Όπως έχουμε γράψει είναι μια περίοδος της ανθρωπότητας άσχημη μεν που δεν μπορεί όμως να κρατήσει τις μάσκες τις.
Μετά από μήνες μια άκαρπης «επίθεσης φιλίας», αριστερής αλαζονείας, αμετροέπειας, κρυψίνοιας, διγλωσσίας, μετάλλαξης, συνεχών υποχωρήσεων στο εξωτερικό και ανέντιμων συμβιβασμών στο εσωτερικό, η κυβέρνηση αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να θυμηθεί τον...
παλιό καλό της εαυτό.
παλιό καλό της εαυτό.
Αμέσως μετά την ελληνική πρόταση που δεν την λες ακριβώς κι αριστερή, οι επικυρίαρχοι απάντησαν εξόχως τιμωρητικά με το σκληρότερο μνημόνιο που έχει επιχειρηθεί να επιβληθεί σε ελληνική κυβέρνηση.
Το δίλλημα που έθεσαν ήταν απλό: Ή θα αυτοκαταστραφείτε ή θα σας καταστρέψουμε, υπενθυμίζοντας στην συγκυβέρνηση ότι οι επικυρίαρχοι θέλουν να τη θάψουν ζωντανή όσο και αν αυτή υποχωρήσει ή μεταλλαχθεί.
Η Ύβρις της αριστερής/πατριωτικής κυβέρνησης πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν: Έκπληξη είναι μονάχα ότι αυτό αποτελεί έκπληξη για κάποια ευρωαιθεροβάμονα κυβερνητικά στελέχη.
Όταν στην πραγματικότητα υπήρχε μοναχά υποχώρηση των ελληνικών θέσεων, με την παταγώδη κατάρριψη του ψεύδους της αισιοδοξίας και της εγγύτητας των διαπραγματευόμενων πλευρών που η μονταζιέρα του Νέου Μαξίμου πότιζε τον λαό, η κυβέρνηση επιστρέφει στο ρεαλισμό: Ή μισθοί και συντάξεις ή δόσεις.
Η θεωρία των πέντε καρπουζιών που αποστράγγισε τους τελευταίους πόρους της χώρας για να είναι εντάξει στις «υποχρεώσεις» της, τις οποίες δυστυχώς η κυβέρνηση της ελπίδας αποδέχτηκε στο ακέραιο στις 20 του Φλεβάρη με ότι συνεπαγόταν αυτό, τελειώνει με τα καρπούζια να σκάνε.
Αναγκαστικά λοιπόν αλλά και υπό την απειλή ανεξέλεγκτων εσωτερικών αντιδράσεων, η κυβέρνηση έστω και καθυστερημένα και με τεράστιο κόστος έβγαλε το πιστόλι της στάσης πληρωμών στο τραπέζι, βάζοντας προς το παρόν τέλος στον προσκοπισμό που μέχρι τώρα την χαρακτήριζε.
Δεν πληρώνεις δεν πληρώνω, απλούστατο το μήνυμα στους διεθνείς μπαταχτζήδες.
Σε μια κίνηση άνευ προηγουμένου, η κυβέρνηση καθυστερεί την αποπληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ η οποία θα πληρωθεί (λέμε τώρα) όλη μαζί στα τέλη Ιούνη. Ανεξάρτητα αν αυτό έγινε με την άδεια του ΔΝΤ ή μονομερώς, η κυβέρνηση έχει γράψει ήδη ιστορία, για το καλύτερο ή το χειρότερο.
Και ναι επιτέλους γίναμε Ζάμπια. Καλύτερο το Ζάμπια από τα Ζόμπια.
Αν μέχρι σήμερα δικαιωνόταν ο Σόιμπλε για το πως θα εξηγήσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις κωλοτούμπες στους ψηφοφόρους τους, σήμερα να δούμε το πώς θα εξηγήσει η Λαγκάρντ το ενδεχόμενο της ελληνικής στάσης πληρωμών στο ΔΣ του ΔΝΤ.
Προσωρινά ο φόβος αλλάζει πλευρά, έστω και από ατύχημα:
Τι να πρωτοεξηγήσει η Λαγκάρντ; Τους λάθος συντελεστές, την παραβίαση του καταστατικού του ΔΝΤ για την εμπλοκή στην ελληνική κρίση, ή την παταγώδη αποτυχία του ελληνικού προγράμματος που μέχρι τώρα όλοι συγκάλυπταν με ικανοποιητικούς αλλά μη βιώσιμους οικονομικούς δείκτες;
Δεν τρέφουμε αυταπάτες: Γνωρίζοντας πόσο καλή είναι αυτή η κυβέρνηση στο επικοινωνιακό κομμάτι και τους τακτικισμούς προς εσωτερική κατανάλωση, θεωρούμε ενδεχόμενο το να είναι αυτή η καθυστέρηση αποπληρωμής πέρα από πραγματική αδυναμία αποπληρωμής κι ένα τέχνασμα για να ανακουφιστεί η ίδια προσωρινά έστω, από την αντιμνημονιακή εσωτερική αντιπολίτευση.
Όπως και να χει όμως, ακόμη κι αν είναι η στάση αυτή παραισθησιογόνο, η διάρκεια του μόνο βραχύβια μπορεί να είναι καθώς η πραγματικότητα του χρέους και του στραγγαλισμού του πληθυσμού είναι ισχυρότερη από κάθε ναρκωτικό, αριστερό ή μη.
Από σήμερα οι αντιδράσεις της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού θα είναι πιο λυσσαλέες από ποτέ.
Δε γίνονται αυτά, θα λένε, θα έρθει ο Αρμαγεδδών και άλλα τέτοια.
