Μονάχα κάποιος παλαβός ή εμπαθής θα μπορούσε να πανηγυρίζει για τη συμφωνία., αλλά και εάν κάποιος αμφιβάλει για τ’ αληθές αυτού, μπορεί να κοιτάξει τη λάμψη στο πρόσωπο του Σόιμπλε.
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Τι στην ευχή δεν μπορεί να χαίρεται ο εχθρός μας και θαρρούμε νίκη…
΄Η μήπως ο Σόιμπλε δεν ήταν εχθρός μας και πάλευε για το καλό του έθνους μας; Κάποιοι μπορεί να το φαντάζονται, οι περισσότεροι όμως όχι.
Τώρα εδώ που φτάσαμε θα πρέπει ίσως να ορίσουμε το »καλό μας» ώστε να έχουμε μια κοινή βάση επιχειρηματολογίας.
»Καλό» λοιπόν θεωρείται η ανάπτυξη του κράτους που θα έχει ως αποτέλεσμα την ευημερία του λαού.
Ασφαλώς και την ανάπτυξη βαυκαλίζονται πάντες, όπως και οι απανταχού πιστοί τη σωτηρία της……….
ψυχής, αλλά όπως λέει και το τραγούδι ‘’είναι μεγάλο πράγμα’’ και τα μεγάλα πράγματα απαιτούν μεγάλους ανθρώπους.
Τι καταφέραμε λοιπόν;
Καταφέραμε μια υπόσχεση για τη συζήτηση της μείωσης του χρέους. Πολύ θετικό. Μέχρι πρότινος ούτε υπόσχεση, αλλά ούτε και υπόνοια συζήτησης δεν ελπίζαμε.
Με τι κόστος;
Με την παραχώρηση ολόκληρης της Ελλάδας. Για λιγότερο από 100 χρόνια και αυτό είναι και μια δεύτερη επιτυχία…
Και πως το καταφέραμε; Με μια λυσσαλέα διαπραγμάτευση και με άγριο –λεκτικό- ξύλο, αλλά νικήσαμε! Αποδεχθήκαμε όλους τους ουσιώδεις όρους των δανειστών και τους δείξαμε τι μπορούν να καταφέρουν οι Έλληνες που μάχονται για τα ιδανικά τους. Για το Ευρώ.
Δεν ντραπήκαμε καθόλου Δεξιοί και προσφάτως –ακόμα χειρότερα- οι λεγόμενοι Αριστεροί (εκ του άριστος να μην ξεχνιόμαστε) να πανηγυρίσουμε το 3,5% πλεόνασμα ως κόψη της σπάθης. (Τέτοιο πλεόνασμα κανένα κράτος δεν πετυχαίνει επομένως εμείς τι έχουμε να πανηγυρίζουμε; Τα αποτελέσματα της επιτυχίας μας. Τον δεδομένα επερχόμενο σφαγιασμό μισθών και συντάξεων και δήμευση και της ιδιωτικής περιουσίας -με την πάροδο του χρόνου- πάντων)
Ο Σόιμπλε έβαλε τα καλά του, κερνάει αγάπες και φιλιά. Άραγε όταν παίζουν δύο (2), πόσοι μπορεί να θεωρήσουν εαυτόν κερδισμένο;
Στην Ελλάδα μπορούν ακόμα και δέκα να κερδίζουν χωρίς να χάνει κανείς. Αυτός είναι ένας λόγος που έχουμε φτάσει εδώ. Η υποκρισία και ο λόγος -των πολιτικών- που λέει χωρίς να λέει τίποτα και αυτό το »τίποτα» να βρίσκει θιασώτες και εμπνευσμένους υποστηρικτές.
Αυτό ακριβώς βιώνουμε τώρα, τους Δεξιούς να ωρύονται –δικαίως- πως αυτή δεν ήταν συμφωνία και να αποκρύπτουν την ίδια ώρα πως ακριβώς τα ίδια θα έκαναν και αυτοί στη θέση των όποιων τέλος πάντων Αριστερών ως άξιοι υπηρέτες των δανειστών ως γνήσιοι Ευρωπαϊστές. Τα ίδια θα υπέγραφαν, αλλά σίγουρα γρηγορότερα. Από αυτή τη γρηγοράδα λοιπόν μπορεί να υπήρχε κάποιο κέρδος, Μπορεί να μην είχαμε εξαγριώσει τόσο το θηρίο που τελικά δεν υπέκυψε γιατί κρατούσε το καθρεφτάκι που εμείς ως ιθαγενείς θέλαμε -και ακόμα θέλουμε- διακαώς. Το »Ευρώ» καλά καταλάβατε και πίσω από αυτό, τον λατρεμένο είδωλο τού τρόπου ζωής.
