«Ιδιωτικοποίηση είναι το σύνολο των μέτρων με τα οποία κρατικές επιχειρήσεις ή και ολόκληροι κρατικοί τομείς της οικονομίας περιέρχονται υπό την κυριότητα και τον έλεγχο ιδιωτών.
Κι επειδή οι ιδιώτες για να αγοράσουν ένα προϊόν θα πρέπει η τιμή του να είναι ανταγωνιστική, λίγο πριν από την ιδιωτικοποίηση συντελείται απαξίωση του προς πώληση «προϊόντος». Επομένως, ιδιωτικοποίηση είναι το ισοδύναμο της εκποίησης σε τιμή ευκαιρίας, με άλλα λόγια, ιδιωτικοποίηση σημαίνει ξεπούλημα.
Τούτο πράττει η σημερινή κυβέρνηση, το πολιτικό εκείνο μόρφωμα που άνευ λαϊκής……….
εντολής συναινεί στη λαφυραγώγηση της χώρας. Κατ” επιταγήν μνημονιακών δεσμεύσεων και των όρων των παράνομων δανειακών συμβάσεων που μας επιβλήθηκαν.
Με τα ίδια προσχήματα, τα ίδια βλακώδη επιχειρήματα που χαρακτηρίζουν τους θρασείς, τα οποία επαναλαμβάνουν οι ψωμιζόμενοι από τους ισχυρούς τηλεοπτικοί αστέρες, επιχειρείται το ξεπούλημα στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας. Οι ιδιώτες πλέον δεν θα επενδύσουν, δεν θα αναπτύξουν δραστηριότητες παράλληλες με εκείνες του δημόσιου τομέα, αλλά εκ του ασφαλούς, ως καθολικοί διάδοχοι κι έχοντας αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας, θα δημιουργήσουν ιδιωτικά μονοπώλια. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την επιχειρηματικότητα. Έχει σχέση με την απάτη.
Όλες οι μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν με τα ίδια ακριβώς προσχήματα. Την καλύτερη και οικονομικότερη λειτουργία των υπηρεσιών, προς όφελος, υποτίθεται, του δημόσιου συμφέροντος.
Στην πραγματικότητα, είχαν αποτέλεσμα τη μετατροπή του κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό, προς όφελος των ιδιωτών και προς βλάβη του λαού. Οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτα στην εθνική οικονομία, αλλά αντίθετα έβλαψαν το λαό και κυρίως τις ευπαθείς ομάδες με την υπεραύξηση των τιμολογίων κ.λπ.
Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση ιδιωτικοποίησης, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, που να ωφέλησε τα έθνη και τους λαούς. Και είναι προφανές, αφού ο λόγος της πραγμάτωσής τους δεν είναι η ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών, αλλά η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών εταιρειών και των μεγάλων ομίλων.
Προκειμένου, όμως, να επιβληθεί και να γενικευθεί το σύστημα λαφυραγώγησης του δημόσιου πλούτου, απαιτείται η ενίσχυση του ρόλου των ισχυρών και η αποδυνάμωση του αντίστοιχου ρόλου των ασθενών. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στο εσωτερικό επίπεδο κάθε κράτους, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Ενίσχυση, δηλαδή, του ρόλου των ισχυρών κρατών και αντίστοιχη αποδυνάμωση των ασθενέστερων.
Αποδυνάμωση της εθνικής τους κυριαρχίας, άρα και των εσωτερικών τους θεσμών, όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι τους. Κατεδάφιση των δικαιωμάτων του πολίτη, των ελευθεριών και των εγγυήσεων δικαίου, που με κόπο και αίμα θεσμοθετήθηκαν. Τέλος, επιβολή ξένου δικαίου, ιδίως του αγγλοσαξονικού, που διασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών και των ανεξέλεγκτων οικονομικών παραγόντων.
Ο βαθύτατα ταξικός χαρακτήρας της οικονομίας αντανακλάται και στο δίκαιο. Τόσο στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων όσο και στο πεδίο των διευκολύνσεων προς τους ισχυρούς. Αυτά στην «ισχυρή Ελλάδα» της κοινοπραξίας (Σαμαρά – Βενιζέλου) Τσίπρα.
Αντίθετα, στη μακρινή Βενεζουέλα (που τόσο συκοφαντήθηκε ένθεν κακείθεν και τόσο εκβιάστηκε με τις γνωστές συνέπειες), με το Σύνταγμα που ψηφίστηκε το 1999 θεσπίστηκαν τα ακόλουθα:
α) Άρθρο 302: «Το κράτος διατηρεί μέσω του αντίστοιχου οργανικού νόμου και για λόγους εθνικού συμφέροντος τις πετρελαϊκές δραστηριότητες και άλλης μορφής επιχειρήσεις, υπηρεσίες και αγαθά δημοσίου συμφέροντος και στρατηγικού χαρακτήρα».
β) Άρθρο 89: «Κανένας νόμος δεν μπορεί να θεσπίζει διατάξεις που αλλοιώνουν τον απαραβίαστο και προοδευτικό χαρακτήρα των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Όταν υπάρχει αμφιβολία γύρω από την εφαρμογή κανόνων ή συντρέχουν διαφορετικοί κανόνες ή υπάρχει αμφιβολία στην ερμηνεία ενός καθορισμένου κανόνα, τότε εφαρμόζεται ο ευνοϊκότερος για τον εργαζόμενο». 2, 3
Αυτά στη μακρινή «τριτοκοσμική» Βενεζουέλα. Κι όχι, βέβαια, στην «ευρωπαϊκή» χώρα του (Σαμαρά και Βενιζέλου) Τσίπρα.
1. Τεγόπουλος – Φυτράκης, Ελληνικό Λεξικό.
2. Δ. Καλτσώνης, «Το δίλημμα της μπολιβαριανής δημοκρατίας (Κράτος και Δίκαιο στη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες)».
3. Δ. Καλτσώνης, «Δίκαιο, Οικονομική κρίση και Δημοκρατία», εκδ. Τόπος.»
Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευθεί στην «Ελευθεροτυπία» την 30.6.2014, όταν τη χώρα κυβερνούσε η κοινοπραξία Σαμαρά – Βενιζέλου. Η επαναφορά, με μικρές παρεμβάσεις, του ίδιου άρθρου, σήμερα, που κυβερνά η κοινοπραξία Τσίπρα – Φλαμπουράρη κλπ, ας μη ληφθεί ως εκδήλωση φυγοπονίας ή τεμπελιάς από μέρους του γράφοντος.
Καταβλήθηκε προσπάθεια εύρεσης νέων δεδομένων και στοιχείων, δικαιολογούντων τη σύνταξη ενός καινούργιου άρθρου σε βάρος του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Στάθηκε αδύνατον! Αμφότερες οι κοινοπραξίες λειτούργησαν και λειτουργούν με την ίδια έξωθεν συνταγή, με την ίδια άθλια και επονείδιστη μεθοδολογία.
Κρίθηκε, συνεπώς, πως δε θα’ ταν ανώφελη η επαναδημοσίευση του ίδιου άρθρου, καθώς τούτο, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν απώλεσε την επικαιρότητά του.
