Το περιστατικό με τη δολοφονία της 28χρονης κοπέλας ακριβώς έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων δεν είναι μεμονωμένο. Είναι δηλωτικό της κατάρρευσης της δημόσιας τάξης στην Ελλάδα.
Oσοι ζουν εδώ και δεν έχουν μια εξωραϊσμένη από την απόσταση εικόνα του τόπου μας γνωρίζουν καλά ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση οι πολίτες να νιώσουν ασφαλείς. Θα παραμένουν έρμαια του εγκλήματος και μπορούν να δολοφονηθούν ακόμα κι έξω από αστυνομικά τμήματα υπό τα αδιάφορα βλέμματα ακατάλληλων για υπηρεσία αστυνομικών.
Υπενθυμίζεται δε ότι ο 48χρονος φρουρός του Αστυνομικού Τμήματος των Αγίων Αναργύρων δεν βγήκε καν από το κουβούκλιο την ώρα που γινόταν το φονικό. Στο παρελθόν είχε φυλακιστεί για έναν χρόνο για υπόθεση πλαστογραφίας. Σύμφωνα δε με τις πληροφορίες, έχει καταδικαστεί σε οκτώ χρόνια φυλάκισης, είχε ξεκινήσει διαδικασία απόταξής του από το Σώμα και ήταν υπόχρεος παρουσίας σε αστυνομικό τμήμα μία φορά τον μήνα!
Φυσικά, δεν είναι μόνο η πλημμελής άσκηση καθηκόντων από λίγους αστυνομικούς που δημιουργεί την αίσθηση ότι στην Ελλάδα κυβερνά η παρανομία και εξουσιάζει το έγκλημα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει Αστυνομία όταν και όπου τη χρειάζονται οι Ελληνες, που πληρώνουν αδρά την Εφορία για να μην έχουν καν την ασφάλεια που δικαιούνται.
Τα περισσότερα Τμήματα Ασφαλείας στην περιφέρεια κλείνουν από τις απογευματινές ώρες, ενώ και τις ώρες που λειτουργούν οι πολίτες βρίσκουν ελάχιστους αστυνομικούς, που ασχολούνται κυρίως με γραφειοκρατικά θέματα. Ελάχιστοι αστυνομικοί με κακοσυντηρημένα περιπολικά πρέπει να ανταποκριθούν στις ανάγκες μεγάλων περιοχών και η εκπαίδευση όσων υπηρετούν είναι στοιχειώδης και σταθερά ελλιπής.
Για το βουβό έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος της δημόσιας τάξης της χώρας υπεύθυνη είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, που χρησιμοποιεί την Αστυνομία σαν ένοπλη σεκιούριτι πολιτικών, πλουσίων, διπλωματών, τηλεπερσόνων, διαφόρων διασήμων, φίλων και συγγενών της άρχουσας τάξης.
Γι’ αυτό πάνε οι «άσημοι» -αλλά σημαντικοί για την πατρίδα- Ελληνες στα αστυνομικά τμήματα, ζητούν βοήθεια και λαμβάνουν αδιαφορία και απαντήσεις για αδυναμία ανταπόκρισης στα αιτήματά τους.
Γίναμε Ντιτρόιτ (των ‘80ς)
Μπορεί η χώρα να «πετάει» σύμφωνα με τον πρωθυπουργό και τα αδέκαστα ΜΜΕ, όμως έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή που όλα καταρρέουν και επανερχόμαστε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζούσαμε σε προηγούμενες δεκαετίες, τότε που ήμασταν μια ακόμη μπανανία και έκαναν κουμάντο ο παπάς, ο δάσκαλος και ο χωροφύλαξ..
Κάποτε αγανακτούσαμε επειδή σημειώνονταν μια διάρρηξη ή μια ληστεία 500 ή 700 μέτρα από αστυνομικό τμήμα. Προχθές σφάχτηκε σαν κοτόπουλο ένα νεαρό κορίτσι μπροστά σε αστυνομικό τμήμα και μισό μέτρο από το κουβούκλιο του «σκοπού», ο οποίος απλά έκανε τον Κινέζο.
Είχε μεσολαβήσει η μάταιη προσπάθεια της κοπέλας να βρει συμπαράσταση και προστασία από τον επικίνδυνο και με ποινικό παρελθόν πρώην της, που την παραμόνευε, μέσα στο αστυνομικό τμήμα, αλλά δυστυχώς οι αρμόδιοι την παρέπεμψαν στο 100! Και πήρε όντως το 100, και εκεί είναι που μπαίνουμε σε καταστάσεις «σλάπστικ κόμεντι».
