Ο γνωστικός πόλεμος
Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας διεξάγεται ήδη ένας υπερσύγχρονος πόλεμος, με τα πλέον εξελιγμένα όπλα – ενώ επηρεάζει τους πάντες, σε καθημερινή βάση. Ο πόλεμος αυτός ονομάζεται «cognitive warfare» (γνωστικός πόλεμος) και προωθείται με το συγκεκριμένο όνομα από το 2020, ως επίσημο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ.
Εν προκειμένω είναι εντυπωσιακό το ότι, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ κάτι για αυτόν τον πόλεμο – οπότε η επιρροή του είναι πρακτικά απαρατήρητη. Το γεγονός αυτό οφείλεται στη φύση του «γνωστικού πολέμου» – επειδή, σε αντίθεση με το συμβατικό πόλεμο, στον οποίο χρησιμοποιούνται όπλα, πύραυλοι και τανκ, επομένως «σκληρή δύναμη», ο «γνωστικός πόλεμος» είναι ψυχολογικός και δεν γίνεται αντιληπτός, οπότε πρόκειται για μία «ήπια δύναμη».
Η ήπια αυτή δύναμη στοχευμένης ψυχολογικής επιρροής έχει πλέον τελειοποιηθεί, με τη βοήθεια της ψυχολογικής και κοινωνικής έρευνας που διεξάγεται τα τελευταία 100 χρόνια, πρόσφατα με τη βοήθεια των cookies, facebook, twitter κλπ. – ευρισκόμενη πια στο αποκορύφωμά της. Αποτελεί δε το βασικό πυλώνα του γνωστικού πολέμου του ΝΑΤΟ – όπως θα διαπιστώσει όποιος διαβάσει την πηγή που παραθέσαμε, από την ιστοσελίδα του ίδιου του ΝΑΤΟ.
Περαιτέρω, ενώ το ΝΑΤΟ είχε μέχρι στιγμής ορίσει πέντε τομείς ή πεδία πολέμου για τις πολεμικές του επιχειρήσεις (στη θάλασσα, στην ξηρά και στον αέρα, από το 2016 στο διαδίκτυο και από το 2019 στο διάστημα), το 2020 όρισε έναν έκτο τομέα: τους ίδιους τους ανθρώπους, με τα όπλα ψηφιακής κυρίως χειραγώγησης του γνωστικού πολέμου.
Στην περίπτωση αυτή οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις των ανθρώπων, ευρίσκονται στο επίκεντρο των πολεμικών πράξεων – με διακηρυγμένο στόχο να ελέγχονται όσο το δυνατόν περισσότερα, από εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τους ανθρώπους, ανθρώπους. Ως εκ τούτου, ο γνωστικός πόλεμος είναι σήμερα ένα από τα πιο «καυτά θέματα» για το ΝΑΤΟ – ενώ θεωρείται πως μπορεί να είναι το στοιχείο που λείπει και που θα επιτρέπει τη μετάβαση από τη στρατιωτική νίκη στο πεδίο της μάχης, στη διαρκή πολιτική επιτυχία.
Συμπερασματικά λοιπόν, το ΝΑΤΟ προωθεί τη νέα μορφή ψυχολογικού πολέμου, με την ονομασία «Γνωστικός πόλεμος» – ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί ως η πιο προηγμένη μορφή χειραγώγησης. Στοχεύει δε όλους τους ανθρώπους, με έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: να χακάρει το μυαλό τους, σαν να πρόκειται για υπολογιστή.
Όπως αναφέρουν δε οι Bernard Claverie και Francois du Cluzel (εργάζεται για τη δεξαμενή σκέψης του NATO Innovation Hub), «Ο γνωστικός πόλεμος είναι ήδη μπροστά μας. Η μεγαλύτερη πρόκληση αφορά το ότι, είναι πρακτικά αόρατος. Το μόνο που βλέπετε είναι η επιρροή του – ενώ μέχρι τότε…είναι συχνά πολύ αργά». (War Machine: Η συγχώνευση ανθρώπου και τεχνολογίας). Τέλος, υπενθυμίζουμε τα εξής από τον «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Aldous Huxley: «Ο κίνδυνος υπό το νέο καθεστώς είναι το ότι, οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι, ακόμη και σε καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου ευτυχισμένοι».
