- Τα Μνημόνια 1, 2 και το υπό εφαρμογή 3, δεν είναι αυτοτελείς πράξεις και συμφωνίες, που σχετίζονται με την δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας και την αδυναμία της να βρίσκει πιστώσεις στις αγορές
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Είναι ουσιαστικά εφαρμοστικοί νόμοι μιας κεντρικής συμφωνίας, απολύτως ετεροβαρούς σε βάρος της Ελλάδας και αποικιοκρατικής, που αποδέχθηκε και συνομολόγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, δύο μήνες πριν την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Την συμφωνία αυτή ακολουθούν και οι επόμενες κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τους Λ. Παπαδήμο και Α. Σαμαρά. Οι υπογραφές δέσμευσης για την εφαρμογή των μέτρων πριν τις τελευταίες εκλογές, που ζητήθηκαν και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την Ν.Δ τότε, αυτήν την συμφωνία αφορούσαν και όχι τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, που ούτως ή άλλως είχαν ψηφισθεί και από την αντιπολίτευση τον Φεβρουάριο του 2012, με το Μεσοπρόθεσμο.
Η άγνωστη συμφωνία, που δεν πέρασε ποτέ από το Κοινοβούλιο και δεν δημοσιοποιήθηκε στον τύπο παρά κάποια μέρη της, το τελευταίο δεκαήμερο, φέρει τον εύγλωττο τίτλο : « Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση». Η πρώτη συμφωνία σχετικά ήταν σε συνάντηση μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού των Μνημονίων Γ. Παπανδρέου και της Γερμανίδας Καγκελαρίου τον Μάρτιο του 2010. Δύο μήνες πριν την υπογραφή του Μνημονίου 1, και ένα μήνα μετά τον Φεβρουάριο του 2010 που τα ελληνικά spreads, κατέστησαν απαγορευτικά για κάθε περίπτωση δανεισμού από τις διεθνείς αγορές, με την συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης. Δηλώσεις περί Τιτανικού, εκτόξευση των ελλειμμάτων του 2009 , μέσω Eurostat κ.λ.π
Σύμφωνα με Γερμανικές διπλωματικές πηγές, η εταιρική σχέση, όπως χαρακτηρίζεται προβλέπει την ανάληψη από τους Γερμανούς «ζητημάτων κρατικής διαχείρισης» στην Ελλάδα, στα οποία περιέχονται ζητήματα δημοσιονομικά, δομής του κράτους, διαχείρισης των νοσοκομείων, ενέργειας, αναπτυξιακά, τουρισμός κ.λ.π.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια στρατηγική συμφωνία παράδοσης της Διοίκησης, των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας στο Βερολίνο. Στο πλαίσιο αυτό τα Μνημόνια εξειδικεύουν τις δράσεις και εξελίσσουν την πορεία απορρόφησης της Ελλάδας από τη Γερμανία, ως εσωτερικό κράτος ή την πρώτη ευρωπαϊκή της αποικία. Η «Εταιρική σχέση» αυτή άλλωστε δεν είναι ευρωπαϊκή συμφωνία, αλλά διμερής μυστική συμφωνία, με διαδικασία «μυστικών πρωτοκόλλων», αφού δεν έχει παρουσιασθεί και εγκριθεί ούτε στο Ελληνικό, ούτε στο Γερμανικό Κοινοβούλιο, σε αντίθεση με τα Μνημόνια, που την υλοποιούν.
Τις λεπτομέρειες αυτής της «Ελληνογερμανικής Εταιρικής Σχέσης» εξειδίκευσαν τον Νοέμβριο του 2010 οι υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας και της Ελλάδας, Βεστερβέλε και Δρούτσας, αντίστοιχα. Ο δεύτερος μόνον κατ' όνομα μπορεί να χαρακτηρισθεί Έλληνας υπουργός, αφού από την αρχή λειτούργησε ως επιτετραμμένος των Γερμανικών και των Αυστριακών συμφερόντων στην «αυλή του Παπανδρέου». Μάλιστα δεν είναι τυχαίο ότι τα υπουργεία Εξωτερικών τρίτων χωρών, εκτός Ευρώπης και ειδικά το State Department, αρνείτο στις διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας να δίδει πληροφόρηση, από τη στιγμή, που δεν ήθελε αυτή να διαρρεύσει άμεσα, ακόμη και πριν ενημερωθεί το τότε Μέγαρο Μαξίμου, στην Βιέννη και το Βερολίνο.
