Απευθύνομαι κυρίως
στους ανθρώπους που έχουν απογοητευτεί, που λένε «όλοι ίδιοι είναι», «έτσι κι
αλλιώς οι ίδιοι θα εκλεγούν πάλι», «δε θα αλλάξει κάτι», «δεν μπορούμε να
κάνουμε τίποτα». Και απευθύνομαι κυρίως σε αυτούς, γυναίκες και άντρες, νέους
και μεγαλύτερους, που είδαν τα τελευταία χρόνια τη ζωή τους να χειροτερεύει, τα
εισοδήματα τους να συρρικνώνονται ή και να εξαφανίζονται και την καθημερινότητα
τους να γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Κατ’ αρχήν δεν
είναι όλοι ίδιοι. Έχεις από τη μια πλευρά μια σειρά συνδυασμών, με παλαιά αλλά
και νέα πρόσωπα, που παρά τους εμπνευσμένους και ηχηρούς τίτλους τους, δεν
είναι τίποτε άλλο από εκπροσώπους αυτής της πολιτικής που μας έχει φέρει σε
αυτό το σημείο, της πολιτικής που ακολουθεί τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, της πολιτικής που εξυπηρετεί τις μεγάλες επιχειρήσεις και μόνο. Μπορεί
επιμελώς να κρύβουν την κομματική τους ταυτότητα πίσω από διακηρύξεις
«ανεξαρτησίας», μπορεί οι περισσότεροι να αποφεύγουν πλέον να αναφέρουν την
πολιτική τους ταυτότητα και να προβάλλουν την προσωπικότητα τους και μόνο
περιφερόμενοι στα διάφορα μαγαζιά μοιράζοντας χειραψίες, αλλά ο τόπος είναι
μικρός και όλοι γνωρίζουμε τι είναι ο
καθένας , από πού προέρχεται και τι ευθύνες έχει για όσα έγιναν ή δεν έγιναν
στην περιοχή και στη χώρα γενικά.
Και από την άλλη έχεις τη Λαϊκή Συσπείρωση,
που όλα τα προηγούμενα χρόνια σου έδειχνε ποια είναι η πηγή των προβλημάτων, σε
προειδοποιούσε για τα χειρότερα και σε καλούσε να παλέψεις εναντίον όλων αυτών.
Που οι άνθρωποι της έχουν δώσει μακροχρόνιους αγώνες ενάντια στα αντιλαϊκά
μέτρα, τις απολύσεις, τη χειροτέρευση της υγείας, της παιδείας, τα δικαιώματα
μας. Που σε καλούμε να μας υποστηρίξεις, όχι τάζοντας σου λαγούς με πετραχήλια,
και σίγουρα όχι υποσχόμενοι ψευτοδουλειές χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα. Που
δώσαμε και δίνουμε μάχες για να
καταργηθούν τα δημοτικά τέλη, να καταργηθούν τα διόδια, να μη θα θαφτούν
βιομηχανικά απόβλητα στο αμμορυχείο Λιτοχώρου, να μην ξεπουληθούν δημόσιες και
ιδιωτικές εκτάσεις σε μεγαλοεπιχειρηματίες, για να πάρουν οι εργαζόμενοι τα
δεδουλευμένα τους, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για την παιδεία, την υγεία,
για να ανατρέψουμε συνολικά αυτή την αντιλαϊκή πολιτική
Για το αν θ’
αλλάξει κάτι ή όχι, σκέψου λίγο την ιστορία αυτού του λαού, αλλά και τόσων
άλλων λαών στον κόσμο. Ποτέ δε χαρίστηκε τίποτα, όλα έχουν κατακτηθεί με
αγώνες. Όλα αυτά που σιγά-σιγά μας παίρνουν πίσω: το δικαίωμα στη δουλειά, στην
υγεία, στην μόρφωση, στη ζωή. Σίγουρα δε
θ’ αλλάξει κάτι αν δεν προσπαθήσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Ακόμα και σε τοπικό
επίπεδο, με το να ψηφίσεις πάλι όλους αυτούς που εκπροσωπούν την κυρίαρχη
πολιτική ή ακόμα χειρότερα με το να πεις «δε συμμετέχω», σίγουρα δε θα αλλάξει
κάτι. Οι καταστάσεις, γενικά, δεν αλλάζουν από μόνες, ή με παρεμβάσεις από
μηχανής θεών. Χρειάζεται η δική μας προσπάθεια, έστω και με αυτόν τον απλό
τρόπο, αποδυναμώνοντας τους στις εκλογές της τοπικής διοίκησης,
στέλνοντας τους ένα μήνυμα μη υποταγής και δυναμώνοντας τη Λαϊκή Συσπείρωση,
που πάντα πάλευε και θα συνεχίσει να παλεύει για τα πραγματικά συμφέροντα του
λαού και όχι των πολυεθνικών.
Είναι ντροπή ένας
λαός σαν τον δικό μας, που έχουμε δώσει τόσες μάχες και έχουμε κάνει τόσες θυσίες
για να κερδίσουμε τη λευτεριά μας και τα δικαιώματα μας, να μένουμε αμέτοχοι
μπροστά σε αυτήν την ανελέητη επίθεση στη ζωή μας. Είναι ντροπή μας να
λιποθυμούν παιδάκια από την πείνα στο σχολείο, να κοιμούνται άνθρωποι στο δρόμο
και να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Είναι ντροπή μας να αυτοκτονούν
πατεράδες, γιατί έμειναν άνεργοι και δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους.
Είναι
ντροπή μας να πάμε στις κάλπες και να ψηφίσουμε πάλι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αυτούς που μας
έφεραν σε αυτή την κατάσταση ή διάφορους νεοεμφανιζόμενους σωτήρες (βλέπε
Ποτάμι), που μιλάνε γενικά και αόριστα, χωρίς να έρχονται σε σύγκρουση με την
άρχουσα πολιτική. Είναι ντροπή να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ, που έχει φορέσει το γάντι
της επανάστασης στο ένα χέρι και με το άλλο δίνει χειραψίες στην πολιτική των
πολυεθνικών. Και η μεγαλύτερη ντροπή είναι να μην πάμε καθόλου να ψηφίσουμε,
γιατί «δε θα αλλάξει κάτι». Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δε θα αλλάξει από
μόνο του, χρειάζεται ο δικός μας αγώνας.
Εμείς δεν
υποσχόμαστε κοσμογονίες. Δεν υποσχόμαστε ότι από τη μια μέρα στην άλλη θα
μεταμορφώσουμε την περιοχή σε οικονομικό παράδεισο, κάτι το οποίο γνωρίζουμε
όλοι πως με δεδομένη την κατάσταση στη χώρα είναι αδύνατο. Το μόνο που μπορούμε
να υποσχεθούμε είναι ότι δε θα σταματήσουμε ποτέ-όπως και δεν έχουμε κάνει
μέχρι τώρα-να αγωνιζόμαστε για επαρκή χρηματοδότηση του δήμου, για να μην
ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία σε ιδιώτες (πχ Λιμάνι Γρίτσας, με αποτέλεσμα να
εκδιωχθούν οι ντόπιοι ψαράδες για να θησαυρίσουν ξένοι), για να μην
εμπορευματοποιηθεί η υγεία και η παιδεία (πχ τα τροφεία στους παιδικούς
σταθμούς, το παράβολο στο Κέντρο Υγείας), να μην ιδιωτικοποιηθούν οι δημοτικές
επιχειρήσεις (π.χ. αποκομιδή σκουπιδιών, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της
υπηρεσίας και την απόλυση εργαζομένων), να καταργηθούν σταδιακά τα δημοτικά
τέλη, τα διόδια, για ουσιαστική προστασία του βουνού μας χωρίς πεδία βολής και
βιομηχανικά απόβλητα που σχεδίαζαν να θάψουν εκεί, για μόνιμες και σταθερές
θέσεις εργασίας με πλήρη δικαιώματα και όχι 2μηνα και 5μηνα κοροϊδίας, για όλα αυτά
που αποτελούν κομμάτι της ζωής μας και μας αφορούν όλους άμεσα.
Όχι άλλη υποταγή
και ηττοπάθεια, έχουμε τη δύναμη, καιρός να τη χρησιμοποιήσουμε!
Mονάχα η
πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε..
Μπέρτλοτ Μπρεχτ
Για τη Λαϊκή Συσπείρωση Δίου-Ολύμπου
Υποψήφια Σύμβουλος στη Δημοτική Κοινότητα Λιτοχώρου
ΘΩΜΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ
