Αποτελεί τραγική αλήθεια ότι: Η παρακμή ούτε εκσυγχρονίζεται, ούτε εξορθολογίζεται, ούτε μεταρρυθμίζεται ούτε ανατρέπεται, καταλύεται. Και το ζητούμενο είναι τι είδους καταλύτες χρειάζονται και που θα τους αναζητήσουμε. Η κυριαρχία του άκρατου, αήθικου, “σοφιστικού ήθους”, στον πολιτικό λόγο και διάλογο, από το επίπεδο του κοινοβουλίου, στο επίπεδο των τηλεοπτικών παραθύρων, δεν εκσυγχρονίζεται ούτε ανατρέπεται. Το αδελφοφαγικό και προκρούστειο ήθος που κυριαρχεί στην πολιτική, στο πολιτικό μας σύστημα, μεταξύ αλλά και εντός των κομματικών συνιστωσών του, όπως βλέπουμε, δεν εκσυγχρονίζεται ούτε ανατρέπεται.
Ο αντικοινωνικός και ανομικός ατομικισμός, ως κυρίαρχο ήθος των καιρών, δεν εκσυγχρονίζεται, ούτε ανατρέπεται. Χωρίς πολιτισμική ηγεμονία, πολιτική ηγεμονία είναι ανέφικτη. Ανασυγκρότηση οικονομίας και κοινωνίας είναι αδύνατη χωρίς εδραιωμένο πολιτισμικό, αξιακό και ηθικό υπόβαθρο. Για την αλλαγή της θέσης και της σχέσης της χώρας στον ευρύτερο και διεθνή καταμερισμό εργασίας και ισχύος δεν αρκεί μια κυβερνητική αλλαγή, ένα κομματικό αφήγημα, ένα διαφορετικό ή νέο κομματικό ιδεολόγημα, ένας άλλος κοινοβουλευτικός συσχετισμός κομματικών δυνάμεων.
Το δίλημμα, ή, η επιλογή μιας λίγο περισσότερο, ή λίγο λιγότερο Κευνσϊανής πλατφόρμας, η πρόσκληση και η υποδοχή κάποιων ξένων επενδύσεων δεν μπορεί να αποτελεί, το κινητήριο όραμα ενός λαού, ούτε το πνευματικό και ηθικό, πολιτικό του οπλοστάσιο για την αντιμετώπιση της οικονομικής του υποτέλειας, για την επανάκτηση της οικονομικής του ανεξαρτησίας. Αποτελεί τραγική αλήθεια, αναγκαία τραγική αναγνώριση ότι: Η παρακμή ούτε εκσυγχρονίζεται, ούτε εξορθολογίζεται. Ούτε μεταρρυθμίζεται ούτε ανατρέπεται. Καταλύεται!
