Τυχεροί, πραγματικά, εμείς οι δάσκαλοι της νεολαίας, αφού διδάσκουμε από Αντιγόνη, το αιώνιο σύμβολο της ανυπακοής, μέχρι τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Δ. Σολωμού και το «Αντισταθείτε» του Μ. Κατσαρού. Τυχεροί ανεξαρτήτως ειδικότητας , αφού κάθε «μάθημα» μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση ελεύθερων και σκεπτόμενων πολιτών, παρόλο που το σύστημα επιδιώκει να είμαστε ιμάντες μεταβίβασης της κυρίαρχης ιδεολογίας και το σχολείο να παρέχει αποσπασματικές γνώσεις – δεξιότητες, όπως είναι η μόδα που στην ούγια γράφει ΕΕ και ΟΟΣΑ.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκινήσει η Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας για να πάρει τη μεγάλη απόφαση. Οι χθεσινές Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών όλης της χώρας, οι πιο μαζικές της τελευταίας, τουλάχιστον δεκαπενταετίας, στέλνουν μήνυμα, όχι μόνο προς την κυβέρνηση, αλλά και την κοινωνία: όταν η βαρβαρότητα επελαύνει, η αντίσταση είναι καθήκον.
Αναπόφευκτη η αναγκαιότητα να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με αίμα και μακροχρόνιους αγώνες την ώρα που οι εντολοδόχοι των ξένων επικυρίαρχων εφαρμόζουν τις εντολές της ΕΕ και του ΔΝΤ βάζοντας και αυτή ακόμα την αστική δημοκρατία στον γύψο. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη σταθερή εργασία ορθώνοντας το ανάστημα μας σε αυτούς που θέλουν μαζικές απολύσεις και στρατιές ανέργων. Σε αυτούς που κυβερνάνε και μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς σύγχρονης δουλείας, χωρίς εργαζόμενους με δικαιώματα, αλλά απασχολήσιμους – σύγχρονους δούλους και στρατιές ανέργων και φτωχών. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους χωρίς διακρίσεις και το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Γιατί μετά τις πρόσφατες επιστρατεύσεις – που κατά παλαιότερη δήλωση του πρώην .Αντιμνημονιακού και νυν πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, αποτελούν «χουντικές μεθόδους»- των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ και τους Ναυτεργάτες, ήρθε η ώρα της προληπτικής επιστράτευσης των καθηγητών. Με άλλα λόγια όχι μόνο το δικαίωμα στην απεργία , αλλά ακόμα και η σκέψη για απεργία ποινικοποιείται!. Αλλά αυτά είναι υψηλά γράμματα για τις εκπορνευμένες γραφίδες των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και τις πνευματικές πόρνες του συστήματος. Αυτές έχουν αναλάβει επί πληρωμή να συκοφαντούν κάθε κλάδο εργαζομένων που προσπαθεί να αντισταθεί στην πολιτική που σκορπά τη φτώχεια, την ανεργία, τον πόνο και τη δυστυχία στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος» και της «σωτηρίας της πατρίδος».
Που βρήκαν αυτές οι πνευματικές πόρνες τον στενό συντεχνιασμό και το βόλεμα, όταν οι καθηγητές αποφασίζουν απεργία κόντρα στην επιστράτευση που τους φέρνει αντιμέτωπους με την τρομοκρατία και την απόλυση;
Τυχεροί εμείς οι δάσκαλοι, όταν καταφέρνουμε να κάνουμε «δασκάλους» μας τους μαθητές μας και να μαθαίνουμε από αυτούς. Ενδεικτικά αναφέρω την επιστολή του Κ. Μανίκα μαθητή,, από το 1ο ΓΕΛ Δραπετσώνας παραθέτοντας ορισμένα απόσπάσματα: «Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;
Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό, δεν περισσεύουν -όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;
Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;
Ποιος τον συκοφάντησε, τον απείλησε με επιστράτευση, απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;.
Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα -όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία-;
Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα -όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία-;
Δάσκαλοι μου, έχετε υποχρέωση απέναντι σ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ .
Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει.
Όποια υποχώρηση και να κάνετε, όποια νίκη της κυβέρνησης, θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.
Όποια υποχώρηση και να κάνετε, όποια νίκη της κυβέρνησης, θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.
Από αύριο κιόλας, καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ’ ένα τραγούδι, ένα σύνθημα : «εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες»
Όλοι μαζί για να αγωνιστούμε για δημόσια δωρεάν και ποιοτική παιδεία .
Όλοι μαζί για να ανατρέψουμε αυτούς που κλέβουν το γέλιο μας ,το γέλιο των παιδιών σας.»
Συμφωνώντας με τα παραπάνω βροντοφωνάζουμε: « Όλοι μαζί στην απεργία κόντρα στην επιστράτευση και την τρομοκρατία». Αυτό το «όλοι μαζί, όμως, έχει μεγάλη σημασία. Γιατί μόνο με όρους μαζικούς και ουσιαστική συμπαράστασης από τους εργαζόμενους και το λαό μπορεί να πραγματοποηθεί και να νικήσει η απεργία των καθηγητών. Στην πλειονότητά τους Κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, ακόμα και του χώρου της Αριστεράς δε στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, όπως έδειξε και η απόφαση της ΑΔΕΔΥ (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΠΑΜΕ) για τη χτεσινή 24ωρη απεργία που υπονομεύει τον αγώνα των καθηγητών, αν συνδυαστεί με την άρνηση για κήρυξη απεργίας την Παρασκευή, την πρώτη, δηλαδή μέρα της απεργίας των καθηγητών. Έχουμε γνώση, άλλωστε, από σκληρούς και παρατεταμένους αγώνες το 1998, το 1990, το 1997, το 2006, ακόμα και το 2008 που προτάθηκε απεργία διαρκείας. Γνωρίζουμε το ρόλο που έπαιξαν κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, εχθροί και φίλοι του κινήματος. Πόσοι φίλοι λειτούργησαν ως Πέμπτη φάλαγγα και συνεχίζουν στην ίδια ρότα.
Μπορεί στο διήμερο που απομένει να δημιουργηθεί ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης και, κυρίως, συμπαράταξης στους καθηγητές; Αυτό δεν είναι δεδομένο, αλλά ζητούμενο και μάλιστα δύσκολο, όσο και αν πιστεύουμε στη δυναμική της κίνησης των μαζών και πως μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά σε όλο τον κάμπο, όμως κάποιες φορές σβήνει στο πρώτο χλωρό φύλλο. Με μειοψηφικούς όρους και με αποσπασματικές και μεμονωμένες ενέργειες, ειδικότερα σήμερα, η απεργία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και να νικήσει. Ούτως ή άλλως η αναγκαιότητα της οργάνωσης του ενιαίου παρατεταμένου αγώνα παραμένει, γιατί μόνο έτσι, όπως αποδεικνύει η ιστορία των κοινωνικών αγώνων, μπορούμε να νικήσουμε!
* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και εκπρόσωπος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων στο Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε.
