Σε
πολλούς χώρους δουλειάς, σε εργατικές-λαϊκές συνοικίες, γειτονιές, στέκια
εργαζομένων-καφενεία συζητείται πολλές φορές το εξής ερώτημα: Έγιναν τόσοι
εργατικοί-λαϊκοί αγώνες τα τελευταία 3 χρόνια, άλλαξε τίποτα; Αξίζει να αγωνιζόμαστε;
Το
ερώτημα είναι αποδεκτό όταν γίνεται από αυτούς που πραγματικά ανησυχούν και
βιώνουν με τον πιο βίαιο τρόπο τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής
κρίσης. Τις συνέπειες της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης που
συνεχίζει η τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), πολιτικές
που αξιώνουν όλα τα τμήματα του κεφαλαίου, Ε.Ε., ΔΝΤ, για να πληρώσει ο
εργαζόμενος λαός τα σπασμένα της κρίσης για την οποία δεν ευθύνεται.
Το
ερώτημα αυτό μπαίνει και εκ του πονηρού, από ταγούς του αστικού πολιτικού
συστήματος, θεματοφύλακες της κυρίαρχης αστικής πολιτικής, για να απογοητεύσουν
τους εργαζόμενους, να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τα βάρβαρα αντεργατικά-αντιλαϊκά
μέτρα που τους φτωχαίνουν και τους δημιουργούν ψυχολογία ηττοπάθειας,
μοιρολατρίας, μιζέριας.
Σε
αυτό συμβάλουν αστικά ΜΜΕ (ΣΚΑΪ,MEGA,ANT1,ALPHA κ.α.), αστοί δημοσιολόγοι σε διατεταγμένοι υπηρεσία
(Πορτοσάλτε, Πρεντεντέρης, Παπαδημητρίου, Τρέμη κ.α.) αλλά και κολαούζοι του
αστικού πολιτικού προσωπικού, που ξημεροβραδιάζονται καθημερινά σε τηλεοπτικά,
ειδησεογραφικά πάνελ και παράθυρα προπαγανδίζοντας την κυρίαρχη
αντιδραστική-αντιλαϊκή πολιτική.
Σε
αυτήν την κατεύθυνση σιγοντάρουν και οι ξεπουλημένες-φιλοεργοδοτικές-φιλοκυβερνητικές
ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος με κύρια ευθύνη των δυνάμεων της
ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ με την ανοχή των δυνάμεων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και δυνάμεων αριστερίστικων
αποχρώσεων που αφήνουν τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες στην τύχη τους. Δεν τους οργανώνουν,
δεν παίρνουν κανένα μέτρο για την επιτυχία τους, δεν δρομολογούν μαζικές
διαδικασίες όπως Γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, περιοδείες στους χώρους
δουλειάς, περιφρουρήσεις των εργατικών κινητοποιήσεων. Αυτό έχει αποτέλεσμα να
απαξιωθεί συλήβδιν ο συνδικαλισμός στα μάτια των εργαζομένων, να απαξιωθεί το
συνδικαλιστικό κίνημα, να απομακρυνθούν εργαζόμενοι από αυτό.
Για
να επανέλθουμε στο ερώτημα αν οι εργατικοί-λαϊκοί αγώνες βοηθάνε στην επίλυση
των λαϊκών προβλημάτων και αξίζει να αγωνιστείς σήμερα, από οποιαδήποτε σκοπιά
κι αν γίνεται το ερώτημα αυτό, αν δεν απαντηθεί στην ουσία του, από την ταξική
σκοπιά, τότε μπορεί να δημιουργήσει συγχύσεις, απογοητεύσεις.
Σε
περίοδο παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, με ό,τι συνεπάγεται
αυτό για την εργατική λαϊκή οικογένεια, αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι: Άλλη
διέξοδος από την οικονομική κρίση για τους καπιταλιστές, τους μονοπωλιακούς
ομίλους, άλλη η διέξοδος για τον εργαζόμενο λαό.
Την
καπιταλιστική οικονομική κρίση δεν την δημιούργησε ο εργαζόμενος λαός, αλλά η
ακόρεστη δίψα των κεφαλαιοκρατών για περισσότερο κέρδος, η όξυνση των
ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών που αποτελούν δομικά συστατικά του συστήματος
και έχουν νομοτελειακό χαρακτήρα.