Κι όμως νεοφιλελεύθερα σκυλιά του πολέμου. Γίνονται. Απόδειξη αυτού είναι ότι ήδη γίναν.
Η κυβέρνηση δοκίμασε μάλλον άθελα της για πρώτη φορά ένα υπερόπλο: Τη στάση πληρωμών στο πρώτο της στάδιο, αυτό της καθυστέρησης πληρωμών.
Η προειδοποιητική βολή έχει πέσει και καλό θα είναι να ακούσουν τον κρότο όλοι, εντός και εκτός Ελλάδας.
Αν οι παγκόσμιες ελίτ έσπευσαν να σώσουν το χρηματοπιστωτικό λόγω της Leeman Brothers (κι όχι μόνο) φορτώνοντας τη λυπητερή παγκοσμίως στην πλάτη των φορολογουμένων και ιδιαίτερα των Ελλήνων (εμμέσως πλην σαφώς) να δούμε πως θα κολλήσουν το μάρμαρο της χρεωκοπίας μιας διασυνδεδεμένης χώρας.
Φυσικά θα υπάρξουν αντίποινα αν η στάση πληρωμών γίνει από ατύχημα τακτική ατυχημάτων. Οι τόνοι θα ανέβουν σε σημεία που θα μοιάζει ότι είναι έτοιμοι να μας βομβαρδίσουν και να μας πνίξουν στο αίμα μας ή κατά προτίμηση στα σκατά μας τα ίδια.
Όσο όμως η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, ή μάλλον ακόμη καλύτερα όσο απαντά με στάσεις πληρωμών, η οικονομική αστάθεια που θα προκληθεί θα είναι άνευ προηγουμένου, μια εποχή χρυσών ευκαιριών για τους κερδοσκόπους και πονοκεφάλων για όλες τις κυβερνήσεις.
Ας αφήσουν λοιπόν τα ευκολάκια περί εκλογών που δεν βγάζουν πουθενά με τόσο νωπή λαϊκή εντολή κι ας ζωστούν τ’ άρματα. Η λαϊκή εντολή ήταν μια και αδιαπραγμάτευτη: Το τέλος της λιτότητας, το τέλος του πόνου, το τέλος των λαοκτόνων μνημονίων με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν ήταν ούτε ευρώ ούτε δραχμή, ούτε μνημόνιο 70% ούτε φυσικά μνημόνιο 180% που είναι και το τελευταίο τελεσίγραφο που μας παραδόθηκε από τους δανειστές.
Πρέπει να σηκώσουμε κεφάλι λοιπόν και ξέρουμε καλά τι θα μας συμβεί αν σηκώσουμε κεφάλι. Ξέρουμε όμως ακόμη καλύτερα τι μας περιμένει αν δεν σηκώσουμε κεφάλι καθώς : Η χρόνια συνέχεια του αργού και βασανιστικού θανάτου που βιώνουμε πέντε χρόνια τώρα και μια κοινωνία των τεσσάρων πέμπτων: Τέσσερις στους πέντε Έλληνες θα φυτοζωούν.
Αυτό που δεν ξέρουμε τόσο καλά είναι το τι θα συμβεί στην Ευρώπη αν σηκώσουμε κεφάλι: Αν η κυβέρνηση έχει αρχίδια και δεν αποτελείται μόνο από αρχίδια όπως οι προηγούμενες θα το μάθουν οι Ευρωπαίοι πολίτες: με τον σκληρό τρόπο.
Και κανείς δεν φρόντισε να μας πει τι θα συμβεί στο ΔΝΤ αν οι δόσεις του δεν αποπληρωθούν. Και η απάντηση είναι μία: ΚΟΛΑΣΗ. Η χώρα που έσωσε το ΔΝΤ από τη δική του κρίση μπορεί να το κάνει να φαντάζει τόσο αποτυχημένο που ούτε αφρικανοί δικτάτορες δεν θα τολμούν να το καλέσουν να κάνει τα κουμάντα του σε όφελος των ντόπιων και διεθνών ολιγαρχών.
Η αδυναμία έγκαιρης πληρωμής δόσεων από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης θα απαντηθεί με απειλές, εκβιασμούς κόντρα απειλές και εκβιασμούς.
Πέρα από το ότι ο βρεγμένος δε θα πρεπε να φοβάται τη βροχή, όσο περισσότερο κλιμακώνονται οι απειλές και όσο περισσότερο αποφασιστική είναι η κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα βρουν οι θεσμοί τους εαυτούς τους στη θέση της χώρας την πρώτη περίοδο ΓΑΠ Παπακωνσταντίνου όπου δημιουργήθηκε ένα κλίμα απίστευτα μη ελκυστικής οικονομικής αβεβαιότητας.
Τότε και μόνο τότε, την ύστατη στιγμή, μόνο όταν αρχίσουν κι αυτοί να πονούν, μπορεί να πρυτανεύσει η σύνεση ή να τιναχτούν όλα στον αέρα.
Η κυβέρνηση πρέπει να διαβεί τον Ρουβικώνα, όπως ο Ρουβικώνας πέρασε την πόρτα του Λάτση και χτύπησε με το σφυροδρέπανο το κουδούνι του.
Η εποχής της τσάμπα μαγκιάς, των μπάχαλων, των ραγιάδων και των ολιγαρχών πρέπει να τελειώσει. Είναι η εποχή που όχι μόνο πρέπει να τελειώσει η ανισοκατανομή του χρέους αλλά να αρχίσει και η ισοκατανομή του κόστους.
Αν όχι, το μάρμαρο θα το πληρώσουν όλο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και αυτούς δε θα τους γλυτώσει κανείς.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/6/2015