Ο Δ. Δρούτσας, ένας από τους «κηπουρούς» του Γιώργου, που πριν την ανάληψη του ΥΠΕΞ, είχε θητεύσει ως «σύμβουλος» στην Αυστριακή καγκελαρία, μετά την αποχώρηση του από την ελληνική κυβέρνηση, μαζί με την σύζυγο του εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ζουν και σήμερα.
Στις 17 Μαρτίου 2011 η τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, επίσης πρόσωπο του στενού κύκλου Γ. Παπανδρέου, με μεγάλη διαδρομή στις Βρυξέλλες και τα ευρωπαϊκά κεντρικά όργανα,Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου είχε στενή συνεργασία με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Βόλφ Ρούτχαρντ Μπόρν, σχετικά με την περαιτέρω πρόοδο της «Εταιρικής σχέσης», με την συγκρότηση ειδικών προγραμμάτων για τη διαχείριση των νοσοκομείων, των σκουπιδιών και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η Ελλάδα την περίοδο αυτή κινείτο στον αστερισμό του Μνημονίου 2 και για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει. Πρώτα προχωρούν οι συμφωνίες στην «Εταιρική σχέση», με τους Έλληνες αρμοδίους, απολύτου εμπιστοσύνης των πρωθυπουργών, να αποδέχονται τις εντολές του Βερολίνου χωρίς καμία διαπραγμάτευση και στη συνέχεια αυτά επισημοποιούνται μέσω των Μνημονίων, αποκτώντας δημοσιότητα αλλά και την κάλυψη της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άλλωστε και στην περίπτωση της ενσωμάτωσης της Ελλάδας, στην νέα αυτοκρατορικού χαρακτήρα, ομοσπονδιακή δομή της Γερμανίας, όπως σε πρώτη φάση συνέβη και με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας στην Δυτική, όλοι οι ευρωπαίοι της Ένωσης θα πληρώσουν και όχι φυσικά το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Η μεταβατική περίοδος κυβερνητικού συνασπισμού, ειδικής εντολής, υπό τον Λ. Παπαδήμο, υπήρξε ολόκληρη μια διαδικασία εφαρμογής της «εταιρικής σχέσης» αφού στην ουσία την διακυβέρνηση της χώρας έλεγχε στον απόλυτο βαθμό η οικογένεια Σημίτη, ενώ εξυπηρετούνταν στη φάση εκείνη του PSI τα συμφέροντα και των Ελλήνων τραπεζιτών.. Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν το πρόσωπο που τηλεφώνησε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στον πρώτο κεντρικό τραπεζίτη του ευρώ στην Ελλάδα, προσωπικό του φίλο , στο δρόμο για το Χάρβαρντ που είχε ως προορισμό ο Λ. Παπαδήμος, μετά τις ατυχείς διαβουλεύσεις για να αναλάβει την μεταβατική πρωθυπουργία. Ενημερώθηκε να γυρίσει πίσω, γιατί τελικά θα εγκαθίστατο στο Μαξίμου, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Κρίσιμο υπήρξε το χρονικό διάστημα κάποιων ημερών μέσα στο Νοέμβριο του 2011, για την υλοποίηση της συνέχειας της «Εταιρικής Σχέσης Ελλάδας- Γερμανίας», όταν ασκήθηκαν ασφυκτικές πιέσεις στον πρόεδρο της Ν.Δ και επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δεδομένη την αστάθεια που δημιουργείτο εκ των συνθηκών και την πορεία προς εκλογές, προκειμένου να εγκαταλείψει την αντιμνημονιακή στάση του, να υπογράψει ως προσωπική δέσμευση της εφαρμογή των Μνημονίων (σικ) , ουσιαστικά την υπακοή στην «Εταιρική Σχέση», προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός με τη στήριξη του Βερολίνου.
Τον Φεβρουάριο του 2012 και η Ν.Δ ψηφίζει το περίφημο Μεσοπρόθεσμο, ο Σαμαράς προσυπογραφεί την προσωπική δέσμευση και με πολλές περιπέτειες ορκίζεται πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012.
Παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων η «Εταιρική Σχέση» δεν έχει επηρεασθεί στην εφαρμογή της. Μάλιστα την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου του 2012, συναντήθηκε ο εξ' απορρήτων σύμβουλός για τις διεθνείς σχέσεις του Σαμαρά, στο Μέγαρο Μαξίμου αυτός και όχι στο υπουργείο Εξωτερικών , Στ. Παπασταύρου με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας. Στη συνάντηση τους αυτή επιβεβαίωσαν την βούληση των δύο μερών για την συνέχεια της υλοποίησης της «Εταιρικής Συμφωνίας». Η συγκυρία δεν είναι τυχαία . Η Ελλάδα θα μπει στην επόμενη φάση ενσωμάτωσης στην Γερμανία, με το Μνημόνιο 3.
Ο Στ. Παπασταύρου, αυτές τις ημέρες δεσπόζει στην επικαιρότητα εξαιτίας της εμπλοκής του στην υπόθεση του hedge fund, του Σάμη Μιωνή, όπου μέσα από την επισφαλή «λίστα Λαγκάρντ», μετά την αφάνεια της, εμπλέκεται και η Μαργαρίτα Παπανδρέου, αλλά και την εμπλοκής της πρώην συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μαρέβας στο ίδιο fund.
Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο. Δικηγόρος, αριστούχος της περίφημης Νομικής Σχολής του Harvard, ήταν εμπλεκόμενος από παλιά στη νεολαία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ( του ευρωπαϊκού συνασπισμού κομμάτων που εντάσσεται και η Ν.Δ ), με ιδιαίτερες σχέσεις σε υψηλό επίπεδο με την Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία (CDU) . Του κόμματος των Μέρκελ – Σόιμπλε.
Φέρεται ότι είναι ο «Δρούτσας του Σαμαρά», αφού παίζει αντίστοιχο ρόλο, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κυβερνητική θέση στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά σύμβουλος του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Στ. Παπασταύρου «διαφημίζει» τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε στην βελτίωση των σχέσεων του Α. Σαμαρά, αφού ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, με το Βερολίνο και ειδικά την Καγκελαρία, με αποκορύφωμα την «δεσποτική» και επικοινωνιακή επίσκεψη Μέρκελ στην νέα της αποικία την Ελλάδα, δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει την Ελλάδα, με την περίπτωση των «νέων κρατών», που εντάχθηκαν στην Γερμανία, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του Ανατολικού κομματιού της ίδιας της Γερμανίας, που βρέθηκε μεταπολεμικά υπό Σοβιετική «κατοχή».
Η «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση», αφορά την κεντρική κυβέρνηση και κρατική δομή και συμπληρώνεται από την «Ελληνογερμανική Συνέλευση» που αφορά την Περιφερειακή Διοίκηση της χώρας, επικεφαλής της οποίας είναι ο Γερμανός υφυπουργός και εντεταλμένος στην Ελλάδα, Χανς Γ. Φούχτελ . Αυτός για τον οποίο «πανηγύριζε» η Μέρκελ στο γερμανικό Κοινοβούλιο, ονομάζοντας τον «Φούχτελο».
Διορισμένος από ελληνικής πλευράς στην «Ελληνογερμανική Συνέλευση» ο υπουργός Εσωτερικών Ευρ. Στυλιανίδης, πρόσωπο της απολύτου γερμανικής επιρροής και εμπιστοσύνης. Στόχος της «Ελληνογερμανικής Συνέλευσης» είναι μέσω της διδυμοποίησης των Περιφερειών και των Δήμων της Ελλάδας, με αντίστοιχους Γερμανικούς, ουσιαστικά η Ελλάδα των περιφερειών να ενταχθεί στην Γερμανική Διοίκηση των κρατιδίων, που επίσης λειτουργεί μέσα από το περιφερειακό σύστημα.
Ο Ευρ. Στυλιανίδης, πολιτεύεται στην Κομοτηνή, από όπου έλκει την καταγωγή του, μιλά καλά Γερμανικά, προέρχεται και αυτός όπως ο Παπασταύρου, από τις νεολαίες της Γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας, και έτυχε πολύ θερμού χαιρετισμού από την Καγκελάριο, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα.
Εκτιμάται μάλιστα ότι μετά την εποχή Σαμαρά στην κεντροδεξιά, θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο, στο υπό εκκόλαψη «ευρωπαϊκό μέτωπο», για το οποίο ήδη μιλά ο Σαμαράς και το σύστημα Σημίτη, αλλά προκαλεί τις αντιρρήσεις του πρώην πρωθυπουργού Καραμανλή και της «κλειστής» του ομάδας, που θέλουν να διατηρήσουν «ζωντανό» και στην επόμενη περίοδο για την Ελλάδα , το «πολιτικό βιλαέτι» της Νέας Δημοκρατίας.
Εντύπωση σε πρώτη ανάγνωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Ευρ. Στυλιανίδης, προέκυψε στο πολιτικό στερέωμα, ως «πουλέν» του αιώνιου πρέσβη και διπλωματικού συμβούλου της οικογένειας Καραμανλή Πέτρου Μολυβιάτη.
Γνωστός ο τελευταίος για τις στενές σχέσεις του με τον Αγγλικό και Ρωσικό παράγοντα και παροιμιώδης για τον αντιαμερικανισμό του , πέραν από το στενό πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την εμπλοκή του στην φιλογερμανική επιρροή αποκαλύπτει, άθελά του, την διάθεση της Αγγλίας να επιστρέψει στην παραδοσιακή ζώνη επιρροής της στην Βαλκανική και την Νοτιονανατολική Μεσόγειο. Αυτό μπορεί να συμβεί από την στιγμή που οι ΗΠΑ, θα υλοποιήσουν το στρατηγικό τους πλάνο για αποχώρηση από την Ευρώπη και την Μεσόγειο και για επικέντρωση της προσοχής και των δυνάμεων τους στην Ασία.
Μια πολιτική που σε μια πρώτη φάση έδειχνε ότι θα εξελισσόταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν και η Ελλάδα εντασσόταν στην ΟΝΕ και η Αμερική επέστρεφε το μερίδιο της επιρροής της στην Αγγλία , που θα καλείτο να συσχετίσει τις δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων με εκείνες των Ηπειρωτικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων , υπό τον Γερμανογαλλικό άξονα με τις δύο πρωτεύουσες , το Βερολίνο και το Παρίσι.
Καταληκτικά η Ελλάδα ενσωματώνεται στη Γερμανία όχι ως μέρος της ευρωζώνης, αλλά ως μια ειδική περίπτωση, για τον λόγο αυτό και οι σχετικές δηλώσεις του Β. Σόιμπλε που την διαφοροποιούν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία κ.λ.π
Η σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι δεν περνά με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που «ψηφίζονται» από τα Κοινοβούλια, αλλά με μυστικά πρωτόκολλα, για τα οποία ενημερώνονται και δεσμεύονται στο παρασκήνιο όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το τέλος της πρωθυπουργίας του Κ. Σημίτη και μετά, άσχετα με τα κόμματα που εκπροσωπούν ή τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους.
Ακριβώς επειδή όλα είναι «μυστικά πρωτόκολλα», η Ελλάδα σε μια αναστροφή αυτής της πορείας ενδεχομένως θα επιχειρήσει να χαρακτηρίσει τα καθεστώτα επιρροής της Γερμανίας ως «δοσιλογικά» και συνωμοτικά, επιχειρώντας την έξοδο από τον κύκλο της εξαθλίωσης και του αποικισμού που της επιβάλονται.
Ερώτημα απέναντι στις εξελίξεις είναι τι κάνει η Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και αν τελικά η Ουάσιγκτον έχει συναινέσει στα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, δημιουργώντας προηγούμενα για την ευρωζώνη ή αν έχει παραπλανηθεί η Αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών στις εκτιμήσεις της από συγκεκριμένους κύκλους της διαπλοκής που γιγαντώθηκε από τη δεκαετία του '80, που ενώ θεωρούνται «σταβλιζόμενοι» στην Βασιλίσσης Σοφίας, τελικά έχουν τόσες εξαρτήσεις και συμφέροντα από το Βερολίνο, που μόνο πολύ συγκεκριμένα «παίγνια» μπορούν να ακολουθούν.
Αλλά θα επανέλθουμε...
Είναι ουσιαστικά εφαρμοστικοί νόμοι μιας κεντρικής συμφωνίας, απολύτως ετεροβαρούς σε βάρος της Ελλάδας και αποικιοκρατικής, που αποδέχθηκε και συνομολόγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, δύο μήνες πριν την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Την συμφωνία αυτή ακολουθούν και οι επόμενες κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τους Λ. Παπαδήμο και Α. Σαμαρά. Οι υπογραφές δέσμευσης για την εφαρμογή των μέτρων πριν τις τελευταίες εκλογές, που ζητήθηκαν και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την Ν.Δ τότε, αυτήν την συμφωνία αφορούσαν και όχι τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, που ούτως ή άλλως είχαν ψηφισθεί και από την αντιπολίτευση τον Φεβρουάριο του 2012, με το Μεσοπρόθεσμο.
Η άγνωστη συμφωνία, που δεν πέρασε ποτέ από το Κοινοβούλιο και δεν δημοσιοποιήθηκε στον τύπο παρά κάποια μέρη της, το τελευταίο δεκαήμερο, φέρει τον εύγλωττο τίτλο : « Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση». Η πρώτη συμφωνία σχετικά ήταν σε συνάντηση μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού των Μνημονίων Γ. Παπανδρέου και της Γερμανίδας Καγκελαρίου τον Μάρτιο του 2010. Δύο μήνες πριν την υπογραφή του Μνημονίου 1, και ένα μήνα μετά τον Φεβρουάριο του 2010 που τα ελληνικά spreads, κατέστησαν απαγορευτικά για κάθε περίπτωση δανεισμού από τις διεθνείς αγορές, με την συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης. Δηλώσεις περί Τιτανικού, εκτόξευση των ελλειμμάτων του 2009 , μέσω Eurostat κ.λ.π
Σύμφωνα με Γερμανικές διπλωματικές πηγές, η εταιρική σχέση, όπως χαρακτηρίζεται προβλέπει την ανάληψη από τους Γερμανούς «ζητημάτων κρατικής διαχείρισης» στην Ελλάδα, στα οποία περιέχονται ζητήματα δημοσιονομικά, δομής του κράτους, διαχείρισης των νοσοκομείων, ενέργειας, αναπτυξιακά, τουρισμός κ.λ.π.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια στρατηγική συμφωνία παράδοσης της Διοίκησης, των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας στο Βερολίνο. Στο πλαίσιο αυτό τα Μνημόνια εξειδικεύουν τις δράσεις και εξελίσσουν την πορεία απορρόφησης της Ελλάδας από τη Γερμανία, ως εσωτερικό κράτος ή την πρώτη ευρωπαϊκή της αποικία. Η «Εταιρική σχέση» αυτή άλλωστε δεν είναι ευρωπαϊκή συμφωνία, αλλά διμερής μυστική συμφωνία, με διαδικασία «μυστικών πρωτοκόλλων», αφού δεν έχει παρουσιασθεί και εγκριθεί ούτε στο Ελληνικό, ούτε στο Γερμανικό Κοινοβούλιο, σε αντίθεση με τα Μνημόνια, που την υλοποιούν.
Τις λεπτομέρειες αυτής της «Ελληνογερμανικής Εταιρικής Σχέσης» εξειδίκευσαν τον Νοέμβριο του 2010 οι υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας και της Ελλάδας, Βεστερβέλε και Δρούτσας, αντίστοιχα. Ο δεύτερος μόνον κατ' όνομα μπορεί να χαρακτηρισθεί Έλληνας υπουργός, αφού από την αρχή λειτούργησε ως επιτετραμμένος των Γερμανικών και των Αυστριακών συμφερόντων στην «αυλή του Παπανδρέου». Μάλιστα δεν είναι τυχαίο ότι τα υπουργεία Εξωτερικών τρίτων χωρών, εκτός Ευρώπης και ειδικά το State Department, αρνείτο στις διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας να δίδει πληροφόρηση, από τη στιγμή, που δεν ήθελε αυτή να διαρρεύσει άμεσα, ακόμη και πριν ενημερωθεί το τότε Μέγαρο Μαξίμου, στην Βιέννη και το Βερολίνο.
