Κείμενο: Θανάσης Διαμαντόπουλος
Η πρώτη ώθηση του φιλμ στο χάος που αφήνει πίσω της η τεχνολογική προόδος δεν έγινε από την ψηφιακή κάμερα, αλλά από την Polaroid, μια διαφορετική φωτογραφική μηχανή που έφερε τη δική της επανάσταση στη φωτογραφία.
Polaroid. Μόνον ωραίες αναμνήσεις φέρνει στο μυαλό αυτή η λέξη. Ακόμα και τα δυο τρία λεπτά που μεσολαβούσαν από τη λήψη της φωτογραφίας μέχρι την εμφάνισή της είχαν κι εκείνα τη γοητεία τους. Όπως και το κούνημα της φωτογραφίας για να εμφανιστεί πιο γρήγορα. Την ώρα που τράβαγες τη φωτογραφία από την κάμερα, όταν αυτό που μόλις είχες σημαδέψει αποκτούσε ζωή, λες και τα χημικά από χαρτόνι της Polaroid έκαναν τη δικιά τους φωτοσύνθεση. Τις φορές εκείνες που ο πλανόδιος ήθελε να τραβήξει μια φωτογραφία την παρέα σου ή την ώρα που έκανες πλάκα με τους κολλητούς σου.Κι αυτό γιατί η Polaroid, πολύ πιο πριν από την εμφάνιση της ψηφιακής μηχανής, είχε καταφέρει κάτι που ως τότε φαινόταν αδύνατο. Να εκμηδενίσει την απόσταση ανάμεσα στην έμπνευση της φωτογραφίας και την πραγμάτωσή της. Κι αυτό δεν ήταν λίγο αν σκεφτείς ότι το ίδιο πράγμα που συνέβαινε σε εμάς συνέβαινε και στους γονείς μας. Η Polaroid μεγάλωσε διαφορετικές γενιές. Το 1971, ο Αντι Γουόρχολ, μαγεμένος στην κυριολεξία από την κυκλοφορία της Polaroid Automatic 100, είπε πως από εδώ και πέρα ο καθένας έχει το δικαίωμα στα 15 λεπτά διασημότητας. Αυτή η μηχανή υπάρχει από τότε, κι όμως καταφέρνει κάτι που μόνο μεγαλειώδη έργα του design μπόρεσαν να κάνουν: Να μοιάζει μοντέρνα για πάντα. Λες και κατασκευάστηκε μόλις χτες. Πολλοί είναι εκείνοι που σήμερα αναζητούν την επιστροφή των Polaroid φιλμ στο εμπόριο. Ακόμα κι εμείς. Γιατί είναι πολύ νωρίς για να τους πούμε αντίο.
