Σύμφωνα με αυτήν, οι αντιδράσεις των αντιπάλων εξουδετερώνονται «φέτα φέτα», σταδιακά δηλαδή, με ρυθμό τέτοιο που κάποια στιγμή (πολύ αργά συνήθως) γίνεται αντιληπτό ότι αυτές έχουν εξαλειφθεί πλήρως. Μια τέτοια τακτική εφαρμόζεται εδώ και μερικά χρόνια αναφορικά με τα δικαιώματα της λεγόμενης ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (όπου στο + υποκρύπτονται πολλές, ανομολόγητες ακόμη ιδιαιτερότητες).
Αρχικά, μας είπαν πως δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν μας τι κάνουν στο κρεβάτι τους. Ηταν κάτι που ακουγόταν λογικό και με την εξάντληση της καλής μας προαίρεσης το αποδεχτήκαμε. Ετσι κι αλλιώς η καρικατούρα του εμφανισιακού και συμπεριφορικού προτύπου τους είχε πάψει ήδη να αντιμετωπίζεται ως τέτοια από το σύνολο της κοινωνίας. Φαίνεται, όμως, ότι αυτό δεν ήταν ο τελικός σκοπός τους.
Σύντομα κόπηκε άλλη μία φέτα από το σαλάμι: «Θα σου δείξω, εγώ ο ίδιος, τι κάνω στο κρεβάτι μου, θες, δεν θες». Παρελάσεις «υπερηφάνειας», ταινίες, βιβλία, τηλεοπτικές σειρές, εκδηλώσεις παντός είδους, κατά κανόνα υποστηριζόμενες με κάθε τρόπο από θεσμικούς φορείς, επιστρατεύτηκαν για τον σκοπό αυτό. Η καρικατούρα του εμφανισιακού και συμπεριφορικού προτύπου τους επέστρεψε αυτή τη φορά ως «κανονικότητα»! Ούτε αυτό, όμως, φάνηκε αρκετό.
Το να γίνει αποδεκτό ότι αυτό είναι «κανονικότητα» είναι και παραμένει από δύσκολο έως αδύνατο για μια κοινωνία που πορεύτηκε με τις αξίες μιας φυσιολογικής ζωής, θέλοντας να επιβιώσει, να αναπαραχθεί, να προοδεύσει. Ετσι, στράφηκαν προς τον πραγματικό τους στόχο: Στα παιδιά της κοινωνίας αυτής! Οχι μόνο θα τα φέρνουμε από πολύ νωρίς σε επαφή με τέτοια πρότυπα και πρόσωπα, γιατί μόνο έτσι «η κοινωνία μας θα γίνει πιο ανεκτική, πιο συμπεριληπτική και πιο… δημοκρατική», όπως διατυπώνεται από τα πλέον επίσημα χείλη, αλλά θα θεσμοθετήσουμε ακόμη και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια! Η καρικατούρα του εμφανισιακού και συμπεριφορικού προτύπου τους επιχειρείται πλέον να καταξιωθεί ως το ιδανικό πρότυπο και υπόδειγμα στα παιδιά μας.
Είχε προηγηθεί, νωρίτερα, η κοπή άλλης μίας φέτας του σαλαμιού, μέσω της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας πως «όλα γίνονται λόγω της ανάγκης να διορθωθούν αδικίες και να καλυφθούν κενά στην προστασία των παιδιών» ή ακόμη και για τη μη «παρεμπόδιση του δικαιώματος του ατόμου για επιδίωξη της ευτυχίας του ή της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του».
Θα πρέπει όμως, πριν από κάθε συζήτηση, να απαντήσουμε στο ερώτημα σχετικά με το ποιου προσώπου τα δικαιώματα πρέπει να προτάξουμε; Αυτά ενός ατόμου που επιδιώκει την ευτυχία του ή την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του ή ενός απροστάτευτου παιδιού που θα το αναγκάσουμε να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ομόφυλου ζευγαριού στερώντας του, κατά περίπτωση, το μητρικό ή το πατρικό πρότυπο;
Δυστυχώς, η κυρίαρχη κουλτούρα (που πάντως όχι μόνο δεν αντιστοιχίζεται στην κοινωνία, αλλά αντιθέτως τη βρίσκει απόλυτα αντίθετή της, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις) τείνει να επιβάλει έναν συμπεριφορικό εθισμό, που απειλεί να διαταράξει όλες τις άλλες πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτός ο εθισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, προτού κυριαρχήσει, προτού δηλαδή επηρεάσει καταλυτικά τα συναισθήματα και τη λειτουργικότητά μας, όταν πια δηλαδή θα είναι αδύνατη η αλλαγή της συμπεριφοράς μας, παρά την επιθυμία και τις προσπάθειές μας για κάτι τέτοιο.
