γράφει ο ΓιώργοςΑνεστόπουλος
Η Εκκλησία είναι ιστορικό και αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας.
Ο τρόπος δε αντίδρασης (ή μη αντίδρασής) της στα Μεγάλα Πολιτικοκοινωνικά προβλήματα του τόπου έχει γίνει συχνά θέμα δημόσιου προβληματισμού.
- Θα πρέπει να συμμετέχει ή θα θεωρηθεί ατυχής (ως μη όφειλε) ανάμειξη στα Πολιτικά ζητήματα του τόπου;
- Δεν θα πρέπει να συμμετέχει, κατηγορούμενη όμως πως θέτει εαυτόν εκτός πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι και αφήνοντας εκτρωματικές καταστροφικές καταστάσεις να εξελίσσονται ενώ πιθανόν, ενίοτε, να μπορούσε να επηρεάσει θετικά με την ανάμειξή της;
Ή να συμμετάσχει, πλην όμως με προσεκτική Διάκριση στο που και πως θα συμμετάσχει/παρέμβει;
Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να μην τρέφονται ψευδαισθήσεις.
Ένας τόσο μεγάλος και με βαθιές ιστορικές, φιλοσοφικές, κοινωνικές ρίζες Οργανισμός και να θέλει δεν μπορεί να μην συμμετάσχει στη Δημόσια Αντζέντα.
Ακόμη και η ξεκάθαρα δεδηλωμένη Μη-συμμετοχή είναι ένα είδος συμμετοχής/παρέμβασης όταν μιλάμε για ένα τόσο ισχυρό κοινωνικό/πνευματικό οικοδόμημα.
Πως; Με χίλιους δυό τρόπους.
Ιδού ενδεικτικά. Αρκεί να σκεφτούμε το βασικό σκεπτικό/επιχείρημα των Πνευματικών θιασωτών της δεύτερης θέσης, της «Μη-παρέμβασης».
Και δεν είναι άλλο από το βασικό στοιχείο του Χριστιανικού κηρύγματος που λέει:
Δεν μπορείς ν’ αναμειχθείς με «εξωτερικό επιθετικό προσδιορισμό» (πχ επιθετική Δημόσια - Πολιτική – παρέμβαση) όταν εσωτερικά σου προσδιορίζεσαι από νόρμες του τύπου :
«...Τι (κακό) έκανα άραγε εγώ (σαν άτομο ή/και σαν κοινωνία) για να (πρέπει να) μου συμβαίνουν όλα αυτά τα δεινά;...έχω προφανώς κάποια προσωπική ευθύνη...ή τιμωρούμαι ή είμαι μέρος ενός Θεϊκού Σχεδίου που ότι και να πράξω δεν πρόκειται να ανατρέψω...»
και τις οποίες βεβαίως προωθείς ως διδακτικό μήνυμα και στο κοινό σου...
Ο «τοποτηρητής» του παραπάνω «φιλοσοφικού/θεολογικού σκεπτικού» αυτομάτως είναι σαν να συμπληρώνει:
«Τουτέστιν, δίκαια συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν».
Συνεπώς, μην βαρυθυμείς, χαμήλωσε τον Εγωϊσμό μέσω της Ταπείνωσης και της Μετάνοιας. Και κυρίως Συγχώρεσε τον Διώκτη σου και μην επιζητείς τον Κολασμό του.
Είναι οφθαλμοφανές, πως το βαθύτερο πνεύμα αυτών των βασικών πνευματικών μηνυμάτων κινδυνεύει να προσλάβει «χροιά οιονεί πολιτικής παρέμβασης».
Ακριβώς μέσω της «συνιστώμενης Μη-παρέμβασης».
Πχ πως είναι δυνατόν να τα βάλεις με τον Διεφθαρμένο Πολιτικό (φονιά του Λαού του) όταν αυτός μετατρέπεται σε «όργανο Θεϊκού Σχεδίου» το οποίο σου έστειλε όλα αυτά τα δεινά μέσω αυτού του οργάνου του;
(Πολύ «βολικό για κάποιους» θα μπει κανείς στον πειρασμό να πει, σωστά;)...
