Γιόρτασε το ρωμαίικο την Ανάσταση στηριγμένο στην πιο γενναία πλευρά της παράδοσής του. Το πιο θλιμμένο και για εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, το πιο μαύρο Πάσχα των τελευταίων δεκαετιών.
Είναι η ζωή μας σε αιχμαλωσία, διότι
είναι πολλοί οι άνεργοι, μεγάλη η φτώχεια, κάθε οικογένεια κάτι
θρηνεί, κάποια απώλεια∙ κάθε οικογένεια
κάτι φοβάται, τον κίνδυνο για το σπίτι, με το στεγαστικό που έγινε βαρίδι, το κεραμίδι που έγινε ταφόπλακα, κάθε οικογένεια
χτυπημένη σε κάτι απ΄αυτήν την αναίτια (εις ό,τι αφορά την
πραγματικότητα κι όχι τους
σχεδιασμούς) πανούκλα.
Κι έτσι δεν μπόρεσαν τα τραγούδια να στερεώσουν τη γιορτή, χωρίς το τσάμικο στα πόδια τους οι εορτάζοντες και τα ωραία λαϊκά στην καρδιά τους, άτονοι γιορτάσαμε, μόνον
οι πλούσιοι γιόρτασαν. Αυτοί έχουν να γιορτάζουν, ξέρουν να γιορτάζουν (ακόμα και οι νεόπλουτοι σιγά-σιγά μαθαίνουν), συνεχίζουν
να βγάζουν παρά μέσα στην κρίση και
από την κρίση. Φυσικά και γιόρτασαν.
Για τους άλλους, τους ηττημένους, το «φτώχια και καλή καρδιά» δεν είναι πλέον αρκετό. Το «η φτώχια θέλει καλοπέραση» δεν παρηγορεί. Έχει τσακισθεί η αρχοντιά του λαού. Διότι
η αρχοντιά του ήταν πάντα
οι ελπίδεςτου, και οι ελπίδες του έχουν φύγει για Μπέλσεν, για Νταχάου
δεν υπήρχε
περίσσευμα καρδιάς φέτος, μόνο σπασμωδικά λόγια παραμυθίας που ουδείς μας τα πίστευε. Κι αν είχε το τραπέζι αρνί και κόκκινα αυγά και παιδικές φωνούλες, είχε βάρος η ψυχή ανέργους κι ανθρώπους που τους έχουν κλέψει τη ζωή οι σκύλοι.
Και οι ευχές. Λιγοστές και φοβισμένες. Φοβισμένες να μη θυμίσουν
οικεία κακά. Και λιγοστές, τι να ευχηθείς; να ξαναβρεί ο άλλος δουλειά; να μην πεινάνε τα παιδιά; να μην πονάνε οι γέροντες; Ευχές χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς αέρα στα πανιά τους, ευχές ηττημένες που απλώς απεύχονταν το χειρότερο.
Σε έναν μήνα, περίπου 1.000.000 εργαζόμενοι θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται, καταργούνται δεκάδες επιδόματα, γύρω στις 45 κλαδικές συμβάσεις λήγουν, πολλοί πάρα πολλοί θα δουν το εισόδημά τους να μειώνεται ακόμα και κατά 40%!
Την ίδια ώρα τα ακίνητα των μικροϊδιοκτητών μπαίνουν στο στόχαστρο της Τρόικας και των ανδρεικέλων της. Ακριβώς μετά την εξάρθρωση της εργασίας,
το σπίτι του καθ΄ενός, ήδη βεβαρημένο με είκοσι φόρους, γίνεται
ο επόμενος στόχος των
αρπακτικών. Με την
αύξηση των αντικειμενικών αξιών στα ακίνητα και την είσοδο των αγρών στη φορολόγηση,
η γη θα αλλάξει χέρια, θα την αγοράσουν οι πλούσιοι.
Τους οποίους θα διευκολύνει η κυβέρνηση μειώνοντας κι από πάνω τους φόρους αγοραπωλησιών.
Το μόνον που γιόρτασε και γιορτάζει αυτές τις μέρες στη χώρα είναι η
προπαγάνδα. Κύματα «αισιοδοξίας» διατρέχουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, στημένα γκάλοπ,
τεχνικές δημιουργίας ελπιδοφόρου κλίματος, σαν να ‘χει ανοίξει ο κ.
Σαμαράς τον
Ασκό του Αιόλου και από μέσα να βγαίνει το
Κέρας της Αμάλθειας. Φιλότιμες στην ατιμία τους προσπάθειες.
Όμως, ο καθένας ξέρει τι κάνει
νιάου-νιάου στα κεραμίδια. Οι τράπεζες που πάνε να του φάνε το σπίτι. Η κυβέρνηση που του έφαγε τον μισθό. Νιάου-νιάου στα κεραμίδια κάνουν τα χαράτσια,
τα νέα μέτρα που ήδη
ετοιμάζουν, επειδή δεν απέδωσαν (!) τα τρέχοντα-οι
ίδιοι που τα πήραν και τα παίρνουν. Οι ίδιοι θρασύτατοι και ανάλγητοι,
νιάου-νιάου στα κεραμίδια κάνουν οι μαλακίες που μας λένε.
Ακόμα και η
«Γουώλ Στρητ Τζόρναλ» βρίσκει την κατάσταση στην Ελλάδα
απελπιστική. Ελάχιστη η μείωση του
χρέους. Στα έξι χρόνια η
ύφεση, μη ανατάξιμη η
ανεργία. Βρίσκει όμως και κάποια ενθαρρυντικά σημάδια η καλή εφημερίδα!
τι; Τις αποκρατικοποιήσεις και τις απολύσεις από το δημόσιο!
Κι άλλους άνεργους δηλαδήστην ήδη θηριώδη και μη ανατάξιμη για καμιά
δεκαπενταετία ανεργία, κι άλλη
δημόσια περιουσία για
άρπαγμα. Η
γιορτή της λεηλασίας.
Διότι αυτή πλέον είναι η μόνη γιορτή στην Ελλάδα, ούτε η Ανάσταση, ούτε του Αϊγιωργιού, ούτε οποιαδήποτε άλλη, αυτές χλωμά γιορτάζονται και αλαφροπατώντας απέρχονται, ενώ
η γιορτή της λεηλασίας, διαρκής. Ξεσαλωμένη. Φιγουρατζού. Ξεσαλωμένη. Ρηχή και νεκρή, αλλά
νικηφόρα για τους Δυνατούς και
θανατηφόρα για τους υπόλοιπους. Η γιορτή της λεηλασίας, δηλαδή της δικής μας αιχμαλωσίας και της δικής τους ασυδοσίας, αυτή είναι που ουρλιάζει διαρκώς στα κεραμίδια μας, ο
χορός των καταραμένων πάνω στη στέγη μας, των Διαπλεκόμενων, των χρήσιμων ηλίθιων που δεν καταλαβαίνουν Χριστό, των σμπίρων και των φερέφωνων.
Αλλά, αν στου σπιτιού μου την αυλή έχουν στήσει τρελό γλέντι οι γύπες, κι αν απ’τα κεραμίδια μου ουρλιάζουν τα τέρατα, σαν πιο καθαρά απ’όλα μου φαίνεται να ακούω τον
ψίθυρο της δικής μου αδυναμίας…
