Τραγούδι: Ελλάδα δεν είναι, όχι τουλάχιστον του 2024. Μεσόγειο δεν θυμίζει. Ούτε σαν βαλκανικός ήχος ακούγεται. Ούτε και τραπ. Όσοι έτυχε να δουν το κλιπ του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει τη χώρα στη Eurovision έχουν μείνει με μια αίσθηση κενού και σύγχυσης. Είναι σχεδόν σαν να έκλεψε την προσοχή σου μια φάρσα.
Αρχίζοντας με πλάνα αεροδρομίου και την εικόνα του άρτι αφιχθέντα τουρίστα από τους εφιάλτες μας, ενός σαχλού, ανίδεου, παπουτσωμένου με το αιώνιο σανδάλι – άσπρη κάλτσα και κολασμένη όρεξη για φθηνό σουβλάκι, το τραγούδι συνεχίζει με έναν ήχο κλεμμένο από την τραπ του Αφγανιστάν, κάτι ακατάληπτα φωνητικά και καταιγισμό μίζερων εικόνων μιας πόλης χαβούζας.
Κάτι καφενόβιοι, ένα πιάτο μισοφαγωμένο τζατζίκι, κάγκουρες με σπινιαρίσματα και οι… ιθαγενείς να χορεύουν αρκουδέικα γύρω γύρω, μπας και προσφέρουν αρκούντως γελοίο θέαμα στους τουρίστες.
Κάθε τόσο σφήνα και κάτι πλάνα της ταλαίπωρης Ακρόπολης, που, αν μπορούσε να μιλήσει τόσα χρόνια, θα είχε βροντοφωνάξει ένα μεγαλοπρεπές «Ουστ!», με την καλλιτέχνιδα σε ρόλο ανιματέρ για ένα τσούρμο τουρίστες, μην τυχόν και ξεχάσουμε τη θέση μας στον κόσμο ως διαχρονικά γκαρσόνια.
Το πρόβλημα είναι ότι το όλο αποτέλεσμα δείχνει σαν να έχει συρραφτεί από μια επιτροπή με οξύ κόμπλεξ κατωτερότητας. Κάτι σαν «Dear Europe!, καλώς ήρθατε στη χώρα που μπορείτε να βγάλετε το άχτι σας. Εδώ όλα επιτρέπονται, όλα προσφέρονται σε τιμή ευκαιρίας, φτάνει να συνεισφέρεις στο ΑΕΠ μας τρεις μπίρες και μία χωριάτικη».
Αυτό είναι το μήνυμα λουμπεναριού που περνάει η ελληνική συμμετοχή στη Eurovision. Είναι, όμως, αυτή η εικόνα που θέλουμε να περνάμε στον υπόλοιπο κόσμο; Και είναι, τελικά, αυτή η εικόνα της σημερινής Ελλάδας;
Ασφαλώς και η Eurovision είναι μουσικά ένα εργοστάσιο μετριότητας. Το όλο event είναι μια βραδιά σάχλας, με μπόλικο κιτς, προώθηση μιας ακραίας ατζέντας και χαζοχαρούμενα συνθήματα για ελπίδα, διαφορετικότητα, καλή ενέργεια και μπλα μπλα μπλα. Όμως το τραγούδι δεν εκπροσωπεί τον κάθε τραγουδιστή, αλλά παρουσιάζεται ως συμμετοχή της Ελλάδας.
Ακόμα κι αν η Σάττι, μια καλλιτέχνιδα με εξαιρετικό ρεπερτόριο και πολύ ταλέντο, αποφάσισε ξαφνικά να αδικήσει τον εαυτό της με αυτό το τραγούδι θόρυβο, είναι δικαίωμά της. Στη Eurovision, όμως, θα εμφανιστεί ως εκπρόσωπος της χώρας. Η ΕΡΤ εκτιμά ότι με αυτό το βίντεο αλλά και το τραγούδι εκπροσωπείται η Ελλάδα του 2024; Λίγη φέτα, φτυσίματα με κουκούτσια από ελιές στα τραπέζια, γιαγιάδες που χορεύουν μπροστά στις μπουγάδες, κουτσαβακισμός στο πάρκινγκ του Λυκαβηττού κι όλα αυτά με φόντο την Ακρόπολη κι έναν τουρίστα που μόνο τράκα στους περαστικούς δεν κάνει στον δρόμο;
Όσο κλόουν κι αν έχει γίνει ο διαγωνισμός της Eurovision, τον παρακολουθούν περισσότεροι από 150.000.000 άνθρωποι κάθε χρόνο. Η συμμετοχή της κάθε χώρας είναι επίσημη, ακόμα κι αν θεωρείται εθνικό «υποπροϊόν». Το Ισραήλ, μάλιστα, πήρε τόσο σοβαρά το δικό του τραγούδι, που άνοιξε βεντέτα με την οργανωτική επιτροπή επειδή ήθελε να στείλει κομμάτι με στρατιωτικά μηνύματα για όσα συνέβησαν με την επίθεση της Χαμάς, τον περασμένο Οκτώβριο, έστω κι αν τελικά έκανε πίσω.
