Αντί να εφεύρουμε εκ νέου τον τροχό και να προσπαθήσω να ακριβολογήσω το βιβλίο για εσάς, θα σας παρέπεμπα στην κριτική της Margaret Attwood εδώ, αν έχετε την τάση. Ουσιαστικά, ωστόσο, το “Brave New World” γράφτηκε το 1932, περίπου 17 χρόνια πριν από το “1984” του Τζορτζ Όργουελ, με το οποίο συχνά συγκρίνεται. Τείνουν να θεωρούνται ισοδύναμοι ανταγωνιστές στο “χειρότερο σοσιαλιστικό ολοκληρωτικό δυστοπικό μυθιστόρημα που αντικατοπτρίζει την κοινωνία που είμαστε κοντά στο να γίνουμε”.
Για να αναφέρω την Attwood:
«Το “Brave New World” είναι είτε μια ουτοπία του τέλειου κόσμου, είτε το δυσάρεστο αντίθετό του, μια δυστοπία, ανάλογα με την άποψή σας: οι κάτοικοί του είναι όμορφοι, ασφαλείς και απαλλαγμένοι από ασθένειες και ανησυχίες, αν και κατά τρόπο που πιστεύουμε ότι θα βρίσκαμε απαράδεκτο. “Ουτοπία” μερικές φορές λέγεται ότι σημαίνει “κανένα μέρος”, από το ελληνικό “Ου Τοπία”, αλλά άλλοι λένε πως προέρχεται από το “ευ”, όπως στην “ευγονική”, οπότε θα σήμαινε “υγιές μέρος” ή “καλό μέρος”. Ο Σερ Τόμας Μορ, στη δική του Ουτοπία του δέκατου έκτου αιώνα, μπορεί να έκανε λογοπαίγνια: η ουτοπία είναι το καλό μέρος που δεν υπάρχει».
Έτσι, η Utopia είναι το τέλειο μέρος όπου όλοι είναι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι, ένας παράδεισος στη γη αν θέλετε. Και η Dystopia είναι εκεί που όλα πήγαν στραβά. Γενικά αντιπροσωπεύεται από έναν ολοκληρωτικό κόσμο, όπου αναπόφευκτα οι ελίτ είναι επικεφαλής και το προλεταριάτο είναι σκλαβωμένο (όπως στο “1984”).
Το “Brave New World” παίρνει μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση, επειδή απεικονίζει μια κοινωνία που ελέγχεται τεχνητά, σχεδόν σαν το Matrix.
«Τα μωρά δεν γεννιούνται πλέον, μεγαλώνουν σε εκκολαπτήρια, τα μπιμπερό τους κινούνται κατά μήκος των γραμμών συναρμολόγησης, σε διάφορους τύπους και παρτίδες ανάλογα με τις ανάγκες της “κυψέλης” και τρέφονται με “εξωτερική έκκριση” και όχι με “γάλα”. Η λέξη “μητέρα” – που λατρεύτηκε τόσο επιμελώς από τους Βικτωριανούς – έχει γίνει μια συγκλονιστική χυδαιότητα και το αδιάκριτο σεξ, που ήταν μια σοκαριστική χυδαιότητα για τους Βικτωριανούς, είναι τώρα αδικημένο».
“Αλλά” θα πείτε – “εδώ απλώς μας προειδοποιεί ο Χάξλεϋ για το τι θα συμβεί αν επιτρέψουμε ένα βιοτυραννικό κράτος“.
Λοιπόν, όχι ακριβώς. Βλέπετε, επειδή το βιβλίο του Χάξλεϋ ήταν συχνά σε παρένθεση με το “1984”, μπορεί να είχε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας για το αν ήταν προειδοποίηση ή εγχειρίδιο. Για να καθορίσουμε την πιο πιθανή κατάσταση, πρέπει να εξετάσουμε το πλαίσιο.
Εδώ είναι η σελίδα της Wikipedia για τον αδερφό του Aldous Huxley. Εκτός από τον πρώτο πρόεδρο της UNESCO, ήταν επίσης περήφανα πρόεδρος της βρετανικής εταιρείας ευγονικής. Όχι, δεν αστειεύομαι…
Ναι, ο Τζούλιαν ήταν καλόπιστος ευγονιστής.
Αν δεν με πιστεύετε, ακούστε ελεύθερα την ομιλία του κατά την παραλαβή του βραβείου Lasker από την Planned Parenthood της Margaret Sanger (επίσης γνωστής ευγονίστριας), σχετικά με τον περιορισμό του παγκόσμιου πληθυσμού. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα μεταξύ της ελίτ του κόσμου.
Ομιλία του Julian Huxley προς την Planned Parenthood
Έτσι, είναι εύκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι ο “Γενναίος Νέος Κόσμος” του Aldous Huxley είναι – για τους Huxleys – ένα καθαρά ουτοπικό όραμα του κόσμου κάτω από τον έλεγχο εκείνων των ελίτ επιστημόνων, με τους οποίους θεωρούσαν τους εαυτούς τους μια ομάδα με τα ακόλουθα ουτοπικά χαρακτηριστικά:
- Κατασκευή μωρών από ένα σχέδιο ευγονικής με τεχνητές μήτρες
- Γενετική επεξεργασία του πληθυσμού για την αφαίρεση “ανεπιθύμητων” χαρακτηριστικών
- Αφαίρεση των εννοιών αγάπη και Θεός
- Χορήγηση ενός καθημερινού δισκίου (“Soma”) για να κρατάει τον πληθυσμό χαρούμενο (αλλιώς ελεγχόμενο), προκειμένου να αποφευχθεί η σύγκρουση που θα διαταράξει τις ελίτ
- Στείρωση με υπαγόρευση
Αυτή η άποψη δεν είναι μοναδική για τους Huxleys και θα άξιζε να αφιερώσετε χρόνο (αν μπορείτε να τον αφιερώσετε) για να διαβάσετε τους δεσμούς μεταξύ των κοινωνιών της ευγονικής, της UNESCO, των Rockefellers και πολλών άλλων παγκόσμιων οργανισμών στο εξαιρετικό νήμα του NarfGB στο Twitter σχετικά με το θέμα.
2. Το δικαστήριο της γνώμης του Huxley
Πρέπει τώρα να επιστρέψουμε σε ένα γεγονός που συνέβη τον Οκτώβριο του 2021. Η δίκη Kassam εναντίον Hazzard. Η δίκη διεξήχθη στο Ανώτατο Δικαστήριο της NSW και η ουσία της ήταν ότι εκπρόσωποι των εργατικών τάξεων της Νέας Νότιας Ουαλίας οδήγησαν την κυβέρνηση στο δικαστήριο για τις εντολές εμβολίων.
Οι εντολές εμβολίων επιβλήθηκαν με βάση ότι:
- Η COVID ήταν “άκρως μεταδοτική και θανατηφόρα”
- Ο εμβολιασμός μείωνε τη μετάδοση και προκαλούσε ανοσία της αγέλης
Το παρακάτω είναι η πραγματική διατύπωση σε μία από τις πολλές εντολές Δημόσιας Υγείας που είχε επιβάλει ο τότε υπουργός Υγείας Μπραντ Χάζαρντ (εξ ου και η υπόθεση εναντίον του).
Αν και οποιοσδήποτε έχει διαβάσει τη Διακήρυξη της UNESCO για τη βιοηθική του 2005 ή τη δήλωση του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τον Κώδικα της Νυρεμβέργης [1] ή το τμήμα 51.23a του Αυστραλιανού Συντάγματος θα συνειδητοποιούσε ότι αυτή η διάταξη παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη βιοηθική, ο δικαστής – Robert Beech-Jones – αποφάσισε υπέρ της κυβέρνησης, σε ένα σενάριο που θυμίζει εκείνες τις αποτυχημένες απόπειρες αντιμετώπισης του ναζιστικού καθεστώτος μέσω του δικαστικού συστήματος κατά τη διάρκεια της δικαστικής εξουσίας του Τρίτου Ράιχ το 1933-1945.
Ο πρωταρχικός λόγος που δόθηκε για να κηρυχθούν νόμιμες οι εντολές της νέας γονιδιακής θεραπείας που ονομάστηκε εμβόλιο ήταν, ουσιαστικά, ότι ο εξαναγκασμός είναι νόμιμος στον τομέα της απασχόλησης, όταν κρίνεται από οποιονδήποτε έχει εξουσία. Κυριολεκτικά από τι σχεδιάστηκε η εργατική νομοθεσία να προστατεύει τον εργαζόμενο.
