Η συνταγή της τρόικας θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα ή, στο πιο κοντινό, σε Βουλγαρία...Δημήτρης Μητρόπουλος
ΑΡΑΓΕ θα θυμόμαστε το καλοκαίρι του 2012 ως το καλοκαίρι που η Ευρώπη έσπασε στα δύο; Ηδη, πάντως, η απλή παρακολούθηση της επικαιρότητας δίνει μια αίσθηση σαν να τα βλέπουμε διπλά.
ΑΠΟ τη μία είναι οι ... Γερμανοί και από πίσω οι Βόρειοι. Από την άλλη είναι οι Γάλλοι και οι άλλοι. Η σύγκρουση - που συγκρατήθηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής - δεν περιορίζεται στα θέματα τρέχουσας διαχείρισης της ευρωζώνης. Δηλαδή ευρωομόλογα, φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, λεφτά για ανάπτυξη. Αφορά και το πώς διαχειρίζεται κάθε κυβέρνηση τα της χώρας της.
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ 8.000 εργαζομένων και κλείσιμο μονάδων περιλαμβάνει το σχέδιο αναδιάρθρωσης της Πεζό - Σιτροέν, μιας από τις κορυφαίες γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Ε, λοιπόν, στην πρώτη εμφάνιση στη γαλλική τηλεόραση αφότου έγινε Πρόεδρος, ο Φρανσουά Ολάντ δεν δίστασε να το χαρακτηρίσει «απαράδεκτο». Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Παρισιού θα κάνει ό,τι μπορεί για να βρεθεί άλλη λύση, όπως έσπευσε να προσθέσει ο γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί, διευκρινίζοντας πάντως ότι αυτό θα γίνει εντός ευρωπαϊκών κανόνων.
ΑΠΟ το 2008 η αυτοκινητοβιομηχανία είναι βαρόμετρο της κρίσης. Οι Αμερικανοί άφησαν το Ντιτρόιτ να χρεοκοπήσει. Ενώ στη Σκανδιναβία μπούκαραν οι Κινέζοι. Ο προκάτοχος του Ολάντ, Νικολά Σαρκοζί, έδωσε κίνητρα για απόσυρση - άρα και επαναγορά - οχημάτων εκείνη τη χρονιά. Αλλά η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα ή με ασπιρίνες. Γι' αυτό και το φάσμα των απολύσεων στην Πεζό - Σιτροέν, τις οποίες η κυβέρνηση Ολάντ θέλει να αποτρέψει.
ΠΙΣΩ όμως από τα εργασιακά υπάρχουν οι συμβολισμοί και οι διαφορετικές πολιτικές φιλοσοφίες. Ο Ολάντ εκφράζει μια αλλαγή στάσης. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να συνεχίσουν να είναι τροφή των κανονιών της παγκοσμιοποίησης. Οι απολύσεις δεν μπορεί να είναι η πρώτη επιλογή κάθε φορά που μια επιχείρηση αντιμετωπίζει δυσκολίες. Η δεύτερη επιλογή είναι συνήθως η μετεγκατάσταση σε χώρες όπου το εργατικό κόστος είναι πολύ χαμηλότερο ή όπου υπάρχουν φορολογικά κίνητρα για επιχειρήσεις ή, ακόμη χειρότερα, όπου η περιβαλλοντική νομοθεσία είναι πολύ πιο χαλαρή. Με απλά λόγια, η ανεργία και ο συνακόλουθος τραυματισμός του κοινωνικού ιστού δεν μπορεί να είναι η λύση για την αναδιάρθρωση του δυτικού καπιταλισμού.
ΟΛΑ αυτά δεν είναι αδιάφορα για μια Ελλάδα όπου η ανεργία έχει περάσει το ένα εκατομμύριο στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και όπου ο δημόσιος τομέας πρέπει να μικρύνει κατά 150.000 ανθρώπους ώς το 2015. Ηδη η κυβέρνηση αγωνίζεται να βρει λύσεις για το Δημόσιο. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν πέσει θύματα της ύφεσης. Ωστόσο η συνταγή της τρόικας στα εργασιακά θέλει σαφώς να μετατρέψει την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα ή, στο πιο κοντινό, σε Βουλγαρία. Το να αλλάζει το κλίμα ή, τέλος πάντων, η τονικότητα της σχετικής συζήτησης στην Ευρώπη, έχει σημασία για εμάς.
ΑΠΟ την άλλη μεριά, όμως, υπάρχει ένα ερώτημα: Ποιος θα πληρώσει για την πλήρη απασχόληση; Η Γερμανία των χαμηλών μισθών και της εξαγωγικής υπερανταγωνιστικότητας αρνείται. Οπως αρνείται και πολιτικές που θα πληθωρίσουν το ευρώ. Εξού και ο διχασμός για τον οποίο μιλούσαμε στην αρχή. Ο Σεπτέμβριος - αν δεν τον προλάβει ο Αύγουστος - θα 'χει ενδιαφέρον.
"Αγιογραφίες" από τα ΝΕΑ
