Μέχρι σήµερα γνωρίζαμε για «προληπτικούς» πολέμους, «προληπτικές» προσαγωγές κ.λπ. Τώρα μάθαμε και τις «προληπτικές» επιστρατεύσεις. Τα όπλα στα οποία προσφεύγει η εκάστοτε ηγεσία – εν προκειμένω η τρικομματική – μόλις αισθανθεί ότι απειλείται με οποιονδήποτε τρόπο η εξουσία της είναι, ως φαίνεται, ανεξάντλητα.
Αυτό που δεν είναι ανεξάντλητο, όμως, είναι το δημοκρατικό κεφάλαιο της χώρας. Δυστυχώς, όσο επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να υποκύπτουν στις σειρήνες μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας με μοναδικό στόχο την έξαρση του κοινωνικού αυτοματισμού, οδεύουμε μαθηματικά προς την, έστω άτυπη, κατάλυση της Δημοκρατίας.
Η φαντασία γενικότερα - στην ερμηνεία του διεθνούς και εθνικού Δικαίου στη συγκεκριμένη περίπτωση -μπορεί να μην έχει όρια. Η Δημοκρατία όμως έχει. Και αν εμείς οι ίδιοι δεν ξεσηκωνόμαστε όταν αυτά τα όρια εξευτελίζονται, προτάσσοντας πάντα μια α λα καρτ δικαιολογία του τύπου «ναι μεν, αλλά», τότε βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε… τα μάτια μας υποθηκεύοντας την αξιοπρέπειά μας και τελικά το μέλλον μας.
Οι εργαζόµενοι στο μετρό δεν ήταν παρά «βύσματα», οι απλήρωτοι ναυτεργάτες «τραμπούκοι», οι εκπαιδευτικοί «ανεύθυνοι» που παίζουν με το μέλλον των παιδιών μας.
Για όλους υπάρχει μια λιγότερο ή περισσότερο «πιασάρικη» δικαιολογία που μας επιτρέπει να τους στείλουμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας και μειωμένο το προσωπικό μας ρίσκο, στον διάολο… ή μάλλον στις τάξεις ενός ιδιότυπου «στρατού» με αποκλειστικό έργο τη διασφάλιση της κυβερνητικής επιβίωσης.
Θα πείτε: Ναι, αλλά η «κοινή γνώμη» διαφωνεί με την απεργία της ΟΛΜΕ εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Και λοιπόν; Από πότε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων καθορίζουν τον σεβασμό ή όχι του Συντάγματος και, εν τέλει, της Δημοκρατίας;
Τέλος πάντων, το σημαντικότερο που πρέπει να απαντήσουμε, ως πολίτες αυτής της χώρας, δεν είναι «από πότε» μας συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν, αλλά «έως πότε» θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και θα μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα (ή μάλλον με την κάννη του κοινωνικού αυτοματισμού στραμμένη στην κατεύθυνση του… διπλανού μας).
