Το... μοντέλο social influencers είναι σχετικά παλιό με πρώτη διδάξασα την οικογένεια Καρντάσιαν. Το κάνουν πλέον και οι δικοί μας, πρώτα είναι singles, μετά in love, πιο κάτω engaged και στο τέλος γίνεται και το οικογενειακό ταμείο.
Κάποτε τα παιδιά θεωρούνταν προέκταση και συνέχεια των γονιών τους, των φιλοδοξιών, ακόμα και των επαγγελμάτων τους. Σήμερα γίνονται ουρά της επιδραστικότητάς τους, όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες περιπτώσεις της Χριστίνας Μπόμπα και της Ιωάννας Τούνη. Ποιος είπε όμως ότι τα παιδιά γεννιούνται και υπάρχουν για να λειτουργούν ως διακοσμητικό στοιχείο στην «τέλεια ευτυχία» του μπαμπά και της μαμάς;
Μάθαμε να ζούμε με την αυτοναφορικότητα των άλλων. Να καταναλώνουμε αμάσητη οποιαδήποτε σημαντική αλλά κυρίως επουσιώδη πληροφορία για τη ζωή τους. Συνηθίσαμε να γνωρίζουμε τα σώματα, τα σπίτια, τα υπάρχοντα, τις κινήσεις, το ημερήσιο πρόγραμμα των αυτόκλητων «επιδραστικών» καλύτερα κι από τα δικά μας. Γίναμε ακόρεστοι για καινούρια ερεθίσματα. αλλά κυρίως έγιναν εκείνοι αχόρταγοι για περισσότερα likes, ακόμα πιο πολλούς followers, μεγαλύτερο virality. Ναι, η ματαιοδοξία στον καιρό των κοινωνικών δικτύων και της αυτοαποθέωσης είναι εκ των ουκ άνευ κομμάτι της κανονικότητας.
Είδαμε διασημότητες να μοιράζουν περίσσευμα κοινοθνητοσύνης αλλά και σταριλίκι με το καντάρι, τους είδαμε να γελούν και να κλαίνε, να καταγγέλλουν και να διαδηλώνουν από την ασφάλεια του καναπέ τους, εκπαιδευτήκαμε να τους αναγνωρίζουμε φιλτραρισμένους και ενίοτε άφιλτρους, γνωρίσαμε τα κατοικίδιά τους, τους γονείς τους, τους παππούδες τους, τους φίλους τους, τα αγαπημένα τους brands - ή έστω εκείνα από τα οποία αμείβονται.
