Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ.
Αρκεί να ανοίξεις ένα βιβλίο Ιστορίας. Ένα βιβλίο Ιστορίας του οπουδήποτε Έθνους, Κράτους ή Φυλής.
Γεμάτο από δόξα, ηρωισμό αλλά και θάνατο.
Θα σου μείνει βαθιά τυπωμένο στον νου το όνομα του Ηγέτη αλλά όχι και αυτών που ηγείτο.
Στην Ιστορία δεν υπάρχει θέση για τον Λαό, και αυτό άσχετα με το πολιτικό-οικονομικό-θρησκευτικό σύστημα που κυριαρχεί.
Ο Ηγέτης είναι ο εκφραστής του Όλου. Είτε του συστήματος, είτε του Λαού.
Και όσο περισσότερο ο Ηγέτης επαινεί ή κολακεύει το πλήθος τόσο ανελεύθερο γίνεται το καθεστώς.
Τυφλή υπακοή με αντάλλαγμα την δόξα.
Και δεν έχει σημασία η ταμπέλα, το όνομα ή η φιλοσοφικο-οικονομική θεωρία πάνω στην οποία το σύστημα στηρίζεται.
Άσχετο αν μιλάμε για καπιταλισμό, κομμουνισμό, σαρία, φασισμό, αναρχία, σοσιαλισμό ή οτιδήποτε άλλο.
Κάποιος θα πρέπει να κάνει την βρώμικη δουλειά.
Παντού κάποιος πρέπει να μαζέψει τα σκουπίδια, να απομακρύνει τα περιττώματα, να πεθάνει.
Και κανένα σύστημα δεν σου λέει πως αυτός ο κάποιος θα είσαι εσύ.
Δεν γεννηθήκαμε όλοι Ηγέτες. Είναι τιμή μας να υπηρετούμε.
Έτσι οι “κάστες” στην Ινδία θεωρήθηκαν κάποια στιγμή αναχρονιστικές και δόθηκε σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη η ψευδαίσθηση ότι όλοι έχουν μερίδιο στην Εξουσία, όλοι μπορούν να γίνουν μέλη της Άρχουσας Τάξης.
Κοινωνοί του μεγαλείου της Εξουσίας.
“Αταξική κοινωνία”, “η Εξουσία στον Λαό”, “η Εξουσία στους προλετάριους”, “η Εξουσία στον Κανέναν’, “η Εξουσία στον Θεό”, “στον Ηγέτη”, στον “Καλύτερο” στον “Αλάθητο”.
Όλοι και όλα στο όνομα του Λαού.
Όλοι και όλα υμνούν τον Λαό και εργάζονται σκληρά για την ευημερία του.
“Δεν φταίει η Ηγέτης φταίει το σύστημα”, “δεν φταίει το σύστημα ένοχος είναι ο Ηγέτης”.
Αλλάξαμε συστήματα, κρεμάσαμε Ηγέτες, υμνήσαμε συστήματα, υμνήσαμε και Ηγέτες.
Παραμείναμε όμως αναλώσιμοι.
Ο Παράδεισος επί της γης δεν ήλθε.
Κάποιοι από εμάς περιμένουν να τον ανακαλύψουν μετά θάνατον στους Ουρανούς.
Ίσως και να χρειαστεί να θυσιάσουν την ζωή τους στο βωμό του Μολώχ για να το πετύχουν.
Και ο Λαός υμνείται.
Υμνείται για την σοφία του, την υπακοή του, το σθένος του, τις θυσίες του, την υπομονή του, την καρτερικότητά του, την εργατικότητα του, την πίστη του.
Και ο Λαός πένεται, υποφέρει, πεθαίνει, σφαγιάζεται.
Όλα προς Δόξαν του συστήματος, όλα προς δόξαν του Ηγέτη.
