Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Η αντιπολίτευση, η οποία δυστυχώς είναι «δογματικά» εναντίον κάθε απόφασης της κυβέρνησης, καλής ή κακής, κατηγορεί τον πρωθυπουργό για ολοκληρωτισμό – μετά την απόφαση «του» να κλείσει με ένα ξαφνικό, απολυταρχικό διάταγμα, τη δημόσια τηλεόραση.
Αντίθετα, οι οπαδοί της κυβέρνησης θεωρούν ότι, πρόκειται για μία «ηγετική», θαρραλέα απόφαση - αφού διαφορετικά ήταν αδύνατον να καταπολεμηθεί η διαφθορά που επικρατούσε στο συγκεκριμένο χώρο.
Οι Πολίτες τώρα, ανάλογα με το κόμμα που επιλέγουν, συντάσσονται παθητικά με τη μία ή με την άλλη πλευρά – χωρίς να συνειδητοποιούν (ή να μην θέλουν να συνειδητοποιήσουν) ότι οι αποφάσεις, όπως και να τις χαρακτηρίσει κανείς, δεν λαμβάνονται από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας.
Ο πραγματικός υπεύθυνος, ο «ένοχος» καλύτερα, δεν είναι άλλος από αυτούς που κρύβονται πίσω από την Τρόικα – η οποία ενδεχομένως, μετά τη αποδοχή των λαθών της, έχει αλλάξει τακτική στην Ελλάδα.
Ειδικότερα το ΔΝΤ, προβλέποντας ύφεση της τάξης του 3,5% από το 2009 έως το 2013, όταν τελικά διαμορφώθηκε στο 22,5%, καθώς επίσης ανεργία 14,8% (27% πλέον), έχει χάσει πια εντελώς την αξιοπιστία του.
Στα πλαίσια αυτά, αντί να αναθεωρήσει την πολιτική λιτότητας και να πληρώσει για τα εγκληματικά, καταστροφικά λάθη που το ίδιο αποδέχθηκε, αποζημιώνοντας με κάποιον τρόπο την Ελλάδα (θα είχε ίσως ενδιαφέρον εάν ορισμένοι Πολίτες κατέθεταν συλλογικά αγωγές αποζημίωσης εναντίον του ΔΝΤ), φαίνεται πως «αποχαιρετάει» τη νέα, αποτυχημένη τακτική του, υιοθετώντας ξανά την παλαιότερη – η οποία έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς με τη φράση «σοκ και δέος».
Οι Έλληνες τώρα, τόσο τα πολιτικά κόμματα, όσο και όλοι οι Πολίτες, οι οποίοι αποτελούν τα πειραματόζωα στην όλη διαδικασία, τα άβουλα πιόνια στη σκακιέρα των εισβολέων, θα ήταν καλύτερα να πάψουν να υποκρίνονται ότι, δεν γνωρίζουν τον αληθινό εχθρό τους – εάν πράγματι δεν θέλουν να καταλήξει η πατρίδα τους σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια της ιστορίας.
Με τη λογική αυτή, η τοποθέτηση του ενός κόμματος εναντίον του άλλου, της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη κλπ. εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της σκιώδους εξουσίας, η οποία έχει επιβληθεί στη χώρα μας – σε καμία περίπτωση τα δικά μας, η προάσπιση των οποίων απαιτεί μία συλλογικότητα αντίστοιχη με αυτήν που επιδείξαμε στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπερασπιζόμενοι όλοι μαζί τα σύνορα μας απέναντι στην εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας.
Όσον αφορά την υπόλοιπη Ευρώπη, αν και πιστεύουμε ότι η ελιτίστικη «λέσχη του διαβόλου», με τη συνεργασία του «χρηματοπιστωτικού κτήνους», ευρίσκεται στον καλύτερο δρόμο για να επικρατήσει ολοκληρωτικά, «κατατροπώνοντας» τους εργαζομένους, λεηλατώντας τη μεσαία τάξη και «καταλύοντας» τη Δημοκρατία, όπως στις Η.Π.Α. (ήδη εκεί, το βιβλίο του Orwell ευρίσκεται ξανά στην πρώτη θέση των «Best sellers»), υπάρχει ακόμη μία μικρή ελπίδα – η οποία όμως απαιτεί την άμεση αφύπνιση, καθώς επίσης την από κοινού «αντίσταση» όλων των ευρωπαίων Πολιτών, κυβερνώντων και κυβερνωμένων.
