Εδώ και 4 χρόνια προσπαθούμε με την κορούλα μου, τη Δήμητρα μου, να ολοκληρώσουμε ένα επιτραπέζιο, αλλά ποτέ δεν μας έφτασε ο χρόνος.
Έτσι, να την αφήσω να με κερδίσει, να χοροπηδάει από χαρά γύρω μου κι εγώ να πέφτω κάτω, δήθεν λαβωμένος, και να της λέω «με νίκησες, Δημητρούλα μου, με νίκησες»!
Η στέρηση του παιδιού μου, η αποξένωση που βιώνω και η απαγόρευση να είμαι ουσιαστικός πατέρας στη ζωή της, την καθημερινότητά της, στο κλάμα και το γέλιο της είναι ο,τι πιο δύσκολο και βασανιστικό έχω ζήσει.
Αρκετοί απο εδώ μέσα γνωρίζετε τη μεγαλύτερη μάχη που έχω δώσει πριν μια 12ετία, και για δυο συνεχόμενα χρόνια, βγαίνοντας νικητής. Είμαι ο 1 απο τους 50 που το καταφέρνουν και νιώθω περηφάνια γι’ αυτο. Κι όμως, το βάσανο να ξέρεις πως το παιδί σου είναι 2 λεπτά μακριά απο το σπίτι σου και δεν σου έχει επιτραπεί ποτέ να το κοιμίσεις, να το φροντίσεις, να το κάνεις μπάνιο, να το ντύσεις, να το συντρέξεις στην αρρώστια του, να μοιραστείς τη χαρά του, να κλάψεις με το κλάμα του ΔΕΝ αντέχεται. Δεν αντέχεται τέτοιος πόνος. Σε τρώει σαν σαράκι.
Το Σάββατο, 11.02.2023 θα βρίσκομαι στο Σύνταγμα, στην ειρηνική διαμαρτυρία για το δικαίωμα της Δημητρούλας μου και της κάθε Δημητρούλας στην ολοκλήρωση ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού. Για αυτό θα είμαι εκεί, μακριά απο οποιαδήποτε σκοπιμότητα· μακριά απο οποιαδήποτε διάκριση.
Αγνά και αυθόρμητα. Ειρηνικά, αλλά με επιμονή, για την κάθε Δημητρούλα, αλλά και για σένα. Για να μη χάσεις κι εσύ τα 4 πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού σου. Για όλους τους ικανούς και άξιους γονείς, ανεξαρτήτως φύλου.
