραΐζεται, δεν τροποποιείται. Αυτή η Ευρώπη μόνο γκρεμίζεται στα εξ ων συνετέθη, και αναδομείται στη βάση του Έθνους – Κράτους, και μόνο ως τέτοια οφείλει να αναζητήσει την κοινωνική και πολιτική της προοπτική.
Στο επίκεντρο αυτού του εφιάλτη βρέθηκε με τρόπο δραματικό η Ελλάδα ακριβώς γιατί διαθέτει ιστορική διαδρομή με ταυτότητα, συγκεκριμένη πολιτισμική και αξιακή φυσιογνωμία, σφυρηλατημένη διαχρονικά εθνική ταυτότητα και γεωστρατηγική θέση κομβική στη χορογραφία των οικονομικών ανταγωνισμών και των κοινωνιολογικών μεταλλάξεων.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, οι δόλιοι σύμμαχοι που διευκολύνουν την ευόδωση αυτών των σχεδίων, είναι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ελίτ που νέμεται την πολιτική εξουσία των εθνικών και των Ευρωπαϊκών διοικητικών θεσμών και οργάνων.
Πρόκειται για πολιτικά ανδρείκελα που επέλεξαν συνειδητά την υποταγή στη στρατηγική της Νέας Τάξης, με πρωτεργάτες τα συντηρητικά νεοφιλελεύθερα κόμματα που αποποιήθηκαν τον εθνικό τους ρόλο, και που παρέδωσαν τη σκυτάλη του αντεθνικού ξεπεσμού, στην παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, για να επιταχύνει την υποστολή κάθε εθνικής αντίστασης, ως ουσιαστικός καταλύτης, μιας και η ίδια ουδέποτε διέθετε εθνική συνείδηση μέσα στην ερμαφρόδιτη διαδρομή της, στα απόνερα των ιδεολογημάτων της Νέας Εποχής.
Καταδικασμένη να εγγράψει τον πλέον επώδυνο για τους λαούς επίλογο αυτής της κοινωνιοκτόνου διαδρομής, είναι η νεοταξίτικη «Αριστερά» (ΣΥΡΙΖΑ, PODEMOS), που αποδεικνύεται πρόθυμη να επιτελέσει τον πιο βρώμικο ρόλο της πανάθλιας ιστορίας της, καυχούμενη ταυτόχρονα για το θρίαμβο του πιο τρισάθλιου «αξιακού συστήματος», πάνω στο οποίο έχει στηρίξει την ίδια της την πολιτική υπόσταση.
Το πλαίσιο πάνω στο οποίο δρομολογείται αυτή η διαδικασία της εθνικής, της πολιτικής, της πολιτισμικής και της κοινωνικής κατάπτωσης, είναι ο καπιταλισμός ως περιβάλλον ιδανικό να την ανατροφοδοτεί και να την αναπαράγει, αλλά η ίδια δεν είναι μόνο καπιταλισμός, και είναι ολέθριο σφάλμα να αντιμετωπίζεται ως τέτοια μια διαδικασία πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο εκτεταμένη, πολύ πιο μακρόπνοη, και εν τέλει εθνικά και κοινωνικά αποδομητική.
Αμφιλεγόμενος όσο και δόλιος αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων και ο ρόλος της εκκλησιαστικής ηγεσίας στο σύνολό της, η οποία αποστασιοποιήθηκε δραματικά από την ιστορική της αποστολή, ενέδωσε προκλητικά στα νεοταξίτικα και παγκοσμιοποιητικά κελεύσματα, παραδόθηκε στην πνευματική και αξιακή αλλοτρίωση, συνηγόρησε εν τέλει στην αυτοκατάργηση της από τον ποιμενικό και πνευματικά ηγετικό της ρόλο.
Τόσο η Δυτικοευρωπαϊκή καθολική κλπ εκκλησία, όσο και η Ελλαδική εκκλησία. Από τον Πάπα της Ρώμης μέχρι τον Οικουμενικό Πατριάρχη αλλά και τον Αρχιεπίσκοπο της Αθήνας, όλο αυτοί, δεν αποδείχτηκαν απλά κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά συμπεριφέρθηκαν δολίως και με πισώπλατα χτυπήματα σε βάρος των κοινωνιών. Αρνήθηκαν να εμπνεύσουν πνευματικές και κοινωνικές αντιστάσεις, ενθάρρυναν, διευκόλυναν και σε κρίσιμες φάσεις πρωταγωνίστησαν όχι μόνο στον αφοπλισμό των κοινωνιών, αλλά και στην προώθηση αυτοκτονικών γι αυτές αντιλήψεων.
Πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία, κατά τη διάρκεια των πέτρινων χρόνων της Κατοχής, δραπέτευσαν συνειδητά από την αυτονόητη αποστολή τους, και λειτούργησαν ως μαύρο μέτωπο στο πλευρό της κατοχικής διοίκησης, στη λογική των νεοταξίτικων αντιλήψεων και επιλογών, και απέναντι στον καταδυναστευόμενο λαό και τον τόπο. Αίσχος σε όλους εσάς για τον κατάπτυστο ρόλο σας…
Στον αντίποδα των προσκυνημένων και δουλοπρεπών πολιτικών και θρησκευτικών ηγεσιών, βρίσκονται οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες με προεξάρχουσα την Ελληνική, η οποία δέχεται αυτή τη στιγμή τα ισχυρότερα πλήγματα, όχι μονάχα μέσω της οικονομικής της καταδυνάστευσης, αλλά παράλληλα με αυτήν, δέχεται και την πλέον ανηλεή επίθεση στην ταυτότητα, την ηθική, την αξιοπρέπεια, τις αξίες της και την ίδια την εθνική της υπόσταση.
Μέσα σ αυτές τις συνθήκες αναδεικνύεται με τρόπο κραυγάζοντα μια ακόμη πλευρά, μια παράπλευρη οδυνηρή διαπίστωση που κανείς πλέον δε δικαιούται να υποτιμήσει.
Τη στιγμή που οι χειρισμοί των χορογράφων αποδεικνύονται προσωρινά παντοδύναμοι, ικανοί να οδηγούν τις κοινωνίες στον παροπλισμό και στην αγωνιστική παράλυση, ο εμμονικός τρόπος διαχείρισης της παραδοσιακής ιδεολογίας αντίστασης από τους φορείς που την ενστερνίζονται, αδυνατεί να εμπνεύσει την οργανωμένη εξέγερση του λαού και τη στοχευμένη αντίστασή του στα επικίνδυνα σχέδια που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Ο μονόπλευρος προσανατολισμός στην περιγραφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, είναι προφανές πως δεν επαρκεί και ως εκ τούτου αδυνατεί να εμπνεύσει αγώνες στοχευμένης πολιτικής ανατροπής που στην εξέλιξή τους θα συμβάλλουν και στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση των μαζών που θα πρωταγωνιστήσουν στην εξεγερσιακή διαδικασία.
Η Ελλάδα σήμερα, ευρισκόμενη στο μάτι του κυκλώνα των δρομολογούμενων νεοταξίτικων σχεδιασμών, είναι μοιραίο να αποτελεί στην παρούσα φάση τον γεωστρατηγικό και κοινωνικό καταλύτη, ικανό να τροφοδοτήσει ντόμινο ανατροπών και εξελίξεων σε ολόκληρη την Ευρώπη, αποφασισμένο να ανακόψει και να ακυρώσει στην πράξη αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
Οι κοινωνικές δυνάμεις που συνειδητοποιούν, την αναγκαιότητα της αντίστασης στη νεοταξίτικη λαίλαπα, δεν μπορούν πλέον να παραμένουν απαθείς στο φαινόμενο της κοινωνικής, θεσμικής και συνταγματικής κατάρρευσης της χώρας. Πολύ δε περισσότερο που αυτή η κατάρρευση, συνοδεύεται από την παράλληλη οικοδόμηση ενός πολυπλόκαμου πλέγματος θεσμικών αναδιαρθρώσεων κι υπερεξουσιών, ενός νεοταξίτικου «Μεγάλου Αδελφού» που αποσκοπεί στον έλεγχο και την καταδυνάστευση στην πολιτική, στην οικονομία και στην κοινωνία.
Οφείλουν επίσης να συνειδητοποιήσουν, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του – με μοναδική εξαίρεση την κομμουνιστική Αριστερά – αυτομόλησε και παραιτήθηκε ολοκληρωτικά από τον εθνικό του ρόλο. Οι κραυγές περί της «ανάγκης για εθνική ομοψυχία και εθνική συνεννόηση», είναι ένας επικαιροποιημένος επικοινωνιακός φερετζές, πίσω από τον οποίο επιχειρούν να συγκαλύψουν την γενικευμένη τους υποταγή και την προδοτική τους δουλοπρέπεια.
