Οι υπάλληλοι (κυβερνήτες) που πρέπει να καταφέρουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών, έχουν συγκεκριμένο ρόλο, και όπως σε κάθε παράσταση όταν τελειώσει ο ρόλος, δεν έχει και λόγο ύπαρξης. Όπως ανεβάζουν κάποιον στην εξουσία έτσι μπορούν να τον πετάξουν σαν στιμμένη λεμονόκουπα...
Ένας αγαπητός φίλος εδώ και πολύ καιρό γράφει, πως αυτός είναι το τελευταίος αλλοδαπός πρωθυπουργός. Ίσως μοιάζει κάπως αλλόκοτη αυτή η φράση. Εγώ πάλι νομίζω πως είναι η ακριβής προσέγγιση των μελλοντικών εξελίξεων. Υπάρχουν ακόμα μερικά πολύ σπουδαία πράγματα να γίνουν για να φθάσουμε στο πάτο. Αλλωστε αν δεν φθάσουμε σ΄αυτόν πως θα μπορέσουμε να πατήσουμε με δύναμη στη γη και να προσπαθήσουμε να τιναχτούμε έξω από το τάφο που μας θάβουν...;
Γράφει ο Vasiliskos
Θα μιλήσω σήμερα για την μεγάλη εικόνα, όπως κάνω πάντα, και ναι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, αλλά αυτό ίσχυε κάποτε, πλέον ο διάβολος έχει κατεβάσει τη μάσκα, λέει εδώ είμαι μπορείτε να με κοιτάξετε, αλλά η όραση είναι τόσο αλλοιωμένη, που τον κοιτάζουν και λένε κοίτα ένα αγγελάκι! Στην μακριά και βασανισμένη ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει μόνιμα ένα κέντρο εξουσίας που αποφασίζει για την μοίρα των κοπαδιών. Δημιουργημένο στο σκοτάδι σε πολύ μακρινές ταραγμένες εποχές, τότε που η μοίρα των ανθρώπων οριζόταν με άνισους όρους. Ανά εποχές, ήταν οι μεγάλες βασιλικές οικογένειες, αυτοκράτορες, θρησκευτικοί ηγέτες, στη νεότερη εποχή πανίσχυροι μεγιστάνες του πλούτου. Δυνάστες των αδύναμων ανθρώπων, υπηρέτες όμως και οι ίδιοι ταπεινοί των αιμοσταγών Θεών τους.
Για να είναι όλοι οι παραπάνω ετοιμοπόλεμοι και παντοδύναμοι, στα βασίλεια τους, ήταν απαραίτητο να έχουν στα χέρια τους εδάφη και πλούτο. Γι΄αυτούς δεν υπάρχει ο άνθρωπος σαν μονάδα, ούτε λαοί που πρέπει να υπάρξουν ελεύθεροι. Υπάρχει ένα κράτος που «ζυγίζεται» ανάλογα με το τι έχει να προσφέρει στο κουμπαρά του αχόρταγου δυνάστη. Πετρέλαιο; Ορυκτό πλούτο; Εύφορη γη; Στρατηγική θέση σημαντική; Για να γίνει αυτό εφικτό, δηλαδή η εκμετάλλευση μιας γης προς όφελος μιας ομάδας τυράννων, πρέπει πρώτον να βρεθούν οι «υπάλληλοι» που θα κάνουν τη δουλειά που θα τους ανατεθεί, δηλαδή να είναι πιστοί στα συμφέροντα των αφεντικών τους και να κρατηθεί ο λαός του συγκεκριμένου «εδάφους» στην άγνοια, στην αγωνία της επιβίωσης, στη τρομοκρατία, με ένα συνεχή φόβο για το αύριο. Πρέπει αυτοί οι λαοί να είναι ανίκανοι να υπερασπιστούν το δικαίωμα τους να υπάρχουν ελεύθεροι και πρέπει να μένουν σε ένα συνεχές χαμηλό επίπεδο γνώσης για να μην μπορούν να αναγνωρίσουν την παγίδα που έχει στηθεί γύρω τους.
Οι υπάλληλοι (κυβερνήτες) που πρέπει να καταφέρουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών, έχουν συγκεκριμένο ρόλο, και όπως σε κάθε παράσταση όταν τελειώσει ο ρόλος, δεν έχει και λόγο ύπαρξης. Όπως ανεβάζουν κάποιον στην εξουσία έτσι μπορούν να τον πετάξουν σαν στιμμένη λεμονόκουπα. Όπως τα αφεντικά τους έτσι και οι υπάλληλοι δεν έχουν «ευαισθησίες», τύπου αγαπώ την πατρίδα μου, νοιάζομαι για τους συνανθρώπους μου, παλεύω για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, σέβομαι τη φύση, γενικότερα θέλω ο κόσμος γύρω μου όταν φύγω από αυτή τη ζωή να είναι καλύτερος από ότι τον βρήκα και πάλεψα για αυτό.
Γι΄αυτό συνήθως οι άνθρωποι που επιλέγονται ως υπάλληλοι των μεγάλων αφεντικών, είναι διεφθαρμένοι ως το κόκκαλο, διεστραμμένοι στο νου, ανωμαλίες της φύσης που είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν οποιοδήποτε έγκλημα ή να κλείσουν τα μάτια σε οποιαδήποτε δυστυχία. Αν εντολή έχουν να εκτελέσουν θα γίνουν δήμιοι. Αν η εντολή είναι να βουτήξουν τον πλούτο θα γίνουν κλέφτες. Αν η εντολή είναι να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε άβουλα, μίζερα όντα που θα καταπίνουν κάθε ανωμαλία σαν φυσική τάξη των πραγμάτων, θα γίνουν άριστοι χειραγωγοί.
Η μικρή μας πατρίδα, ήταν ένα φως μέσα σε όλο το πλανήτη. Ένας πολιτισμός που ισοπέδωσε το σκοτάδι και προσπάθησε να καλλιεργήσει τον ανθρώπινο νου με τέτοιο τρόπο, ώστε να λειτουργήσει για την ευημερία και την ευδαιμονία του ανθρώπινου γένους. Στον τομέα των επιστημών, της τέχνης, της στρατηγικής, της νομοθεσίας, την αντίληψη γενικότερα της θέσης του ανθρώπου πάνω στη γη και στο σύμπαν, δημιουργήσαμε κάτι που δεν μπόρεσε ποτέ να επαναληφθεί στη παγκόσμια ιστορία.
Τι μας δίδαξε αλήθεια το ελληνικό πνεύμα; Ιδέα δεν έχουν, διάφοροι βάρβαροι ντυμένοι με τις ελληνικές σημαίες που επικαλούνται τους ήρωες μας και τους προγόνους μας, διαπράττοντας μέγιστη ύβρη, άνθρωποι που ποτέ δεν διάβασαν ελληνική γραμματεία, δεν έχουν προσεγγίσει ούτε στο ελάχιστο τις διδαχές των λαμπρών αυτών προγόνων μας, άνθρωποι άπλαστοι, με έλλειψη μεγαλείου και απόλυτα περιορισμένους ορίζοντες, σε εκείνο που οι ηγέτες του παγκόσμιου σκοταδισμού έχουν ορίσει ως το περιθώριο που ένα ανθρώπινο ον ΕΠΊΤΡΕΠΕΤΑΙ να φθάσει.
Ιεροσυλία σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι πως η πατρίδα ξεπουλιέται φθηνά με συνοπτικές διαδικασίες, πως ο πλούτος της έχει αισχρά κλαπεί, πως σέρνεται και γελοιοποιείται στα διεθνή παζάρια, ρακένδυτη και ντροπιασμένη, ιεροσυλία είναι πως σε αυτήν υπάρχουν απλοί κάτοικοι, που ονομάζονται Έλληνες και χρησιμοποιούν αυτό το ιερό όνομα κατά βούληση, δίνοντας το δικαίωμα στις διεθνείς συμμορίες, στους διεστραμμένους που ζουν και ευημερούν πατώντας πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία, ανασαίνουν στο σκοτάδι και σιχαίνονται το φως, να μιλάνε για Έλληνες και να γελούν πρόστυχα, νοιώθοντας νικητές και τους λαούς τους να συναινούν σε αυτή τη ντροπή γιατί έχουν ξεχάσει ή αγνοούν πως οι Έλληνες υπήρξαν Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Τι σημαίνει λοιπόν είμαι Έλληνας; Τι μας δίδαξαν οι Έλληνες; Τι δώρο έδωσαν στην ανθρωπότητα και γιατί κυνηγήθηκαν χωρίς έλεος για τη φλόγα που άναψαν στις καρδιές των ανθρώπων. Θα έρθει κάποτε ένας ήρωας να σπάσει τις αλυσίδες και να μας απαλλάξει από το μαρτυρίων των όρνεων που ροκανίζουν συνεχώς τα σπλάχνα μας; Θα μπορέσουμε όσοι απομείναμε, να σπάσουμε μόνοι μας τις αλυσίδες ακόμα κι αν ο ήρωας δεν φθάσει ποτέ;
Είναι μια εποχή τεράστιων αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η νέα τάξη που είναι η παμπάλαια που απλά ξετινάζει από πάνω της μερικά αραχνιασμένα πέπλα και φοράει μάσκες νεοτερισμού για να προσελκύσει τους αμνήμονες νέους κατοίκους, σύντομα θα αλλάξει και τους υπαλλήλους της που δεν θα είναι πια χρήσιμοι και θα έχουν εκτελέσει την υπηρεσία τους. Θα τους εξαφανίσει και έχει ήδη έτοιμους καινούργιους.
Ένας αγαπητός φίλος εδώ και πολύ καιρό γράφει, πως αυτός είναι το τελευταίος αλλοδαπός πρωθυπουργός. Ίσως μοιάζει κάπως αλλόκοτη αυτή η φράση. Εγώ πάλι νομίζω πως είναι η ακριβής προσέγγιση των μελλοντικών εξελίξεων. Υπάρχουν ακόμα μερικά πολύ σπουδαία πράγματα να γίνουν για να φθάσουμε στο πάτο. Αλλωστε αν δεν φθάσουμε σ΄αυτόν πως θα μπορέσουμε να πατήσουμε με δύναμη στη γη και να προσπαθήσουμε να τιναχτούμε έξω από το τάφο που μας θάβουν; Τώρα ακόμα πέφτουμε, πολλοί νομίζουν πως το αεράκι που νοιώθουν γύρω τους είναι πνοή ανανέωσης και διάσωσης. Πρέπει να φθάσουν σε εκείνο το σημείο που δεν υπάρχει πια οξυγόνο για να καταλάβουν με ποιους έχουν να κάνουν. Και θα φθάσουν.
Οι πρόγονοι μας άφησαν μια τεράστια κληρονομιά, μοναδική που άλλη παρόμοια δεν έχει κανένας. Για να λάβουμε όμως αυτή τη κληρονομιά πρέπει να αποδεχτούμε πως είμαστε απόγονοι τους και όχι φυσικά μόνο να το αποδεχτούμε αλλά να ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ. Γιατί στα ψιλά γράμματα γράφει, η κληρονομιά αυτή μπορεί να δοθεί μόνο σε όσους τίμησαν τους προγόνους τους με το πνεύμα τους, τις πράξεις τους, την αγάπη τους για την ελευθερία, τον άνθρωπο, τη φύση, δεν είναι δούλοι κανενός παρά μόνο πιστοί οπαδοί του συμπαντικού απειρου και κάθε ομορφιάς που αυτό μπορεί να περικλείει.
ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΡΝΙΑ ΠΟΥ ΤΡΩΝΕ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΜΑΣ.