Ο Δ. Δρούτσας, ένας από τους «κηπουρούς» του Γιώργου, που πριν την ανάληψη του ΥΠΕΞ, είχε θητεύσει ως «σύμβουλος» στην Αυστριακή καγκελαρία, μετά την αποχώρηση του από την ελληνική κυβέρνηση, μαζί με την σύζυγο του εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ζουν και σήμερα.
Στις 17 Μαρτίου 2011 η τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, επίσης πρόσωπο του στενού κύκλου Γ. Παπανδρέου, με μεγάλη διαδρομή στις Βρυξέλλες και τα ευρωπαϊκά κεντρικά όργανα,Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου είχε στενή συνεργασία με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Βόλφ Ρούτχαρντ Μπόρν, σχετικά με την περαιτέρω πρόοδο της «Εταιρικής σχέσης», με την συγκρότηση ειδικών προγραμμάτων για τη διαχείριση των νοσοκομείων, των σκουπιδιών και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η Ελλάδα την περίοδο αυτή κινείτο στον αστερισμό του Μνημονίου 2 και για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει. Πρώτα προχωρούν οι συμφωνίες στην «Εταιρική σχέση», με τους Έλληνες αρμοδίους, απολύτου εμπιστοσύνης των πρωθυπουργών, να αποδέχονται τις εντολές του Βερολίνου χωρίς καμία διαπραγμάτευση και στη συνέχεια αυτά επισημοποιούνται μέσω των Μνημονίων, αποκτώντας δημοσιότητα αλλά και την κάλυψη της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άλλωστε και στην περίπτωση της ενσωμάτωσης της Ελλάδας, στην νέα αυτοκρατορικού χαρακτήρα, ομοσπονδιακή δομή της Γερμανίας, όπως σε πρώτη φάση συνέβη και με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας στην Δυτική, όλοι οι ευρωπαίοι της Ένωσης θα πληρώσουν και όχι φυσικά το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Η μεταβατική περίοδος κυβερνητικού συνασπισμού, ειδικής εντολής, υπό τον Λ. Παπαδήμο, υπήρξε ολόκληρη μια διαδικασία εφαρμογής της «εταιρικής σχέσης» αφού στην ουσία την διακυβέρνηση της χώρας έλεγχε στον απόλυτο βαθμό η οικογένεια Σημίτη, ενώ εξυπηρετούνταν στη φάση εκείνη του PSI τα συμφέροντα και των Ελλήνων τραπεζιτών.. Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν το πρόσωπο που τηλεφώνησε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στον πρώτο κεντρικό τραπεζίτη του ευρώ στην Ελλάδα, προσωπικό του φίλο , στο δρόμο για το Χάρβαρντ που είχε ως προορισμό ο Λ. Παπαδήμος, μετά τις ατυχείς διαβουλεύσεις για να αναλάβει την μεταβατική πρωθυπουργία. Ενημερώθηκε να γυρίσει πίσω, γιατί τελικά θα εγκαθίστατο στο Μαξίμου, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Κρίσιμο υπήρξε το χρονικό διάστημα κάποιων ημερών μέσα στο Νοέμβριο του 2011, για την υλοποίηση της συνέχειας της «Εταιρικής Σχέσης Ελλάδας- Γερμανίας», όταν ασκήθηκαν ασφυκτικές πιέσεις στον πρόεδρο της Ν.Δ και επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δεδομένη την αστάθεια που δημιουργείτο εκ των συνθηκών και την πορεία προς εκλογές, προκειμένου να εγκαταλείψει την αντιμνημονιακή στάση του, να υπογράψει ως προσωπική δέσμευση της εφαρμογή των Μνημονίων (σικ) , ουσιαστικά την υπακοή στην «Εταιρική Σχέση», προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός με τη στήριξη του Βερολίνου.
Τον Φεβρουάριο του 2012 και η Ν.Δ ψηφίζει το περίφημο Μεσοπρόθεσμο, ο Σαμαράς προσυπογραφεί την προσωπική δέσμευση και με πολλές περιπέτειες ορκίζεται πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012.
Παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων η «Εταιρική Σχέση» δεν έχει επηρεασθεί στην εφαρμογή της. Μάλιστα την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου του 2012, συναντήθηκε ο εξ' απορρήτων σύμβουλός για τις διεθνείς σχέσεις του Σαμαρά, στο Μέγαρο Μαξίμου αυτός και όχι στο υπουργείο Εξωτερικών , Στ. Παπασταύρου με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας. Στη συνάντηση τους αυτή επιβεβαίωσαν την βούληση των δύο μερών για την συνέχεια της υλοποίησης της «Εταιρικής Συμφωνίας». Η συγκυρία δεν είναι τυχαία . Η Ελλάδα θα μπει στην επόμενη φάση ενσωμάτωσης στην Γερμανία, με το Μνημόνιο 3.
Ο Στ. Παπασταύρου, αυτές τις ημέρες δεσπόζει στην επικαιρότητα εξαιτίας της εμπλοκής του στην υπόθεση του hedge fund, του Σάμη Μιωνή, όπου μέσα από την επισφαλή «λίστα Λαγκάρντ», μετά την αφάνεια της, εμπλέκεται και η Μαργαρίτα Παπανδρέου, αλλά και την εμπλοκής της πρώην συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μαρέβας στο ίδιο fund.
Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο. Δικηγόρος, αριστούχος της περίφημης Νομικής Σχολής του Harvard, ήταν εμπλεκόμενος από παλιά στη νεολαία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ( του ευρωπαϊκού συνασπισμού κομμάτων που εντάσσεται και η Ν.Δ ), με ιδιαίτερες σχέσεις σε υψηλό επίπεδο με την Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία (CDU) . Του κόμματος των Μέρκελ – Σόιμπλε.
Φέρεται ότι είναι ο «Δρούτσας του Σαμαρά», αφού παίζει αντίστοιχο ρόλο, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κυβερνητική θέση στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά σύμβουλος του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Στ. Παπασταύρου «διαφημίζει» τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε στην βελτίωση των σχέσεων του Α. Σαμαρά, αφού ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, με το Βερολίνο και ειδικά την Καγκελαρία, με αποκορύφωμα την «δεσποτική» και επικοινωνιακή επίσκεψη Μέρκελ στην νέα της αποικία την Ελλάδα, δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει την Ελλάδα, με την περίπτωση των «νέων κρατών», που εντάχθηκαν στην Γερμανία, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του Ανατολικού κομματιού της ίδιας της Γερμανίας, που βρέθηκε μεταπολεμικά υπό Σοβιετική «κατοχή».
Η «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση», αφορά την κεντρική κυβέρνηση και κρατική δομή και συμπληρώνεται από την «Ελληνογερμανική Συνέλευση» που αφορά την Περιφερειακή Διοίκηση της χώρας, επικεφαλής της οποίας είναι ο Γερμανός υφυπουργός και εντεταλμένος στην Ελλάδα, Χανς Γ. Φούχτελ . Αυτός για τον οποίο «πανηγύριζε» η Μέρκελ στο γερμανικό Κοινοβούλιο, ονομάζοντας τον «Φούχτελο».
Διορισμένος από ελληνικής πλευράς στην «Ελληνογερμανική Συνέλευση» ο υπουργός Εσωτερικών Ευρ. Στυλιανίδης, πρόσωπο της απολύτου γερμανικής επιρροής και εμπιστοσύνης. Στόχος της «Ελληνογερμανικής Συνέλευσης» είναι μέσω της διδυμοποίησης των Περιφερειών και των Δήμων της Ελλάδας, με αντίστοιχους Γερμανικούς, ουσιαστικά η Ελλάδα των περιφερειών να ενταχθεί στην Γερμανική Διοίκηση των κρατιδίων, που επίσης λειτουργεί μέσα από το περιφερειακό σύστημα.
Ο Ευρ. Στυλιανίδης, πολιτεύεται στην Κομοτηνή, από όπου έλκει την καταγωγή του, μιλά καλά Γερμανικά, προέρχεται και αυτός όπως ο Παπασταύρου, από τις νεολαίες της Γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας, και έτυχε πολύ θερμού χαιρετισμού από την Καγκελάριο, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα.
