Δάσκαλος, Κιλκίς
Στα «ταλαίπωρα» τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας κάποιες λέξεις διατηρούν ακόμη την εύσημο θετική σημασία τους, ενώ, όταν δραπετεύουν από την αντίστοιχη σελίδα τους, χάνουν εντελώς την σημασία τους, καταντούν αγνώριστες, κακόσημες, στα όρια της βλασφημίας. Παράδειγμα η χιλιοβασανισμένη λέξη «εκσυγχρονιστής». Η λεξικογραφική της σύσταση είναι εξαιρετική. Διαβάζουμε για υγιείς μεταρρυθμίσεις και προσαρμογή στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις και λοιπά ηχηρά παρόμοια. Προσωπικώς, όπως και πολλοί άλλοι, όταν θέλω να προσβάλω κάποιον «ασυστόλως» και «βαθέως», τον χαρακτηρίζω …«εκσυγχρονιστή». Έτερον παράδειγμα.
Αν τολμήσεις και πεις την φράση «Ελληνική Δημοκρατία», οι πάντες χαχανίζουν. Καλύτερα «λωποδυτοκρατία». Αγορεύει από το βήμα της Βουλής, πελιδνός και αξιοδάκρυτος, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός και ομιλεί γιά «ανάπτυξη». Ανάπτυξις ή ανάπτυσις, όπως θα έλεγαν οι καθαρολόγοι; Υπάρχει το ουσιαστικό «πτύξις», που σημαίνει δίπλωση ή πτυχή, άρα ανάπτυξη είναι το ξεδίπλωμα, η αύξηση, το μεγάλωμα, και έχουμε το ουσιαστικό «πτύσις», που είναι το φτύσιμο. Άρα «ανάπτυσις» είναι το ξαναφτύσιμο.
