Έχουμε αλλοτριωθεί ως άτομα κι ως πολίτες αυτής της χώρας. Έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και είναι καιρός να αλλάξουμε ρότα διότι τα γεγονότα είναι τέτοια που μας ξεπερνούν.
Κυρίως, όμως, αυτοί που πρέπει να αλλάξουν είναι οι πολιτικοί μας. Όχι μόνο οι κυβερνώντες, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα.
Χάνουμε καθημερινά φαιά ουσία για θέματα που τελικά δεν έχουν και τόση σημασία. Όχι ότι δεν πρέπει να προβάλλονται, αλλά είναι τόσο συγκλονιστικά αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα, που τελικά είναι καιρός να αναθεωρήσουμε όλοι, πολιτικοί και πολίτες, τις προτεραιότητές μας.
Την ίδια στιγμή που κάποιος Συριζαίος αποκαλούσε τα Ίμια… Καρντάκ. Την ώρα που περιμένουμε να δούμε αν οι αγρότες δε θα κλείσουν τους δρόμους και οι ναυτεργάτες δε θα μπλοκάρουν τα λιμάνια.Τη στιγμή που ασχολούμαστε περισσότερο απ’ ότι πρέπει με το αν κάποια κακομαθημένα πλουσιόπαιδα «έκαψαν φλάντζες» και το ‘ριξαν στα Καλάσνικοφ και τις ληστείες. Και την ίδια στιγμή που ασχολούμαστε με το στικάκι του Παπακωνσταντίνου, στην Ελλάδα εξελίσσεται μια κοινωνική τραγωδία.
Την είδαμε σε όλο της το μεγαλείο στην οδό Αχαρνών, έξω από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης όπου εκατοντάδες χέρια ικέτευαν για μια σακούλα πορτοκάλια, για λίγα μαρούλια και για δύο-τρία πράσα.
Δεν την είδαμε μόνο εμείς. Την πήραν τα ξένα πρακτορεία και την έκαναν φωτογραφία της ημέρας, όπως ο Guardian και το Reuters. Το κοινωνικό κραχ μεταφέρθηκε σε όλο τον πλανήτη. Μπορεί εμείς εδώ να μη βλέπουμε τι γίνεται δίπλα μας, τουλάχιστον ας ευαισθητοποιηθούν οι ξένοι που μας έφεραν μέχρι εδώ.
Δεν είναι μόνο αυτοί που σχημάτισαν ουρές για τα δωρεάν λαχανικά. Καθημερινά στα συσσίτια της Εκκλησίας και των δήμων καταφεύγουν άνθρωποι που κάποτε ήταν νοικοκυραίοι. Έμποροι, ευυπόληπτοι επιχειρηματίες, υπάλληλοι με καλούς μισθούς, οικογενειάρχες που έχασαν τα πάντα.
Ακόμη και πρώην πλούσιοι που ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια και παίρνουν τις σακούλες λέγοντας ότι τις θέλουν για φτωχούς ενώ τις χρησιμοποιούν οι ίδιοι.
Το Reuters έκανε ολόκληρο ρεπορτάζ για την εικόνα της χώρας. Δημοσίευσε την ιστορία ενός 56χρονου Έλληνα, που χτυπήθηκε από την κρίση, κάνοντας λόγο για έναν «ρακοσυλλέκτη που σπάει τα ταμπού για να επιβιώσει».
Πρόκειται για τον Δημήτρη (δεν έκανε γνωστό το επώνυμό του) ο οποίος ήταν οικοδόμος για 42 χρόνια. Η ανεργία τον ανάγκασε να γίνει ρακοσυλλέκτης για να συντηρήσει την οικογένειά του, αφού είναι παντρεμένος με δύο παιδιά.
«Στην αρχή κάλυπτα το πρόσωπό μου. Δεν ήθελα να με αναγνωρίζουν οι άνθρωποι. Ντρεπόμουν. Ήταν δύσκολα, αλλά τελικά μπήκα στο πνεύμα. Τι άλλο να κάνεις όταν δεν υπάρχει δουλειά;».
«Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, αλλά μπορούμε ακόμη να προσπαθήσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς» αναφέρει επισημαίνοντας ότι αναζητά πιο πολύτιμα σκουπίδια στις πλουσιότερες περιοχές της Αθήνας.
Ο 56χρονος αναφέρει ότι οι γείτονές του δεν τον αντιμετωπίζουν απαξιωτικά, αλλά τον επιδοκιμάζουν ενώ αρκετές φορές οι περίοικοι τον φωνάζουν για να του δώσουν οι ίδιοι άχρηστα σε αυτούς αντικείμενα.
Ο ίδιος τονίζει ότι το γεγονός πως είναι Έλληνας τον βοηθάει πολύ αφού η αστυνομία δεν τον ενοχλεί σε αντίθεση με τους αλλοδαπούς.
«Ο τζίρος της ημέρας μπορεί να είναι ελάχιστος ή πολύ καλός, από 10 ως 200 ευρώ» αναφέρει.
Κανείς δεν λέει να ξεχάσουμε τα υπόλοιπα σοβαρά θέματα. Και η λίστα Λαγκάρντ είναι θέμα και τα Ίμια να αποκαλούνται Καρντάκ από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως είναι καιρός να ξυπνήσουμε όλοι από το λήθαργο. Δίπλα μας εκτυλίσσεται μια εθνική τραγωδία, όμοια μ΄αυτή που έζησε η χώρα στην κατοχή και στα ταραγμένα χρόνια του εμφυλίου.
Αν συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, θα δούμε χειρότερα. Όμως, είναι συγκλονιστικό να βλέπεις αυτά τα απλωμένα χέρια. Δεν πάει άλλο.