Ο βασιλιάς είναι γυμνός
Η θλιβερή σημερινή κατάσταση της Ελλάδας που βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, έχει μία πολύ απλή ερμηνεία. Ειδικότερα, έως πρόσφατα κυριαρχούσε η «πλαστή εικόνα» μίας επιτυχημένης κυβερνητικής τετραετίας – η οποία οδήγησε στη μεγάλη εκλογική νίκη της ΝΔ, σε συνδυασμό με τις πολύ κακές «επιδόσεις» του ΣΥΡΙΖΑ τόσο ως κυβέρνηση, όσο και ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Η «επιτυχία» όμως αυτή, ήταν η συνέπεια μίας πράγματι πολύ αποτελεσματικής κυβερνητικής προπαγάνδας, με τη συνδρομή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ – επίσης, ενός άκρως αποτελεσματικού πολιτικού marketing αμερικανικής έμπνευσης. Όλα αυτά με υψηλό κόστος φυσικά που ασφαλώς δεν πληρώθηκε από τη ΝΔ, αφού χρωστάει πάνω από 430 εκ. € – αλλά από τα κρατικά ταμεία, οπότε από όλους εμάς. Με τον τρόπο αυτό, υποβαθμίσθηκαν ή/και κρύφτηκαν οι τεράστιες κυβερνητικές αποτυχίες σε όλα τα μέτωπα – από την οικονομία, όπου η κυβέρνηση αύξησε τα χρέη και τα ελλείμματα μας όσο καμία άλλη στο παρελθόν, με την ακρίβεια ανεξέλεγκτη, έως την εσωτερική μας ασφάλεια, όπως φάνηκε από το έγκλημα των Τεμπών, από τις πυρκαγιές ή από τους Κροάτες χούλιγκαν.
Επίσης από τα εθνικά, όπου η δήθεν φιλική διαπραγμάτευση με τους Τούρκους, κατέληξε σε μία νέα έξοδο του τουρκικού γεωτρύπανου στο Αιγαίο – εύλογα, αφού οι συζητήσεις με τέτοιους δικτάτορες, έχουν πάντοτε το αντίθετο αποτέλεσμα. Όσον αφορά δε τα Σκόπια και την Αλβανία, έχουν αποθρασυνθεί εντελώς – από τις παραβιάσεις της συνθήκης των Πρεσπών, έως τη φυλάκιση του Φ. Μπελέρη. Σε κάθε περίπτωση, η προπαγάνδα έχει φτάσει πια στο τέλος της – με την έννοια πως δεν αρκεί πλέον, για να παρουσιάσει τις αποτυχίες ως επιτυχίες. Έτσι φάνηκε καθαρά από τον πρώτο μήνα της νέας κυβερνητικής θητείας πως το επιτελικό κράτος είναι ο ορισμός της αποτυχίας – ενώ ο βασιλιάς είναι γυμνός. Δυστυχώς όμως, είναι αργά για να αλλάξει η ψήφος των Ελλήνων – οπότε το μέλλον μας δεν φαίνεται καθόλου ρόδινο.
Η οικονομική μαύρη τρύπα
Η προτεραιότητα των τελευταίων δύο δεκαετιών στη Δύση, ειδικά μετά το 2008, ήταν η διατήρηση της ανοδικής δυναμικής των τιμών των περιουσιακών στοιχείων, όπως είναι οι μετοχές, τα ομόλογα και τα ακίνητα – ανεξάρτητα από το κόστος για την οικονομία. Έτσι όμως δημιουργήθηκαν σοβαρές στρεβλώσεις στην οικονομία – αφού ο πληθωρισμός των περιουσιακών στοιχείων που προκλήθηκε, έχει στο παράδειγμα των ακινήτων αυξήσει τα ενοίκια, μειώνοντας μεταξύ άλλων τις δυνατότητες αποταμίευσης των νοικοκυριών.
Το αποτέλεσμα ήταν και είναι η διαρκής συμπίεση των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών τάξεων – η οποία εντείνεται από τον περιορισμό του κράτους προνοίας λόγω των δημοσίων χρεών κοκ. Συμπερασματικά λοιπόν η Δύση ευρίσκεται αντιμέτωπη με μία υπερμεγέθη μαύρη τρύπα που απειλεί να καταπιεί τα πάντα – με μία τεράστια «μαύρη τρύπα» που στην ουσία είναι το τέλος του μακροπρόθεσμου κύματος Kondratieff.
Εάν τώρα μείνει ακίνητη, πρόθυμη να κάνει ότι μπορεί για να συντηρήσει ένα σύστημα που πεθαίνει, όταν άλλες χώρες όπως η Κίνα έχουν αρχίσει να αναδιαρθρώνουν την οικονομία τους, να εξαλείφουν τους αναποτελεσματικούς παράγοντες και να δημιουργούν νέες ευκαιρίες για το μέλλον, θα οδηγηθεί στην παρακμή – η οποία θα συνοδεύεται από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
Επειδή όμως οι δυτικές κυβερνήσεις δεν έχουν μαγικές ικανότητες αντιμετώπισης τόσο σύνθετων προβλημάτων, η μοναδική τους λύση είναι το «σβήσιμο και η επανεκκίνηση» – κάτι που εάν δεν συμβεί, δεν θα αποφευχθεί ένα από τα εξής τέσσερα σενάρια: (α) το πιθανότερο είναι ένα καταστροφικό κραχ, με κριτήριο την ιστορία, όταν οι κεντρικές τράπεζες και τα κράτη χάσουν εντελώς τον έλεγχο – με τον πληθωρισμό να εκτινάσσεται στα ύψη, (β) ένα πολιτικό χάος, (γ) η σταδιακή, ήσυχη εκτόπιση των δυτικών χρημάτων χωρίς αντίκρισμα στην παραγωγή από τα ασιατικά, κυρίως από το κινεζικό, με την παράλληλη παρακμή της Δύσης και (δ) ένας παγκόσμιος πόλεμος, μεταξύ τω Η.Π.Α. και της Κίνας, ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει από τη Ρωσία.