Στην Ελλάδα, όμως, κάποιοι -και συγκεκριμένα στην ΕΡΤ- αποφάσισαν ότι αυτό είναι που επιθυμούμε να «διαφημίσουμε» και να στείλουμε «στην Ευρώπη», όπως συνηθίζουν να λένε πολλοί, λες κι εδώ είναι Αμερική ή Ασία.
Η ελληνική συμμετοχή είναι απολύτως υποδηλωτική της άποψης που προμοτάρει τη χώρα σαν το έθνος των γκαρσονιών, εικόνα που πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι επαγγελματίες του τουρισμού θέλουν να αποτινάξουν, ζητώντας πιο ποιοτική πελατεία. Λες και ο τόπος ολόκληρος υπάρχει μόνο και μόνο για να ξεσπάει τα γούστα του ο καθένας που έρχεται πιεσμένος από τους περιορισμούς στη χώρα του.
Θέλεις να ξεπλύνεις λεφτά, να χτίσεις ακριβώς πάνω στο κύμα και να βγάζεις την αποχέτευση στην άμμο; Κοπιάστε, καταργήσαμε ακόμα και τους ευρωπαϊκούς νόμους για την ακτογραμμή. Θέλεις golden visa «επενδυτή»; Επιτρέπουμε υπόσκαφα φαραωνικών τετραγωνικών σε όλα τα νησιά, μέχρι και αρχαιολογικούς χώρους στην Καλντέρα μπαζώνουμε αν είναι να «σηκωθεί» resort.
Επιθυμεί ο κάθε φαφλατάς να βγάλει το άχτι του με φτηνές μπόμπες και mousaka; Ολόκληρος ο πληθυσμός γεννήθηκε για να προσφέρει υπηρεσίες στον τουρίστα. Μέχρι και την Ακρόπολη τσιμεντώσαμε για να μπορείς να βγάζεις selfie φορώντας σαγιονάρες.
Δεν χρειαζόμαστε τέτοιο προμοτάρισμα και, ειλικρινά, η πλειονότητα των πολιτών, που ούτε αισθάνονται τριτοκοσμικοί διασκεδαστές του κάθε τουρίστα, είτε της χρυσής βίζας του ξεπλύματος μαύρων χρημάτων είτε του πακέτου «all inclusive» της βδομάδας, ούτε θεωρούν αποδεκτό να ζούνε σε μια χώρα δίχως κανονική οικονομία, δεν έδωσαν ποτέ τη συγκατάθεσή της γι’ αυτό.
Η Ελλάδα που «διαφημίζει» το φετινό τραγούδι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, εκτός ίσως από τη σύλληψη της ΕΡΤ και κάποιου Αυστραλού σκηνοθέτη που έχει μείνει στο 1960. Είναι μια δήλωση ότι είμαστε υπηρέτες κι όχι οικοδεσπότες στον τόπο μας. Κανένας επισκέπτης, όμως, δεν σέβεται μια χώρα που δεν σέβεται πρώτα εκείνη τον εαυτό της.
Όταν πέρυσι το καλοκαίρι ήρθαν τα πρώτα κρουαζιερόπλοια στη Θεσσαλονίκη, κάποιοι ταλαίπωροι υποχρεώθηκαν να χορεύουν συρτάκι και να δίνουν κουλούρι στους τουρίστες. Φέτος τούς υποδεχόμαστε με σπινιαρίσματα, κουκούτσια ελιάς και κούνημα κοιλιάς…
του Βασίλη Γαλούπη
