Στο πρόσωπο αυτής της φωτογραφίας είναι αποτυπωμένη μία κρυφή βία. Είναι κάτι που δεν αντέχουμε να βλέπουμε, κάτι που μισούμε και περισσότερο μισούμε τους υπανθρώπους που την χρησιμοποιούν. Η παιδική βία είναι καταδικασμένη στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή όλων των ανθρώπων.
Όμως, αναρωτιέμαι... είναι άραγε και στο μυαλό των Ελλήνων; Και πως είναι δυνατόν να καταδικάζεις την εικόνα, αλλά να μην καταδικάζεις μία άλλη, χειρότερη βία, εκείνη που παραμένει κρυφή και που σήμερα ασκείται στα παιδιά αυτής της χώρας; Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε ακόμη την πρωτοφανή βία, που ξεπερνάει κάθε όριο και που ασκείται από κυβερνητικούς θώκους;
Μήπως, έχετε την εντύπωση πως γίνεται κάτι διαφορετικό στα σημερινά ελληνόπουλα από την εικόνα που αντικρύζετε; Μήπως έχετε την εντύπωση πως τα απάνθρωπα κυβερνητικά χτυπήματα, που καταδικάζουν το σήμερα και το αύριο των παιδιών μας, έχουν διαφορετικά αποτελέσματα; Μήπως νομίζετε πως είναι άνθρωποι αυτοί οι κυβερνώντες που τόλμησαν να ορίσουν την ύπαρξη των παιδιών ως τεκμήρια;
Αν είστε άνθρωποι, αν καταφέρατε να σταθείτε όρθιοι και συνεχίζει να λειτουργεί το μυαλό σας, αν συνεχίζετε να έχετε επικοινωνία ή να αντιλαμβάνεστε τα προστάγματα της ψυχής σας, πώς μπορείτε και αντέχετε κοιτώντας τα παιδιά στους δρόμους;
Παιδιά χωρίς αύριο. Επειδή κάποιοι επιτήδειοι ξεπούλησαν τις ζωές τους στα παζάρια των αγορών...
Παιδιά χωρίς όνειρα. Επειδή κάποιοι ανήθικοι τους τα έκλεψαν...
Παιδιά χωρίς χαμόγελο. Επειδή κάποιοι νομότυπα κατόρθωσαν να υποθηκεύσουν τις ζωές τους και να τα οδηγήσουν στα σύγχρονα κρεματόρια του φεντεραλισμού...
Απορώ... Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια, όταν γνωρίζετε πως η σιωπή σας, η ανοχή σας, οι ενοχές σας και η... ψήφος σας, έχουν καταστρέψει το μέλλον της χώρας; Γιατί, σε αυτά τα παιδιά του σήμερα βλέπετε το μέλλον αυτής της άλλοτε περήφανης χώρας, που σήμερα παρακμάζει οικονομικά μα περισσότερο καταστρέφεται ηθικά, όταν επιτρέπει -σε αλητήριους της πολιτικής και οικονομικής ζωής- να χτυπάνε αδυσώπητα όλους μας, μα με περίσσιο μίσος τα μικρά παιδιά.
Αλήθεια, πώς μπορούμε όλοι εμείς να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε, όταν επιτρέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και με την δική μας συνευθύνη ένα τέτοιου μεγέθους έγκλημα;
Αλήθεια, πώς μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πολίτες αυτής της χώρας ή... πατριώτες, όταν με την απραξία μας συναινούμε στον βιασμό της ψυχής και στην καταστροφή της ζωής των παιδιών αυτών;
Αλήθεια, πώς αντέχουμε να δολοφονούνται οι ζωές ακόμη κι εκείνων των παιδιών που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί;