Θέλει δεν θέλει λοιπόν η Εκκλησία, είτε με την συνειδητή παρέμβασή της (πχ εποχή μακαριστού Χριστόδουλου) είτε σήμερα με την ηχηρή συνειδητή Μη-παρέμβασή της, ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ Πολιτικά και μάλιστα ΙΣΧΥΡΑ.
Αυτό ήταν ένα μικρό εισαγωγικό παράδειγμα. Ας δούμε όμως με πιο πολλές λεπτομέρειες τα δύο βασικά πολιτικοκοινωνικά πεδία όπου ξεδιπλώνεται αυτή η «ιδιόμορφη κατάσταση».
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σήμερα δύο ογκώδη κοινωνικά προβλήματα. Αλληλένδετα.
- Μια ιδιαζόντως μεγάλη ισλαμική παράνομη μετανάστευση/εισβολή.
- Και βεβαίως, την κοινωνικοοικονομική Κρίση, η οποία εδράζεται στην ως το μεδούλι Διαφθορά που μαστίζει την Ελληνική Πολιτεία. Με προεξάρχοντες τους πάσης φύσεως Πολιτικοοικονομικούς παράγοντες – ελίτ της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Εκκλησία έχει δηλώσει επανειλλημμένα – τα τελευταία χρόνια – πως δεν ασχολείται με την Πολιτική και τα Δημόσια Πράγματα.
Οπότε, τα της Διαφθοράς τα αφήνει άνευ «επιθετικού χειρισμού».
Προφανώς στο πνεύμα του ότι «...για να υφίσταται αυτή η διαβολική κατάσταση κάποιο λόγο θα έχει ο Θεός, άρα είναι καλώς καμωμένη. Αν πάψει να είναι χρήσιμη για το Σχέδιο του Θεού τότε θα βρει αυτός τρόπος να την εξαλείψει...» Βεβαίως, ΚΑΙ αυτή η «Ιερατική Στάση Ζωής» - μη Παρέμβαση - παράγει «Πολιτικοκοινωνικά αποτελέσματα» του τύπου:
δεν αναμειγνύομαι, σε αφήνω ξέφραγο Πολιτικέ κλέφτη να κάνεις ότι ασχήμια σου καπνίσει και άσε τον Θεό να βγάλει άκρη μαζί σου...
Με το θέμα της Μαζικής Παράνομης Μετανάστευσης/Εισβολής όμως;
Εκεί ασχολείται με την ανθρωπιστική της υπόσταση.
Από την φύση της είναι υποχρεωμένη να ασχοληθεί με τον άνθρωπο. Θα τον περιθάλψει, θα τον ταϊσει, άσχετα εάν αυτός που θα τα δεχτεί αυτά είναι ένας συγκεκαλυμμένος (ή ακόμη και οιονεί) εκπαιδευμένος φονιάς εν υπνώσει που ήρθε εδώ με σκοπό σύντομα να κάνει τα αίσχη που κάνουν οι φονιάδες μουτζαχεντίν όπου ανακατεύονται.
Άσχετα αν με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να θρέφει φωλιά με φίδια, η Εκκλησία συνεχίζει να τον περιθάλπει. Διότι αυτή είναι η Φύση της. Κι αυτό είναι κατανοητό και σεβαστό.
«Καμία διάκριση σε όποιον έχει την ανάγκη μας»
Κυριακή, 19/1/2014
«...Καθαρό μήνυμα απέναντι σε νοοτροπίες ξενοφοβίας και ρατσισμού έδωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος από τον ιερό ναό Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, στα Κάτω Πατήσια...........
......Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της ευαγγελικής περικοπής για το θαύμα που έγινε στους δέκα λεπρούς, ο Αρχιεπίσκοπος έκανε λόγο για τους κοινωνικά αποκλεισμένους της εποχής μας, δηλαδή στους οικονομικά ασθενείς και τους μετανάστες. Σε αυτούς ειδικά προέτρεψε ν’ απλώσουμε το χέρι, χωρίς δισταγμό. «Καμία διάκριση σε όποιον έχει την ανάγκη μας…όταν υπάρχει αγάπη, αυτή μας δείχνει τον τρόπο να βοηθήσουμε, χωρίς καμιάν εξαίρεση», υπογράμμισε με ένταση ο Αρχιεπίσκοπος, απευθυνόμενος στους πιστούς, που είχαν κατακλύσει το ναό....» http://www.agioritikovima.gr/eklisia-elados/37028-antiratitiko
Ταυτόχρονα με αυτή την ανακοίνωση και τις αυξημένες ανθρωπιστικές προσφορές Πολιτείας και Εκκλησίας προς το τεράστιο κύμα ισλαμιστών παράνομων μεταναστών, τα «ναυάγια μετά νεκρών» στο Αιγαίο/Μεσόγειο συνεχίζονται...