Η ευημερία των αριθμών
Ευρίσκεται σε εξέλιξη η μείωση των δημοσίων χρεών, με το συνδυασμό δύο μεθόδων: του πληθωρισμού και της χρηματοπιστωτικής καταστολής (=αρνητικά πραγματικά επιτόκια καταθέσεων). Με απλά λόγια, μεταφέρονται στην ουσία πόροι από τους απλούς Πολίτες στο δημόσιο, χωρίς να πληγούν οι (μεγάλες κυρίως) επιχειρήσεις – αφού μεταφέρουν τις αυξήσεις στις τιμές πώλησης τους, ενώ συνήθως δεν έχουν καταθέσεις αλλά δάνεια που μειώνονται πληθωριστικά.
Με το διπλό αυτό τρόπο μείωσης των δημοσίων χρεών εις βάρος των Πολιτών, θα εξαϋλωθεί η μεσαία τάξη, όσον αφορά τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, καθώς επίσης τους καταθέτες – ενώ θα εξαθλιωθεί εντελώς η κατώτερη. Για παράδειγμα, ένας μισθός ή μία σύνταξη των 1.000 € με 10% πληθωρισμό, μειώνεται αυτόματα στα 900 € σε ένα έτος – ενώ μία κατάθεση των 100.000 € χάνει ετήσια 10.000 €.
Εάν δε οι μισθωτοί και οι καταθέτες αυξήσουν την κατανάλωση τους ή/και προβούν σε αγορά παγίων (ακίνητα, μηχανήματα κλπ.), για να διαφυλάξουν την αξία των χρημάτων τους, θα αυξήσουν το ρυθμό ανάπτυξης – οπότε θα στηρίξουν ξανά τα έσοδα του δημοσίου. Ο συνδυασμός τώρα και των δύο, των αυξημένων κρατικών εσόδων (μέσω της υπερφορολόγησης, με τη διατήρηση των ίδιων συντελεστών στις ανοδικές τιμές) και του «πληθωριστικού» ρυθμού ανάπτυξης, θα μειώνει τη σχέση χρέους/ΑΕΠ των κρατών – με αποτέλεσμα το γνωστό ρητό: να ευημερούν οι αριθμοί, αλλά να δυστυχούν οι άνθρωποι.
Το νεοφιλελεύθερο επιτελικό κράτος
Επειδή οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς όπως εμείς παραπλανώνται, θεωρώντας πως ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύουν, οφείλουν να γνωρίζουν πως ως αρχική ιδεολογία ο νεοφιλελευθερισμός προκύπτει πράγματι από τη δραστική μείωση της επιρροής του κράτους.
Εν τούτοις, στην πολιτικοοικονομική πραγματικότητα, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική – αφού ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί ισχυρότερους, πιο παρεμβατικούς, ακόμη και αυταρχικούς κρατικούς μηχανισμούς. Παράδειγμα στην Ελλάδα το Επιτελικό Κράτος του σημερινού πρωθυπουργού που ισχυροποιείται και διογκώνεται διαρκώς, ενώ οι υπουργοί μετατρέπονται σε υπερυπουργούς με τεράστιες δικαιοδοσίες που στην ουσία μεταφέρουν στον κ. Μητσοτάκη – με τελικό αποτέλεσμα να έχουμε μία αυταρχική «ενός ανδρός αρχή» που υπάγεται και λογοδοτεί σε τελική ανάλυση στις δυνάμεις οικονομικής κατοχής της χώρας μας.
Στα πλαίσια αυτά, αποτελεί μία διαδεδομένη, λανθασμένη αντίληψη το ότι, οι νεοφιλελεύθεροι είναι εναντίον του κράτους και έχουν ως στόχο τους να το διατηρήσουν όσο το δυνατόν μικρότερο – όπως διαδίδουν προς τα έξω, για να παραπλανήσουν και για να έχουν με το μέρος τους τους φιλελεύθερους. Ειδικότερα τα εξής:
«Σε αντίθεση με τους κλασικούς φιλελεύθερους, οι νεοφιλελεύθεροι χρειάζονται και θέλουν ένα ισχυρό κράτος που να παρέχει τους απαραίτητους θεσμούς και να διασφαλίζει ότι, ο κοινοβουλευτικός συνασπισμός σχεδιάζεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να συμβαδίζει με την αγορά» (Angela Merkel) – γεγονός που σημαίνει, μεταφράζοντας στην καθομιλουμένη την παραπάνω έκφραση της πρώην καγκελαρίου, πως η (κατ’ επίφαση) δημοκρατία στηρίζει τα συνεχώς αυξανόμενα εταιρικά κέρδη, τις ελίτ και τις αγορές.
Η διαδεδομένη υπόθεση λοιπόν πως το κράτος είναι εχθρός των νεοφιλελευθέρων, είναι απολύτως ψευδής – αφού το κράτος είναι το πιο σημαντικό μέσον για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού που δεν διαφέρει σημαντικά από τον εθνικοσοσιαλισμό, αποτελώντας στην ουσία μία άλλη μορφή εξέλιξης του. Εν προκειμένω, οι αγορές είναι κοινωνικές και θεσμικές κατασκευές που χρειάζονται νόμους και κανόνες για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά – οπότε απαιτείται ένα ισχυρό κράτος για να δρομολογηθούν αυτές οι αγορές, για να επιβληθούν και για να συντηρηθούν.
Τα καθήκοντα ενός τέτοιου κράτους συμπεριλαμβάνουν την παροχή γενικότερων υποδομών, τη δημιουργία και τη διαφύλαξη των κανόνων Δικαίου στα νεοφιλελεύθερα πρότυπα, τη ρύθμιση των κοινωνικών συγκρούσεων μεταξύ των εργαζομένων και του κεφαλαίου, την εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια από την αστυνομία και το στρατό κοκ. – ενώ όποιος δεν βλέπει πως αυτά ακριβώς δρομολογούνται στην Ελλάδα, απλά εθελοτυφλεί.
Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία της νεοφιλελευθεροποίησης δεν θα ήταν δυνατή, εάν τα κράτη δεν την είχαν εφαρμόσει με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων, καθώς επίσης με την εκμετάλλευση όλων των κρίσεων – όπως της χρηματοπιστωτικής του 2008, της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους του 2010, της πανδημίας του 2020, του πολέμου και της ενεργειακής κρίσης αργότερα. Ποια είναι αυτή η διαδικασία;
Απλούστατα η ίδρυση ανεξάρτητων Αρχών (ανεξάρτητων από το κοινοβούλιο και τη Δημοκρατία), η απελευθέρωση των αγορών αγαθών και κεφαλαίων, η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών όπως το νερό και η ενέργεια, η απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, η μεταφορά πλούτου από το 99% στο 1%, οι περιορισμοί στα εργασιακά δικαιώματα, η μείωση των κοινωνικών προγραμμάτων κοκ.
Η τραπεζική αισχροκέρδεια
Οι τράπεζες διασώθηκαν από τους φορολογουμένους με τα 44 δις € περίπου των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων, με τα 17 δις € των αναβαλλομένων φόρων και με τα 18,7 δις € των προγραμμάτων Ηρακλής (έχουν προβλεφθεί 23 δις € συνολικά), ενώ έχουν «προικισθεί» με το hive down – κάτι μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία. Μπορεί δε να έχουν υποστεί ζημίες από τα κόκκινα δάνεια που πούλησαν στα funds, αλλά μάλλον συμμετέχουν κάποιες σε κάποια – σίγουρα στις εταιρίες διαχείρισης, όπως έχουν αποκαλύψει οι ίδιες, κερδίζοντας έμμεσα μέσω θυγατρικών τους.
Επομένως δεν δικαιολογείται η σημερινή αισχροκέρδεια τους εις βάρος των Πολιτών – σημειώνοντας τα εξής: «Η τάση για αυξημένα τραπεζικά κέρδη στο σύνολο του 2023, μετά τα κέρδη των 3,6 δις € το 2022, είναι σαφής – ενώ στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: (α) στα υψηλά καθαρά έσοδα από τόκους και (β) στα υψηλά καθαρά έσοδα από προμήθειες, όπου παρατηρείται σταθερή άνοδος.
Όσον αφορά τη σταθερά ανοδική τάση των καθαρών εσόδων από τόκους, οφείλεται στον συνδυασμό δύο παραγόντων: (α) των υψηλών επιτοκίων, λόγω της πολιτικής των κεντρικών τραπεζών και (β) της διεύρυνσης της επιτοκιακής διαφοράς μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων που παραμένουν κάτω από τη μονάδα και επιτοκίων χορηγήσεων που αυξάνονται συνεχώς. Επειδή δε η αύξηση των επιτοκίων από την ΕΚΤ αναμένεται ότι θα συνεχιστεί, οπότε θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα για όλο το 2023 και το 2024, οι τράπεζες έχουν μπροστά τους έναν «καθαρό διάδρομο» υψηλών κερδών – τουλάχιστον έως τα τέλη του 2024.
Όσον αφορά το δεύτερο πυλώνα, τα υψηλά καθαρά έσοδα από προμήθειες, οφείλονται κυρίως στο γεγονός ότι, οι ηλεκτρονικές συναλλαγές επεκτείνονται σε όλη την γκάμα των τραπεζικών υπηρεσιών – με τη στήριξη του κράτους. Εν προκειμένω, οι τράπεζες χρεώνουν παντού και χωρίς έλεγχο υψηλές προμήθειες – παρά το ότι η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών τις απαλλάσσει από πολλά έξοδα, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν το προσωπικό και τα υποκαταστήματα τους.
Η άνοδος των εσόδων λοιπόν και από αυτό τον πυλώνα, αναμένεται να συνεχιστεί – «εγγυημένη» από την έλλειψη ελέγχων για τις προμήθειες που επιβάλλουν οι τράπεζες στις συναλλαγές και από τα περιθώρια περαιτέρω επέκτασης της ψηφιοποίησης». Με κριτήριο την παραπάνω αναφορά, είναι ξεκάθαρη η αισχροκέρδεια των τραπεζών με την ανοχή της κυβέρνησης – ενώ δεν θα πάψουμε να την τονίζουμε, έως ότου το καταλάβουν όλοι οι Έλληνες, αντιδρώντας στην κλοπή που υφίστανται (από τον πληθωρισμό μόνο το 2022 έχασαν πάνω από 15 δις € οι καταθέσεις τους).
Συμβάσεις εργασίας μηδενικών ωρών
Είμαστε περίεργοι, σχετικά με το εάν αποδεχθούν αυτές τις συμβάσεις οι Έλληνες εργαζόμενοι – οι οποίες έχουν ως εξής: Στις εργασιακές σχέσεις, προστίθεται πλέον θεσμικά και όχι μόνο με τη δικαστηριακή νομολογία, ο όρος των συμβάσεων της απλής ετοιμότητας για εργασία ή συμβάσεων μηδενικών ωρών. Στις συμβάσεις αυτές:
Ø Δεν καθορίζεται το ωράριο εργασίας.
Ø Ο εργαζόμενος καλείται να δουλέψει μόνο όταν έχει ανάγκη η επιχείρηση και πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάστηκε.
Ø Δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις νόμου ή συλλογικών συμβάσεων που καθορίζουν (α) τα κατώτατα όρια αποδοχών, (β) τις προσαυξήσεις για νυκτερινή εργασία ή κατά Κυριακές και εξαιρέσιμες αργίες, (γ) τα χρονικά όρια εργασίας κ.λπ.
Επισημαίνεται ότι, το κοινοτικό δίκαιο (το οποίο έχει ενσωματωθεί στο εθνικό μας δίκαιο) ορίζει σαφώς πως στο 24ωρο ο εργαζόμενος πρέπει να έχει 11 ώρες ανάπαυσης. Αυτό σημαίνει ότι, εάν απασχολείται 8 ώρες στον ένα εργοδότη, δεν θα μπορεί να απασχολείται πάνω από 5 στον δεύτερο – δηλαδή δεν θα επιτρέπεται η παράλληλη απασχόληση για πάνω από 13 ώρες την ημέρα.
Σημείωση: Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών είναι μια μορφή απασχόλησης, στην οποία ο εργοδότης δεν εγγυάται στον εργαζόμενο ελάχιστο αριθμό ωρών εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι, οι εργαζόμενοι με συμβάσεις μηδενικού ωραρίου ευρίσκονται στο έλεος των εργοδοτών τους – οι οποίοι μπορούν να τους καλέσουν ή να τους στείλουν σπίτι ανά πάσα στιγμή, χωρίς καμία προειδοποίηση. Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις μηδενικού ωραρίου δεν έχουν εγγυημένο εισόδημα – γεγονός που μπορεί να δυσκολέψει τα έξοδά τους. Η αβεβαιότητα των συμβάσεων μηδενικών ωρών μπορεί να οδηγήσει σε άγχος – επειδή οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν ποτέ πόση δουλειά θα έχουν από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Η έλλειψη εγγυημένου εισοδήματος καθιστά δύσκολο για τους εργαζόμενους με συμβάσεις μηδενικών ωρών να προγραμματίσουν το μέλλον τους – όπως την αποταμίευση για ένα σπίτι ή τη συνταξιοδότηση. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που συνέβαλαν στην αύξηση των συμβάσεων μηδενικών ωρών – κυρίως στη Σκωτία. Ένας παράγοντας είναι η παρακμή της μεταποίησης και της βαριάς βιομηχανίας – η οποία οδήγησε σε απώλεια καλά αμειβόμενων και ασφαλών θέσεων εργασίας. Ένας άλλος παράγοντας είναι η ανάπτυξη του τομέα των υπηρεσιών – ο οποίος συχνά χαρακτηρίζεται από χαμηλές αμοιβές και ανασφαλή εργασία.
Διασπορά ψευδών ελπίδων
«Το ακαθάριστο δημόσιο χρέος της χώρας μας εκτοξεύθηκε στα 404,7 δις €, παρά τη μείωση του μαξιλαριού – ενώ υπερβαίνει ήδη από το πρώτο εξάμηνο του 2023 κατά 9,66 δις € το στόχο του υπουργείου Οικονομικών, για το σύνολο του 2023!».
Φυσικά το θέμα της πυρκαγιάς στην Αλεξανδρούπολη είναι πολύ πιο σημαντικό – όπου κάτοικος του Αετοχωρίου που είδε το σπίτι και τα μελίσσια του να μετατρέπονται σε αποκαΐδια, είπε τα εξής με τη φωνή να σπάει και με δάκρυα στα μάτια: «Χάσαμε τα πάντα. Κόποι μιας ζωής έγιναν στάχτη. Τώρα θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Αυτό που έχουμε τραβήξει από χθες δεν λέγεται».
Ανοχύρωτη λοιπόν παντού η Ελλάδα – ακόμη και σε μία περιοχή που υποφέρει τα πάνδεινα από την παράνομη μετανάστευση. Εν τούτοις, το θέμα του δημοσίου χρέους δεν μπορεί παρά να «καίει» όλους εμάς τους Έλληνες – πόσο μάλλον όταν η χώρα μας χρεοκόπησε με χρέος λιγότερο από 300 δις €, απέναντι σε ένα ΑΕΠ κατά πολύ υψηλότερο. Εξαιρετικά ικανή λοιπόν η κυβέρνηση στην επικοινωνία, στη χειραγώγηση και στην υπεξαίρεση της ψήφου των Ελλήνων, επίσης στη διασπορά ψευδών ελπίδων για το μέλλον μας, αλλά η πραγματικότητα παραμένει αμείλικτη – ενώ το θηριώδες μέγεθος του προβλήματος θα φανεί καθαρά, όταν επιστρέψουν η ύφεση και ο αποπληθωρισμός.
Ο καγκελάριος της παρακμής
Έτσι χαρακτηρίζουν οι Γερμανοί τον O. Scholz – στηρίζοντας τη θέση τους στο ότι, ένας Γερμανός καγκελάριος οφείλει να γνωρίζει πως ένα βιομηχανικό έθνος χρειάζεται φθηνή ενέργεια και πρώτες ύλες, για να είναι σε θέση να ανταγωνισθεί διεθνώς. Επίσης ότι, κανένα άλλο κράτος στον πλανήτη δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις ρωσικές προμήθειες ενέργειας και πρώτων υλών, σε συγκρίσιμες τιμές – ενώ η αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων από ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, είναι μία χίμαιρα.
Ήταν εύλογο λοιπόν η γερμανική βιομηχανία, μετά το οριστικό τέλος των σχέσεων της Γερμανίας με τη Ρωσία, να μεταφέρει την παραγωγή της στο εξωτερικό – κατά προτίμηση στις ΗΠΑ ή στην Κίνα, όπου το ενεργειακό κόστος είναι μόνο το 1/5 ή το 1/3 του ενεργειακού κόστους της Γερμανίας. Την ίδια στιγμή, εκείνες οι γερμανικές εταιρίες που δεν μπορούν να ενεργήσουν αντίστοιχα, μειώνουν την παραγωγή τους και περιορίζουν τις θέσεις εργασίας – ενώ ασφαλώς θα ακολουθήσει η μείωση των μισθών, ενδεχομένως επίσης μία μεγάλη οικονομική κατάρρευση.
Ο O. Scholz πάντως θα έπρεπε να γνωρίζει την περιβόητη ομιλία του γεωστρατηγικού αναλυτή των ΗΠΑ G. Friedman – στο Συμβούλιο του Σικάγο για τις Παγκόσμιες Υποθέσεις, το 2015. Εν προκειμένω, όπως ανέφερε ο Friedman, για περισσότερα από 100 χρόνια ο στόχος της αμερικανικής πολιτικής ήταν να αποτρέψει τη «συγχώνευση» της γερμανικής βιομηχανίας με τις ρωσικές πρώτες ύλες – ενώ «ενωμένες οι δύο αυτές χώρες, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να απειλήσει τις ΗΠΑ, οπότε είναι προς το συμφέρον μας να μη συμβεί ποτέ αυτό!»
Αυτός είναι ο λόγος λοιπόν που οι ΗΠΑ έχτισαν μία ζώνη ασφαλείας, μεταξύ της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας – ενώ για αυτό ακριβώς δεν μπορούσαν να αφήσουν την Ουκρανία στους Ρώσους. Είναι δε αξέχαστη η συνέντευξη Τύπου, στην οποία ο J. Biden ανακοίνωσε στην ουσία την καταστροφή του Nord Stream – ενώ ο Γερμανός καγκελάριος αντί να αντιδράσει, έσκυψε το κεφάλι και άφησε τα πορίσματα των ειδικών για τη δολιοφθορά στο συρτάρι του.
Κανένας άλλος καγκελάριος, πάντοτε κατά τους Γερμανούς, δεν θα το επέτρεπε και δεν θα εγκατέλειπε την ανατολική πολιτική της χώρας – την πολιτική της ύφεσης και της ενεργειακής εταιρικής σχέσης με τη Ρωσία. Το «προσκύνημα» λοιπόν του O. Scholz στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό κατέστρεψε την ειρήνη στην Ευρώπη και τη γερμανική βιομηχανική ισχύ.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος άλλος Ευρωπαίος να ισχυρισθεί ότι, ο πόλεμος στην Ουκρανία έσωσε την Ευρώπη από τον οικονομικό πόλεμο που της είχε κηρύξει η Γερμανία – με αφετηρία την Ελλάδα και με τελικό αποτέλεσμα το γερμανικό οικονομικό ζυγό. Όλα εξαρτώνται άλλωστε από την οπτική γωνία που τα κρίνει κανείς – καλώς ή κακώς.
