Στην ομιλία του ο Αλέκος Ρούτσας αναφερόμενος στη στάση
των άλλων δυνάμεων είπε χαρακτηριστικά: «Με
απεγνωσμένες προσπάθειες Δήμοι και περιφέρειες προσπαθούν να πείσουν, να εξαπατήσουν
για πολλοστή φορά, ότι δήθεν είναι και αυτοί θύματα και ότι επιτελούν φιλολαϊκό
έργο, τόσο οι πρώην, όσο και οι τωρινές διοικήσεις. Ποια όμως είναι η αλήθεια
που αφορά στην Περιφέρεια, τον ένα κρίκο της αλυσίδας; Οι οδηγίες της ΕΕ
υποχρεωτικά ενσωματώνονται στους νόμους της χώρας, που αποτελούν το 80% της
συνολικής ελληνικής νομοθεσίας και στους οποίους ομνύουν όρκους πίστης, και
συνιστούν Ευαγγέλιο για διοικήσεις Περιφέρειας και Δήμων. Η Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας δεν είναι αυτόνομη, είναι
μια από τις 13 περιφέρειες της χώρας. Γι' αυτό δεν περιέχουν κόκκο αλήθειας οι
θέσεις των άλλων συνδυασμών που
ισχυρίζονται πως θα μετατρέψουν την Περιφέρειά μας σε " φιλολαϊκή
όαση", ότι δήθεν θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, θα ανοίξουν εργοστάσια
και θα αντιμετωπίσουν τα λαϊκά προβλήματα.
Συνεχίζοντας ο Μπάμπης
Παπαδόπουλος κάλεσε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα του δήμου και
της περιφέρειας να στηρίξουν τη Λαϊκή Συσπείρωση, όχι μόνο με την ψήφο τους, μα
και με τη δράση τους και τη συμμετοχή τους στα σωματεία και τους φορείς. «Κανένας δεν περισσεύει και ο καθένας μπορεί
και πρέπει να προσθέσει τη δύναμή του στη δύναμη της Λαϊκής Συσπείρωσης και να
γιγαντώσει το κίνημα διεκδίκησης του κάθε δικαιώματος, αμφισβητώντας την
εξουσία των μεγάλων πολυεθνικών και άλλων συμφερόντων που πατάνε όλο και
περισσότερο πόδι στον τόπο μας».
Παίρνοντας το λόγο η Θεανώ Καπέτη, που έκανε την κεντρική ομιλία, ανέδειξε έναν αριθμό από κρίσιμα ζητήματα που
αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον αντίκτυπο που έχει η υλοποίηση των
κατευθύνσεων της για τον ελληνικό λαό. Μια σειρά από μέτρα που εφαρμόζονται,
όπως η Κοινή Αγροτική Πολιτική, ήδη τα νιώθουν στο πετσί τους οι λαϊκές
οικογένειες, ενώ η ίδια η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια λυκοσυμμαχία όπως η Ευρωπαϊκή
Ένωση, που μόνο των λαών δεν είναι, εγκυμονεί κινδύνους για τους λαούς. Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στο ζήτημα της
Ουκρανίας, όπου η «δημοκρατική Ε. Ε» δε δίστασε να στηρίξει εθνικιστικές
φασιστικές δυνάμεις στο κοινοβούλιο προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της
στην περιοχή.
Ο κάθε εργαζόμενος, μικρομεσαίος επιχειρηματίας, αγρότης, άνεργος,
φοιτητής μπορεί να αξιοποιήσει την πείρα του και να αποφασίσει ποια πολιτική
δύναμη θέλει πραγματικά να σταθεί δίπλα του. Η μόνη διαφορά που έχουν οι άλλες
δυνάμεις μεταξύ τους, και οι «νεοφιλελεύθερες» και οι αυτοαποκαλούμενες
προοδευτικές ή αριστερές, είναι το ποιον μονοπωλιακό όμιλο ή μεγάλο
επιχειρηματία θα εξυπηρετήσουν, το πώς θα μοιράσουν τη φτώχια στο λαό που ήδη
υποφέρει. Γι’ αυτό μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να βάλει φρένο σε αυτή την
κατάσταση, να αποτρέψει σχέδια που θέλουν τους εργαζόμενους σύγχρονους δούλους
και να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές .
