Από τα κιτάπια της αστικής ιστοριογραφίας, της προσπάθειας αναθεώρησης
της ιστορίας και βρώμικης προπαγάνδας, ο κ. Τουλγερίδης Γεώργιος αναπαράγει ανιστόρητες
και αντιεπιστημονικές απόψεις για να συκοφαντήσει με ψεύδη το Σοσιαλισμό που
γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα και να σπιλώσει την κομμουνιστική ιδεολογία, τον
επιστημονικό σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Ευθυγραμμισμένος πλήρως με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, του πολιτικού κατεστημένου
του διεθνούς ιμπεριαλισμού, ο κ. Τουλγερίδης λειτουργεί σαν «λαγός» των
πλαστογράφων της ιστορίας, αφού συντάσσεται με την ανιστόρητη και παράλληλα
αντιεπιστημονική εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, αποθεώνοντας
παράλληλα τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, σαν μονόδρομο για την παραπέρα
κοινωνικοιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Τα σαθρά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο κ. Τουλγερίδης για να
τεκμηριώσει άποψη, είναι τεχνητά, επίπλαστα, προκατασκευασμένα με στόχο να
επιτεθεί στην κομμουνιστική ιδεολογία. Βέβαια, αυτές οι απόψεις, δεν είναι
καινούρια επιχειρήματα. Αποτελούν μηχανορραφίες, ραφηναρισμένες θέσεις καλά
δουλεμένες από προωθημένα διεθνή αντικομμουνιστικά προπαγανδιστικά κέντρα του
ιμπεριαλισμού, που αναπροσάρμοσαν τη τακτική τους και τη ξεδιπλώνουν καλύτερα
στην επίθεση ενάντια στα σοσιαλιστικά ιδεώδη, μετά τις ανατροπές των
σοσιαλιστικών χωρών 1989 - 91, με την προσωρινή ήττα - οπισθοδρόμηση του
διεθνούς επαναστατικού - κομμουνιστικού κινήματος.
Οι θεωρίες περί του δόγματος του «ολοκληρωτισμού», της «αιμοσταγούς
εγκληματικής απάνθρωπης» κομμουνιστικής ιδεολογίας, η ταύτιση του κομμουνισμού
με το ναζισμό, ο «κόκκινος» ή ο «μαύρος» φασισμός, είναι σε γενικές γραμμές το
πλαίσιο που κινείται η σύγχρονη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, στερούμενη πάντα
επιστημονικής και ιστορικής βάσης. Το αντικομμουνιστικό μένος του κ. Τουλγερίδη
είναι τόσο μεγάλο που επιεικώς φτάνει στα όρια της παράκρουσης.
Δεν έχει αξία να απαντήσουμε μία προς μία στις ανακρίβειες και τα
ψέματα που γράφει ο κ. Τουλγερίδης. Δεν πρόκειται για κάποια αδυναμία, υπάρχει
πληθώρα επιχειρημάτων αλλά και επιστημονικές ιστορικές πηγές που είναι
ανεξάντλητες. Αλλού βρίσκεται η ουσία. Στην ικανότητα του εργαζόμενου που
δουλεύει και παράγει να αντιληφθεί την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και
αντικειμενικότητα προσεγγίζοντας και αναλύοντας τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα
από την ταξική σκοπιά.
Eδώ και έναν αιώνα, η αστική πολεμική απέναντι στο κομμουνιστικό
κίνημα, που συχνά παίρνει και τη μορφή διανοητικού ελιτισμού, επικεντρώνει τα
πυρά της στον επαναστατικό πυρήνα του εργατικού κινήματος: Πολεμά γενικά την
αναγκαιότητα της επανάστασης και το πολιτικό της προϊόν, τη δικτατορία του
προλεταριάτου, δηλαδή την επαναστατική εργατική εξουσία. Ειδικότερα, πολεμά το
προϊόν της πρώτης νικηφόρας επανάστασης, της Oκτωβριανής Eπανάστασης στη Ρωσία,
αντιπαλεύοντας με μένος κάθε φάση όπου η Eπανάσταση αποκάλυπτε και αντέκρουε
την αντεπαναστατική δράση, τα οπορτουνιστικά αναχώματα, τα οποία, σε τελική
ανάλυση, άμεσα ή έμμεσα αποδυνάμωναν την Eπανάσταση σε κοινωνικό και πολιτικό
επίπεδο.
H ανάπτυξη του καπιταλισμού και η πάλη των τάξεων έφερε νομοτελειακά
τον κομμουνισμό στο ιστορικό προσκήνιο στα μέσα του 19ου αιώνα. Tο πρώτο
επιστημονικό κομμουνιστικό πρόγραμμα είναι το "Mανιφέστο του Kομμουνιστικού
Kόμματος" που έγραψαν οι K. Mαρξ - Φρ. Eνγκελς πριν από 160 χρόνια, το
1848. H πρώτη προλεταριακή επανάσταση ήταν η Παρισινή Kομμούνα το 1871. O 20ός
αιώνας έφερε την επιτυχία της Oχτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης στη Pωσία
το 1917, που υπήρξε η αφετηρία για ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του
πολιτισμού στην Ιστορία της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης
ανθρώπου από άνθρωπο. Στη συνέχεια, μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατακτήθηκε η
εξουσία, με σκοπό τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε μια σειρά χώρες στην Eυρώπη,
στην Aσία, αλλά και στην αμερικανική ήπειρο, στην Kούβα. O σοσιαλισμός είναι η πρώτη βαθμίδα του
κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, δεν είναι αυτόνομος
κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός. Eίναι ο ανώριμος, πρώιμος κομμουνισμός.
