Kύριε Σαμαρά, «ιδού ο στρατός σας»…

Η κυβέρνηση Σαμαρά, κατ’ ακολουθίαν της κυβέρνησης Σημίτη,κατασκευάζει έναν «νέον τύπο ανθρώπου», ταιριαστόν στον νέο «θαυμαστό και γενναίο μας κόσμο», όπως επίσης κατασκευάζει και μια «νέου» τύπου μεσαιωνική χώρα καθ’ υπαγόρευσιν της Νέας Τάξης, ένα μετεθνικό μόρφωμα εξαρτημένο στην παγκοσμιοποίηση και εγκλωβισμένο στην ενιαία σκέψη.

Μέσα στον κομφορμισμό και τη φορμόλη του πολιτικώς ορθού καθεστώτος, κάθε παρέκκλιση συνιστά… εχθροπάθεια εναντίον του, διώκεται και καταστέλλεται. Για την εύρυθμη λειτουργία ενός τέτοιου καθεστώτος, όμως, προτιμότερη απ’ την καταστολή είναι η (προ)κατασκευή των υποκειμένων του, εν προκειμένω υπηκόων.
Ετσι κατασκευάζονται πολλά και νέα υβρίδια εργαζομένων, συμπλέοντα αλλά και αλληλοσυγκρούμενα, τα οποία αποτελούν όλα μαζί την πεμπτουσία της Υβρεως εναντίον τους, της Υβρεως εναντίον των ανθρώπων.
Το καθεστώς, με πρωτεργάτες τα ανδρείκελα της Τρόικας, Σαμαρά καιΒενιζελοκουβέλη, κατασκευάζει εργαζόμενους με προδιαγραφές για να ζουν σεΕιδική Οικονομική Ζώνη, σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.
Ετσι, εν πρώτοις έχουμε τον Εργαζόμενο-Ανεργο. Μια στρατιά 2.000.000 διαθέσιμων για εργασία, που ελπίζουν ή καραδοκούν για οποιασδήποτε μορφής σκλαβιά που θα τους δώσει μια μπουκιά ψωμί. Στη συνέχεια έχουμε
τον Εργαζόμενον-Απλήρωτον. Στην ουσία είναι ένας οιονεί άνεργος, που μάλιστα χρηματοδοτεί την επιχείρηση στην οποίαν εργάζεται με την ίδια την παρακράτηση του μισθού του.
Ο Εργαζόμενος-Κακοπληρωμένος. Ο χαμηλόμισθος. Μεγάλο επίτευγμα του κ. Σαμαρά, άξιου διαδόχου του κ. Σημίτη, όταν ήδη από την εποχή του
άρχισε να ευδοκιμεί ο Απασχολήσιμος-Εργαζόμενος, ο Ευέλικτος-Εργαζόμενος! ήταν το σημείο καμπής, όταν στη συλλογική συνείδηση ο Εργαζόμενος μπορούσε πλέον να είναι Αναλώσιμος-Εργαζόμενος.
Από τότε δεν πέρασε πολύ νερό κάτω απ’ τις γέφυρες, αλλά ενθυλακώθηκε πολύς πλούτος στα χαρτοφυλάκια των Δυνατών, με αποτέλεσμα ηΥβρις εναντίον των Εργαζομένων να δημιουργεί όλο και πιο πολλά υβρίδια, όπως
ο Ενοικιαζόμενος-Εργαζόμενος. Κανονικό δουλεμπόριο ανθρώπων, δουλεμπόριο λευκής και κάθε άλλου χρώματος σαρκός, στο οποίον, ανάμεσα σε άλλους αλιγάτορες που το ασκούν, διακρίνονται και οι ΜΚΟ, άλλο ένα
δημιούργημα του πολυπολιτισμικού μοντέλου.
Αλλά, όταν μιλάμε για τον Εργαζόμενο-Ανεργο εννοούμε πολλές υποκατηγορίες που υπάρχουν, όπως σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, ωςπροϋπόθεση (αλλά και αποτέλεσμα) της ευστάθειας και της λειτουργίας του συστήματος. Ετσι έχουμε
τον Εργαζόμενο υπό το σοκ της απόλυσης και το δέος για την άγρια αγορά εργασίας που τον περιμένει. Εχουμε τον Μακροχρόνια Ανεργον Εργαζόμενον. Κλάψτον! Εχουμε τον νεαρό που χάνει τη δουλειά του και ψάχνει για μια χειρότερη, τον μεσήλικα που χάνει τη δουλειά του και ψάχνει για σχοινί. Κι έχουμε
αυτόν που δεν θα εργασθεί ποτέ, που δεν θα βρει δουλειά ποτέ, που η ζωή του θα πάει στα αζήτητα.
Υπάρχουν οι Εργαζόμενοι που δεν θα κάνουν οικογένεια ποτέ (είτε ως άνεργοι, είτε ως χαμηλόμισθοι) κι εκείνοι που δεν μπορούν να υποστηρίξουν πιατις οικογένειές τους.
Ο Καταρρακωμένος-Εργαζόμενος που δεν μπορεί να πληρώσει το στεγαστικό του. Που δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Ο Ταπεινωμένος-Εργαζόμενος που δεν μπορεί να υποστηρίξει τους γονείς τουή κλαίει με μαύρο δάκρυ όταν καταδέχεται να τον υποστηρίζουν εκείνοι απ’ τουστέρημά τους.
Ο Απελπισμένος-Εργαζόμενος που δεν έχει να πληρώσει τους όλο και πιο πολλούς, επαχθέστατους και ειδεχθείς φόρους, έμμεσους και άμεσους, οΠεριφρονημένος-Εργαζόμενος που τον βρίζουν «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο», ο Εντρομος-Εργαζόμενος που βλέπει την απόλυσή του εφιάλτη στον ύπνο του, έχουμε
τον Εργαζόμενο που τα παράτησε και αυτοκτόνησε. Αυτόν τον «νέο τύπο ανθρώπου» κατασκευάζετε, κύριε Σαμαρά, έναν σκλάβο και ραγιά, με αυτόν εξοπλίζεται την πατρίδα, τους Εργαζόμενους-Επιστήμονες που φεύγουν μετανάστες, τους
Εργαζόμενους, γυναίκες και άνδρες, που θρηνούν διαρκώς για τηνπείνα που ενδημεί στο σπίτι τους, που ντρέπονται μπροστά στα παιδιά τους,
ανήμποροι πλέον να τα θρέψουν και να τα μορφώσουν, αυτόν
τον Εργαζόμενο δημιουργείτε, κύριε, τον Εργαζόμενο Θήραμα, που μπορεί να τον βιάζει, άνδρα, γυναίκα ή τα παιδιά τους, ο κάθε λεχρίτης, διαπλεκόμενος ή Δυνατός, έχοντάς τον στη δούλεψή του χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς ασφάλιση, κολίγον και είλωτα. Απόκληρον.
Αλλά, αν η αλαζονεία, η απληστία και η βαναυσότητα είναι η πρώτη ύλη της Υβρεως, η Υβρις με τη σειρά της είναι η πρώτη ύλη της Νεμέσεως.
Απέναντι στον Εργαζόμενο Κρατούμενο που κατασκευάζετε θα υπάρχει πάντοτε ο άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να σας πω για την αξιοπρέπεια, τηνυπερηφάνεια και τη δύναμη του Εργαζόμενου-Ανθρώπου. Ουδείς υπεράνθρωπος, δηλαδή υπάνθρωπος, τον νίκησε ποτέ, διότι απλούστατα ηεργασία τα παράγει όλα, τον πλούτο, τον πολιτισμό, την ιστορία.
Ο «νέος τύπος ανθρώπου» που προσπαθεί να κατασκευάσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ούτε «νέος» είναι, ούτε ανθρώπινος. Και για την κατάληξη αυτό του εγκληματικού εγχειρήματος δεν χρειάζεται να γραφεί ούτε μια λέξη. Η γκιλοτίνα το τραγούδι της το έχει τραγουδήσει…
ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr