Οι τέσσερις κορυφαίες ομάδες της ευρώπης αγωνίζονται στα ημιτελικά του κορυφαίου ευρωπαϊκού θεσμού. Πρόκειται για την κορυφαία ένδειξη της εικόνας του ποδοσφαίρου σήμερα, την απεικόνιση της ζωής ενός αθλήματος που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Στη Μαδρίτη τις δυο προηγούμενες μέρες πιστοποιήθηκε η ληξιαρχική πράξη ενός προ πολλού προανεγγελθέντος θανάτου, του θανάτου του ποδοσφαίρου. Όχι απλώς ταμπούρι και λεωφορείο προχθές από το Μουρίνιο. Παράταξη μιας ομάδας για να αποδώσει τιμές στο πεθαμένο σώμα του ποδοσφαίρου. Και χθες η άλλη ομάδα της Μαδρίτης, μια ομάδα που πάντα ήθελε το θέαμα, στοίχιση σε αμυντικές ζώνες και προσπάθειες να αναστήσουμε τον πεθαμένο σε αντεπιθέσεις. Το ποδόσφαιρο πέθανε στις κραυγές και χειρονομίες του Κριστιάνο να φωνάζει στους συμπαίκτες του να του περάσουν κι αυτουνού λίγο την μπάλα, γιατί δε συμμετέχει, στην αδυναμία του να τελειώσει μια φάση με το τέρμα ορθάνοιχτο, επειδή μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν θεατής του αγώνα και όχι συνδιαμορφωτής του. Το ποδόσφαιρο πέθανε και το μνημείο του τάφου του είναι η τελευταία αναλαμπή του από την Μπάρσα ή ο επιθανάτιος ρόγχος του που εκφράζει η Μπάγερν. Γερμανία. Μια χώρα που είδε πολύ νωρίς το θάνατο που ερχόταν και τον είδε στο ποδόσφαιρό της. Δύναμη, σκληρότητα, μηδαμινά σκορ, αμυντική επιβολή. Το είδε και προσπάθησε να το αλλάξει. Αλλαγή ρότας και δεν είναι τυχαίο ότι η αλλαγή που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στο γερμανικό ποδόσφαιρο με πλούσια σκορ, ευκαιρία στις ακαδημίες με θεσμικές αποφάσεις, και έφεραν τον κόσμο στο γήπεδο και οδήγησαν τις γερμανικές ομάδες στην ευρωπαϊκή καταξίωση. Και δεν έμειναν μόνο εκεί. Έφεραν στην κορυφαία τους ομάδα, ένα δημιουργό τελείως ξένο με τη φιλοσοφία τους και του έδωσαν τα κλειδιά να υλοποιήσει το ένα και ένα μοναδικό όραμά του που έχει σχέση με το θέαμα και το επιθετικό ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό αρκεί να αναστήσει ένα ποδόσφαιρο κλινικά νεκρό, χωρίς καμία ζωή; Καταλονία. Η Μπάρσα παρουσίασε στην τελευταία πνοή του ποδοσφαίρου το τελευταίο άνθος του ποδοσφαίρου. Μια φουρνιά ποδοσφαιριστών, ευλογημένη από το θεό έδωσε την ευκαιρία στον κόσμο όταν θυμούνται το νεκρό ποδόσφαιρο, να θυμούνται τις μεγαλύτερες στιγμές του. Και η ίδια θέλησε να αλλάξει το μοιραίο. Ο Τάτα Μαρτίνο, αναγκασμένος από την εξάπλωση του θανάτου, προσπάθησε να μειώσει την ορμή του άκρατου επιθετικού ολοκληρωτισμού, με παρεμβάσεις αμυντικές, με τα μπακ πιο πίσω, και μια άλλη επιθετικότητα, για να μπορέσει να επιβιώσει στον επερχόμενη καταστροφή με τα ταμπούρια και τις ύπουλες αντεπιθέσεις. Όπως ήταν φυσικό συνάντησε αντιδράσεις και αποδέχτηκε το μοιραίο, υποκύποτοντας στην απαίτηση να πεθάνουμε όπως είμαστε, αλλά να ζήσοουμε καλά μέχρι το τέλος. Το ποδόσφαιρο πέθανε και οι τάφοι του είναι τα σύγχρονα μεγάλα στάδια και οι πολυπληθείς φίλαθλοι που φωνάζουν γι' αυτό, το εξυμνούν, περιμένοντας μια από τις λιγοστές αντεπιθέσεις για να κάνει το μεγάλο αστέρι μια ενέργεια που θα θυμίζει το ένδοξο παρελθόν, όταν σ' ολόκληρο το παιχνίδι δε χόρταινες τη μαγεία και στο τέλος του δεν ήξερες τι να πρωτοθυμηθείς. Το ποδόσφαιρο πέθανε και το σκότωσαν οι σύγχρονοι νεκροθάφτες του, όπως ο Μουρίνιο, ο Ανσελότι, ο Σιμεόνε γιατί δεν άντεχαν την ομορφιά του και γιατί έβαλαν πάνω από την πρόθεση για δημιουργία, την πρόθεση για το αποτέλεσμα και την αύξηση της πλασματικής επιτυχίας που συνιστά η συσσώρευση κυπέλων στο μουσείο της ομάδας. Μουσεία, τα νεκροταφεία του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο πέθανε και το σκοτώσαμε όλοι εμείς, που μεταφράζουμε την ασχήμια σε τακτική, το τρέξιμο σε τεχνική, τη δύναμη σε μαγεία. Το ποδόσφαιρο πέθανε και το σκοτώσαμε όλοι εμείς, γιατί δεν αντέχουμε τη διαπίστωση και νομίζουμε ότι αυτό θα είναι παροδικό, θα είναι η στρατηγική μιας στιγμής. Το ποδόσφαιρο πέθανε, γιατί δεν κατανοούμε ότι έχει επέλθει το μοιραίο και τώρα πηγαίνουμε στο γήπεδο, όπως μετά το θάνατο καθαρίζουμε καλά το μνήμα μέχρι να το βαρεθούμε κι αυτό. Το ποδόσφαιρο πέθανε και το μόνο που μένει είναι η απόσυρση και το ενδιαφέρον των φιλάθλων όσες κούπες κι αν γευτούν. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τα γήπεδα θα ερημώσουν σε πολύ σύντομο διάστημα και θα μείνουν σα ξεχασμένοι αραχνιασμένοι τάφοι. Νέα αθλητικά θεάματα τότε θα αναλάβουν την ψευδαίσθηση του πλήθους για να μετρατρέψουν τη φυσική ανάγκη για ομορφιά με επίπλαστες λαοφιλείς παραισθήσεις. Αλλά επειδή πάντα το τέλος δικαιώνει μια ολόκληρη ζωή και ό,τι ζωή κι αν κάνεις δεν έχει σημασία χωρίς ένα ευτυχισμένο τέλος, τότε το ποδόσφαιρο θα αναρωτηθεί αν σωστά ακολούθησε το ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα αγιάζουν το σκοπό, το τέλος, η ζωή του ποδοσφαίρου καθαγιάζει το τέλος του ή το τελειώνει μέσα σε μια φρίκη από εκτρωματικές εικόνες σαν αυτές που είδαμε τις δυο τελευταίες μέρες, σαν αυτές που θα βλέπουμε από 'δω και πέρα.
- See more at: http://www.barcelonismo.gr/blogs/daskalos/1395-podosfairo-pethane.html#sthash.5W2j2N7y.dYzJtU3O.dpuf