Υπουργείο Αλήθειας που θυμίζει Orwell
Σήμερα τίθεται σε ισχύ στην ΕΕ ο νέος νόμος (DSA) για τις ψηφιακές υπηρεσίες – ο οποίος αυξάνει σημαντικά τον έλεγχο σε 19 μεγάλες πλατφόρμες, συμπεριλαμβανομένων των TikTok, X (Twitter), YouTube, Instagram, Google και Amazon Store. Σύμφωνα δε με τον επίτροπο της ΕΕ για την εσωτερική αγορά (T. Breton), οι προτεραιότητες του νέου νόμου θα είναι η προστασία των παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της παραπληροφόρησης (fake news) και της φιλορωσικής προπαγάνδας.
Κατά τον ίδιο, η Επιτροπή της ΕΕ θα εξετάσει εξονυχιστικά όλες αυτές τις πλατφόρμες, έτσι ώστε να διασφαλίσει πως θα συμμορφώνονται με τους ευρωπαϊκούς κανόνες του νέου νόμου – ενώ θα επιβάλει κυρώσεις, εάν διαπιστωθούν παραβάσεις. Τόνισε δε πως η συμμόρφωση με το DSAδεν αποτελεί ποινή – αλλά είναι μία ευκαιρία για τις πλατφόρμες να βελτιώσουν την αξιοπιστία τους.
Κατά ορισμένους επικριτές του νέου νόμου, η ΕΕ εγκαινίασε στην ουσία μία νέα εποχή λογοκρισίας – αφού δίνεται η δυνατότητα στην Επιτροπή να καθορίζει ποια είναι η υποτιθέμενη αλήθεια, ενώ έτσι έχει το δικαίωμα να διαγράψει κάθε ανεπιθύμητη άποψη. Ακριβώς για το λόγο αυτό, θυμίζει τις αρμοδιότητες του Υπουργείου Αλήθειας που αναφέρεται στο «1984» του Orwell – κάτι που εμείς δεν κρίνουμε, αλλά θα περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί στην πράξη.
Η γαλλική εφημερίδα France Soir πάντως περιγραφεί το νόμο, ως μία προσπάθεια επιβολής αυτολογοκρισίας στα κοινωνικά δίκτυα – γράφοντας πως στο γαλλικό δίκαιο, τουλάχιστον στα χαρτιά, η ελευθερία της έκφρασης είναι ο κανόνας, ενώ οι παραβιάσεις αυτής της αρχής αποτελούν εξαίρεση. Ειδικότερα γράφει τα εξής:
«Η ελευθερία της έκφρασης είναι θεμελιώδες δικαίωμα, αλλά όχι απόλυτο δικαίωμα. Υπάρχουν πράγματι καταχρήσεις που τιμωρούνται ρητά από το νόμο. Ωστόσο, μόνο ο δικαστής έχει την εξουσία να λέει τι είναι παράνομο – ενώ σε θέματα ελευθερίας της έκφρασης, διενεργεί αυτό που ονομάζεται «εκ των υστέρων έλεγχος».
…Οι πλατφόρμες δεν θα είναι πλέον υποχρεωμένες να αφαιρούν το αναφερόμενο περιεχόμενο. Θα είναι όμως υποχρεωμένες «να αναλύουν και να διορθώνουν τον συστημικό κίνδυνο που ενέχει για τη δημόσια ασφάλεια» – με την ποινή της καταβολής προστίμου έως και 6% του παγκοσμίου τζίρου τους. Εν τούτοις, δεν υπάρχει σαφής ορισμός του «συστημικού κινδύνου» σε αυτό το εξαιρετικά ασαφές κείμενο του νόμου – όπου τίποτα δεν προσδιορίζεται ρητά.
Ο κανονισμός ορίζει απλά έναν κατάλογο καταστάσεων που αφορούν το διαδικτυακό μίσος και τη βία, τα θεμελιώδη δικαιώματα, τον πολιτικό λόγο, τις εκλογικές διαδικασίες και τη δημόσια υγεία (εμβόλια;). Επομένως, εναπόκειται στα κοινωνικά δίκτυα να ερμηνεύουν το ευρωπαϊκό δίκαιο – με δική τους ευθύνη και χωρίς την υποστήριξη δικαστή»!
Η ληστεία μέσω των κεντρικών τραπεζών
Βιώνουμε έναν πληθωρισμό προσφοράς – δηλαδή οι τιμές αυξάνονται, επειδή (α) είτε δεν υπάρχουν προϊόντα όση η ζήτηση τους, (β) είτε γίνονται πιο ακριβά. Οι αιτίες είναι ο πόλεμος της Ουκρανίας, οι δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία και κυρίως στην Κίνα, οι ενεργειακές αυξήσεις όπως του αμερικανικού LNG (ας μην ξεχνάμε εδώ πως οι ανεμογεννήτριες κλπ. δεν είναι κερδοφόρες – οπότε υπάρχουν μόνο επειδή επιδοτούνται), καθώς επίσης γενικότερα τα προβλήματα στις αλυσίδες εφοδιασμού.
