Πράγματι υπάρχει δημοκρατία. Πράγματι, διότι εγράφη η λέξη ταμπού, δημοσία και μάλιστα ως επικεφαλίδα και υπάρχω ακόμη ελεύθερος και δη αλοιδόρητος .
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Ας μιλήσουμε ανοιχτά.
Η οικονομική εξαθλίωση του λαού δεν έχει τέλος ομοίως και η πολιτική αναξιοπιστία, διότι απλά δεν υπάρχει τέτοιο. Τέλος εννοώ. Ως τέτοιο ορίζεται μονάχα ο θάνατος. Πριν αυτού υπάρχει μονάχα κατήφορος που σημαίνει πάντα κάτι χειρότερο!
Πάντα κάτι χειρότερο που νομίζουμε ότι θα είναι το τελευταίο κακό και πάντα αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει πάντα κάτι οξύτερο αυτού. Ο θάνατος αργεί.
Πάντα κάτι χειρότερο που νομίζουμε ότι θα είναι το τελευταίο κακό και πάντα αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει πάντα κάτι οξύτερο αυτού. Ο θάνατος αργεί.
Εις το προκείμενο. Οι επιλογές του Ελληνικού λαού είναι δύο…………..
1. Ευρώπη, ευρώ και μνημόνιο από εκείνο που ζούμε σήμερα στο διηνεκές.
2. ΕΞΩ από την Ευρώπη με ΔΡΑΧΜΗ.
Μέσα στην ευρωζώνη δεν υπάρχει λύση. Το ΚΚΕ οφείλουμε να παραδεχθούμε πως είχε δίκιο όταν το έλεγε.
Ο κατήφορος στον οποίο βρισκόμαστε δεν έχει τέλος. Οι λόγοι μπορεί να είναι χίλιοι και στους μισούς από αυτούς μπορεί να φταίμε εμείς, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ. Όσο και εάν το θέλουν οι ευρωπαϊστές πολιτικοί δεν υπάρχει φως και η …έλλειψή του φωτίζει όλο και περισσότερο τους απλούς πολίτες που πλέον αρχίζουν να αντιλαμβάνονται…
Βεβαίως οι πολιτικοί έχουν τα συμφέροντα, τις δεσμεύσεις τους, τις ταγές τους, τις υποχρεώσεις τους. Τα ανοιχτά τους κεφάλαια. Ο σκύλος εκεί που τρώει, εκεί γαβγίζει…
Οι δανειστές πέτυχαν να μην υπάρχει η άλλη φωνή, εκείνη της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Εκείνη της δύσκολης (εάν θέλετε) πορείας, αλλά και της μόνης με το ελάχιστο της ελπίδας ορατό. (Στο τέλος θα είναι η μόνη λύση -θεωρείστε το δεδομένο-, αλλά το θέμα είναι το πότε θα έρθει αυτό το τέλος. Το λέγαμε -όσοι το κάναμε- εδώ και χρόνια…)
Ο λαός από την άλλη δείχνει να έχει αρχίσει να καταλαβαίνει.
Το παρόν ασφαλιστικό δεν περνάει τίμια. Το φορολογικό λαιμητόμος επίσης. Όμως αυτό, ακόμα και εάν υποψιαστεί κάποιος ότι θα περνούσε ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ στους ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ! Θέλουν κάτι ακόμα σκληρότερο και με το δίκιο τους. Οι άνθρωποι κοιτούνε τα νούμερα. Χεστήκανε για τους Έλληνες. Ζητάνε κάτι το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού και μετά πάλι κάτι άλλο.
Κάτι όχι το τελευταίο… Για τον απλό λόγο που λέει ότι πάντα κάποιος φτωχαίνει και δεν έχει να δώσει, όταν λοιπόν παρουσιαστεί έλλειμμα τότε οι απαιτήσεις αυξάνονται για τους υπόλοιπους που ακόμα μπορούν, μέχρι να πέσει και ο τελευταίος Έλληνας… Μέχρι τότε οι φόροι θα αυξανονται, οι μισθοί θα μειώνονται, οι συντάξεις θα κόβονται, τα όρια ηλικίας θα ανεβαίνουν.
Τα νούμερα προέχουν! Το λένε τίμια.
Τα νούμερα δεν έχουν αισθήματα, ανθρωπισμό, κατανόηση. Έρμε ρομαντικέ Τσίπρα! Πήγες στη σπηλιά των λύκων να μιλήσεις για προτεραιότητες και αξίες…
Οι ελεύθερες αγορές ακριβώς ετούτο είναι. Ευμάρεια αριθμών, κέρδους. Ο μόνος σκοπός, η αύξηση των χρημάτων. Φιλελευθερισμός. Ο ισχυρός έναντι του αδύναμου. Το ΙΚΕΑ για παράδειγμα, εναντίον του μαραγκού της γειτονιάς.
- Ο Σύριζα έχει καταντήσει δούλος της ατολμίας του.
Δούλος μιας κατάστασης που κατά τα φαινόμενα αδυνατεί να διαχειρισθεί. Έγινε κατά πως φαίνεται κομμάτι της παλαιάς καθεστωτικής εξουσίας. Παντού βλέπει εχθρούς και όχι αγανάκτηση.
Τι να πει κανείς. Λιγάκι ντροπή για τις προεκλογικές εξαγγελίες δεν θα έβλαπτε…
Και τώρα τι;
Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει η πολιτική ηγεσία του Σύριζα είναι ένα τίμιο δημοψήφισμα. Τώρα που η πρόταση ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΕΥΡΩ αρχίζει να αχνοδείχνει το νόημα της. (μην θαρρείτε πως το έχει δείξει, όπως δεν το είχε κάνει τον Σεπτέμβρη. Αδικαιολόγητα)
Το ερώτημα σαφές.
- Ευρώπη και ευρώ, ή Ελλάδα κλειστά σύνορα και Δραχμή.
Ο λαός θα πρέπει να πάρει τις τύχες στα χέρια του. Εάν πράγματι το μυαλό ή τα συμφέροντά του δείχνουν προς μία κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε όλοι, ομοίως και εάν δείχνουν προς την άλλη.
Άμα τη λήψη της απόφασης Ευρώπη, τέλος οι απεργίες, τέρμα οι διαμαρτυρίες. Θα υποστούμε ό,τι μας επιφυλάσσει ο Γερμανός, ή όποιος άλλος δανειστής. Τη συνέχεια δηλαδή του προγράμματος που βιώνουμε.
Εάν διαλέξουμε δραχμή επίσης το ίδιο. Θα δυσκολευτούμε. Ναι. Έχουν φροντίσει για αυτό οι φίλοι μας Ευρωπαίοι όταν παρότρυναν επιδοτώντας τις καταστροφές αμπελιών για παράδειγμα, όταν μας εκμηδένιζαν τη βιοτεχνία και την ελάχιστη βιομηχανία που είχαμε… ώστε να μείνουμε τώρα με τις γραβάτες και τις ιδέες για μαγείρεμα.
Εκείνοι όμως έκαναν τη δουλειά τους, οι κυβερνήσεις μας πού ήταν;
Οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά πιστεύω ότι με δικό μας νόμισμα και με αρκετή προσπάθεια με προστασία της αγοράς από κάθε τι εισαγόμενο (πέραν των απαραίτητων, φάρμακα, καύσιμα κ.τ.λ.) θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να παραμείνουμε μονοιασμένοι.
Μακάρι να είχαν δίκιο οι ξένοι και να βγαίναμε από τα μνημόνια ασφαλείς, με λιγότερα λεφτά αλλά με προοπτική. Δυστυχώς όμως η πολιτική τους είναι αλλιώτικη από εκείνη που τα χαμόγελά τους μας λένε. Δεν φταίμε παντού και πάντα εμείς. Να το λέμε κι αυτό πίσω από κάθε μας αυτοκριτική.
Οι λογιστές μαζί με τους αγρότες μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Καμία φορολογική δήλωση. Οι δρόμοι ανοικτοί ορισμένες ώρες. Μπορεί όλο ετούτο που ζούμε να γίνει ένας τίμιος ξεσηκωμός που να ζητάει τα προφανή. Χαλάρωση των μέτρων ή δημοψήφισμα. Νέα απόφαση γιατί ο λαός ήταν ανέτοιμος. (Έλεος!)
Αλήθεια, ας σκεφτούμε το λογικό. Οι εκλογές έγιναν τον Σεπτέμβρη και ο λαός ψήφισε μνημόνιο και ωραίο πρωθυπουργό (το έκανε μην μου πείτε όχι). Ήξερε τι έκανε; Μετά από τόσα που είχε περάσει ήξερε τι έκανε; (Ε λοιπόν, τίποτα δεν ήξερε. Τον Γενάρη είπε ‘’όχι’’ στα μνημόνια και τον Σεπτέμβρη ‘’ναι’’ επειδή δεν του γέμιζε το μάτι ο Λαφαζάνης ή ο Καζάκης ή έστω το ΚΚΕ -‘έστω’ διότι για να κυβερνήσει επιθυμεί 80% πλειοψηφία-)
Για την περίπτωση που γνώριζε τι έκανε ψηφίζοντας Σύριζα-πολιτική μνημονίου, δεν θα πρέπει να κανείς οπαδός του κυβερνώντος κόμματος ασφαλώς από τη μία πλευρά και από την άλλη της ΝΔ, του Πασόκ, του Ποταμιού, να είναι στις διαδηλώσεις ή δυσαρεστημένος. Κανείς από την αντιπολίτευση αφού και εκείνη να έρθει στην κυβέρνηση τα ίδια θα εφαρμόσει. Οι λιμουζίνες θα αλλάξουν προορισμούς κατοικιών, αυτή θα είναι η αλλαγή.
Δεν σας κάνει εντύπωση το γεγονός που σε κανένα κανάλι (πλην ενός μικρού) δεν ακούγεται η λέξη (όχι το επιχείρημα), η λέξη, Δραχμή; Δεν σας κάνει εντύπωση πως όποιος την αναφέρει γίνεται περίγελος από όλους τους έγκριτους δημοσιογράφους;
Αναρωτήθηκαν ποτέ ποια είναι η προοπτική μέσα στο μνημόνιο, μέσα στη Ευρώπη, παρέα με αυτούς τους φίλους;
Όπως και να έχει ως Έλληνες πάντα θα πέφτουμε από τα σύννεφα. Σε κάθε νέο μέτρο θα λέμε το τελευταίο, κάθε σφαλιάρα θα είναι για το καλό μας. Αυτή τη ραγιάδικη νοοτροπία κάποτε πρέπει να την αφήσουμε και να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Τι διάολο ανίκανοι είμαστε;
Ποιο είναι το μέλλον των παιδιών μας; Πόσο θα πρέπει να ντρεπόμαστε για την παρακαταθήκη που τους αφήνουμε… 500 μισθός για αυτά, και εμείς οι πατεράδες αδικημένοι με κλάματα. Σκυφτοί! Στο δρόμο, άτολμοι. Χαμένοι. Γεμάτοι αγανάκτηση στείρα, που τίποτα δεν λέει… Βουτηγμένοι στη δειλία. Και τα παιδιά να μας παρηγορούν »Μπαμπά δεν πειράζει..»
Να μην μας αξιώσει ο όποιος Θεός.
Ενωμένοι θα πετύχουμε. Δεν υπάρχουν πλέον κόμματα. Υπάρχει Μνημόνιο Ευρώπη ευρώ και τράπεζες από τη μια. Από την άλλη Δραχμή, Ελλάδα, κόπος, περηφάνια και ελπίδα.
