Υπάρχει στην θεολογία της εικονογραφίας μια εικόνα που συμβολίζει τη Δευτέρα Παρουσία και ονομάζεται η προετοιμασία του θρόνου. Ποιοι προετοίμασαν τον θρόνο επί του οποίου κάθισε τόσο εύκολα ο μέχρι χθες παγκοσμίως άγνωστος Κασσελάκης; Όποια κι αν είναι η αποστολή του και όποιοι οι προστάτες του, είναι το κενό πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέστησε εύκολη την επιτυχία του εγχειρήματος.
Ανεξάρτητα από την προέλευση των ψηφοφόρων της τελευταίας στιγμής, τα ίδια τα μέλη του κόμματος έδειξαν να θέλουν επειγόντως κάποιον οποιονδήποτε που να τους λυτρώσει από την κομματική αδράνεια και κενολογία της ξύλινης γλώσσας, κάποιον οποιονδήποτε που να τους εμπνέει ελπίδα νίκης και εξόδου από την καθημερινή αθλιότητα, αντί να τους ταΐζει ληγμένες ιδεολογικές κονσέρβες. Θέλησαν, κατά την κινέζικη ρήση, «μια γάτα που να τρώει ποντίκια κι ας μην είναι κόκκινη». Τα υπόλοιπα ήταν δουλειά του marketing. Κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κούρασε πολύ τα ίδια τα μέλη του.
Η χώρα έχει σοβαρό υπαρκτικό πρόβλημα· οικονομικά, ουσιαστικά χρεοκοπημένη και αιχμάλωτη ακόμα μακροχρόνιων μνημονιακών δεσμεύσεων· γεωπολιτικά δε, δουλικό εξάρτημα της “σωστής πλευράς της Ιστορίας”, πρόθυμη λεία των ορέξεων του εξ Ανατολών γείτονα, μια χώρα-χερσόνησος του ΝΑΤΟ, παραιτημένη από τη δική της εθνική προσωπικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν δέσμιος μιας μικρής ομάδας καρεκλοκένταυρων, η οποία αυτοκατανοείται ως το άκρον άωτον της αριστεροσύνης, χωρίς όμως επαφή με την κοινωνία. Και καθώς η εργατική τάξη ήταν εκτός ορατότητας, σ’ αυτό το δυστοπικό περιβάλλον ανέδειξε ως προτεραιότητες της κοινωνίας μας, τους γάμους ομοφύλων και την ολοκλήρωση του εθνομηδενισμού – σύμφωνα με τις προδιαγραφές της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της παγκόσμιας κυριαρχίας του αγγλο-σαξονικού άξονα.
«Αυτά είναι εθνικιστικά»!
Όταν ο υποψήφιος Νίκος Παππάς ψέλλισε κάτι για απειλή στο Αιγαίο, δέχθηκε την αυστηρή επίπληξη γνωστού γραφειοκράτη, ότι «αυτά είναι εθνικιστικά». Γνωστή και η δήλωση του “ηγέτη” της “Ομπρέλας”, ότι «δεν μπορούμε να είμαστε περισσότερο πατριώτες από την κυβέρνηση». Και αυτό λέγεται για την πιο ενδοτική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Αυτοκαταργείται η Αριστερά ως η πολιτική δύναμη που μπορεί και οφείλει να χτίσει την ηγεμονία της συνδέοντας το εθνικό με το κοινωνικό και παραχωρείται το πεδίο στη δημαγωγία και την εθνοκαπηλεία της ακροδεξιάς.
Τόσο εκτός τόπου και χρόνου βρίσκεται το εν λόγω γκρουπούσκουλο. Οι ίδιοι είναι υπερήφανοι διότι “μας έβγαλαν από τα μνημόνια”, όπως νομίζουν, και έκαναν το “διεθνιστικό” τους καθήκον να υπογράψουν τις Πρέσπες, άσχετα αν έτυχε να συμπίπτει αυτό με τα “διεθνιστικά” συμφέροντα του ΝΑΤΟ. Προπαγανδίζουν δε και ευθέως να αποτελέσουν οι Πρέσπες μοντέλο για τη λύση των “διαφορών” (πληθυντικός αλά Μητσοτάκη παρακαλώ) με την Τουρκία.
Πώς φύτρωσε και άνθισε αυτή η “Αριστερά” του Στίνα, η τόσο ξένη προς την ΕΑΜική παράδοση;
Οι ηγετικές ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ, διανοούμενοι εντελώς αποκομμένοι από την πραγματική ζωή του κόσμου της εργασίας (εύστοχα ο Τζουμάκας, ο μόνος με αυτοκριτική διάθεση, είπε την πικρή αλήθεια: «δεν είμαστε κόμμα λαϊκό»), διαμόρφωσαν το ιδεολογικό τους προφίλ, στο περιβάλλον εισαγόμενων θεωριών αποδόμησης του εθνικισμού, οι οποίες εφαρμόστηκαν αφειδώς και ακρίτως από μεγάλο αριθμό εγχώριων ιστορικών κυρίως, αλλά και πολιτικών επιστημόνων. Θεωρίες διαμορφωμένες σε κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου με πλούσιο μητρώο στον ιμπεριαλισμό, μετακενώθηκαν άκριτα στα καθ’ ημάς, για να συντρίψουν τον “εθνικισμό”, ο οποίος θεωρήθηκε η πηγή όλων των δεινών της ιστορίας μας!
Όχι βέβαια πως δεν υπάρχει εθνικισμός και σωβινισμός και εδώ, όπως παντού. Όμως, όπως μας δίδαξε ο μεγάλος Νίκος Σβορώνος, η αδιαφιλονίκητη ηγετική μορφή της αριστερής ιστοριογραφίας μέχρι την επικράτηση του νέου “εκσυγχρονιστικού” ρεύματος: «ο αντιστασιακός χαρακτήρας διέπει την νεοελληνική ιστορία». Αυτή η σημαία του λαϊκού, δημοκρατικού πατριωτισμού σκίστηκε και ποδοπατήθηκε με ιερό μένος από τους “εκσυγχρονιστές” της νέας ιστοριογραφίας. Χτίστηκαν πραγματικά καριέρες με αναρίθμητες εξειδικεύσεις και εφαρμογές του αντι-εθνικιστικού αφηγήματος για την αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας.
Ολέθρια σπορά
Οι “εκσυγχρονιστές” αυτοί, ολέθρια σπορά του καθεστώτος Σημίτη, ανήκουν κομματικά στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως και στην “κεντροαριστερά” “Ποταμοδεξιά” πτέρυγα της ΝΔ. Η διακομματική αυτή σύμπλευση υλοποιείται στο επιτελείο του ΕΛΙΑΜΕΠ και βρήκε έκφραση για το μεγάλο κοινό στην τηλεοπτική παραγωγή του ΣΚΑΙ για το 1821. Γελοιογραφικό αποκορύφωμα αυτού του ρεύματος υπήρξε ο περίφημος “συνωστισμός” στην προβλήτα της Σμύρνης – κάτι δηλαδή περίπου σαν αυτό που συμβαίνει στην Πάρο και τη Νάξο, όταν ταλαιπωρούμαστε κάθε χρόνο περιμένοντας το καράβι για τον Πειραιά.
Όταν λοιπόν ο Αμερικάνος φίλος και νέος πρόεδρος ονομάζει κρατίδιο το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος των εισβολέων και εποικιστών, αναρωτιέται κανείς πόσο θράσος επιστρατεύτηκε για να καταγγέλλουν το ατόπημα, εκείνοι που αναγνωρίζουν “τουρκική” μειονότητα στη Θράκη και ποτέ δεν τους θυμόμαστε να έχουν προφέρει καν τη λέξη Κύπρος. Δεν είναι άραγε ιλαροτραγικό το γεγονός ότι ο “πατριάρχης” των εκσυγχρονιστών ιστοριογράφων, αφού συστρατεύτηκε δημόσια με τον Σημίτη, αφού υποστήριξε και υποστηρίζει κάθε ενδοτισμό προς την Τουρκία, σήμερα υποστηρίζει δημόσια τον Κασσελάκη;
Προσεγγίζουν δηλαδή τον Αμερικάνο φίλο, οι διανοούμενοι που απονεύρωσαν ιδεολογικά τον χώρο, που τον αποξένωσαν από την ιστορική συνείδηση του λαού και του έθνους, που έθρεψαν τον υπνωτικό ναρκισσισμό και την αυτάρκεια του δήθεν πρωτοπόρου σε ανθρώπους που δεν έχουν αναπνεύσει τον εκτός κομματικών φραπέδων και καπνών αέρα της κοινωνικής πραγματικότητας.
Προετοίμασαν τον θρόνο
Αυτές οι πνευματικές δυνάμεις που έχουν απεργαστεί τον ιδεολογικό αφοπλισμό και ευνουχισμό εκείνων που σήμερα θέλουν να πολεμήσουν τον “εισβολέα”. Δεν αποτελεί έκπληξη αυτό παρά μόνο για τους τελευταίους. Ώστε αναρωτιέται κανείς: ο ερχομός του Κασσελάκη οδηγεί στη διάλυση της Αριστεράς ή μήπως είναι η συντελεσμένη ήδη διάλυση της Αριστεράς (του ΣΥΡΙΖΑ πάντα) που επισφραγίζεται με τον ουρανοκατέβατο;
Ένα κόμμα που γιγαντώθηκε εν μέσω της κρίσης, σύμπτωμα της οποίας αποτέλεσε, μήπως υπήρξε περισσότερο από όσο νομίσαμε εξαρτημένο από το “χάρισμα” του αρχηγού; Ασφαλώς δεν υπήρξε γέννημα λαϊκών αγώνων, στερημένο όπως ήταν πάντα από την ζωογόνο σχέση με έναν κόσμου που το καταλάβαινε τόσο λίγο όσο κι αυτό εκείνον. Η κατάληξη ήταν ένα νέο μνημόνιο, η απογοήτευση του κόσμου που είχε ακολουθήσει και ο θρίαμβος της μακράν πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης –και πιθανότατα εθνικά μοιραίας– στην ιστορία του νέου Ελληνισμού.
Μέσα στην ανέλπιστη συγκυρία του 2015, κάποιοι βρέθηκαν εν μια νυκτί από τα καφέ του άξονα Εξαρχείων-Κολωνακίου (με ροπή όλο και πιο πολύ προς το δεύτερο) στα υπουργικά έδρανα. Εκείνο που κατάλαβαν ήταν πως ήλθε η ώρα να ζήσουν την εφηβική τους φαντασίωση, θεωρώντας ότι κρατάνε στο χέρι ως περιουσιακό τους στοιχείο το λαχείο του ενός τρίτου και πλέον ενός απελπισμένου και ασταθούς εκλογικού σώματος.
Φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές
Η δε “αριστερή αντιπολίτευση” μέσα στη ναρκισσιστική παραζάλη της πίστεψε πως θα μπορούσε να έχει και τα δύο: και το μεγάλο ποσοστό και την “ιδεολογική καθαρότητα” του 3%! Τώρα τι σημαίνει “ιδεολογική καθαρότητα” μετά την ιστορική ήττα της Αριστεράς παγκοσμίως στα 90’s, ουδείς μας το εξήγησε. Όπως ουδείς γνωρίζει σε τι έγκειται η πολιτική διαφοροποίησή της από την “δεξιά” ηγεσία Τσίπρα. Αυτοί έκαναν κουμάντο και τίποτα δεν έκανε ο Τσίπρας χωρίς τις δικές τους ευλογίες. Με ποια λογική αναλαμβάνει τις ευθύνες του ο Τσίπρας και όχι αυτοί; Ποια ήταν η δραστηριότητα της εν λόγω ομάδας όλα αυτά τα χρόνια της κόσμιας έως ανύπαρκτης αντιπολίτευσης;
Η οξύτατα εσωτερική διαμάχη, λοιπόν, περιγράφεται εύστοχα με τον ξεχασμένο παλαιοκομμουνιστικό όρο “φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές”. Η αριστεροσύνη του κόμματος έτεινε όλο και περισσότερο να αφορά όχι πολιτικές γραμμές, αλλά κυρίως τα βιογραφικά του πυρήνα των στελεχών του. Όμως, εκτός κοινωνίας δεν υπάρχει Αριστερά, παρά ως ιδιόρρυθμο θρήσκευμα. Ελέω Θεού Αριστερά δεν υφίσταται. Αυτός ο ίδιος ο ηγέτης της “αριστερής” αντιπολίτευσης δεν πρόβαλε μήπως την πολιτική αξιοσύνη του, επιδεικνύοντας το βιογραφικό του, όταν μας ανακοίνωσε με αλαζονεία ότι αυτός έχει άριστες σπουδές σε ιδιωτικά κολλέγια και Οξφόρδες και διαθέτει έναντι του “ανασφαλούς” Τσίπρα, “αστική αυτοπεποίθηση”;
Αυτά λέγονταν την ίδια εποχή που γινόταν αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας! Είναι κωμικό το γεγονός ότι ο ίδιος μίλησε τις προάλλες στην προεκλογική του ομιλία για την ανάγκη ηγεμονίας της Αριστεράς και για το πως θα λυθούν οργανωτικά θέματα. Δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται πως για να υπάρξει οργάνωση πρέπει να υπάρξει προσέλευση νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα πρέπει να ενθουσιαστούν από κάτι. Απευθυνόταν ο λόγος του σε κλειστό εξ ορισμού κοινό: «εμείς οι αριστεροί», «εμείς η Αριστερά». Φάνηκε κυρίως να μην έχει ιδέα τι σημαίνει ο όρος ηγεμονία. Εξάλλου ο αυτοθαυμασμός του για την “αστική του αυτοπεποίθηση” δείχνει πόσο ηγεμονεύουν και στη δική του αυτοσυνειδησία, οι αξίες της Δεξιάς.
Ιδού λοιπόν που μας ήλθε ένα βιογραφικό πιο κοντά στο γενικά αποδεκτό και από τους “αριστερούς”, υπόδειγμα της “αριστείας”. Οι τελευταίοι που δικαιούνται να δυσανασχετούν είναι εκείνοι που τίποτε άλλο δεν ήθελαν πέρα από το να καθίσουν οι ίδιοι στον θρόνο, τον οποίο τόσο επιτυχημένα προετοίμασαν για τον απρόσμενο επισκέπτη της τελευταίας ώρας. Αυτός τουλάχιστον ξέρει να παίζει καλύτερα το επικοινωνιακό παιχνίδι, στο οποίο έχει πλέον εκφυλιστεί η πολιτική, καιρό ήδη πριν τον ερχομό του.