Ο πληθωρισμός αυτός, αφού δεν οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση, δεν καταπολεμάται με την άνοδο των επιτοκίων εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών. Αντίθετα ανατροφοδοτείται – αφού δεν διενεργούνται επενδύσεις για να αυξηθεί η ποσότητα των προϊόντων, τα ανοδικά επιτόκια μεταφέρονται από τις επιχειρήσεις στα προϊόντα κοκ. Φαίνεται άλλωστε καθαρά από το ότι, άρχισε ξανά να αυξάνεται – παρά τις χαμηλές τιμές ενέργειας.
Εύλογα λοιπόν απορεί κανείς γιατί τα έχουν αυξήσει και συνεχίζουν να τα αυξάνουν οι κεντρικές τράπεζες – παρά τους κινδύνους ύφεσης και ανεργίας ή στασιμοπληθωρισμού. Η απάντηση είναι στην ουσία πολύ απλή: εν πρώτοις για να διασώσουν τις εμπορικές τράπεζες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν στο κόκκινο – όπως οι μεσαίες αμερικανικές, ορισμένες από τις οποίες χρεοκόπησαν στις αρχές του έτους.
Έτσι τους έδωσαν την ευκαιρία να εισπράττουν πολύ περισσότερους τόκους, από τα υφιστάμενα δάνεια τους κυμαινόμενου επιτοκίου – όπως στο παράδειγμα των ελληνικών τραπεζών που εκτοξεύθηκε η κερδοφορία τους το 2022 στα 3,6 δις € από ζημίες προηγουμένως (άρα τις διέσωσαν για πολλοστή φορά οι φορολογούμενοι), ενώ συνεχίζει να αυξάνεται το 2023. Στην ουσία πρόκειται για τη μέθοδο της «χρηματοπιστωτικής καταστολής» – με τις τράπεζες να αισχροκερδούν, εις βάρος των πελατών τους.
Η ληστεία τώρα που υφίστανται οι πελάτες των τραπεζών είναι διπλή: (α) από τα επιτόκια καταθέσεων που είναι πολύ πιο χαμηλά από τον πληθωρισμό – οπότε οι καταθέσεις χάνουν σε αγοραστική αξία (μόνο πέρυσι οι Έλληνες καταθέτες έχασαν πάνω από 15 δις €). Με δεδομένο δε το ότι, οι καταθέσεις είναι δάνεια προς τις τράπεζες, τα χρήματα αυτά είναι κέρδος για τις τράπεζες – αφού όταν αναληφθούν από τους καταθέτες, θα έχουν πολύ χαμηλότερη αξία.
(β) από τα επιτόκια χορηγήσεων – από τους τόκους των δανείων δηλαδή που έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Εν προκειμένω, όταν το επιτόκιο αυξάνεται από 1% στο 5%, η αύξηση δεν είναι απλά 4 μονάδες, όπως την υπολογίζει κανείς, αλλά 400%. Εάν διενεργούταν σε έναν καφέ κόστους 2 €, θα αυξανόταν στα 8 € – οπότε θα ήταν πιο εύκολα κατανοητή η αισχροκέρδεια.
Την ίδια στιγμή, οι Πολίτες χάνουν από τον πληθωρισμό – αφού οι αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων τους δεν είναι ανάλογες. Οι επιχειρήσεις όμως μεταφέρουν τον πληθωρισμό μέσω της αύξησης των τιμών τους στους καταναλωτές – ενώ επειδή δεν αυξάνουν ανάλογα τους μισθούς, το εργατικό κόστος τους είναι χαμηλότερο και τα κέρδη τους αυξάνονται, όπως φαίνεται καθαρά από την άνοδο των κερδών των εισηγμένων εταιριών στο χρηματιστήριο.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι κεντρικές τράπεζες στηρίζουν με την άνοδο των επιτοκίων τις τράπεζες και εκείνες τις επιχειρήσεις, τις μεγάλες κυρίως, που έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν τον πληθωρισμό στις τιμές τους, εις υγείαν των κορόιδων – ενώ ανατροφοδοτούν, αντί να καταπολεμούν τον πληθωρισμό. Δυστυχώς όμως, η χειραγώγηση των Πολιτών μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ είναι τέτοια που δεν το καταλαβαίνουν – έχοντας πεισθεί πως η άνοδος των επιτοκίων έχει πράγματι στόχο να μειώσει τον πληθωρισμό, όπως συνέβαινε στο παρελθόν (όπου όμως, επρόκειτο κυρίως για πληθωρισμό ζήτησης, για ένα σπιράλ μισθών-τιμών και όχι προσφοράς).
Πηγή: analyst.gr
