Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του «τσόγλανου» είναι η «αμετροέπεια», που – σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη – σημαίνει «έλλειψη μέτρου στα λεγόμενα, πολυλογία, κενολογία».
Ακούγοντας τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης) Ευ. Βενιζέλο στην ομιλία του στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του κόμματός του να κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ για «εκτσογλανισμό της ελληνικής κοινωνίας» αναζητήσαμε νοερά τους τσόγλανους αμετροεπείς που είχαν τη δύναμη (και το χρόνο) να επιφέρουν τέτοια δυσμενή επιρροή στην ελληνική κοινωνία.
Καθώς οι τσόγλανοι αποτελούν είδος που ευδοκιμεί σε όλους τους πολιτικούς χώρους, δεν θα υποστηρίξουμε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι στα κόμματα της Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ). Το θέμα όμως που μας απασχολεί δεν είναι αυτό, αλλά μέσα σε ποιο περιβάλλον και κάτω από ποιες προϋποθέσεις οι τσόγλανοι αποκτούν αυτήν την τρομακτική τους επιρροή, για την οποία μίλησε ο άσπιλος και αμόλυντος κύριος Βενιζέλος.
● Μήπως τα κόμματα της Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο από το 1974 μέχρι σήμερα;
● Μήπως οι αριστεροί μοιράστηκαν τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων μαμούθ;
● Μήπως αυτοί συστηματικά σιτίστηκαν από το πρυτανείο της διαπλοκής;
● Μήπως αυτοί στηρίχτηκαν από τους κατασκευαστικούς ομίλους και τα εκδοτικά συγκροτήματα;
Ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό των τσόγλανων (εκτός από την αμετροέπεια) είναι και η υπεροψία. Σύμφωνα με το λεξικό, υπεροψία «είναι το αίσθημα που τρέφουν αυτοί που θεωρούν τους συνανθρώπους τους κατώτερους από τους εαυτούς τους. Το αίσθημα ανωτερότητας που αισθάνονται μπορεί να βασίζεται σε υποτιθέμενα διανοητικά, οικονομικά, αισθητικά κριτήρια ή κριτήρια καταγωγής, ευγενείας, υπηκοότητας και άλλα πολλά. Συχνά οι υπερόπτες παίρνουν χαρακτηριστική πόζα που προδίδει τα αισθήματά τους».
Δεν έχει παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στις πόζες κάποιων χαρακτηριστικών πολιτικών προσωπικοτήτων της τρέχουσας περιόδου, όπως για παράδειγμα του Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος «επιλύει» το πρόβλημα της δημόσιας υγείας της χώρας, ή της κυρίας Διαμαντοπούλου, η οποία στο πολύ πρόσφατο παρελθόν «επέλυσε» το πρόβλημα της Παιδείας.
Αν τα ως άνω παραδείγματα μπορεί να θεωρηθούν «περιφερειακά», ας ρίξει κανείς μια ματιά κι ας ακούσει αυτά που λέει ο εκ των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής κύριος Βενιζέλος υποστηρίζοντας (προφανώς επειδή έχει την αίσθηση ότι μπορεί να συνεχίζει να δουλεύει τον κόσμο) ότι: «Η χώρα βγαίνει από την κρίση και το μνημόνιο. Θα πετύχουμε το δημοσιονομικό κενό χωρίς νέα μέτρα».
Μίλησε κανείς για… αμετροέπεια, δηλαδή, κατά Μπαμπινιώτη, για «έλλειψη μέτρου στα λεγόμενα, πολυλογία, κενολογία»;