Θλιβερό, όντως...
Πλην όμως, υπάρχουν και κάποιες άλλες στατιστικές προβλέψεις που λένε ότι με αυτό το ρυθμό «εισβολής ισλαμιστών παράνομων μεταναστών» και τον αντίστοιχο ρυθμό εξόδου Ελλήνων (αλλά και τους αντίστροφους ρυθμούς γεννητικότητας μεταξύ των δύο) σε λίγα χρόνια η πληθυσμιακή αναλογία θα είναι ακριβώς η ... αντίστροφη...
Θα ζήσουμε δηλαδή τότε καταστάσεις του τύπου 2 εκατομμύρια Έλληνες να προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα σε 20 εκατομμύρια Μουσουλμάνους...
Κι επειδή βεβαίως θα αρνούνται (και πολύ σωστά) οι Έλληνες ν’ αφήσουν την «πρωτοκαθεδρία στον τόπο τους» (προσοχή, για τα εγγόνια μας μιλάμε!) κι από την άλλη οι Ισλαμιστές ακολουθώντας την γνωστή τους ένοπλη τακτική (όταν είναι πλειοψηφία), ένας άγριος πόλεμος μέσα στον ίδιο μας τον τόπο θα φουντώσει...και ούτε λίγο ούτε πολύ οι Έλληνες (τα εγγόνια μας, ξαναλέω) θα κατηγορούνται διεθνώς για .... «απαρτχάϊντ»...οι «λίγοι» (Έλληνες) που ένοπλα και δικτατορικά καταπιέζουν τους πολλούς (ισλαμιστές)...τους οποίους θα έχουν κληρονομήσει από μας!!! Και τις φωτισμένες ηγεσίες μας...
Εκεί το πάνε, όχι μόνον Αριστερά και Νεοφιλελεύθεροι (εσκεμμένα) αλλά δυστυχώς και η Εκκλησία...η τελευταία άθελά της βεβαίως και σαφώς αγόμενη από καθαρά ανθρωπιστικά κίνητρα...
Κι αν οι πρώτοι είναι εγκληματικά αφελείς ενώ οι δεύτεροι εγκληματικά αδιάφοροι για οτιδήποτε που δεν είναι «χρήμα», οι τελευταίοι συνηγορούν εκόντες άκοντες σε ένα έγκλημα (γενοκτονία Ελλήνων) ακολουθώντας έναν Χριστιανικό Ουμανισμό δίνοντας βάρος μόνον στην μια οπτική και όχι στην άλλη...
πχ ναι, δεν μπορείς να μην στηρίξεις αυτόν που πεινάει και νοσεί, άσχετα του χρώματός του, αλλά ταυτόχρονα – όταν βλέπεις ότι έχεις μπροστά σου μια «διεθνή πολιτική ισλαμικής εισβολής» τι κάνεις για να το αντιμετωπίσεις σε διεθνές επίπεδο; Ποιά είναι η τελευταία διπλωματική/διερευνητική αποστολή που έστειλες ως Ελλαδική Εκκλησία στη Συρία, στο Λίβανο, στο Ιράν, στη Σ. Αραβία, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και στο Μπαγκλαντές, στην Αφρική, στην ΕΕ;
Πως θέτεις ενώπιον των ευθυνών τους τους εγχώριους υπεύθυνους γι’ αυτήν την εκληματική πολιτική;
Επίσης, δεν παρατηρείς ότι η βοήθεια που τους δίνεις είναι ένα σοβαρό κίνητρο για να εισβάλλουν ομαδόν στην χώρα;
Δεν σου έχουν δείξει Άγιε Άνθρωπε του Θεού ποιά μοίρα σε περιμένει απ’ αυτούς μόλις θεριέψουν και γίνουν πλειοψηφία; Δες τι γίνεται στην Συρία. Δες πως αποκεφαλίζουν τους Ιερείς και τους Χριστιανούς εκεί. Δεν βλέπεις ότι με αυτήν σου την «ανθρωπιστική συμπεριφορά» γίνεσαι συνένοχος στην σφαγή και την εξόντωση του λαού σου;
Συνέχισε αν θέλεις την ανθρωπιστική σου στάση έναντί τους, αλλά ταυτόχρονα πρέπει ν’ αναγνωρίσεις ότι μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείς και αρνητικές συνέπειες για τον τόπο σου. Τον λαό σου και την κοινωνία σου.