Είναι η άμυνα του Χάρβεϊ Γουάινστιν:
«“Μπορείτε να εργαστείτε για μένα, υπό τον όρο ότι μου επιτρέπετε να παραβιάσω τη σωματική σας αυτονομία. Αν αρνηθείτε, θα χάσετε τη δουλειά και το εισόδημά σας. Είναι επιλογή σας να το κάνετε αυτό, όπως έχετε επιλέξει αυτό το επάγγελμα”».
Η υπεράσπιση του Χάρβεϊ Γουάινστιν και συνεπώς η απόφαση του δικαστή Beech-Jones, επικυρώθηκε ακόμη και από τρεις εφέτες [2]:
«Η αρχή της νομιμότητας δεν έχει καθολική εφαρμογή και η βοήθεια που μπορεί να ληφθεί από αυτήν ποικίλλει πολύ: [84]. Τρία δικαιώματα που εγείρονται – το δικαίωμα να κερδίζετε τα προς το ζην, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και το δικαίωμα να μην υφίστανται διακρίσεις – δεν είναι “θεμελιώδη” και δεν εμπίπτουν στην αρχή της νομιμότητας: [111]–[112]. Τα άλλα τρία δικαιώματα που τέθηκαν – το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα, το δικαίωμα στη σιωπή και το προνόμιο κατά της αυτοενοχοποίησης – ίσχυαν πράγματι ως προς την αρχή της νομιμότητας, αλλά δεν παραβιάστηκαν από τις εντολές της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας: [113].»
Απλώς θα το επαναλάβω. Έχετε δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα, αλλά εάν ο εργοδότης σας ή η κυβέρνηση θεσπίσει νόμο που την παραβιάζει, αυτό προφανώς δεν ισοδυναμεί με κατάργηση αυτού του δικαιώματος. Σωστά;
Και τι έγινε μετά;
Όπως είχε προβλεφθεί τον Οκτώβριο του 2021, ο Robert Beech-Jones έλαβε στη συνέχεια την κορυφαία θέση στη χώρα, παρόλο που είχε μόλις διοριστεί στη θέση αυτή της αρχαιότητας τον προηγούμενο μήνα, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να εκδικάσει την υπόθεση κατά της κυβέρνησης.
Έτσι πράγματι, όπως είχε προβλεφθεί δύο χρόνια πριν, σε μια συζήτηση για το γιατί ένας λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι ο δικαστής Beech-Jones θα είχε παραιτηθεί από μια τόσο υψηλού προφίλ υπόθεση εναντίον της ίδιας της κυβέρνησης από την οποία υποτίθεται ότι έψαχνε να βρει εύνοια… Διορίστηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας με τον ακόλουθο μάλλον ατυχή φροϋδικό τίτλο:
Και ακριβώς για να εδραιωθεί η εγκυρότητα της απόδοσης του Robert Beech-Jones στην επαναφορά του προλεταριάτου στη θέση του μετά τη μίνι εξέγερσή του ενάντια στην κυβέρνηση (που φυσικά έχουν πάντα δίκιο), γράφεται ένα λαμπερό άρθρο [3] στο περιοδικό UNSW Law, που υποστηρίζει την ορθότητα της ανεξάρτητης και ηθικής άποψης του Δικαστή Beech-Jones.
Αν και αυτό το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο εξαναγκασμός για εμβολιασμό είναι νομικά και ηθικά δικαιολογημένος, αναγνωρίζει το δικαίωμα άρνησης ιατρικής περίθαλψης, την ελευθερία σκέψης, συνείδησης και γνώμης και το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα ως σημαντικές αρχές που αξίζουν σοβαρής προσοχής.
Σε πολλές περιπτώσεις, προτιμώνται εναλλακτικές λύσεις αντί του εξαναγκασμού.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Το δικαίωμα στη σωματική αυτονομία “αξίζει σοβαρή εξέταση”;
Σοβαρά; Το δικαίωμα στη σωματική αυτονομία δεν είναι πλέον γενικό και αμετάβλητο δικαίωμα σε μια Δυτική Κοινωνία; Ο Θεός να την κάνει…
Λοιπόν, εδώ είναι ο Robert Beech-Jones με τα δικά του λόγια, τελειώνοντας με το “ήταν το πολύ σημαντικό επιστημονικό επίτευγμα στην ανάπτυξη αποτελεσματικών εμβολίων κατά της COVID, ειδικά των εμβολίων mRNA…” [4]
Έτσι, αυτό που σας λέει ο Δικαστής Beech-Jones είναι ότι – χωρίς καμία άλλη ιατρική γνώση εκτός από αυτή που του παρείχε η ίδια η κυβέρνηση που τον αντάμειψε για τη συμπεριφορά του – αποφάσισε ήδη ότι τα “εμβόλια για την COVID-19” ήταν αποτελεσματικά.
Σοβαρά; Αποτελεσματικά σε τι; Το εξετάσαμε ήδη και δείξαμε ότι τα “εμβόλια” για την COVID αύξησαν τη μόλυνση και τη μετάδοση. Δεν ήταν καθόλου αποτελεσματικά στο να κάνουν τα ίδια τα πράγματα που αναφέρονταν στην εντολή για τη δημόσια υγεία που επικύρωσε και που καταδίκασε μια γενιά εργαζομένων να δεχτεί μια γονιδιακή θεραπεία που δεν έκανε αυτό που τους έλεγαν ότι θα έκανε. Έκανε το αντίθετο:
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Robert Beech-Jones δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για αυτό το αποτέλεσμα. Είναι απλώς μια τέλεια αναπαράσταση του τι συμβαίνει όταν η κυβερνητική προπαγάνδα καθοδηγεί το δικαστικό σώμα και η απειλή των κυβερνητικών αντιποίνων υπερισχύει της αυτονομίας του – είτε φανερά, είτε κρυφά.
3. Ποιος λατρεύει τον Χάξλεϋ;
Τώρα γίνεται κάπως ύπουλο και εδώ έρχεται η σύνδεση Huxley [5]. Ο κύριος συγγραφέας της μελέτης του Νόμου – ο Δρ. Chris Rudge – είναι δηλωμένο μέλος της Εταιρείας Aldous Huxley και ειδικός στον Huxley μεταξύ των άλλων νομικών του πεδίων. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να είναι ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στον κόσμο για τους Huxley και το πάθος τους για την ευγονική.
«Ως μέρος της έρευνάς του, ο Chris δημιούργησε πρόσφατα ένα κεφάλαιο βιβλίου με τίτλο “Μυθιστορηματικές αναγνώσεις: Συσκευές Ανάγνωσης Εγκεφάλου και Συναισθημάτων στα μέσα του 20υ Αιώνα” και συμμετείχε στο Έκτο Διεθνές Συμπόσιο της Εταιρείας Aldous Huxley στην Ισπανία, παρουσιάζοντας μια εργασία για τον Χάξλεϋ και τη νευροψυχιατρική που θα εκπονήσει επίσης ως κεφάλαιο βιβλίου στα τέλη του 2017.»
Εκτός πλαισίου, αυτό φαίνεται να είναι απλώς τα ευρήματα της εις βάθος έρευνας που διεξήχθη από έναν αξιότιμο νομικό ερευνητή.
Και θα μπορούσατε να πείτε ότι “Ο Άλντους Χάξλεϊ δεν είναι ο Τζούλιαν Χάξλεϊ”.
Λοιπόν, ας δούμε λίγο περισσότερο πλαίσιο από ένα δοκίμιο της Cynthia Chung που συζητά για τον πατέρα τους, τον Leonard Huxley.
Πριν μιλήσουμε για τον αδερφό του Aldous, Julian Huxley, θα πω λίγα λόγια για τον πατέρα του Leonard. Ο Leonard Huxley δημοσίευσε το 1926 το “Progress and the Unfit”, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για να προωθήσει το κίνημα της Ευγονικής, του οποίου ο H.G. Wells και ο γιος του Leonard, Julian, ήταν ένθερμοι υποστηρικτές…
Συνεχίζει δηλώνοντας ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει ανεχτεί πάρα πολύ καιρό τον πολλαπλασιασμό των αδύναμων μυαλών και έτσι δημιουργεί ένα διαρκές βάρος για τον εαυτό της. Ισχυρίζεται ότι τα ψυχικά ελαττώματα (που κυμαίνονταν από εγκληματική συμπεριφορά, παραφροσύνη, σωματικές δυσμορφίες και μορφές νοητικής καθυστέρησης έως εθισμούς όπως ο αλκοολισμός και ο τζόγος, η έλλειψη στέγης, το τεράστιο χρέος κλπ. κλπ.) έπρεπε όλα να θεωρηθούν κληρονομικές ιδιότητες.
