Προσπαθούν να προλάβουν να «κλειδώσουν» όλα τα κοπάδια σε γερά κλουβιά (με τρυπήματα, με ταυτότητες υποταγής, με επισιτιστική κρίση, με ασθένειες νέου τύπου) έτσι ώστε να περιορίσουν τη δυνατότητα να έχουν απέναντι τους ανθρώπους υγιείς, δυνατούς, έτοιμους για όλα.
«Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Προγράμματος Δικαιοσύνης το κράτος δικαίου είναι ένα σύστημα που ακολουθεί τέσσερεις οικουμενικές αρχές. Σύμφωνα με αυτές τις αρχές «αρχικά η κυβέρνηση, οι αξιωματούχοι και οι κρατικοί παράγοντες είναι υπόλογοι σύμφωνα με τον νόμο. Κατόπιν οι νόμοι είναι σαφείς, δημοσιοποιούνται και εφαρμόζονται ομοιόμορφα και προστατεύουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στα οποία συμπεριλαμβάνεται η ασφάλεια των ατόμων και των αγαθών. Η διαδικασία με την οποία θεσπίζονται και επιβάλλονται οι νόμοι είναι προσβάσιμη, δίκαιη και αποτελεσματική. Τέλος, η δικαιοσύνη αποδίδεται έγκαιρα από ικανούς, ηθικούς, και ανεξάρτητους εκπροσώπους σε ικανό αριθμό, οι οποίοι διαθέτουν επαρκείς πόρους και αντικατοπτρίζουν την κοινότητα που υπηρετούν». Η έννοια, αν όχι η φράση συνολικά, ήταν γνωστή σε αρχαίους φιλοσόφους όπως ο Αριστοτέλης, ο οποίος έγραψε ότι «θα έπρεπε να κυβερνά ο νόμος»
Δεν υπάρχουν λόγια ικανά να περιγράψουν την καταστροφή που έχει συμβεί στη πατρίδα μας όχι μόνο από φωτιές και πλημύρες, αλλά από μια μακριά πορεία επιλογών, ανθελληνικών κυβερνήσεων, που ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ για το μέλλον αυτής της χώρας και των πολιτών. Και όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκαν, συνέβαλλαν τα μέγιστα ώστε να φθάσουμε στο σημείο μηδέν. Αν έπρεπε κάποιος να περιγράψει λεπτομερώς, όλες τις απάτες, τα εγκλήματα, τις μίζες, την αρπαγή του δημοσίου χρήματος, την αρπαγή μισθών, συντάξεων, την μεθόδευση φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, την ερήμωση της γης, και τέλος στην αποδυνάμωση ακόμα και της υγείας, σε σημείο που σήμερα να βλέπουμε γύρω μας όχι Έλληνες πολίτες, αλλά δούλους-σκιές που σέρνονται, εκβιάζονται, τρομοκρατούνται και τελικά καταστρέφονται, αν έπρεπε κάποιος να τα περιγράψει όλα αυτά, θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο…
Η εικονική πραγματικότητα που ζει ένα μέρος του πληθυσμού, θεωρώντας πως ανήκει στους «καλοβαλμένους και νομοταγείς πολίτες», εκφράζεται με ένα πλήθος ανθρώπων πνιγμένων σε μια επιδερμική αντίληψη, που το νόημα της ζωής καλύπτεται από ένα λογαριασμό στη τράπεζα, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, καλά ρούχα, καλό φαϊ και τα παιδιά μας να είναι καλά. Είναι οι άνθρωποι με καβάτζες, ακόμα, που έμαθαν να αγαπάνε μόνο το τομάρι τους. Αυτό το κομμάτι νομιμοποιεί ακόμα το έγκλημα, το οποίο δεν αναγνωρίζει καν σαν τέτοιο. Είναι οι «πολίτες-τουρίστες» μιας χώρας, που περνάνε καλά. Είναι εκείνοι που νομίζουν πως τη γλύτωσαν επειδή δεν μυρίζουν καπνό στην αυλή τους, δεν ακουμπάνε τα πόδια τους σε νερό, δεν βλέπουν συμμορίες, βιαστές, φονιάδες, ναρκέμπορους, νταβατζήδες να τριγυρίζουν έξω από το σπίτι τους (συνήθως μένουν σε κάποιο «ήσυχο» ακόμα προάστιο).
