Ναι, είμαι με τη Ρεάλ. Ναι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι μεγάλος ποδοσφαιριστής. Αλλά αυτό που έγινε το βράδυ του Σαββάτου στον τελικό του champions league είναι πέρα από κάθε λογική, κάθε φαντασία και κάθε αθλητικό μέτρο.
Γράφει ο Παντελής Ζαγοριανίτης
Σε όλο τον αγώνα είναι ανύπαρκτος. Δεν είναι η ημέρα του. Δεν πειράζει. Γι αυτό υπάρχουν 11 ποδοσφαιριστές στο γήπεδο. Συμβαίνει συχνά. Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα.
Φτάνει λοιπόν το 120’. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι μισοπεθαμένη και ποδοσφαιριστές της μόνο που δεν ζητάνε έλεος. Εχουν ισοφαριστεί στο 93’ και στην παράταση έχουν φάει άλλα δύο γκολ. Σχεδόν περπατάνε.
Τότε μίλησε το υπέρμετρο εγώ του… καλύτερου ποδοσφαιριστή του κόσμου. Ξύπνησε λοιπόν ξαφνικά από το λήθαργο, πήρε τη μπάλα και άρχισε τα τσαλιμάκια. Μπήκε στη μεγάλη περιοχή και τον ανέτρεψαν. Πέναλτι.
Στήνει τη μπάλα στα 11 βήματα. Σουτάρει και βάζει το τέταρτο γκολ.
Και τότε του βγαίνει όλο το κόμπλεξ του επαρχιώτη πορτογάλου. Αρχίζει να χτυπιέται, βγάζει τη μπλούζα του, μας δείχνει το six pack του. Και γενικά συμπεριφέρεται σα να έχει βάλει το γκολ του αιώνα που έκρινε την αναμέτρηση.
Λυπάμαι, αλλά αυτού του είδους οι αθλητές δεν μου αρέσουν. Είναι σαν αυτούς που ρίχνουν τη χαριστική βολή στο κεφάλι σε αυτούς που έχουν στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο αθλητισμός προφανώς θέλει παίκτες νικητές. Αλλά παίκτες με ήθος, με fair play. Ετσι, μένει το όνομά τους χαραγμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Αλλιώς, ναι μεν είναι μεγάλοι παίκτες - τεχνικά, αλλά σκατόψυχοι…