Τα ελληνόφωνα πολιτικά κόμματα, με μοναδική εξαίρεση την κομμουνιστική Αριστερά, δεν υπηρετούν το λαό και το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκαν, αλλά λειτουργούν πλέον απροκάλυπτα – με πρόσχημα τη «σωτηρία» της χώρας και τη διαφύλαξη της Ευρωπαϊκής της προοπτικής – ως το μακρύ χέρι της Κατοχής, ως Πέμπτη φάλαγγα στο μαλακό υπογάστριο της Ελληνικής κοινωνίας.
Σε αυτές τις συνθήκες της ολομέτωπης όσο και ανελέητης επίθεσης που δέχεται ο Ελληνικός λαός στα πλαίσια ενός καλά οργανωμένου σχεδίου, το αναμάσημα αδιέξοδων ιδεολογημάτων, δεν οδηγεί πουθενά.
Οι θεωρητικές προσεγγίσεις για το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ο μονομερής προσανατολισμός στις οικονομικές της συνέπειες πάνω στα αδύναμα οικονομικά στρώματα, η συστηματική όσο και εμμονική άρνηση του πραγματικού χαρακτήρα της πολυεπίπεδης επίθεσης την όποια δέχεται ο Ελληνισμός, αποδεικνύεται στην πράξη ατελέσφορη και ανίκανη να εμπνεύσει στοχευμένες κοινωνικές αντιστάσεις.
Οι πολιτικοί αφορισμοί δεν επαρκούν για να μετατρέψουν την οργή και την κοινωνική αγανάκτηση σε στοχευμένη πολιτική δράση, και ως εκ τούτου, πέρα και ανεξάρτητα από τις προθέσεις των διαχειριστών αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς, χρησιμοποιούνται αντικειμενικά από τη χειραγωγούμενη επικοινωνία, ως νομιμοποιητικό άλλοθι απέναντι σ ένα σύστημα εξουσίας, που εδραιώνεται πάνω στην καθολική πολιτική και συνταγματική εκτροπή.
Οι κοινωνικές δυνάμεις που συνειδητοποιούν, την αναγκαιότητα της αντίστασης στη νεοταξίτικη λαίλαπα, οφείλουν, σε μια κορυφαία πανεθνική Σύνοδο, να δρομολογήσουν άμεσα… τώρα… τη συγκρότηση ενός Εθνικού Πατριωτικού Αντικατοχικού και Αντινεοταξίτικου Μετώπου και την – παράλληλα με αυτό – ανάδειξη της φυσικής του ηγεσίας, που δε θα καταγίνεται με ανούσια ιδεολογήματα και ακατάσχετη απεραντολογία, αλλά θα εμπνεύσει στοχευμένα, αποφασιστικά και ασυμβίβαστα την ευρύτατη δυνατή λαϊκή ενότητα με στόχο τη γενικευμένη εξέγερση, που θα απαιτήσει και θα επιβάλει,
- την αποκαθήλωση και παραδειγματική τιμωρία των πολιτικών ανδρεικέλων που υπηρέτησαν την κατοχική διοίκηση,
- την ακύρωση συνολικά του κατοχικού δικαίου που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας,
- τη θεμελίωση εθνικού δικαίου άμεσης προτεραιότητας με στόχο την κοινωνική, παραγωγική, θεσμική και εθνική ανασύνταξη της χώρας, όπως και την άμεση ανακοπή έως και την πλήρη ακύρωση της δυνατότητας του κατοχικού Μεγάλου Αδελφού, να ελέγχει, να χειραγωγεί, να μπλοκάρει τη λειτουργία των εθνικών θεσμών και την ίδια την καθημερινότητα των πολιτών της χώρας.
Μιλάμε δηλαδή για ένα Μέτωπο κοινωνικής μαχητικότητας και πολιτικών ανατροπών, για ένα μέτωπο πραγματικής εθνεγερσίας, που θα αφυπνίσει και θα συνεγείρει την κοινωνία στο σύνολό της, και η οποία θα στοχεύσει ευθέως στην ανάκτηση του ελέγχου της πατρίδας, στον ριζικά διαφορετικό επανακαθορισμό της εθνικής και οικονομικής της διαδρομής, και στην εθνοκεντρική επαναδιατύπωση της γεωπολιτικής της δυναμικής και φυσιογνωμίας.
Η ευθύνη αυτής της χώρας και αυτού του λαού, και η υποχρέωσή τους ν αναδειχτούν σε πυροκροτητή που θα εμπνεύσει το αντινεοταξίτικο κίνημα σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι ιστορική, και αναγορεύεται αντικειμενικά σε ύστατη ευκαιρία λίγο πριν ανοίξουν οριστικά και αμετάκλητα οι Πύλες της Κολάσεως.