Παρά τα όποια προβλήματα των σοσιαλιστικών χωρών, το διαμορφωμένο
σοσιαλιστικό σύστημα στον 20ό αιώνα απέδειξε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού
έναντι του καπιταλισμού, τα τεράστια πλεονεκτήματα που παρέχει για την εργασία
και τη ζωή των εργαζομένων.
Oι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές
δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το
εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κοινωνιών. O διεθνής συσχετισμός
δυνάμεων, που διαμορφώθηκε μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επέδρασε, ώστε τα
καπιταλιστικά κράτη να υποχρεωθούν, σε ένα βαθμό, σε υποχωρήσεις και ελιγμούς,
για να αναχαιτίσουν την επαναστατική γραμμή πάλης, να διαμορφώσουν συνθήκες
ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος.
H κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απελευθέρωσε τον
άνθρωπο από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, άνοιξε το δρόμο για την παραγωγή
και την ανάπτυξη των επιστημών, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Eτσι, όλοι είχαν εξασφαλισμένη εργασία, δημόσια δωρεάν ιατρική περίθαλψη και
Παιδεία, παροχή φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, κατοικία, πρόσβαση στην
πνευματική και πολιτιστική δημιουργία. H ριζική εξάλειψη της τρομερής
κληρονομιάς του αναλφαβητισμού, σε συνδυασμό με την άνοδο του γενικού επιπέδου
μόρφωσης και ειδίκευσης, και ο εκμηδενισμός της ανεργίας αποτελούν μοναδικά
σοσιαλιστικά επιτεύγματα. Στη Σοβιετική Eνωση, σύμφωνα με την απογραφή του
1970, είχαν αποκτήσει μέση ή ανώτατη μόρφωση πάνω από τα 3/4 του απασχολούμενου
πληθυσμού στις πόλεις και το 50% των εργαζομένων στο χωριό.
H EΣΣΔ στην εικοσιτετράχρονη, πριν από τη ναζιστική επίθεση, πορεία
της, πραγματοποίησε αλματώδη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, αμβλύνοντας την
ανισομετρία που είχε κληρονομήσει. H πολιτιστική επανάσταση, ως αναπόσπαστο
στοιχείο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, έδωσε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους
να γνωρίσουν τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.
Στη Σοβιετική Eνωση, το 1975, είχε καθιερωθεί με νόμο ότι οι ώρες
εργασίας δεν μπορούσαν να ξεπερνούν τις 41 την εβδομάδα2, από τις λιγότερες
στον κόσμο. Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν ημέρες εβδομαδιαίας
ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Διευρύνθηκε ο μη εργάσιμος χρόνος,
άλλαξε το περιεχόμενό του. Mετατράπηκε σε χρόνο για την ανάπτυξη του
πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου των εργαζομένων, την ενίσχυση της
συμμετοχής τους στην εργατική εξουσία και στον έλεγχο της διεύθυνσης των
παραγωγικών μονάδων.
H δικτατορία του προλεταριάτου, η επαναστατική εργατική εξουσία, ως
κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των
εκμεταλλευόμενων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών,
αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, έδωσε τη
δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την
αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη
δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα
όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο,
αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών,
πολιτιστικών, μορφωτικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η
πλειοψηφία του πληθυσμού.
H αστική προπαγάνδα, μιλώντας για αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα
καθεστώτα, προβάλλει τις έννοιες "δημοκρατία" και
"ελευθερία" με το αστικό τους περιεχόμενο: Ταυτίζει τη δημοκρατία με
τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την ελευθερία με τον αστικό ατομισμό και την
ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και
της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής
σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα
στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Το καπιταλιστικό σύστημα είναι γεμάτο
αντιθέσεις και αντιφάσεις. Στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής
κρίσης ξεσπούν με τον πιο βίαιο τρόπο όλες οι αντιθέσεις αυτού του σάπιου
εκμεταλλευτικού συστήματος. Το σύστημα αυτό, δεν θα καταρρεύσει από μόνο του, η
παραπέρα διαιώνισή του μόνο δεινά, φτώχεια, εξαθλίωση, πολέμους θα φέρνει στους
λαούς του κόσμου. Θα βάλει τους λαούς σε ένα φαύλο κύκλο μόνιμης φτώχειας,
ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Από εδώ απορρέει και το καθήκον της εργατικής
τάξης σε κοινωνική συμμαχία με τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της
υπαίθρου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, αξιοποιώντας τη θετική και αρνητική
πείρα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα, την επιστημονική
κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού σαν εργαλείο ανάλυσης της
κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, που μαζί με την πολιτική πρωτοπορία της
εργατικής τάξης το ΚΚΕ, θα κάνουν τη νέα «έφοδο στον ουρανό», ώστε ο λαός,
γενικά η κοινωνία, να απελευθερωθεί από τα δεσμά της κοινωνικής και ταξικής
καταπίεσης και να ευημερήσει όπως προστάζει η ιστορική αναγκαιότητα παίρνοντας
υπόψη τις δυνατότητες της εποχής.
Κύριε Τουλγερίδη, σας υπενθυμίζουμε ένα λαϊκό στίχο: «Σε τούτα εδώ τα
μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει». Έχουν γνώση οι φύλακες!
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μέλος του ΚΚΕ της Τ.Ε. Πιερίας
Εργάτης Οικοδομών
