Σύμφωνα με δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Die Welt» ο κ. Κέλερ (πρόεδρος σήμερα της ομοσπονδίας των ιατρών των ασφαλιστικών ταμείων της Γερμανίας), ενώπιον 300 μελών της Ομοσπονδίας, δήλωσε τα εξής:
“Ιούλιος Καίσαρας, Καρλομάγνος, Ναπολέων, Αδόλφος Χίτλερ, Αγγέλα Μέρκελ - ο κατάλογος με τους ηγέτες που θέλησαν να ενώσουν την Ευρώπη είναι πολύ μακρύς. Κάθε προσπάθεια όμως αποτύγχανε λόγω του ότι, κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πως θα μένουν όλοι μαζί, στο ένα και μοναδικό σπίτι που λέγεται Ευρώπη»”.
Όπως φαίνεται από την «εξομοίωση» της καγκελαρίου με τον Χίτλερ, ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους – ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης τους, η οποία σκοπεύει δυστυχώς να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια της υπερχρέωσης, της πολιτικής λιτότητας, της «αποκοπής» από τις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης και του σκόπιμου εξευτελισμού τους).
Παράλληλα φοβούνται πως η πρωσική κυβέρνηση της χώρας τους «εξυπηρετεί» κάποιους άλλους σκοπούς και όχι τα δικά τους συμφέροντα.
Υποθέτουν λοιπόν ότι, πίσω από όλα αυτά κρύβονται τα «παιδιά του Σικάγου», καθώς επίσης η επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους διεθνώς – δηλαδή, η αποκρατικοποίηση της εξουσίας, η κατάργηση της Δημοκρατίας, το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η εξαθλίωση των μαζών κλπ..
Κατά την άποψη τους, πρόκειται για προσπάθειες εγκατάστασης μίας τρομακτικής δικτατορίας της ελίτ και του καρτέλ παγκοσμίως – ενός άκρατου απολυταρχικού καπιταλισμού καλύτερα, ο οποίος θα αποδειχθεί ίσως πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.
Φυσικά υποθέτουν ότι, η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή – ενώ δεν θα ξεφύγουν από τα νύχια του ούτε οι πλούσιες χώρες της Ευρωζώνης, ούτε η υπόλοιπη Δύση.
Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των Πολιτών, αφού η Πολιτική είτε εξαγοράζεται (χρηματίζεται), είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται - με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της (για παράδειγμα, οι φάκελοι της Siemens αρκούν για να εκβιάσουν όλα τα χρεοκοπημένα κόμματα της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων πολλών πολιτικών «ανδρών»).
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, η Ευρωζώνη είχε δύο επιλογές για τη σωστή καταπολέμηση της κρίσης δανεισμού της Ελλάδας: την αλληλεγγύη και την τιμωρία. Εάν είχε επιλεχθεί αμέσως η αλληλεγγύη (Μάιος του 2010), αφενός μεν το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλό, ενώ το ΔΝΤ δεν θα είχε εισβάλλει στην Ευρωζώνη, αφετέρου τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ θετικότερα - τόσο για το Ευρώ, όσο και για την Ελλάδα.
Εν τούτοις, η Γερμανία προτίμησε την τιμωρία, με στόχο να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως πειραματόζωο - πιθανότατα για την προώθηση των ηγεμονικών βλέψεων της στην Ευρώπη. Στόχος της ήταν ανέκαθεν η παράδοση της Ελλάδας στην πυρά, η «σταύρωση» της καλύτερα έτσι ώστε,
(α) να μην επιχειρήσει καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της, φοβούμενη τα ελληνικά «δεινά»,
(β) να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στο ευρώ, συνεχίζοντας να δανείζουν την ίδια με ελάχιστα επιτόκια (κερδίζει τουλάχιστον 40 δις € ετήσια από τη μείωση των επιτοκίων) και
(γ) να υποταχθούν όλες οι άλλες χώρες-μέλη στην οικονομική παντοδυναμία της, για να ηγηθεί μίας γερμανικής Ευρωζώνης.
Στα πλαίσια αυτά, πιθανολογούμε πως είχε «μεθοδευθεί» ήδη η «αποβολή» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (απορρύθμιση, κατάρρευση, πραξικόπημα) - σε περίπτωση μη υποταγής της πολιτικής ηγεσίας της στις γερμανικές εντολές.
Κατά την άποψη πολλών όμως, η Γερμανία έχει επιλέξει το λάθος πειραματόζωο – αφού η Ελλάδα τελικά θα καταφέρει να ξεφύγει από την παγίδα, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται σήμερα ουτοπικό.
Αργά ή γρήγορα, οι πολίτες της θα αντιδράσουν, διώχνοντας όλους εκείνους τους «εισβολείς», οι οποίοι έχουν σήμερα καταλάβει τις υπηρεσίες, τους δημόσιους οργανισμούς, τα υπουργεία και την κεντρική της διοίκηση – ελπίζουμε πριν ακόμη προλάβουν να εκποιήσουν τη δημόσια περιουσία, «υπεξαιρώντας» παράλληλα την ιδιωτική, μέσω της υπερφορολόγησης.
