» Δεν συμφώνησε» με το πρώτο μνημόνιο και στη συνέχεια ψήφισε όσα άρθρα έκρινε ότι ήτανε «αναπτυξιακά»,
δηλαδή αυτά που μάς οδήγησαν στην «ανάπτυξη» που απολαμβάνουμε τώρα.
Για δύο χρόνια έκανε «αντιπολίτευση» χαμηλού επιπέδου, φροντίζοντας επιμελώς να μη θίξει τις αιτίες της
κρίσης , την τρόϊκα, τους ξένους τοκογλύφους, τους ντόπιους βαρόνους, το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας,
την εξαθλίωση του λαού, την ξένη κατοχή.
Έλεγε «ότι ………
………..προέχει η ανάπτυξη» και αρκεί γι’ αυτό να μειωθούν οι φόροι των επιχειρήσεων.
Άνθρωπος σπουδαγμένος οικονομολόγος, δεν είπε ποτέ ότι, δανείζοντας και υπερδανείζοντας έναν
ετοιμοθάνατο, που δεν υπάρχει περίπτωση να στα ξεπληρώσει τον οδηγείς συντομότερα στον τάφο.
Και μάλιστα όταν καταστρέφεις συγχρόνως το οικονομικό υπόβαθρο της χώρας και τη συνοχή της κοινωνίας
Έλεγε «ότι θα διαπραγματευτεί καλύτερους όρους», αν και γνώριζε ότι η ξένη υπερκυβέρνηση, χωρίς
να φοράει στολή και μπότες, αφήνει στους ντόπιους υποτακτικούς της όσα δικαιώματα άφηνε η γερμανική
διοίκηση στον Τσολάκογλου κλπ
Δεν έβαλε ποτέ κόκκινες γραμμές και δεν διεκδίκησε να παραμείνουν στα χέρια του κράτους βασικά στοιχεία
για τη λειτουργία της κοινωνίας, όπως το νερό και το ρεύμα. Δεν εκδήλωσε την αντίθεσή του να
παραχωρηθούν στους τοκογλύφους τα έσοδα από την μελλοντική αξιοποίηση πετρελαϊκών κοιτασμάτων,
που κανείς ακόμη δεν ξέρει το μέγεθός τους και που μπορεί να μας οδηγούσαν στο οικονομικό επίπεδο της
Νορβηγίας. Μιλούσε για «επενδύσεις» και ξεπουλούσε όλη τη δημόσια περιουσία.
Δέχτηκε το αγγλικό δίκαιο και έδωσε το δικαίωμα στους δανειστές να κατάσχουν όλη τη δημόσια περιουσία
και τα διαθέσιμα της Τράπεζας της Ελλάδας «εάν δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις δόσεις των δανείων».
Άφησε τους ξεπουλητάδες και τους παπαγάλους να μιλούν για «πληρωμή μισθών και συντάξεων και επιστροφή
στην εποχή των σπηλαίων» κινδυνολογώντας ασύστολα. Θεώρησε υποχρέωσή του τη δουλική συμμόρφωση
στις εντολές των ξένων και οδήγησε το λαό στην ανεργία, την εξαθλίωση και τις αυτοκτονίες.
Χτύπησε ανελέητα κάθε κινητοποίηση, κάθε διαμαρτυρία, κάθε απεργία. Όταν για μήνες οι
αγανακτισμένοι ήτανε στο Σύνταγμα, στη Συγγρού έπιναν το φραπέ τους σαν να βρίσκονταν σε ξένη
χώρα. Και όταν η αστυνομικοί τους σπάσανε τα κεφάλια, δεν ζήτησαν ποτέ να γίνει έρευνα για τα έκτροπα.
Έκανε τον αρχηγό σε ένα κόμμα που όλα τα στελέχη του σιωπούσαν αιδημόνως μπροστά στη διάλυση
της χώρας και αγωνίζονταν για την εφαρμογή των μνημονίων.
Όταν ο πρωθιερέας του ξεπουλήματος, ο ΓΑΠ, δεν μπορούσε να τραβήξει άλλο το κάρο , αντί να
αναλάβει τις ευθύνες του και να οδηγσει τη χώρα σε εκλογές να εκφραστεί ο λαός, συνέχισε και ολοκλήρωσε
το έργο της καταστροφής.
Αγωνίστηκε για τη συνταγματική αναθεώρηση, όταν το Eurogroup είχε στείλει μήνυμα ότι «χαιρετίζει
την πρόθεση των ελληνικών αρχών να θεσπίσουν στο ελληνικό νομικό πλαίσιο μια διάταξη
που θα εξασφαλίζει ότι παρέχεται προτεραιότητα σε πληρωμές εξυπηρέτησης του χρέους.
Η διάταξη αυτή να εισαχθεί το συντομότερο δυνατό στο ελληνικό Σύνταγμα.»
Φιλοδόξησε για τον εαυτό του να ηγηθεί της φάλαγγας των βουλευτών του – που τους εμψύχωνε η κατοχή
της καρέκλας και της κουτάλας – για να ολοκληρώσει το έργο της καταστροφής της πατρίδας του.
Και να αυτοκτονήσει και ο ίδιος.
Αυτή ήτανε η προσφορά του, με λίγα λόγια στο λαό της χώρας του και έτσι θα τον θυμόμαστε….
Ν.Ν,
