Τέμπη: «Πάρε με όταν φτάσεις», έλεγε η κάθε μάνα στο παιδί της που μπήκε στο μοιραίο τρένο και δεν ξαναβγήκε ποτέ ζωντανό.
«Πάρε με όταν φτάσεις» λένε και οι χαροκαμένες οικογένειες σήμερα, για τη δικαίωση που – 8 μήνες μετά – δεν έχει ανατείλει ακόμα στα σπίτια που βυθίστηκαν στο πένθος.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για την τσίπα που δεν έφτασε ποτέ στην πολιτική συνείδηση του ξεδιάντροπου Κώστα Καραμανλή, ο οποίος πολιτεύεται σήμερα σα να μην είχε καμία ευθύνη που αυτά τα παιδιά ταξίδεψαν με τερματικό σταθμό τον θάνατο.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για τη δικαιοσύνη που πήρε τον δρόμο της με σπαθί και ζυγαριά στα χέρια, αλλά στην πορεία φαίνεται να χάνεται σε έναν λαβύρινθο από «ακαταδίωκτα», καθυστερήσεις, αποσιωπήσεις, παραλείψεις και έξωθεν παρεμβάσεις που αποζητούν να στείλουν το τραίνο του θανάτου σε ένα σκοτεινό τούνελ συγκάλυψης.
«Πάρε με όταν φτάσει» λέμε και για τον εκσυγχρονισμό του σιδηρόδρομου, με ένα δίκτυο που παρέμενε το ίδιο τριτοκοσμικό, το ίδιο διαλυμένο, το ίδιο επικίνδυνο, το ίδιο «τυφλό» και απροστάτευτο, μέχρι που δέχτηκε και το τελειωτικό χτύπημα από τις πλημμύρες της Θεσσαλίας και εξαφανίστηκε από τον χάρτη, θαρρείς και ούτε η ίδια η φύση δεν άντεξε την αδικία και ξέπλυνε το αίμα από τη γη του μαρτυρίου.
.jpg)