Τα
μέτρα που παίρνονται σήμερα, είναι μέτρα από την σκοπιά της αστικής διαχείρισης
,μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα προς όφελος της πολιτικής της Ε.Ε. , του κεφαλαίου
που στοχεύουν στην μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, στο ξεθεμελίωμα κάθε
εργατικής-λαϊκής κατάκτησης και δικαιώματος που αποκτηθήκαν με σκληρούς,
αιματηρούς, ταξικούς αγώνες. Η διέξοδος από την οικονομική κρίση για το
κεφάλαιο και τα μονοπώλια βρίσκεται στο να καταστραφούν σύγχρονες παραγωγικές
δυνάμεις με πρώτη και καλύτερη την εργατική τάξη (απολύσεις, διάλυση εργασιακών
μισθολογικών σχέσεων, ανεργία κ.α.) όπως και ένα τμήμα του κεφαλαίου πρέπει να
καταστραφεί, ουσιαστικά να θυσιαστεί για τα γενικότερα συμφέροντα του κεφαλαίου,
για την μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος.
Με
βάση τις οικονομικό-πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας και διεθνώς, η εργατική
τάξη τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου πρέπει να μπουν
δραστήρια στο στίβο της ταξικής πάλης. Να προτάξουν την ποιο πλατιά μαχητική
λαϊκή συμμαχία, που όχι μόνο πρέπει να βάλουν σοβαρά εμπόδια στις
αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές μέσα στους χώρους δουλειάς αλλά με την
πολιτικοποίηση του αγώνα, με αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή συσπείρωση να
ανοίξουν τον δρόμο της εργατικής-λαϊκής προοπτικής που είναι σε αντιδιαστολή με
το καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ενός συστήματος που είναι ιστορικά
ξεπερασμένο.
Αυτή η γραμμή πάλης μέσα στο εργατικό
συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να δυναμώσει ώστε να δώσει ώθηση στους εργατικούς
λαϊκούς αγώνες για να είναι κίνημα προοπτικής και νίκης σε επίπεδο οικονομίας
και εξουσίας.
Βασική προϋπόθεση είναι να γυρίσει ο κόσμος
στα σωματεία, να οργανωθούν νέες δυνάμεις που είναι εκτός
εργατικής-συνδικαλιστικής ταξικής οργάνωσης, να οξυνθεί η εργατική πάλη ενάντια
στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς, να
αναπτυχθεί η ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών, να προωθηθεί η λαϊκή
συμμαχία. Εκεί θα βρεθεί η αστείρευτη εργατική-λαϊκή δύναμη που στο όνομα της
αναγκαιότητας και ιστορικής επιταγής για την κοινωνική εξέλιξη και πρόοδο, ο
εργαζόμενος λαός θα αντεπιτεθεί και με όρους πολιτικής ρήξης και ταξικής σύγκρουσης
και ανατροπής θα ανοίξει τον δρόμο της εργατικής-λαϊκής προοπτικής.
Ο αγώνας αυτός δεν θα είναι ένα μονόπρακτο
έργο, δεν θα είναι μια ευθεία γραμμή, θα έχει σκαμπανεβάσματα, «ζιγκ-ζαγκ»,
αλλά θα ξεπερνάει κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο μέσα από την συσσώρευση της
εργατικής-λαϊκής πείρας και εμπειρίας, μέσα από την γνώση και την ταξική
ανάλυση των εργατικών-λαϊκών προβλημάτων και μέσα από την ωρίμανση των
εργατικών-λαϊκών συνειδήσεων που θα ωριμάζουν, από τους καθημερινούς μικρούς και
μεγάλους αγώνες,
Τα
ρυάκια της λαϊκής συμμαχίας έχουν δημιουργηθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι να
συνενωθούν και να δημιουργήσουν έναν ορμητικό χείμαρρο που στο πέρασμα του θα
σαρώσει το παλιό και αντιδραστικό, τους σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου, τα
παράσιτα, τους καπιταλιστές, συνολικό το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης που δημιουργεί
σήμερα, διεθνώς και στην χώρα μας, σύγχρονες γαλέρες δουλείας, μαύρο και
αβέβαιο μέλλον για τον εργαζόμενο λαό.
Το σύστημα αυτό δεν φτιασιδώνεται, δεν διορθώνεται,
όσα «make up» και
του κάνουν διάφοροι καλοθελητές και κυρίως αριστεροί διαχειριστές του
συστήματος τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Το σύστημα αυτό
μόνο ανατρέπεται και θα ανατραπεί. Σε αυτήν την κατεύθυνση οι κομμουνιστές
δουλεύουν καθημερινά με όρους αυταπάρνησης, ανιδιοτέλειας και δίνουν τον
καλύτερο εαυτό τους με στόχο την εργατική-λαϊκή εξουσία, που για τους
κομμουνιστές σημαίνει η πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος του ΚΚΕ της Κ.Ο. Πιερίας