Πράγματι υπάρχουν αρκετοί εξ΄ ημών που δεν έχουν καταλάβει κρίση. Είναι όλοι εκείνοι που απώλεσαν(;) ένα μέρος των κερδών τους αλλά με τα υπόλοιπα καταφέρνουν και ζουν το ίδιοι όμορφα όπως και παλιά, διότι τα κέρδη τους ήταν τόσα που μόνο φιλοσοφικά ‘υπέφεραν’. Αυτοί δικαιούνται να ξεσκίζουν τα ρούχα τους από τον τρόμο μιας ενδεχόμενης εξόδου από τη Ευρώπη…
Υπάρχουν βεβαίως και οι άλλοι που θα αγωνιούν για το περίσσευμα το πρωτογενές, όπως οι ιδιοκτήτες για τις δουλειές των ενοικιαστών τους…
Ως νικητές πετύχαμε αυτό: Εάν δεν καταφέρνουμε το ακατόρθωτο πλεόνασμα για ικανοποίηση των δανειστών, θα μας κόβουν ΨΩΜΙ.
ΨΩΜΙ.
Αυτή είναι η επιτυχία του καθ’ ολοκληρίαν διαφθαρμένου κυριολεκτικά και μεταφορικά συστήματος, που σκοπό έχει την αυτοσυντήρηση, τη διαιώνιση ιδίων σε θώκους.
ΛΥΠΗ είναι η μόνη λέξη. ΟΡΓΗ ίσως αναγκαία επόμενη.
Οι κυβερνήσεις θα παραμένουν. Ο Τσίπρας δεν τα πήγε καλά ας έρθει ο Κούλης. Ο Κούλης πώς να πάει καλά με τέτοιες συνθήκες και παρ’ όλο που έχει το άλλοθι (ο άλλος φταίει), θα τον διαδεχθεί ο Σταύρος (τι παιδί κι αυτό) ή ο Τσίπρας που θα έχει βάλει μυαλό και πάει λέγοντας…
- Τους επιβάτες που αλλάζουν κάθε τόσο οδηγό σε τραίνο ελπίζοντας σε μια άλλη πορεία δεν τους λες και πολύ ξυπνητούς…
Σίγουρα κάπου γίνεται κάποιο λάθος και αυτό δεν είναι η τόσο η διαχείριση αυτή καθ’ εαυτή, ΑΛΛΑ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΕ ΓΝΩΜΟΝΑ ΤΟ ΕΥΡΩ. Αφού δεν το αντέχουμε γιατί το πίνουμε; Αφού μας χαλάει γιατί το προτιμάμε;
Η απάντηση είναι γιατί βαριόμαστε να δυσκολευτούμε μια κι έξω…
Γιατί με αυτούς που εκλέγουμε δεν έχουμε άλλη ελπίδα
Γιατί μας έκλεισαν τα μάτια σε κάθε άλλο δρόμο.
Γιατί το παγκόσμιο σύστημα δεν θα άφηνε ποτέ την Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι.
Γιατί είμαστε θύματα ενός παγκόσμιου σχεδίου και υπάρχουν πολλοί Έλληνες υπηρέτες του.
Γιατί με αυτούς που εκλέγουμε δεν έχουμε άλλη ελπίδα
Γιατί μας έκλεισαν τα μάτια σε κάθε άλλο δρόμο.
Γιατί το παγκόσμιο σύστημα δεν θα άφηνε ποτέ την Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι.
Γιατί είμαστε θύματα ενός παγκόσμιου σχεδίου και υπάρχουν πολλοί Έλληνες υπηρέτες του.
Σίγουρα και για πολλά άλλα.
Το μόνο που μένει να απαιτήσουμε πλέον είναι να πάψουνε να πανηγυρίζουνε οι μεν και να τσακώνονται οι δε. Σίγουρα βεβαίως είμαστε ηλίθιοι ελπίζοντας σε κέρδη με πολιτική χασούρας, ελπίζοντας σε ευμάρεια εναλλάσσοντας κόμματα ίδιων –επί της ουσίας μνημονιακών- φρονημάτων αλλά δεν είναι ανάγκη να μας το χτυπάνε κιόλας.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΗΛΙΘΙΟΙ: ΝΙΚΗΣΑΜΕ