Εκτιμάται μάλιστα ότι μετά την εποχή Σαμαρά στην κεντροδεξιά, θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο, στο υπό εκκόλαψη «ευρωπαϊκό μέτωπο», για το οποίο ήδη μιλά ο Σαμαράς και το σύστημα Σημίτη, αλλά προκαλεί τις αντιρρήσεις του πρώην πρωθυπουργού Καραμανλή και της «κλειστής» του ομάδας, που θέλουν να διατηρήσουν «ζωντανό» και στην επόμενη περίοδο για την Ελλάδα , το «πολιτικό βιλαέτι» της Νέας Δημοκρατίας.
Εντύπωση σε πρώτη ανάγνωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Ευρ. Στυλιανίδης, προέκυψε στο πολιτικό στερέωμα, ως «πουλέν» του αιώνιου πρέσβη και διπλωματικού συμβούλου της οικογένειας Καραμανλή Πέτρου Μολυβιάτη.
Γνωστός ο τελευταίος για τις στενές σχέσεις του με τον Αγγλικό και Ρωσικό παράγοντα και παροιμιώδης για τον αντιαμερικανισμό του , πέραν από το στενό πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την εμπλοκή του στην φιλογερμανική επιρροή αποκαλύπτει, άθελά του, την διάθεση της Αγγλίας να επιστρέψει στην παραδοσιακή ζώνη επιρροής της στην Βαλκανική και την Νοτιονανατολική Μεσόγειο. Αυτό μπορεί να συμβεί από την στιγμή που οι ΗΠΑ, θα υλοποιήσουν το στρατηγικό τους πλάνο για αποχώρηση από την Ευρώπη και την Μεσόγειο και για επικέντρωση της προσοχής και των δυνάμεων τους στην Ασία.
Μια πολιτική που σε μια πρώτη φάση έδειχνε ότι θα εξελισσόταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν και η Ελλάδα εντασσόταν στην ΟΝΕ και η Αμερική επέστρεφε το μερίδιο της επιρροής της στην Αγγλία , που θα καλείτο να συσχετίσει τις δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων με εκείνες των Ηπειρωτικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων , υπό τον Γερμανογαλλικό άξονα με τις δύο πρωτεύουσες , το Βερολίνο και το Παρίσι.
Καταληκτικά η Ελλάδα ενσωματώνεται στη Γερμανία όχι ως μέρος της ευρωζώνης, αλλά ως μια ειδική περίπτωση, για τον λόγο αυτό και οι σχετικές δηλώσεις του Β. Σόιμπλε που την διαφοροποιούν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία κ.λ.π
Η σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι δεν περνά με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που «ψηφίζονται» από τα Κοινοβούλια, αλλά με μυστικά πρωτόκολλα, για τα οποία ενημερώνονται και δεσμεύονται στο παρασκήνιο όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το τέλος της πρωθυπουργίας του Κ. Σημίτη και μετά, άσχετα με τα κόμματα που εκπροσωπούν ή τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους.
Ακριβώς επειδή όλα είναι «μυστικά πρωτόκολλα», η Ελλάδα σε μια αναστροφή αυτής της πορείας ενδεχομένως θα επιχειρήσει να χαρακτηρίσει τα καθεστώτα επιρροής της Γερμανίας ως «δοσιλογικά» και συνωμοτικά, επιχειρώντας την έξοδο από τον κύκλο της εξαθλίωσης και του αποικισμού που της επιβάλονται.
Ερώτημα απέναντι στις εξελίξεις είναι τι κάνει η Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και αν τελικά η Ουάσιγκτον έχει συναινέσει στα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, δημιουργώντας προηγούμενα για την ευρωζώνη ή αν έχει παραπλανηθεί η Αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών στις εκτιμήσεις της από συγκεκριμένους κύκλους της διαπλοκής που γιγαντώθηκε από τη δεκαετία του '80, που ενώ θεωρούνται «σταβλιζόμενοι» στην Βασιλίσσης Σοφίας, τελικά έχουν τόσες εξαρτήσεις και συμφέροντα από το Βερολίνο, που μόνο πολύ συγκεκριμένα «παίγνια» μπορούν να ακολουθούν.
Αλλά θα επανέλθουμε...