Με τον «τσάκαλο» τηλεφωνητή της «Άμεσης» (χα χα) Δράσης να φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται το επείγον του περιστατικού, το τι ακριβώς ζητάει η κοπέλα, και να περιορίζεται στην απλή αργόσυρτη καταγραφή του αιτήματος σε μια αναχρονιστική υπηρεσιακή γλώσσα…
Μέχρι να γράψει τα στοιχεία της όμως, η κοπέλα σφάχτηκε σε ζωντανή ακρόαση! Μιλάμε για τον τηλεφωνητή της «άμεσης» δράσης, που αν μη τι άλλο θα πρέπει να είναι γρήγορος και να διαθέτει αντίληψη, έτσι δεν είναι;
Ναι, αλλά μέσα στο εν λόγω αστυνομικό τμήμα εκείνη την ώρα ήταν τρεις (3) γυναίκες αστυνομικοί! Η 22χρονη(!) αξιωματικός υπηρεσίας, η υποδιοικητής του τμήματος που είχε υπηρεσία επόπτη τμημάτων και η οδηγός της αστυφύλακας!
Τρεις γυναίκες, αδιάφορες προφανώς, που αντί να βοηθήσουν την κοπέλα την παρέπεμψαν στο 100 και στον ανεκδιήγητο εκείνον Πουαρό που λέγαμε, ο οποίος το πρώτο που βρήκε να της πει είναι ότι «τα περιπολικά δεν είναι ταξί κυρία μου».
Τι ειδικά τμήματα για οικογενειακή βία, τι πρωτόκολλα, τι επιμορφώσεις, τι κουμπιά πανικού, τι τι τι; Αυτό που είδαμε ήταν μια κλασική περίπτωση δημοσιουπαλληλικής αδιαφορίας και παρέλκυσης καθήκοντος.
Και μιλάμε για μια αστυνομία που εδώ και χρόνια στελεχώνεται από απόφοιτους λυκείου, που πέρασαν σε σχολές και είναι μιας άλλης γενιάς και νοοτροπίας. Εσύ είσαι που το λες;
Και βέβαια υπάρχει και συνέχεια…
Σύμφωνα λοιπόν με τα ρεπορτάζ, ο σκοπός του τμήματος που την ώρα της δολοφονίας μπροστά στα μάτια του έκανε ασκήσεις Ζεν, ήταν άρτι αποφυλακισθείς(!) και μάλιστα στα πλαίσια των περιοριστικών όρων της αποφυλάκισής του έδινε κάθε μήνα το παρόν σε άλλο αστυνομικό τμήμα για να ξέρουν ότι δε διέφυγε από τη χώρα! Ούτε σε σενάριο ταινίας του Ροζ Πάνθηρα τέτοια πράγματα.
Και έχεις και τον θρύλο πλέον υπουργό ΠροΠο, που ανέλαβε για 5η ή 6η φορά το εν λόγω υπουργείο (από τότε που ήμουν μικρό παιδί υπουργό Δημ. Τάξης τον θυμάμαι), να μας λέει διάφορα για ενίσχυση των τμημάτων, των περιπολιών, κλπ. και για το πώς θα απομακρύνει χιλιάδες αστυνομικούς από τη φύλαξη στόχων επισήμων (και μαϊντανών), προκειμένου να ενισχυθεί το αίσθημα ασφάλειας μπλα μπλα μπλα…
Ήμουνα νιος και γέρασα κι ακόμη τα ίδια ακούω, την ώρα που η εγκληματικότητα στη χώρα έχει αγγίξει επίπεδα Ντιτρόιτ της δεκαετίας του ’80.
Για να μην αναφερθώ στους «άριστους» που πήραν τα ποσοστά που πήραν κατακρίνοντας (πολύ σωστά) την αδιαφορία για αστυνόμευση και ασφάλεια από πλευράς των «δημοκρατών» σούργελων του Σύριζα που προηγήθηκαν (θυμόσαστε τον Τόσκα και το κάντε πως κοιμάστε;) υποσχόμενοι τάξη και ασφάλεια. Μια από τα ίδια…
Bέβαια οι ίδιοι φυλάσσονται απαξάπαντες καθ’ όλο το 24ωρο, οπότε; Θα μου πείτε να μην είμαι ισοπεδωτικός. Έκαναν έργο.
Σύστησαν την ΟΔΟΣ, αρμόδια για τις πορείες και τις διαδηλώσεις, την αστυνομία των ΑΕΙ, και οσονούπω συστήνουν (ακούω) και την αστυνομία για το… μετρό.
Ωστόσο, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αν ο σκοπός στο τμήμα ήταν τσακμάκι και κομάντο και πυροβολούσε τον μαχαιροβγάλτη πρώην πριν αυτός προλάβει να σκοτώσει το κορίτσι, τώρα θα ξαναήταν μέσα στη φυλακή, και τα κανάλια θα ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι, καταγγέλλοντας τη φασιστική αστυνομία και τον Τσακ Νόρις υπουργό για υπέρμετρη αστυνομική βία.
ΥΓ- Στο Ντιτρόιτ των ‘80ς δολοφονούνταν περίπου 67 άτομα ανά 100.000 κατοίκους.
Ενδεικτικά, το 1987 δολοφονήθηκαν 786 άνθρωποι, κάτι που αν όλα πάνε κατ’ ευχήν με τους «άριστους» θα το ζήσουμε και εμείς εδώ στη Μπογκοτά των Βαλκανίων.