Κι αυτή η ώρα δυστυχώς δε θ αργήσει αν δεν αντιδράσουμε, γιατί αυτή η ολομέτωπη επίθεση συνδυάζεται με την επείγουσα ανάγκη όλων εκείνων που τη χορογραφούν, να κλείσουν άρον – άρον κορυφαίες γι αυτούς γεωπολιτικές εκκρεμότητες στην ευρύτερη περιοχή με συνέπειες απρόβλεπτες ακόμη και για την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
- Η αποκαθήλωση και η παραδειγματική τιμωρία των ανδρεικέλων,
- η ακύρωση του κατοχικού θεσμικού πλαισίου και δικαίου που επεβλήθη στη χώρα,
- η επιθετική αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους που περνά αναγκαστικά μέσα από τη μονομερή του διαγραφή, η άμεση εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (και ο επανακαθορισμός του ρόλου του και η σχεδιασμένη ανάπτυξή του σε τέσσερις κορυφαίους πυλώνες εναρμονισμένους απόλυτα με έναν εθνικό αναπτυξιακό σχεδιασμό) όπως και η άμεση εθνικοποίηση των επιχειρήσεων εθνικής σημασίας,
- η καθολική απεμπλοκή της χώρας από τη φυλακή των «κοινών Ευρωπαικών πολιτικών» που την καταδίκασαν στην αποβιομηχάνιση και με αφανισμένη την αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή και οικονομία,
- ο άμεσος καθορισμός λεπτομερούς σχεδίου πραγματικής οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα θέσει στέρεες βάσεις για μια Ελλάδα που θα αξιοποιεί στο έπακρο το σύνολο των παραγωγικών της δυνάμεων και δυνατοτήτων,
- η δρομολόγηση διεθνών συνεργασιών που θα μετατρέψουν συγκεκριμένες ζώνες της χώρας σε χώρους πρότυπης έρευνας και καινοτομίας πλανητικού ενδιαφέροντος,
- η εκτεταμένη αξιοποίηση του συνόλου του παραγωγικού και εθνικού της πλούτου, η άμεση αποσύνδεση του Εθνικού πληροφοριακού συστήματος από τα υπερεθνικά κέντρα ελέγχου,
- ο εθνοκεντρικός και πολιτισμικός αναπροσανατολισμός της Εθνικής παιδείας,
- ο επανακαθορισμός των κορυφαίων εθνικών μας προτεραιοτήτων και η άμεση συγκρότησηΣυμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας,
- η άμεση και ριζική αντιμετώπιση του καρκίνου της λαθρομετανάστευσης που αποτελεί ανοικτή πληγή για τη χώρα…
Είναι μερικές μόνο από τις άμεσες προτεραιότητες που θα μπορούσαν να δρομολογηθούν, από την πολιτική εξουσία των δυνάμεων του πανεθνικού πατριωτικού μετώπου. Για όλα τα υπόλοιπα… Ραντεβού στο δρόμο του αγώνα.
Είναι τέλος φανερό, πως στο κίνημα αυτό της πραγματικής αντινεοταξίτικης εθνεγερσίας, οι δυνάμεις της Κομμουνιστικής Αριστεράς, έχουν και λόγο και ρόλο να διαδραματίσουν, όσο θα αναλογίζονται πως οι σελίδες του έπους της εθνικής Αντίστασης, υπήρξαν πρωτίστως σελίδες γραμμένες με το αίμα των κομμουνιστών, και ότι η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο τόπος, απαιτεί και πάλι από την Αριστερά να στοχοπροσηλωθεί στην επικαιροποιημένη της αποστολή, επιτελώντας για μια ακόμη φορά το πατριωτικό της καθήκον.
Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, μπορεί να εξασφάλισε μια επίπλαστη ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα, όμως δεν ενέπνευσε το λαό, δε δυνάμωσε την πάλη του, δε συνέβαλε στο να καταστήσει την κοινωνία ορθή και αποφασισμένη να υπερασπιστεί την πατρίδα της, το δίκιο της, την αξιοπρέπειά της, την ταυτότητα, τις αξίες της, την ίδια της την προοπτική.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον ύμνο του ΕΑΜ. Μιλάει για όλα όσα δεν τολμήσαμε… Μας προκαλεί να κοιτάξουμε κατάματα όλα εκείνα στα οποία γυρίσαμε την πλάτη… Σηματοδοτεί όλα όσα θα πρέπει να κάνουμε και σήμερα για να τιμήσουμε «την Ελληνική μας τη γενιά», την οποία ενοχοποιήσαμε, γιατί έτσι θέλησε ο «διεθνισμός» της Νέας Τάξης.
