του Στρατή Μαζίδη
Όσοι ενημερωνόμαστε μέσα από τα ιστολόγια, διαβάζουμε καθημερινά γράμματα ανθρώπων που είτε έδωσαν τέρμα στη ζωή τους είτε ετοιμάζονται για αυτό αλλά το καθυστερούν με την ελπίδα να τους συμβεί κάτι που θα αλλάξει τη ζωή, ακόμη κι αν την τερματίσει.
Όπως το αντιλαμβάνομαι, ο θάνατος αποτελεί πάντα το τέρμα μιας πορείας σε αυτή τη ζωή. Εμείς ως κοινωνία προφανώς προσπελάσαμε αρκετά ενδιάμεσα στάδια.
Μέσα από τις σκέψεις απελπισμένων ανθρώπων συμπεραίνω πως προτιμάμε το θάνατο από το να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
Μας είναι πιο εύκολο να πάρουμε φόρα και να πηδήξουμε από το μπαλκόνι ή να αυτοπυροβοληθούμε από μια ψήφο στην κάλπη. Γιατί δεν μπορεί, αν το σύνολο της απελπισμένης ελληνικής κοινωνίας δεν ψήφιζε Σαμαρά και τα ψευδοαριστερά δεκανίκια του, σήμερα δε θα ήταν πρωθυπουργός. Θα μου πείτε, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Δεν το γνωρίζω. Μπορεί ναι, μπορεί όχι.
Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός ότι ως κοινωνία επιλέγουμε το θάνατο από την ανατροπή ενάντια σε κάτι που μας σκοτώνει, είναι ανησυχητικό. Φανερώνει παραίτηση και αδιαφορία.
Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε εγκαταλείψει το παιχνίδι. Παίζουμε κι όσο πάει. Η κατάσταση μας έχει πάρει ψυχολογικά από κάτω ενώ απουσιάζουν εκείνα τα ερίσματα, τα κίνητρα που θα μας έκαναν πρόθυμους να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να τα οικοδομήσουμε όλα από την αρχή. Μας λείπει το όραμα. Κάποτε για παράδειγμα υπήρχε η Μεγάλη Ιδέα και η φτωχο-Ελλάδα όχι απλά διπλασιάστηκε, αλλά προσωρινά είχε φτάσει έξω από την Αγκυρα. Σήμερα; Υπάρχει ένα εθνικό όραμα ή έστω κάτι να εμπνεύσει αυτό το λαό; Διότι δεν μπορεί να αποτελεί εθνικό στόχο η παραμονή σε ένα νόμισμα, δηλαδή η πίστη σε τυπωμένο χαρτή και σμιλευμένο μπρούτζο.
Απλά πορευόμαστε. Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Με τη διαφορά ότι ο πάτος της είναι γεμάτος τρύπες.
Η παραίτηση που έχουμε επιλέξει είναι πολύ πιο επικίνδυνη από μια λαϊκή εξέγερση που πλέον ως σενάριο έχει πια ξεθυμάνει. Ίσως γιατί η δεύτερη έστω και με πολλές αρνητικές πτυχές χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ζωής. Πρέπει να είσαι ζωντανός για να αντιδράσεις σε κάτι. Ενώ η πρώτη διακρίνεται από τη νέκρα.
freepen.gr
του Στρατή Μαζίδη
Όσοι ενημερωνόμαστε μέσα από τα ιστολόγια, διαβάζουμε καθημερινά γράμματα ανθρώπων που είτε έδωσαν τέρμα στη ζωή τους είτε ετοιμάζονται για αυτό αλλά το καθυστερούν με την ελπίδα να τους συμβεί κάτι που θα αλλάξει τη ζωή, ακόμη κι αν την τερματίσει.
Όπως το αντιλαμβάνομαι, ο θάνατος αποτελεί πάντα το τέρμα μιας πορείας σε αυτή τη ζωή. Εμείς ως κοινωνία προφανώς προσπελάσαμε αρκετά ενδιάμεσα στάδια.
Μέσα από τις σκέψεις απελπισμένων ανθρώπων συμπεραίνω πως προτιμάμε το θάνατο από το να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
Μας είναι πιο εύκολο να πάρουμε φόρα και να πηδήξουμε από το μπαλκόνι ή να αυτοπυροβοληθούμε από μια ψήφο στην κάλπη. Γιατί δεν μπορεί, αν το σύνολο της απελπισμένης ελληνικής κοινωνίας δεν ψήφιζε Σαμαρά και τα ψευδοαριστερά δεκανίκια του, σήμερα δε θα ήταν πρωθυπουργός. Θα μου πείτε, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Δεν το γνωρίζω. Μπορεί ναι, μπορεί όχι.
Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός ότι ως κοινωνία επιλέγουμε το θάνατο από την ανατροπή ενάντια σε κάτι που μας σκοτώνει, είναι ανησυχητικό. Φανερώνει παραίτηση και αδιαφορία.
Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε εγκαταλείψει το παιχνίδι. Παίζουμε κι όσο πάει. Η κατάσταση μας έχει πάρει ψυχολογικά από κάτω ενώ απουσιάζουν εκείνα τα ερίσματα, τα κίνητρα που θα μας έκαναν πρόθυμους να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να τα οικοδομήσουμε όλα από την αρχή. Μας λείπει το όραμα. Κάποτε για παράδειγμα υπήρχε η Μεγάλη Ιδέα και η φτωχο-Ελλάδα όχι απλά διπλασιάστηκε, αλλά προσωρινά είχε φτάσει έξω από την Αγκυρα. Σήμερα; Υπάρχει ένα εθνικό όραμα ή έστω κάτι να εμπνεύσει αυτό το λαό; Διότι δεν μπορεί να αποτελεί εθνικό στόχο η παραμονή σε ένα νόμισμα, δηλαδή η πίστη σε τυπωμένο χαρτή και σμιλευμένο μπρούτζο.
Απλά πορευόμαστε. Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Με τη διαφορά ότι ο πάτος της είναι γεμάτος τρύπες.
Η παραίτηση που έχουμε επιλέξει είναι πολύ πιο επικίνδυνη από μια λαϊκή εξέγερση που πλέον ως σενάριο έχει πια ξεθυμάνει. Ίσως γιατί η δεύτερη έστω και με πολλές αρνητικές πτυχές χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ζωής. Πρέπει να είσαι ζωντανός για να αντιδράσεις σε κάτι. Ενώ η πρώτη διακρίνεται από τη νέκρα.
freepen.gr
Υπερδιπλάσιες αποδείξεις είναι υποχρεωμένοι να συγκεντρώσουν φέτος οι φορολογούμενοι, σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου Οικονομικών σε όσους…παρερμήνευσαν τη συζήτηση που άνοιξε για το νέο πλαίσιο συλλογής αποδείξεων, το οποίο σε κάθε περίπτωση θα αφορά στα εισοδήματα του 2014, που θα δηλωθούν το 2015. Το μόνο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι η φετινή υποχρέωση συλλογής αποδείξεων δεν αίρεται, με ποινή φόρου μάλιστα πολύ υψηλότερη από πέρσι, για όσους δεν συγκεντρώσουν το απαιτούμενο ποσό.
Γράφει ο Αγγελόπουλος Περικλής
Αν θέλει μια χώρα να μείνει στο ευρώ, πρέπει να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βγει απ’ το ευρώ.
ΟΙ «ΚΑΤΑΡΕΣ» ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΩΝ ΚΑΤA ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΩΝ ΕΠΙΑΣΑΝ ΤΟΠΟ!