Έτσι, όσοι έχουν τέτοιες ανεπιθύμητες ιδιότητες θα πρέπει να διαχωρίζονται από την κοινωνία ή να στειρώνονται. Αναγνωρίζει ότι τέτοια μέτρα μπορεί να φαίνονται ανήθικα, αλλά είναι ανήθικα μόνο όταν χρησιμοποιείται εξαναγκασμός εναντίον ατόμων με “κανονική νοημοσύνη”, για όσους θεωρούνται μη φυσιολογικοί και ανίκανοι να χρησιμοποιήσουν τη λογική, τέτοια πρότυπα ηθικής δεν ισχύουν.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ουσιαστικά σε όλα τα κινήματα ευγονικής του 20ου αιώνα (πιο πρόσφατα μεταμφιεσμένη ως επιστήμη της “γενετικής βελτίωσης”) υπάρχει σταθερός δεσμός με τους εξελικτικούς βιολόγους και την κληρονομιά τους, που έχει ως αποτέλεσμα τα κινήματα των “σκεπτικιστών” του 21ου αιώνα.
Έχουμε λοιπόν τους νομικούς ακαδημαϊκούς της Νέας Νότιας Ουαλίας να υπερασπίζονται την έκκληση του Robert Beech-Jones για την κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων “για το μεγαλύτερο καλό”, ώστε να υποχρεωθούν όλοι να κάνουν μια νέα γενετική θεραπεία και να τυλιχθούν στον κόσμο των πιο διάσημων ευγονιστών του 20ού αιώνα.
Τώρα πίσω στο άρθρο των Wilson and Rudge και στο συμπέρασμα από την περίληψή του:
Τι συμβαίνει λοιπόν εκεί;
Θα επανέλθω σε αυτήν την έννοια, αλλά πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε τον “ωφελιμισμό”. Ο ωφελιμισμός είναι μια έννοια που “ενθαρρύνει ενέργειες που εξασφαλίζουν το μέγιστο καλό για τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων” – αλλιώς γνωστή ως “για το κοινό καλό”.
Ακούγεται χνουδωτό και ωραίο, αλλά η ιστορία μας λέει ότι είναι το παραμύθι πώλησης της τυραννίας.
Αν και θα νομίζατε ότι οι γενοκτονικές τυραννίες του 20ου αιώνα που πουλήθηκαν με το ψέμα του “κοινού καλού” θα μας είχαν δώσει ένα καλό μάθημα, φαίνεται ότι εκείνοι που θα ήθελαν να είναι επικεφαλής του κόσμου θα μας έκαναν να συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε αυτό το ψέμα και γι’αυτό το “μεταμφιέζουν” με τη σύγχρονη γλώσσα.
Ο ωφελιμισμός είναι η σύγχρονη εκδοχή και η κοινή απεικόνιση του ωφελιμισμού είναι “το πρόβλημα του τρόλεϊ”. Καθώς ειπώθηκαν αρκετά πράγματα, είναι μια καλή στιγμή για μια παύση, οπότε εδώ είναι μια περίληψη όσων είπαμε μέχρι στιγμής.
Ο δικαστής στη δίκη της εντολής εμβολίου για την COVID τον Οκτώβριο του 2021, Robert Beech-Jones – ο οποίος έκρινε ότι ο “Εξαναγκασμός είναι Συναίνεση” – χαίρει σεβασμού από συνεργάτες της Εταιρείας Aldous Huxley, των οποίων το κύριο ήθος φαίνεται να είναι αυτό ενός γενετικά ελεγχόμενου κόσμου, όπου τα δικαιώματα του ατόμου έρχονται σε δεύτερη μοίρα πίσω από τα συλλογικά δικαιώματα.
Τυπική τυραννική δυστοπία. Αλλά έρχονται και χειρότερα…
