Όλο αυτό το χάος και η κατάπτωση που ζούμε τα τελευταία χρόνια όλοι οι Έλληνες, δεν είναι τίποτα άλλο από τον λογαριασμό που καλούμαστε να πληρώσουμε, για την στήριξη και την ανοχή που επιδείξαμε στον πελατειακό δικομματισμό 40 ολόκληρα χρόνια…
Το πραγματικό αίτιο της οικονομικής και ηθικής μας χρεοκοπίας είναι η υποβάθμιση των απαιτήσεων για ποιότητα ζωής, η υποκατάσταση της δημιουργικότητας του ανθρώπου από την ηδονιστική χρησιμοθηρία και την καταναλωτική βουλιμία, η έκλειψη της άμιλλας.
Το πραγματικό αίτιο της οικονομικής και ηθικής μας χρεοκοπίας είναι η υποβάθμιση των απαιτήσεων για ποιότητα ζωής, η υποκατάσταση της δημιουργικότητας του ανθρώπου από την ηδονιστική χρησιμοθηρία και την καταναλωτική βουλιμία, η έκλειψη της άμιλλας.
Ο τύπος του «πασόκου» ή του «νεοδημοκράτη» δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τι θα δημιουργήσει στη ζωή του, αλλά για το πώς θα βγάλει λεφτά, θα κερδίσει εύκολο χρήμα. Αυτή τη νοο-τροπία εκφράζει τυπικά ο τάχα και πολιτικός λόγος των συντεχνιών του πρώην δικομματικού φάσματος, με αυτή τη «φιλοσοφία» οργάνωναν την παιδεία των Ελλήνων, σαράντα χρόνια τώρα, οι συμπλεγματικοί «εκσυγχρονιστές»!
Βέβαια τα συγκεκριμένα κόμματα έχουν πλέον ιστορικά τελειώσει, είναι οριστικά φθαρμένα, ντροπιαστικά εκφαυλισμένα, γελοιωδώς ανίκανα, εγκληματικά ένοχα.
Η καταστροφή όμως που μόλις αρχίζουμε να βιώνουμε, νομοτελειακά επερχόμενη, είναι και η μεγάλη μας, μάλλον τελευταία, ιστορική ευκαιρία όχι για να σώσουμε τους εαυτούς μας, αλλά για να δώσουμε μια ελπίδα στην νέα γενιά. Για να ξαναποκτήσουν ένα όραμα οι νέοι στην πατρίδα μας και να ξαναχτιστεί η Ελληνική πολιτεία εκ νέου.
Μια νέα γενιά που οφείλει όμως με την σειρά της να διακατέχεται από την κοινή συναίσθηση ενός ιστορικού χρέους, με πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του ελληνικού λαού αλλά και αυστηρή στις μικρές και μεγάλες κατεργαριές του δήθεν αθώου, βασανισμένου λαϊκού ανθρώπου.
Με στοχασμό ελληνικό –σφραγίδα εντυπωμένη στο νου και στη συνείδηση που θα έχει για τον κόσμο– αλλά και γνώση πως αυτός ο κόσμος αλλάζει ορμητικά, ακατάσχετα, και η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει καθηλωμένη στα σχήματα της Μεταπολίτευσης ή στα κρησφύγετα της ρωμέικης αυταρέσκειας που πάντα σε κάποιον άλλο ρίχνει την ευθύνη για τα δικά μας σφάλματα.
Η γενιά αυτή δεν θα συνασπιστεί για να θορυβήσει όπως κάνουν διάφοροι γραφικοί ψευδο- ελληνοκεντρικοί ή κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγοι που απαξιώνουν το έπος του Νέου Ελληνισμού.
Θα αισθάνεται δέος για τη στράτευσή της και δεν θα έχει χρόνο για πλάκα, ατάκες και τηλεοπτικά σόου. Θα της αρκεί η στράτευσή της.
Η στράτευσή της θα την θερμαίνει, αυτή θα την ενθουσιάζει.
Η ελληνική ζωή με μια τέτοια γενιά θα αποκτήσει ξανά ένα σκοπό υπαγορευμένο από τη δύναμη των πραγμάτων.
Κι ένας σκοπός, όταν μάλιστα είναι κοινός, σου υπόσχεται μια δικαίωση, αδιάφορο αν τον πετύχεις ή όχι.
Αρκεί που Αγωνίστηκες.
Μπορεί μια μάχη να μη την κερδίσεις, φτάνει όμως που υπήρξες πολεμιστής.
Ανταμοιβή μεγαλύτερη δεν υπάρχει.