Κατά κάποιον τρόπο, το αίμα των εγγονών μας είναι ΚΑΙ στα χέρια σου.
Τα ίδια χέρια που σήμερα δίνουν, προσφέρουν Ζωή, ταυτόχρονα την αφαιρούν από τα δικά μας εγγόνια γιατί την προσφέρουν στους μελλοντικούς σφαγείς τους.
Άρα, πρέπει να βρεις τον τρόπο να ισορροπήσεις αυτές τις «θανάσιμες παρενέργειες» από την δράση σου. Δεν ξέρω πως. Η υπερχιλιόχρονη πολύπειρη «Βυζαντινή Μυστική Πολιτική» σας όμως σίγουρα το ξέρει. Το πως θα παρέμβετε - δημόσια ή/και διακριτικά - για να το επιτύχετε το γνωρίζετε δε καλύτερα από τον καθένα.
Εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρω αν χαριτολογούσε ή μιλούσε σοβαρά ο Άγιος Αυγουστίνος όταν έλεγε:
«...Κύριε, χάρισέ μου εγκράτεια και αγνότητα, αλλά όχι ακόμα...» αλλά ίσως στην Ελληνική περίπτωση ταιριάζει άψογα.
Θυμηθείτε επίσης πως οι Χριστιανοί που έδωσαν τροφή και περίθαλψη στις «πρώιμες ορδές Σελτζούκων Μεταναστών» στα βάθη της Ανατολίας και γενικότερα στο Βυζάντιο προετοίμασαν απλά την καταστροφή του Μάτζικερτ το 1074 μΧ. Καταδικάζοντάς μας ΟΛΟΥΣ όχι μόνον μέχρι και σήμερα αλλά δυστυχώς η εφιαλτική αυτή καταδίκη θα εξαπλωθεί σε βάθος χρόνου ως και τα τρισέγγονά μας.
Η Πολιτική Μη Παρέμβασης της Εκκλησίας στην Διαφθορά της Πολιτείας
Η συστηματική Διαφθορά των Πολιτικών και εν γένει των ηγεμονευόντων τάξεων της Ελλάδας επί δεκαετίες άφησε πίσω της Χάος. Την καταστροφή που βιώνουμε σήμερα.
Η Εκκλησία αρνείται και πάλι να παρέμβει πολιτικά.
Πλην εξαιρέσεων αξιέπαινων, δυναμικών κι « ευχάριστα επίμονων» Αρχιερέων της, συνολικά αρνείται να στηλιτεύσει και να πολεμήσει τα κακώς κείμενα της Διεφθαρμένης Δημόσιας Ζωής του τόπου.
Αρκείται και πάλι στην εφαρμογή του ανθρωπιστικού έργου της.
Δηλαδή, Φιλανθρωπικό έργο.
Ένα πιάτο φαγητό σε ΟΠΟΙΟΝ το χρειάζεται. Ενίοτε και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε κάποιους λίγους Έλληνες όμως.
Μαζί με τους Νεοσελτζούκους βεβαίως.
Υπήρξαν περιστατικά όπου σε Έλληνες Πολίτες ζητήθηκαν εκκαθαριστικά εφορίας, χαρτιά απορίας, βεβαιώσεις Δήμων, κλπ. Αυτά ποτέ δεν ζητήθηκαν από τους Ισλαμιστές Μετανάστες όμως.