Σιγά – σιγά όμως το χαλί θα τραβηχτεί κάτω από τα πόδια όλων μας. Και μάλιστα θα τραβηχτεί με βίαιο τρόπο. Στο καθένα θα αναλογεί και μια καταδίκη. Σε άλλους μπορεί να είναι η πείνα, η φτώχεια, η απόγνωση για επιβίωση, σε άλλους μπορεί να είναι ο «ξαφνικός» θάνατος, ξαφνική αρρώστια, σε άλλους ένα τυχαίο μαχαίρωμα στο δρόμο, σε πολλούς θα είναι το ξίφος της φύσης που θα πέφτει ανελέητο, σε ένα κόσμο που για πολλά χρόνια ασελγούσε επάνω της ξεχνώντας πως είναι το άλφα και το ωμέγα της ουσίας της επιβίωσης μας. Στην Ελλάδα που πλέον απλώνεται παντού η σιωπή των καμένων ελαφιών, η σιωπή των πνιγμένων αμνών, η ασέβεια ακόμα και στους νεκρούς που δεν μπορούν να έχουν ούτε την ελάχιστη δικαίωση. Άνθρωποι που χάθηκαν και δεν «χώραγαν» στις επίσημες ανακοινώσεις, κάποιων τα κομμάτια θα βρίσκονται καιρό μετά τσουβαλιασμένα με παλιοσίδερα, κάποιων τα υπολείμματα θα βρεθούν σε κάποια θάλασσα, χωρίς να χωράνε τότε ούτε στις σημαντικές ειδήσεις της ημέρας.
Γιατί όλα αυτά; Ποιος έπρεπε να προστατεύσει τους πολίτες από όλα αυτά τα εγκλήματα; Ποιος είναι αρμόδιος να επιβάλλει το κράτος δικαίου; Ποιοι λειτουργοί έκλεισαν τα μάτια, τα αυτιά τους, σώπασαν και συνέχισαν να ζουν την μίζερη ζωή τους, ίσως απολαμβάνοντας κάποια δώρα γι΄αυτή τη σιωπή, ή απλά ήσυχοι για να μην έχουν «φασαρίες» ντροπιάζοντας το λειτούργημα που ορκίστηκαν να υπηρετούν;
Η ερώτηση απλώνεται παντού. Γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι που χτυπιούνται τόσο βάναυσα από κάθε είδους εγκληματικές ενέργειες; Δεν είναι αυτονόητη η απάντηση;
Είτε γιατί ανήκουν σε εκείνους που δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τι παίζεται πάνω στις πλάτες τους ή τις πλάτες των παιδιών τους, είτε γιατί ανήκουν σε εκείνους που το αντιλαμβάνονται αλλά γνωρίζουν πως το κράτος δικαίου δεν υπάρχει.
Όταν μια κατάσταση φθάνει σε αδιέξοδο, πρέπει να πάρουμε δραστικά μέτρα. Για να πάρουν δραστικά μέτρα οι πολίτες πρέπει να είναι ενωμένοι και θαρραλέοι, έτοιμοι για όλα.
Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ακόμα. Γιατί πρέπει να είναι πάρα πολλοί εκείνοι που δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους. Τότε δημιουργούνται ποτάμια που τα ρεύματα τους μπορούν να ισοπεδώσουν τα πάντα.
Αυτό οι συμμορίες το γνωρίζουν, γι΄αυτό θα προσπαθήσουν να προλάβουν να «κλειδώσουν» όλα τα κοπάδια σε γερά κλουβιά (με τρυπήματα, με ταυτότητες υποταγής, με επισιτιστική κρίση, με ασθένειες νέου τύπου) έτσι ώστε να περιορίσουν τη δυνατότητα να έχουν απέναντι τους ανθρώπους ΥΓΙΕΙΣ, ΔΥΝΑΤΟΥΣ, ΕΤΟΙΜΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΑ. Με κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που παίρνουν τα ψυχοφάρμακα σαν καραμέλες, κάποιες άλλες χιλιάδες που πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα, μια νεολαία εγκλωβισμένη σε καλώδια, μαλθακή, αμόρφωτη, που γοητεύεται από αφύσικα, διεστραμμένα πρότυπα, με ήρωες ανθρώπους άχρηστους, κενούς, άρρωστους στο μυαλό, δεν είναι δύσκολο να το καταφέρουν.
Αποστρέφομαι. Στρέφω αλλού την προσοχή μου, ελπίζω να είμαστε αρκετοί, μήπως βρούμε κάποια στιγμή το τρόπο να ανοίξουμε δρόμο…
