Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Δεν κατάλαβα αν ο απελευθερωμένος - σύμφωνα με τον ίδιο - απελθών διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος, το 2012 κοιμόταν και τρόμαζε μέσα στον ύπνο του από τον «εφιάλτη της δραχμής», ή ξαγρύπναγε γιατί δεν ήξερε αν θα ξημερώσει στη δραχμή ή στο ευρώ!
Ο Τύπος δεν μπόρεσε να με διαφωτίσει, στο κρίσιμο για τον ψυχαναλυτή, αυτό ζήτημα. Το μόνο που κατάλαβα είναι πως ή ο άνθρωπος αυτός συνεχίζει να μας δουλεύει κανονικά, ή ουδείς στην Ελλάδα είχε οποιαδήποτε στρατηγική ή απλώς κάποια ιδέα για την αντιμετώπιση της κρίσης, ή υπήρχε δραματική έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ...
πολιτικής ηγεσίας και Τράπεζας της Ελλάδος - ένα ζευγάρι το οποίο δεν μιλούσε την ίδια γλώσσα, διότι δεν διέθετε καν αρθρωμένη γλώσσα!
Την επικοινωνία στο ζευγάρι φαίνεται να αποκατέστησε με κόπο η Τρόικα, η οποία το έμαθε να επικοινωνεί μέσω των γαυγισμάτων ενός σκύλου σαν εκείνον του Jean-Luc Godard στο «Adieu au langage».
Γαυγίζει ο σκύλος της Τρόικας και καταλαβαίνει, τόσο η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, όσο και η Τράπεζα της Ελλάδας, το μήνυμα, δηλαδή την απειλή μέσω της οποίας επιβάλλεται η προσαρμογή σε ένα πρόγραμμα που κατασκευάστηκε «εκεί έξω» για τους «εδώ μέσα».
Μάλλον έτσι είχαν κι έτσι έχουν τα πράγματα. Εκεί όπου πολιτική ηγεσία και κεντρικός τραπεζίτης έχουν αποχαιρετίσει την πολιτική γλώσσα, η οποία είναι η μόνη ικανή να αρθρώσει συγκεκριμένη στρατηγική για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε οικονομικής κρίσης, έρχεται ο «σκύλος» με το γάβγισμά του να υποκαταστήσει την επικοινωνία μεταξύ των θεσμών και των οργάνων του κράτους.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο «σκύλος», θα σου πει ο ορθολογιστής! Δυστυχώς που ο πολιτικός λόγος αντικαταστάθηκε με λογής-λογής γαβγίσματα από την Τρόικα, θα σου πει ο κονστρουκτιβιστής! Δυστυχώς που οι έλληνες ταύτισαν τον πολιτικό λόγο με το γάβγισμα, θα σου πει ο πραγματιστής, αλλά ξαφνικά θα προσθέσει: ευτυχώς που η επικοινωνία μεταξύ των βασικών θεσμών λειτουργίας του ελληνικού κράτους γίνεται πλέον μέσω των γαβγισμάτων της Τρόικας και όχι μέσω νιαουρισμάτων από τους βασικούς παράγοντες που εγκλώβισαν την Ελλάδα σε μία παρατεταμένη κρίση για την τιμή του ευρώ.
Έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από την στιγμή που το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποχαιρέτησε την πολιτική γλώσσα, αντικαθιστώντας την από ένα μίγμα κομματισμού και τεχνοκρατισμού. Το μίγμα αυτό διαμόρφωσε μία μορφή πολιτικής επικοινωνίας και επικοινωνίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των κεντρικών οικονομικών θεσμών του με την ΕΕ και την χρηματαγορά, με βάση το νιαούρισμα. Επρόκειτο για τρυφερές έως ερωτικές συναναστροφές, δίχως σαφή άρθρωση του συμφέροντος, το οποίο ωστόσο, δομείτο πάνω σε μία τεχνοκρατική αυθαιρεσία: «Χώρες του ευρώ δεν πτωχεύουν ποτέ. Μπορεί συγκυριακά η ελληνική κοινωνία να εμφανίζεται χαμένη από την μετατροπή της δραχμής σε ευρώ, αλλά έτσι η οικονομία της χώρας εισέρχεται σε μία πρωτόγνωρη περίοδο σταθερότητας και αλματώδους ανάπτυξης»! Έτσι νιαούριζαν κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τραπεζίτες, η διαπλοκή, οικονομικά ινστιτούτα που τους υποστήριζαν και οι ευρωπαϊκοί και διεθνείς θεσμοί οι οποίοι σήμερα χειραγωγούν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα στην γραμμή μιας μακροχρόνιας συντεταγμένης πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση… Νιάου – νιάου, βρε γατούλα, δηλαδή!
Η διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη δομήθηκε στην βάση μιας επικοινωνίας με νιαουρίσματα, που οδήγησε ασφαλώς έναν ολόκληρο λαό να μην αντιλαμβάνεται ή και να απεχθάνεται τον αρθρωμένο πολιτικό λόγο και να θεωρεί πολιτική άποψη το νιαούρισμα καθενός και καθεμιάς προβεβλημένου και προβεβλημένης στα ΜΜΕ, ή κατέχοντος/κατέχουσας θεσμική ιδιότητα.
Το νιαούρισμα αντικαταστάθηκε από το γάβγισμα όταν πλέον διαπιστώθηκε πως τα αισιόδοξα, ναζιάρικα γατάκια ήταν είτε άπληστοι κεραμιδόγατοι, είτε αφελείς σπιτόγατοι ενός κλειστού συστήματος πατρωνίας και οικογενειοκρατίας. Η Τρόικα με το γάβγισμά της «προσέφερε» το αναγκαίο «σοκ και δέος» σε μία απολύτως καιροσκοπική ελίτ μίας χώρας χαμηλής πολιτικής κουλτούρας και επιφανειακής δημοκρατικής συγκρότησης. Τώρα πια το γάβγισμα της Τρόικας έγινε κυρίαρχη γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ όλων σχεδόν των ελλήνων. Άλλοι γαβγίζουν από δεξιά, άλλοι από αριστερά, ενώ τα γατάκια του κέντρου, του εκσυγχρονισμού, ή του μεσαίου χώρου που υπόσχονταν την επανίδρυση του κράτους, ισχυρίζονται πως μιμούνται καλύτερα την φωνή του σκύλου, άρα είναι αυτοί που έχουν την γλώσσα που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από την κρίση.
Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία κοινοβουλευτικών καθεστώτων καμία μορφή επίλυσης οικονομικής κρίσης δια γαβγισμάτων ή νιαουρισμάτων. Οι οικονομικές κρίσεις αντιμετωπίζονται με την άρθρωση ενός σύγχρονου και καλοαρθρωμένου πολιτικού λόγου. Ενός προγραμματικού, δηλαδή, λόγου που θα εκφράζει την αναδιάρθρωση του συμφέροντος σε μία κοινωνία, έτσι ώστε να επιτευχθεί η σύνταξη ενός Εθνικού Σχεδίου που πρωτίστως θα αντιμετωπίζει τον πραγματικό εφιάλτη της ελληνικής κοινωνίας: την όξυνση του Κοινωνικού Ζητήματος στην Ελλάδα στο πλαίσιο ενός ευρώ που λειτουργεί στην πραγματικότητα σαν μία υπερτιμημένη, δραματικά σπανίζουσα δραχμή, η κυκλοφορία της οποίας καθορίζεται από τους …εκεί έξω!