Εκεί λοιπόν εξαντλείται ο ρόλος της Εκκλησίας; Φιλανθρωπία και δη υπό όρους;
Και μάλιστα μια φιλανθρωπία που λόγω εκτεταμένης εισόδου εξαθλιωμένων ισλαμιστών μεταναστών, όταν φτάνει, φτάνει περιορισμένη στα χέρια των εσχάτως εξαθλιωμένων Ελλήνων.
Για να γίνουν δε αντιληπτά τα μεγέθη, αρκεί να πούμε ότι ακόμη κι αν έχει ανάγκη σήμερα ένας πάμφτωχος Έλληνας να καταφύγει στην επαιτεία, πόσοι θα του δώσουν σημασία;
Έχει χορτάσει πια το μάτι του Έλληνα από τα μιλιούνια των εισαγόμενων επαιτών. Πολλοί δε εξ’ αυτών επαγγελματίες. Κι όσον αφορά σ’ αυτούς τους τελευταίους, καλά κρατεί και το «εγχώριο προιόν».
Να θυμίσουμε εδώ πως το 2008 Ανώτατο Δικαστήριο στην Ιταλία αθώωσε αθίγγανους επαίτες με το σκεπτικό ότι η επαιτεία αποτελεί «ιστορική τους κληρονομιά και παράδοση»!
Πόσο κοντά είμαστε άραγε και στην «πολυπολιτισμική Ελλάδα» σε μια τέτοια απόφαση;
Και βλέποντας κάτι τέτοια ο Έλληνας Πολίτης γιατί να δώσει πλέον εμπιστοσύνη στην όποια πολιτική φιλανθρωπίας (απ’ όπου κι αν προέρχεται);
Γιατί να συμμετάσχει στους εράνους όταν αρχίζει να πιστεύει ότι όλα αυτά πηγαίνουν πρώτον όχι σε Έλληνες και δεύτερον (πιθανόν) κυρίως σε «επαγγελματίες»; Όπου το «επαγγελματίας» μπορεί να σημαίνει είτε «επαίτης» είτε «ξένος εισβολέας». Και μάλιστα «αποδεκτοί και οι δύο από την Πολιτεία»...
Που είναι η Δικαιοσύνη εδώ;
Ξανά ο Άγιος Αυγουστίνος παρεμβαίνει εύστοχα από τους αρχαίους χρόνους του:
«...Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε. Χώρια που αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;»
Αυτές οι καίριες κουβέντες του εξέχοντος Αγίου (Ορθοδοξίας και Καθολικισμού) άραγε δεν αποτελούν Δημόσια/Πολιτικοκοινωνική παρέμβαση ακατάβλητη στο πέρασμα του χρόνου;
Κι αφού βλέπει – καιρό τώρα - το «κενό» στην Δικαιοσύνη και την Πολιτική (αυτά που εντοπίζει και ο Άγιος/Ιερός Αυγουστίνος) γιατί επέλεξε να «μην παρέμβει» η Εκκλησία;
Δεν παρατηρεί πως ακόμη και η εσκεμμένη «Μη παρέμβασή» της μετατρέπεται σε «οιονεί παρέμβαση» και επιφέρει σοβαρά πολιτικοκοινωνικά αποτελέσματα;
Ποιό θα είναι άραγε το επόμενο «πολυπολιτισμικό προιόν» που θα νομιμοποιηθεί στην ΕΕ - και στην Ελλάδα;
Η κοπή κλειτορίδας;
Ή ανθρωποφαγία;
Η μη αποδοχή μετάγγισης αίματος;
Η μη αποδοχή της στράτευσης;
Η Σαρία;
Η καταστροφή με οξύ του προσώπου μιας γυναίκας;
Ο ομαδικός βιασμός της ως ποινή;
Ή η μαστίγωση, ο αποκεφαλισμός, ο λιθοβολισμός και ο απαγχονισμός/λυντσάρισμα;
Αυτό είναι λοιπόν η αποδοχή του πολυπολιτισμού; Συνειδητοποιεί η Εκκλησία πόση ευθύνη φέρει για την εγκαθίδρυση αυτού του (ισλαμικής επιρροής κυρίως) πολυπολιτισμού;
Γνωρίζει καλά η Εκκλησία πως το «εισαγόμενο κοινωνικό σύνολο» που θρέφει δια της φιλανθρωπίας φέρει «συγκεκριμένα πολιτισμικά χαρακτηριστικά».
Και ξέρει πολύ καλά ότι μέσα τους φέρουν πολλά από τα παραπάνω οικτρά αντιανθρωπιστικά/αντιπολιτισμικά στοιχεία.
Ο εξαθλιωμένος Έλληνας Νεοκολήγος (και χωρίς καμία διάθεση αυτόκλητα θεολογούντος) προσπαθεί πάντα, με τον λαϊκό ανεπιτήδευτο τρόπο του να υπενθυμίζει στους Ιερείς του:
«...το δίκαιο δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το συμφέρον του δυνατού...» (Πλάτων)
Δυστυχώς όμως η Εκκλησία αντί να τον στηρίξει σθεναρά στην αντιμετώπιση αυτών των διεφθαρμένων πανίσχυρων θηρίων που τον καταστρέφουν, επιλέγει την «Μη παρέμβαση» και την μεταφορά του «...λογίζειν και πράττειν...» στο μεταφυσικό επίπεδο μέσα πχ από σχετικά βιβλικά κηρύγματα:
«...ο δρόμος του κακού και η πορεία του παρανόμου θα εξολοθρευτούν όταν ξεσπάσει η οργή του Θεού, Παλαιά Διαθήκη, Παροιμίες ΚΕ’, 16»
«...Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται...»
Κατά Ματθαίον, ε’
Ναι, σαφώς και υφίσταται η Μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων. Υπάρχει όμως κι ένας αγώνας άνισος, αγώνας της καθημερινότητας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα η φτωχολογιά δεν χρειάζεται μόνον ηθική και πνευματική στήριξη. Χρειάζεται πχ την άμεση ενεργοποίηση της Ισχύος της Εκκλησίας ως προς την αντιμετώπιση της Διαφθοράς των Ηγεμονευόντων αυτόν τον τόπο.
Αν ας πούμε, υπήρχε σαφής και δημόσια επιθετική στήριξη/πίεση των Δικαστών (από μέρους της Εκκλησίας) στο να καταδιώξουν αμείλικτα τη Διαφθορά (απ’ όσο ψηλά κι αν προέρχεται) θα είχε αρχίσει η «επίθεση των Δικαστών» πολύ πολύ νωρίτερα και βεβαίως σήμερα θα ήταν πολύ πολύ «βαρύτερη».
Και όχι απλά.... «σημειολογική» και «συμβολική» όπως είναι σήμερα....
Πολλά θα μπορούσαν να κάνουν για να έχουν συμβάλλει στην αποκάθαρση αυτού του τόπου...όπως και στην υπεράσπιση Εθνικών θεμάτων....
Αλλά μόνον κάποιοι ελάχιστοι Αρχιερείς το έπραξαν...άλλοι με έντονες και ιδιαίτερης δημοσιότητας δράσεις...
Κι άλλοι με χαμηλού μεν προφίλ δράσεις πλην όμως ενέργειες υψίστου ιστορικού - πατριωτικού συμβολισμού σε μια εποχή που η κοινωνία μας έχει τόση πολλή ανάγκη απο τέτοιους «κορυφαίους Συμβολισμούς». Τέτοια ενέργεια ήταν πχ η ανέγερση στο Διδυμότειχο (για πρώτη φορά) Ι. Ναού αφιερωμένου στον τόσο «συμβολικό και πολυσήμαντο» Βυζαντινό Βασιλέα και Άγιο Ιωάννη Βατάτζη (http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/01/blog-post_9045.html και http://www.gerontasnektarios.gr/2013/03/78.html )
Ταπείνωση Εγωισμού και «Μη Γογγύζειν» vs κοινωνικής αντίδρασης στα εγκλήματα των επιτήδειων και των ισχυρών
Αυτό το «Μη γογγύζειν...» θα μπορούσε να ονοματισθεί και «Δίνη»...και ως «Δίνη» έχει την ικανότητα να προκαλεί και κάποια «απόνερα»...
Για να δούμε λίγο τις «πολιτικές διαστάσεις» αυτής της ομολογουμένως σοβαρής Χριστιανικής Μεταφυσικής Επιταγής.
Το άτομο/κοινωνία δυσαρεστείται από κάτι/κάποιο πρόβλημα, διαμαρτύρεται, μάχεται και το πρόβλημα κάποια στιγμή αντιμετωπίζεται.
Ο «γογγυσμός» (ως αποτέλεσμα δυσφορίας), δηλαδή, λειτουργεί σαν εσωτερική (αυτο)υποκίνηση για να κινητοποιηθεί το άτομο ως προς την επίλυση του προβλήματος.
Πχ Γογγύζει το άτομο/κοινωνία για την εγκληματικότητα, φωνάζει/διαμαρτύρεται αγανακτισμένο στην Πολιτεία/πολιτικούς και τους υποχρεώνει με αυτό τον τρόπο να πάρουν μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Εάν δεν «γόγγυζε», αυτό θα σήμαινε πως άτομο και κοινωνία θα βίωναν μια «απάθεια» και μια «μη δράση» του ατόμου, μια «μη ενεργοποίησή» του προς την «αντίδραση/απαίτηση επίλυσης προβλημάτων» από την ηγεσία τους.
Αυτό το μοντέλο ψυχοκοινωνικής ανακλαστικής αντίδρασης υπονοεί ότι αν εκλείψει ο «γογγυσμός» είναι σαν να εκλείπει ο «θυμός» και συνεπώς είναι σαν να εκλείπει το βασικότερο «καύσιμο αυτοϋποκίνησης» του ατόμου για «δράση/αντίδραση» προς αυτό που του δημιουργεί πρόβλημα...
Σε τέτοιες μέρες Κρίσης λοιπόν, όπου όλα (μαζί και ζωές εκατομμυρίων φτωχών Ελλήνων) εξαρτώνται από το πόσο γρήγορα θ’ αποφασίσουν αυτοί οι κακοπαθημένοι Πολίτες να κινητοποιηθούν επιτέλους και να πάρουν την αλλαγή της κοινωνίας τους στα χέρια τους, υπάρχει κίνδυνος να προσλάβουν το παραπάνω ως εξής:
Ότι και να σου κάνουν αυτοί εκεί πάνω, μην γογγύζεις, αποδέξου τα όλα ως καλώς εννοούμενη ψυχωφελή ταπείνωση του εγωισμού σου και μην αντιδράς σε τίποτα. Άστους να σου πάρουν την σύνταξη, την περίθαλψη, το σπίτι, το ρεύμα, την τελευταία μπουκιά των παιδιών σου...εσύ απλώς συγχώρεσέ τους...αυτό προτάσσει η Σωτηρία της Ψυχής σου...
Ναρκοπέδιο.....
Γιατί εκτός από τον Ουρανό υπάρχει και το Εδώ θα πει ο φτωχός κακοπαθημένος πολίτης που κάθεται με τα παιδιά του στο πεζοδρόμιο ενώ βλέπει τους δικαστικούς κλητήρες να του πετάνε τα έπιπλα από το σπίτι...μαζί με αυτόν και την οικογένειά του...
Κι αυτός θα πρέπει – αντί να τους σπάσει το κεφάλι – να τους συγχωρήσει κι από πάνω;
Κάτι δεν κολλάει εδώ, προφανώς...
Ταπείνωση; Μάχη κατά του Εγωϊσμού; Ναι, εντάξει, να Χαριτωθεί ο Άνθρωπος...
Αλλά όχι και να σκύψει το κεφάλι να του το κόψουν είτε τα ντόπια καθάρματα είτε τα μιλιούνια των πονηρών επίβουλων αλλόθρησκων εισβολέων...
Όχι «Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω...». Όχι «...αν σε χτυπήσει στο ένα μάγουλο (πχ ο διεφθαρμένος Πολιτικός) γύρισε και το άλλο...»
Ναι, να κυριαρχήσει ο Εσωτερικός, ο Πνευματικός Αγώνας, όχι όμως με σκληρό αντίτιμο ν’ αφεθούν όλοι αυτοί οι εγκληματίες που τσάκισαν αυτή τη χώρα ελεύθεροι να συνεχίσουν τα αίσχη τους σκοτώνοντας αυτό τον λαό...
Εκτός από το να σώσει την Ψυχή του αυτός ο έρμος πρέπει να σώσει και το σπίτι του. Να μην του το πάρουν οι κλητήρες αυτών των αχρείων εγκληματιών που γέννησαν αυτά τα αίσχη που ζούμε σήμερα.
Και για να προστατέψει το σπίτι του εκτός από γενικά ευχολόγια χρειάζεται και κόσμο να σταθεί δίπλα του.
Που είναι η ενορία του και η Ιερά Σύνοδος σ’ αυτή την δύσκολη στιγμή του φτωχού;
Οι Ιεράρχες που κατάφεραν να κρατήσουν τον Εσωτερικό τους Αγώνα χωρίς να θυσιάσουν όμως και την Ιερά Αγανάκτηση κατ’ αυτών που κατέστρεψαν και καταστρέφουν αυτό τον τόπο έχουν μέγα χρέος να διδάξουν τούτο ως «ενδιάμεση» Πνευματική Στάση Ζωής και στον λαό τους...
«...και τούτο ποιείν και τ’ άλλο μη αφιέναι...»
Παρεμπιπτόντως:
Οι Αρχιερείς μας είχαν την ευκαιρία πρόσφατα να προσδώσουν στην Ιερά Σύνοδο ένα εύρος πιο «μαχητικό». Αρκεί να έκαναν τις κατάλληλες «αποδοχές» νέων Αρχιερέων.
Επέλεξαν να μην το κάνουν.
Το μήνυμα ήταν σαφές.
Η Εκκλησία θα συνεχίσει να μην έχει λόγο στην αντιμετώπιση/θεραπεία της διαφθοράς του Δημόσιου Βίου.
Ούτε προτίθεται να αντισταθεί στην Παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Ούτε στην απώλεια Εθνικών Εδαφών μας.
Ούτε στην απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Ούτε...ούτε...ούτε....
Και όποιο μέλος της τολμήσει να ασχοληθεί μ’ αυτά θα πληρώσει το τίμημα...ή μήπως το «επιτίμιο»;
Ένα από τα «επιτίμια» είναι προφανώς να μην γίνει αποδεκτός από την Αγία Οικογένεια των Αρχιερέων.
Η εκλογή του άλλωστε θα σήμαινε έναρξη μιας νέας εποχής «Δυναμικών Παρεμβάσεων» της Εκκλησίας στα Δημόσια Πράγματα...
Οφθαλμοφανές...
Προφανώς, δεν έχουν καταλάβει πόσο κοντά είμαστε σε μια γενικευμένη ένοπλη αντιπαράθεση...όχι μόνον εμφύλιο....όχι μόνον εξωτερικό πόλεμο...
Δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ιστορικά σε τέτοιες καταστάσεις η Εκκλησία πάντα χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα.
Τους «Πολεμιστές» και τους «Ήσυχους». Αυτούς που δεν «ρίσκαραν» να αντιπαρατεθούν με τους Προύχοντες και τους Ισχυρούς.
Στους δεύτερους όμως, η κοινωνία, μετά την βίαιη, αιματηρή αλλαγή των πραγμάτων δεν επιφύλασσε ποτέ ωραία εξέλιξη...
Η ηγεσία της Εκκλησίας έχει την συνολική ευθύνη της παραπάνω κατάστασης.
Θα πρέπει όμως να της αναγνωριστεί πως προσπάθησε – έστω και «χαλαρά» - να «εισαγάγει» αυτό το «Νέο Αίμα», το πιο «Μαχητικό Αίμα» στις τάξεις των Αρχιερέων...
Έστω και αν η ίδια δεν συμφωνεί με το Πνεύμα των Δυναμικών Παρεμβάσεων...
Κι αυτό κάνει ακόμη πιο έντιμη και γενναία την προσπάθειά της.
Κρίμα που δεν τα κατάφερε...οι «ισορροπίες» προφανώς ήταν πολύ «ρευστές»....κρίμα...μια μεγάλη ευκαιρία να γίνει «πιο μαχητική» η Ιερά Σύνοδος απωλέσθηκε...
Παρ’ όλα αυτά καλό είναι να θυμόμαστε όλοι:
«...Ο Σιωπών Δοκεί Συναινείν...»
