Του Στρατή ΜαζίδηΠριν λίγες ημέρες έγραφα για τη φοβερή αυτή αποκάλυψη της Λέσβου με το μαρτύριο του 17χρονου νεαρού στα χέρια και στις διεστραμμένες ορέξεις των ανδρών (;) συμμαθητών τους.
Το πρώτο σοκ του περιεχομένου της αποκάλυψης έρχονται να το διαδεχθούν τα αμέσως επόμενα, όπως συμβαίνει με ένα ισχυρό χτύπημα του εγκέλαδου και τους μετασεισμούς του.
Λέει ο ένας συγγενής “παιδιά ήταν και έπαιζαν”. Θεωρεί δηλαδή με το επίπεδο της νοημοσύνης του ότι το εξαναγκαστικό ξεβράκωμα, η μ*λακία και η βιντεοσκόπηση είναι ένα …φυσιολογικό παιδικό παιχνίδι όπως αυτά που αιώνες τώρα απασχολούν τα παιδιά.
Οι καθηγητές πάλι του σχολείου αγρόν ηγόραζον. Μπαίνουν, παραδίδουν τα μαθήματα, όποιος θέλει ακούει και φεύγουν. Κλείνουν τα σχολειά μόνο για να μη χαθεί η βολή τους. Δεν τα κλείνουν όμως γιατί έχουν καταντήσει μπουρδέλα ή στούντιο για τσόντες. Και μην πει κανείς ότι είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός διότι στην περίπτωση της Λέσβου τι μπορεί να πει κανείς;
Όλα αυτά όμως ποιος τα δημιουργήσε τελικά; Η ίδια η κοινωνία. Όλοι εμείς.
Όταν τα παιδιά από το πρωί έως τη νύχτα “παρκάρονται” απλά κάπου και “ξεπαρκάρονται” μόνο για να “σταθμεύσουν” κάπου αλλού, τότε τι περιμένει κανείς; Αν πάνω από αυτά τα παιδιά υπήρχαν σωστοί γονείς, θα διανοούντο ποτέ να προσβάλλουν και να πληγώσουν τόσο βαθιά την ψυχή ενός συμμαθητή τους; Ποιος να μάθει στο παιδί πέντε πράγματα όταν όλη την ημέρα είναι μοναχό του;
Έλεγε κάποτε ο μητροπολίτης Θερμοπυλών Ιωάννης “κάνουμε πράγματα για τα παιδιά αλλά δεν κάνουμε τίποτε με τα παιδιά”.
Τα παιδιά δεν είναι ηλίθια. Κατανοούν ότι υπάρχουν υποχρεώσεις και δυσκολίες. Είναι σοφά τα παιδιά. Ζητούν όμως έστω κάτι. Για το κάτι που δεν τους δίνεται, θα βρεθεί ένας τρόπος ώστε αυτό να αντικατοπτριστεί.
Οι γονείς λοιπόν αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν ένα πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί. Τα φορτώνουν με δραστηριότητες κάθε μέρα στο δόγμα της…αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τους. Μόνο που αυτός αντί να αξιοποιείται ακριβώς στα πλαίσια της ελευθερίας, της ξεγνοιασιάς και της αποφόρτισης, κατά πηγή άγχους και προβλημάτων.Νομίζουν ότι εφοδιάζουν τα παιδιά και στην ουσία τα οδηγούν στην ασφυξία.
Για παράδειγμα άλλο το να παίζω μπάλα με τους φίλους μου όσο θέλω, όπως θέλω και όποτε θέλω και εντελώς διαφορετικό να το κάνω αυτό στα πλαίσια μιας ομάδας όπου ο προπονητής θα μου υποδείξει το πως και το πότε θα κάνω το κάθε τι μέσα στο πιεστικό πρόγραμμα προπονήσεων και αγώνων.
Οι καθηγητές πάλι ξέχασαν το βασικότερο, ότι δηλαδή πρώτα πρέπει να είναι δάσκαλοι. Όταν δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει από την πόρτα του σχολείου και μέσα, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα που υποδηλώνει ότι ούτε ελέγχουν ούτε αντιλαμβάνονται τι γίνεται κάτω από τη μύτη τους. Σε αυτούς όμως εμπιστεύεται ο γονέας τα παιδιά του για αρκετές ώρες την ημέρα.
Τα κενά των παραπάνω έρχεται να καλύψει η τηλεόραση και το ίντερνετ με την προβολή προτύπων και περιστατικών που πριν λίγα χρόνια ούτε καν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε. Με προγράμματα κατώτερης υποστάθμης που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ένα κομμάτι γυμνό κρέας και κάτι ξοφλημένους αποτυχημένους εκδότες που έβγαλαν 15 περιοδικά μαθαίνοντάς μας σε κάθε έκδοση τα “10 tips, must have, hot, for your eyes only” γύρω από το σεξ συμβάλλοντας καθοριστικά στον κορεσμό της κοινωνίας και του πως θα είμαστε πιο “in” μεταμορφωνόμενοι όμως ταυτόχρονα σε χοντρομαλάκες, νόμιζω ότι έχουμε μια πρώτη εξήγηση του προβλήματος.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να το παίζουμε όπως ο παραπάνω συγγενής ή το κόβουμε εδώ; Το παιχνίδι τους εννοώ…
freepen.gr
